Dziewczyna z Woli

Barbara próbuje beztrosko spędzić wakacje nad Świdrem, na otwockiej plaży, chociaż w tle już czuć wojnę, wszyscy o niej mówią i z niepokojem spoglądają w niebo, gdzie gromadzą się chmury, nie te prawdziwe, te przeczuwane. Dziewczyna ma dopiero siedemnaście lat i bardziej niż zbliżająca się zawierucha wojenna, jej głowę zaprząta przypadkowo poznany chłopak Zygmunt. Tak bardzo jest pod jego urokiem, że nie dostrzega adorującego ją sąsiada Henryka.
Na Warszawę spadają pierwsze bomby i już wszyscy wiedzą, że dla Niemców nie ma żadnych świętości. To bezwzględny najeźdźca, który nie liczy się z nikim i z niczym. Szerzące się lęk i przerażenie, nie pozbawiły jeszcze ludzi złudzeń, że pojawią się sojusznicy i dokonają pogromu Niemców. Czym się skończyły te złudne nadzieje, doskonale pamiętamy z historii.
Barbara jest przepełniona zapałem do działania i z głową pełną marzeń. Chciałaby zrobić coś dla innych, dla kraju, ale nie wie jak. Rolą kobiet nie jest walka, co innego mężczyźni, lecz Barbara nie czuje się gorsza od chłopaków. Wstępuje do podziemia i od teraz na swój sposób będzie walczyła z wrogiem, czuje, że wreszcie zaczyna coś znaczyć.
Henryk wciąż zabiega o jej względy, ale dziewczyna nie potrafi się do niego przekonać, bo w jej sercu na dobre rozgościł się Zygmunt, także działający w konspiracji. Nieoczekiwanie dla niej, okazuje, że działa tu także dobry i zacny Henryk. Dziewczyną targają sprzeczne emocje, bo doskonale wie, że ten, o którym marzy, jest poza jej zasięgiem, a szczęście u boku dobrego chłopaka ma na wyciągnięcie ręki. Wystarczy tylko okazać mu trochę serca.
Bardzo zaciekawiła mnie historia wojennej Warszawy widziana oczami najpierw dziewczyny, potem młodej, w końcu dojrzałej kobiety, która od początku wojny próbowała zrobić coś więcej dla ojczyzny niż inni. Konspiracja to było coś, co ją spełniało, zaspokajało oczekiwania. Z szarej, przeźroczystej myszy przeistoczyła się w odważną i waleczną kobietę, która nie cofnie się przed niczym. Jaka jest naprawdę, co myśli i czuje, wie tylko ona sama. Z nikim nie może się podzielić swoimi rozważaniami, gdyż odpowiada nie tylko za swoje życie, ale także za życie całej grupy. Jest osamotniona w swoich rozterkach, o których nie może z nikim rozmawiać. Z zewnątrz odważna i zdeterminowana, a w rzeczywistości szara, zwykła działaczka ruchu oporu, łaknąca uwagi i miłości.
Powiernikiem jej myśli, staje się notes, w którym opisuje wszystko, co czuje i przeżywa, ale większość kartek wyrywa, by je ukryć, bo nie może ryzykować, żeby wpadły w niepowołane ręce. Basia silna dziewczyna, której wojna kawałek po kawałku zabiera wszystko, co kochała, lecz się nie poddaje, bo przecież zawsze jest ktoś, dla kogo warto żyć. "Dziś już nie płaczę. Dziś piszę: skończyło się moje dzieciństwo, niedojrzałość. Wchodzę w dorosłość. Co ona mi przyniesie?"
