Kolekcjonerka sierot

"Poprzez zmagania i ból odkrywamy naszą wewnętrzną siłę."
"Rodzina nie jest definiowana przez krew, lecz przez miłość i wsparcie, które sobie nawzajem dajemy."
"Czasami najtrudniejszą lekcją w życiu jest nauczyć się odpuszczać rzeczy, których nie możemy kontrolować."
Rok 1918 Filadelfia, Stany Zjednoczone.
Na całym świecie szaleje epidemia hiszpańskiej grypy, zabierając miliony ludzkich istnień.
W tym okrutnym czasie nikomu nie jest łatwo. Cierpią i umierają całe rodziny i nikt nie potrafi udzielić im pomocy.
W najtrudniejszej sytuacji są imigranci, pozbawieni środków do życia i pozostawieni sami sobie.
W tak niewygodnym położeniu znalazła się trzynastoletnia Pia Lange, córka niemieckiego małżeństwa.
Po śmierci mamy dziewczynka musiała bardzo szybko dorosnąć i poszukać jedzenia oraz osób skłonnych udzielić pomocy jej oraz jej młodszym braciom.
Niestety po jej powrocie okazuje się, że chłopcy zniknęli.
Kto i dlaczego ich zabrał? Czy przeżyta trauma może okazać się katalizatorem prowadzącym do fanatyzmu i nienawiści?
Jednocześnie poznajemy historię kobiety pogrążonej w żałobie po tym jak straciła ukochane dziecko.
Co zrobi Bernice Groves i czy uda jej się wrócić do życia?
Muszę przyznać, że książka bardzo mną wstrząsnęła.
Autorka wiernie odtworzyła realia pandemii grypy hiszpanki w USA:
Przepełnione szpitale.
Brak miejsc na cmentarzach.
Panika i chaos wśród mieszkańców.
Uprzedzenia wobec imigrantów (zwłaszcza Niemców, po I wojnie światowej).
Rola Kościoła, zakonnic i sierocińców.
To tło historyczne nie jest jedynie dekoracją - stanowi istotny kontekst społeczny i moralny dla działań bohaterów.
A warstwa psychologiczna i uczucia postaci są przepięknie rozbudowane, nacechowane dużym wyczuciem.
Dla mnie powieść Ellen Marie Wiesman jest perełką, która na zawsze zapisze się w moim sercu.
to wzruszająca powieść o walce dziecka z systemem, o krzywdzie wyrządzanej w imię dobra i o sile przetrwania.
Piękna, choć brutalna. Niesamowita.

W "Kolekcjonerce sierot" Ellen Marie Wiseman przenosi czytelnika w mroczne zaułki Filadelfii roku 1918, gdzie hiszpańska grypa snuje po mieście swą śmiertelną pajęczynę. Szczególnie w slumsach, gdzie jak sardynki w puszce tłoczą się rodziny imigrantów, śmierć wędruje od progu do progu z nieubłaganą precyzją. W jednym z takich ciasnych mieszkań trzynastoletnia Niemka Pia Lange, po tym jak śmierć wyrwała jej matkę z objęć życia, staje się jedyną tarczą chroniącą dwóch młodszych braci przed okrucieństwem świata.
Gdy głód zaczyna pukać do drzwi coraz natarczywiej, Pia zostaje zmuszona do opuszczenia swej małej twierdzy i wyruszenia na poszukiwanie pożywienia. Jednak dziewczyna również pada ofiarą wirusa. Po drodze mdleje i dopiero kilka dni później obudzi się w szpitalnym łóżku, nie wiedząc, że jej egzystencja już nigdy nie będzie taka sama
Bernice Groves dryfuje w oceanie żałoby po stracie małego synka, a jej serce wypełnia trucizna goryczy. Obwinia imigrantów za to, że jej dziecku nie można było pomóc. Widząc, jak Pia opuszcza swój dom, w impulsie postanawia zabrać pozostawionych bez opieki małych chłopców. Tak rozpoczyna się jej złowieszcza krucjata...
Gdy Pia w końcu powraca do swego domu, odkrywa pustkę, która rozdziera jej serce na strzępy. Chłopcy zniknęli bez śladu. Rozpoczynają się wieloletnie poszukiwania - wędrówka przez labirynt nadziei i rozpaczy. Czy dziewczyna kiedykolwiek odnajdzie swoich braci? Czy komuś uda się przerwać nić diabolicznego planu Bernice?
To było moje czwarte spotkanie z twórczością autorki, i ponownie zostałam oczarowana kunsztem jej warsztatu pisarskiego. Podziwiam Ellen Marie Wiseman za wybitną wnikliwość, oryginalny pomysł na fabułę oraz rzetelność badawczą, która stanowi fundament jej narracji. Autorka z niezwykłą finezją splata tło historyczne z indywidualnymi dramatami, sprawiając, że wielkie kwestie moralne i osobiste tragedie bohaterów tańczą razem w hipnotyzującej opowieści.
Styl narracji jest pozornie prosty, lecz niezwykle obrazowy język pozwala na głębokie oddanie atmosfery epoki oraz burzliwych emocji bohaterów. Słowa płyną jak rzeka, wartka i pełna prądów, gdyż momentami wręcz nie można się oderwać od tej burzliwej historii.
Z całego serca kibicowałam Pii w jej bolesnej życiowej wędrówce. Los nie szczędził jej ciosów - dziewczyna trafiła do sierocińca, który przypominał zimną klatkę bez odrobiny ludzkiego ciepła. Czy w końcu zazna dobra? Przez wszystkie te lata dźwigała na swych wątłych ramionach ciężar winy, obwiniając się za los swoich malutkich braciszków.
Książka dotyka tematyki, która jest dla mnie szczególnie bolesna - krzywdy najmłodszych. Niejednokrotnie podczas lektury czułam, jak w gardle rośnie gula wielkości orzecha, a łzy cisną się do oczu. Mając małego synka, nie potrafię nawet wyobrazić sobie takiej straty - myśl o tym sprawia, że moje serce kurczy się boleśnie.
"Kolekcjonerka sierot" to powieść, która chwyta za gardło od pierwszej strony i nie puszcza aż do ostatniego słowa. Łączy w sobie historyczną panoramę z głębokim studium ludzkiej natury oraz dramatycznymi, niemal filmowymi zwrotami akcji. Na długo zapisze się w mojej pamięci.