Madeira

Narzeczony Julii znika. Ostatni ślad po nim to tajemnicza wiadomość, którą jej wysyła. Zrozpaczona kobieta wyrusza na Madeirę - wyspa ta przypomina jej o nim i ich miłości. Zarządzenie losu sprawia,że poznaje Alberto i Ane. Otrzymuje od nich ogromne wsparcie, a dzięki ich rodzinnej restauracji poznaje maderskie smaki. Szybko okazuje się także jak wiele łączy Julie z nowopoznanymi.
Historię poznajemy z perspektywy trzech osób. Bardzo lubię tak poprowadzoną narrację, ponieważ pozwala dostrzec szerszy kontekst opowieści. Czytając "Madeirę" wielokrotnie się wzruszałam. Rodzina Alberto przeszła przez wiele ciężkich chwil, a niewyjaśnione tajemnice wpływają także na ich teraźniejszość. Bohaterowie książki są niezwykle ciepli przez co łatwo przychodzi współodczuwanie z nimi ich tragedii.
Ta obyczajowa książka trzyma w napięciu prawie do samego końca. Sprawa zagadkowego zaginięcia Filipe jest bardzo interesująca. Bardzo podoba mi się także jak bardzo bohaterowie książki kochają Madeirę. Ich przywiązanie, opisy przyrody oraz ciekawych lokalnych smaków sprawiły,za chętnie odwiedziłabym tę wyspę "??".
Spędziłam z tą książką bardzo miły czas i cieszę się że dzięki autorce mogłam chociaż w taki sposób odwiedzić Madeirę :)

Jedne z najpiękniejszych powieści romantycznych należą do kosowska_jolanta "??" Po książki tej autorki sięgam z zamkniętymi oczami, bowiem wiem, ze pod każdą okładką kryje się piękna i wartościowa historia. Historia, która złamie serce, ale też wzbudzi nadzieję. "Madeira" też kryje właśnie taką historię... Historię, która już od samego początku łamie serce. Oto młoda dziewczyna stoi na punkcie widokowym i trzymając się barierki coraz bardziej przechyla się w stronę szalejącego oceanu. Chce popełnić samobójstwo. Jej narzeczony, po swoim wieczorze kawalerskim, wysyła do niej wiadomość, a potem znika. Dziewczyna jest przekonana, że jej przyszły mąż nie żyje. Teraz pragnie do niego dołączyć... Lecz nagle ktoś chwyta ją za ramię i zawozi do swojego domu. Tam dziewczyna może czuć się bezpiecznie, lecz nadal jest samotna. Nadal nie ma żadnej informacji od narzeczonego. Wkrótce jednak okaże się, jak mały jest świat, a ludzie, pod których dach trafiła, mają więcej wspólnego z jej historią, niż można się tego spodziewać... "Madeira" to powieść pełna tajemnic i niedopowiedzeń. Piękna, bolesna, a przy tym kojąca, otylająca niczym najcieplejszy koc. Pani Jolanta udowadnia, że nigdy nie należy tracić nadziei. Szczególnie wtedy, gdy w grę wchodzi miłość. Ona wszystko zwycięża, tylko trzeba w nią wierzyć. "Madeira" skradła moje serce. Oddałam je nie tylko bohaterom, ale także przyrodzie, której opisy są wręcz malownicze. "Madeira" to kolejna książka Pani Jolanty, którą z wielkim sentymentem odkładam na półkę, wierząc, że jeszcze nie raz do niej wrócę. Idealna na ten letni czas "??" Serdecznie polecam "??"