Basia zastanawia się nad tym, czy ma być otępiała na widok śmierci, jak większość ? Przepełnia ją ból, że ludziom tak bardzo spowszedniały śmierć i okrucieństwo. Wojna ma swoje prawa, ale czy wszystkim prawom miała się poddać także ona i im ulec? "Zabić w sobie człowieka?" Czy nie miała prawa kochać? Zwłaszcza gdy każdy dzień zupełnie realnie mógł być tym ostatnim. To, co zapisywała Basia w swoim notesie, chyba najbardziej mną wstrząsnęło i zmusiło do myślenia. Świat wojny widziany oczami dziewczyny, która dojrzewała na moich oczach. Zawarła w nim całą prawdę nie tylko o sobie, ale także o tym jak na co dzień wyglądało życie w okupowanej Warszawie. O głodzie i kolaborantach, o ludziach, którzy niczym biblijny Judasz za kilka srebrników sprzedawali swoich rodaków. O tym, jak czuli się członkowie organizacji po wykonaniu każdego wyroku. "Czy jednak można kogoś zabić, nie zabijając w sobie człowieka?"
Przepiękna historia o życiu, miłości, utraconych nadziejach, zniszczonych marzeniach. O niesamowitej odwadze i determinacji młodych ludzi w walce z okupantem. Książkę czyta się szybko i lekko, pomimo trudnego tematu, bo napisana jest prostym językiem. Angażuje, wzrusza i trzyma za serce tak, że nie sposób się od niej oderwać. Nie ma tu polukrowanego happy endu, ale dzięki temu ta opowieść i losy jej bohaterów wypadają realistycznie, by na koniec zostawić miejsce na zadumę.

Na rynku mamy zatrzęsienie literatury wojennej. Jedne książki są lepsze, inne gorsze, te o Żydach, tamte o Niemcach.
Książka Agnieszki Jeż jest o życiu, miłości, marzeniach i utraconych nadziejach. O odwadze i determinacji młodych ludzi w czasie wojny.
Basia jest nastolatką. Mieszka tylko z mamą, w ponurej i wilgotnej kamienicy na Woli. Jej marzeniem jest zdobycie wyształcenia i lepsze życie. Niestety, do Polski wkracza armia niemiecka, życie weryfikuje plany i marzenia. Choć Basia nadal oficjalnie uczy się w szkole krawieckiej, równolegle zaczyna prowadzić drugie życie. Dorośleje. Zakochuje się, podejmuje decyzje, stawiające na szali życie swoje i innych.
Basia jest zwykłą dziewczyną. W swoich oczach wręcz przezroczystą. Pomimo jej wielkiego serca, los odbiera jej po kolei każdy skrawek szczęścia. Ale Basia przetrwa, bo zawsze jest dla kogo walczyć i żyć...
Przepiękna, wzruszająca powieść. Czułam, że nie zawiodę się na autorce i nie pomyliłam się. Pani Agnieszka w piękny i bardzo realistyczny sposób ukazuje swoich bohaterów. Od tej książki trudno się oderwać, a końcówka wycisnęła mi z oczu łzy.
Dziękuję autorce za tę piękną historię "??"

Książki poruszające temat II Wojny Światowej są przepełnione różnymi emocjami. Z tego miejsce chciałabym pogratulować Autorce Agnieszce Jeż wzruszającej opowieści o dojrzewaniu podczas tych strasznych czasów.
Podczas wybuchu II Wojny Światowej główna bohaterka Basia jest nastolatką. Wychowuje ją matka, mieszkają we dwójkę w centrum miasta, które z dnia na dzień znika pod gruzami. Dotychczasowe życie Barbary zmienia się nieodwracalnie ? musi oszczędzać, pracować, przestać się jawnie uczyć, głodować oraz starać się nie trafić w ręce wroga. Dzięki swojemu przyjacielowi zaczyna działać w konspiracji, a jej prywatne uczucia do działających wraz z nią chłopców ? Zygmunta i Henryka ? determinują ją do działania.
Uczucia Basi poznajemy, dzięki wprowadzeniu w fabułę "kartek z pamiętnika" pisanych przez bohaterkę. Możemy obserwować jej metamorfozę ? od podlotka do dojrzałej kobiety, którą ukształtowała wojna. Autorka idealnie ukazała jaka przemiana może nastąpić w człowieku podczas tak trudnych czasów. Ponadto Autorka skupiła się na ważnych aspektach dotyczących miłości do drugiego człowieka, która motywuje do podjęcia działań. Szczególnie w sytuacji, gdy chodzi o ratowanie życia.
