Łakome

No i jak tu nie wierzyć w przeznaczenie. Wychowałam się na wsi, która kropka w kropkę przypomina Maj z powieści Lebdy. Tylko zamiast ubojni mieliśmy za wioską świniarnię. Do dziś pamiętam ten smród i dźwięki zwierząt... A jednak wspominam te lata z sentymentem i tęsknię do tych miejsc, do tych okoliczności, a przede wszystkim tęsknię za babcią, która odeszła nagle i zbyt szybko. Dzięki tej książce przypomniała mi się w pełnej krasie, uśmiechnięta i pełna werwy taka, jaka była bez względu na stan zdrowia.,,Łakome" są mi szalenie bliskie, czytając uroniłam niejedną łzę, morze oczyszczających łez, które były mi potrzebne, by zacząć ten rok z nową, czystą kartą.

,,Łakome" to niezwykła literacka podróż w nieznane. Każdy rozdział przynosi coś odżywczego do świata wykreowanego w tej kameralnej, a jednocześnie wielkiej powieści. Język jest tu medium dzięki któremu poruszamy się w sennym świecie choroby zanurzonej w wszechobecnej tu naturze. Autorka - poetka, która pierwszy raz pokusiła się o formę prozatorką prowadzi nas przez ten wszechświat znaczeń i pozornie mało znaczących zdarzeń, które dosłownie wsiąkają w umysł i wrażliwość czytelnika. Jeszcze nikt nigdy tak nie opowiedział mi świata ze wszystkimi jego kolorami i odcieniami kolorów. Niewątpliwie rzecz to wybitna i godna polecenia. Gandalf.com.pl