Pomimo bardzo trudnej tematyki książkę czyta się lekko. Historia Basi jest wzruszająca. Myślę że każdy z czytelników będzie szczerze współczuł bohaterce, a zarazem ją podziwiał. Za odwagę, honor oraz szybki proces dojrzewania. Pomimo straconych młodzieńczych lat, Basia nie poddała się i dlatego zasługuje za szacunek.

Basia mieszka z matką w Warszawie, w wakacje 1939 wybiera się na plażę i tam poznaje Zygmunta, dziewczyna ma nadzieję, że znajomość z chłopakiem przerodzi się w miłość. Jednak na drodze do szczęścia dziewczyny staje wojna, która wybucha kilka tygodni później. Wszystko wokół przeradza się w koszmar. Wkrótce los znów stawia na drodze Basi Zygmunta, jednak tym razem będą to zupełnie inne okoliczności. Czy młodzi odnajdą miłość i szczęście? Jak wojna wpłynie na ich przekonania i wartości?
To moje drugie spotkanie z twórczością agnieszkajeż i poraz kolejny jestem zachwycona historią, którą stworzyła. Autorka ma niesamowity talent przelewania na papier ogromu emocji, które podczas czytania udzielają się czytelnikowi. Tworzy historie pisane przez samo życie, jej powieści są na wskroś przesiąknięte realizmem.
"Dziewczyna z Woli" to opowieść o Basi, młodej dziewczynie, która w obliczu wojny zmuszona była dorosnąć z dnia na dzień, stać się opoką dla matki. Barbara zaczyna działać w konspiracji, codziennie ryzykując życie pragnie wymierzać sprawiedliwość wrogom.
Ponadto targają Barbarą skrajne uczucia w stosunku do poznanego przez wojną Zygmunta oraz Henryka, który jest sąsiadem i przyjacielem dziewczyny. Na kartach tej powieści było mi dane obserwować jak z dnia na dzień Basia zmienia się, dorasta i to była piękna i ogromnie przejmująca przemiana.
Z ogromnym przejęciem i zaangażowaniem śledziłam losy młodych ludzi będących wiernymi ideałom, uciekających się do naprawdę ryzykownych poczynań, które mogły przynieść zarówno dobro jak i ból oraz śmierć. Jestem pod ogromnym wrażeniem odwagi i determinacji Basi oraz osób działających razem z nią, nie każdy byłby w stanie narażać życie dla dobra ogółu, dla kraju, w walce o wolność i sprawiedliwość. Niemniej jednak nie mnie oceniać ich decyzje, wybory, bo kompletnie nie wiem jak zachowałbym się na ich miejscu, w takich, a nie innych okolicznościach i mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała doświadczać tego co oni.
Jestem naprawdę urzeczona tą historią i cieszę się, że autorka właśnie tak pokierowała losy Basi. Tutaj nie było miejsca na typowe happy endy. "Dziewczyna z Woli" to niezwykle wciągająca, poruszająca, emocjonująca oraz pełna smutku historia o podejmowaniu trudnych decyzji, woli przetrwania, walce o lepsze jutro oraz miłość, takiej która odmienia życie. Polecam z całego serca. Moja ocena to 10/10.

17-letnia Barbara Leoniewska mieszka w Warszawie w małym mieszkanku z mamą. W wakacje 1939 roku na słonecznej, nadwiślańskiej plaży Basia poznaje Zygmunta. Dziewczyna ma nadzieję, że ta znajomość przerodzi się w miłość. Jednak przychodzi wrzesień,  a wraz z nim wybucha wojna,  która przekreśla wszystkie plany i marzenia.
Warszawa zostaje totalnie zniszczona, ludzie głodują, modlą się i walczą, brakuje żywności, lekarstw itd. 
Los sprawia, że Basia ponownie spotyka Zygmunta. To spotkanie odmieni jej życie.  Basia zaczyna działać w konspiracji i wymierza sprawiedliwość wrogom. 
Znakomita fabuła, która pokazuje okrucieństwo wojny i losy ludzi żyjących w tamtych okropnych czasach. 
Podoba mi się styl pisarski autorki i pomimo ciężkich tematów tę powieść przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem.  Autorka ciekawie przedstawiła tę historię.  Odczuwałam emocje wraz z bohaterami powieści i przeżywałam to wszystko. 
Jeśli macie ochotę na historię, której akcja rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej  to ta pokazuje wszystko, co wtedy działo się i z czym musiało  zmierzyć się wiele młodych osób. 
Autorka świetnie wykreowała bohaterów powieści,  którzy pokazali odwagę, determinację,  zaangażowanie,  narażając swoje życie woleli działać niż biernie siedzieć.
Wartościowa powieść,  która zmusza do refleksji i przemyśleń.  Ta książka jest niezwykle wciągająca i poruszająca.  
Pozycja warta zapamiętania i godna polecenia.
Gorąco polecam!

"Nie chcę zostawić po sobie kroniki. Chcę, by to był ślad moich przeżyć, moich przemyśleń, emocji (...) To ma być notes mojego rozwoju, przemiany, życia. "
Basię poznajemy latem 1939 roku, gdy będąc nastolatką bacznie obserwuje świat oczami wkraczającej w dorosłość dziewczyny. Wybuch wojny dzieli jej życie na "przed" i "w czasie wojny", podobnie zresztą jak wszystkim innym ludziom, którym przyszło żyć w tym trudnym okresie. Cicha i skromna, z pozoru "nijaka", zaczyna prowadzić pamiętnik, bo tylko tam może być naprawdę szczera.
Tego lata Basia obdarza uczuciem Zygmunta i to o nim myśli w pierwszych dniach wojny, mimo tego, że to Henryk nieustannie trwa przy jej boku. Zagubiona i niepewna swego serca długo wydaje się być rozdarta między dwoma chłopcami. Bo czymże właściwie jest miłość i czy mamy do niej prawo w czasach gdy śmierć drugiego człowieka jest na porządku dziennym?
"Teraz myślę zupełnie inaczej; jest wojna, każdy dzień może być ostatni, więc jak można nie myśleć o miłości?"
Mimo ogromu cierpienia i niepewności co do jutra nie należy pozbawiać się prawa do szczęścia, choć w zaistniałych warunkach nie jest ono pełne.
To również wskazówka dla nas. Dziś sen z powiek spędza nam sytuacja za wschodnią granicą, mimo to nie okradajmy się z prawa do życia i odczuwania. Nie możemy jak zwierzęta pozbawić się wszelkich odruchów człowieczeństwa i tylko walczyć o przetrwanie.
"Wyobraziła to sobie - całą Polskę jako wielką maszynę z niemieckimi napisami, a w niej ludzi - elementy tej maszyny, eksploatowane i wymieniane na kolejne."
Rzeczywistość okupacyjna jest trudna. Panuje wszechobecny głód, a każde wyjście na zewnątrz stanowi ryzyko śmierci. Co więcej, jak zauważa autorka, Niemcy są tu nad wyraz sprytni. Sprawnie dokonują selekcji zabijając silniejsze jednostki, a przy życiu pozostawiając ludzi, którzy nie stanowią dla nich zagrożenia, za to z powodzeniem mogą przyczynić się do budowania niemieckiego imperium.
Czytając Dziewczynę z Woli widzimy jak Basia dojrzewa na kartach tej powieści. Rozwija się i przeobraża niczym motyl w silną, świadomą swego piekna kobietę, która dzielnie walczy w podziemiu. Z cichej i skromnej dziewczyny staje się kimś innym, kogo sama nie poznałaby na ulicy.
Ta książka stanowi niezwykle ważny obraz życia Polaków w okresie II wojny światowej. Jesteśmy tu świadkami bestialstwa okupantów i emocji zwykłych ludzi, którym przypadł w udziale taki los. Widzimy też próby przeciwstawiania się oprawcy, działania trudne i często niebezpieczne, niejednokrotnie kończące się niepowodzeniem.
Jestem pod wrażeniem konstrukcji tej powieści, która mocno intryguje już od samego początku. A koniec? Wciąż wracam myślami do przedostatniej sceny, zaś finał w zupełności spełnił moje czytelnicze oczekiwania.
Do pewnych rzeczy trzeba dorosnąć.
Nigdy nie powiedziałabym, że czasy II wojny światowej będą mnie tak fascynować, a książki związane z tą tematyką tak mocno zajmować. W szkole, na lekcjach historii był to jeden z mniej lubianych przeze mnie okresów w dziejach Polski. Dziś zgłębiam ten temat z prawdziwą przyjemnością i choć historia przedstawiona przez autorkę jest fikcyjna to została osnuta na prawdziwych wydarzeniach.
Moja ocena to 8/10.

"Życie, to również paradoks, bywa i sprawiedliwe, nawet jeśli ta sprawiedliwość polega na odbieraniu."
Basia ma siedemnaście lat, mieszka w Warszawie w niewielkim mieszkaniu z matką, ojciec zmarł przed trzema laty. Obok nich mieszka Heniek, chłopak jest coraz bardziej zauroczony Basią. Lato 1939 roku było bardzo upalne, Basia czasami tylko ? matka jest bardzo opiekuńcza ? może korzystać z przyjemności jaką jest nadwiślańska plaża. To tam poznaje Zygmunta, jest nim zafascynowana, ma nadzieję, że połączy ich coś pięknego. Przychodzi wrzesień, wraz z nim wojna. Świat się wali, wszystko się zmienia, nic już nigdy nie będzie takie samo. Codzienność mieszkańców Warszawy zamienia się w piekło. Budynki zmieniają się kupy gruzu, ogień trawi wszystko co napotka na swej drodze. Giną niewinni ludzie, śmierć się panoszy i zbiera okrutne żniwo. Brakuje jedzenia, lekarstw, wody, wszystkiego? Przez przypadek Basia ponownie spotyka Zygmunta, to spotkanie będzie miało ogromny wpływ na jej dalsze życie. Basia zaczyna działać w konspiracji, wymierza sprawiedliwość.
Czytanie, pomimo poruszanych trudnych tematów, od początku do końca było przyjemnością. Autorka z łatwością i wyczuciem oddaje emocje jakie targają naszymi bohaterami, widzimy ich rozterki, porywy serca, niepokój, obawy, strach. Do Basi miałam bardzo mieszane uczucia, dziewczyna nie chce być bierna, chce walczyć. Jest odważna, zazdrosna i? bywa bardzo irytująca, chwilami dziecinna, jakby sama nie wiedziała czego oczekuje od życia. Moje serce skradł Heniek, wspiera Basię na każdym kroku. I Zygmunt, przy którym jest się Lucyna, Basia wciąż ma nadzieję, że chłopak ją dostrzeże.
Wojna przyniosła wiele zła, okupant rozpanoszył się na dobre, zniszczył wszystko co dobre. Śmierć, głód, strach są wszechobecne. Jednak Polacy nie pozostają bierni, coraz więcej młodych ludzi chce walczyć z wrogiem. Zygmunt działa w konspiracji, to do niego dołączają Basia i Henryk. Akcje, w których uczestniczą są bardzo niebezpieczne, często narażają własne życie. Trudne decyzje, dokonywane wybory, od których zależy życie innych i własne. Wzajemne zaufanie, wsparcie, pomoc, odwaga tych młodych ludzi budzi podziw i szacunek. Poruszający, wręcz bolesny obraz zniszczonej Warszawy.
Wciągająca, wnikliwa, melancholijna, smutna, trudna opowieść. Wojna, chęć przetrwania, wola walki i miłość. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)