"Bóg stworzył świat. I tak był zadowolony ze swego dzieła, że pocałował je ? wówczas powstała Madera..." - legenda maderska
Kiedy tylko "Madeira" pojawiła się w zapowiedziach wydawniczych, wiedziałam, że na czytelników będzie czekała kolejna emocjonalna historia, która wryje się w serce i zostanie w nich na zawsze. Jak wiecie, Jolanta Kosowska jest z moich ulubionych pisarek, a jej książki, zawsze, ale to zawsze wywołują we mnie olbrzymie emocje i w każdej z nich odnajdę postać, z którą mogę się naprawdę utożsamić, a to sprawia, że przeżywam tę książkę po stokroć mocniej...
Nie inaczej jest i tym razem... za każdym razem gdy sięgam po kolejną książkę, wiem, że czeka mnie piękna i emocjonalna podróż... nie tylko w wyjątkowe miejsca, których nie znajdziemy w tradycyjnym przewodniku, ale przede wszystkim w głąb ludzkich serc i dusz...
Są również takie miejsca, które mają w sobie trudną do wytłumaczenia magię. Miejsca, które potrafią uleczyć nawet najbardziej zranione dusze, a pani Jolanta jet mistrzynią w pokazywaniu nam tych zakątków, oddawaniu ich klimatu i niepowtarzalnego uroku. Swoimi opisami rozbudza wyobraźnię, otwiera serca, sprawia, że bez chwili wahania chce się złapać plecak i wyruszyć w nieznane.
Tym razem wraz z autorką trafiamy na Maderę, zwaną również Wyspą wiecznej wiosny. Poznajemy tę wyspę krok po kroku, widzimy ją oczami nie tylko samej pisarki, ale i bohaterów, wraz z nimi wędrujemy przez lasy wawrzynowe, poznajemy Lewady- tradycyjne kanały irygacyjne, obserwujemy wielobarwne wysokie klify, podziwiamy wschody i zachody słońca nad spokojnym oceanem. "Wędrujemy" uliczkami malowniczych miasteczek, niemal "czujemy" w ustach smakowite lokalne dania i napoje. Obserwujemy i niemal czujemy zapach egzotycznej roślinności. Chłonie się ten niepowtarzalny klimat płynący z każdej strony i chce się więcej i więcej...
Niejednokrotnie odkrywa się z zaskoczeniem drugie a może nawet i trzecie dno przedstawionej historii...
Książkę czyta się bardzo szybko, choć akcja nie goni na złamanie karku. Trudna przeszłość wszystkich głównych bohaterów, którą poznajemy z każdą przewróconą stroną, nie daje im o sobie zapomnieć.
Naprzemienna narracja pozwala poznać ich bardziej. Wywołuje całą masę emocji, niejednokrotnie zaskoczenie, wzruszenie, ale i współczucie. Zmusza do refleksji nad trafnością podejmowanych przez nich decyzji...
Z każdym z nich łatwo się utożsamić, zrozumieć ich emocje i motywy, odnaleźć cząstkę siebie.
Autorka jak zawsze porusza wiele trudnych tematów, które zostają otwarte gdzieś z tyłu głowy i sprawiają, że nie tak łatwo przejść nad nimi do porządku dnia codziennego. Przedstawiona historia, niezwykle porusza, pokazuje, jak ważne są więzi rodzinne, jak trudno jest ponownie zaufać i wybaczyć, choć gdzieś w podświadomości, wiemy, że dana sytuacja miała za zadanie nas uchronić.
Jeśli jeszcze nie znacie książek pani Joli, koniecznie to nadróbcie, bo autorka pisze niesamowicie piękne życiowe historie.
Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Przepiękne i barwne opisy wpływają na wyobraźnię, łatwo jest się odnaleźć w sytuacji tuż obok bohaterów, odnosi się wrażenie, że jest się częścią powieści i jest to niezwykle magiczne uczucie. Jolanta Kosowska po raz kolejny udowodniła, że po przeczytaniu jej nowej powieści będzie się chciało zabrać plecak i wyruszyć w podróż szlakami opisanymi w książce.

Prawdziwa miłość bywa tak bardzo skomplikowana na każdym etapie, że nawet jeśli kocha się kogoś bardzo mocno, chce się z tą osobą być na co dzień, a mimo wszystko często jesteśmy świadkami w sytuacji, kiedy należy pokonać pewne trudne do bycia razem oraz przeciwności losowe, by przekonać o tym, jaka bywa prawdziwa potęga miłości, a później się nią należycie cieszyć i wspominać te chwile, kiedy w związku nie działo się dobrze, a może to były jedynie wymysły wyobraźni o prawdziwej miłości.
Nie zawsze jest, że powieści obyczajowe mają w sobie moc przyciągania tak od razu, aby móc zostać zauważone przez czytelnika oraz autorkę zawarła w niej piękną historię, którą po części uważam, że została przez nią skonstruowana tajemniczo, a przy tym interesująco.
Właściwie to od samego początku umieszczona została w opisie historia miłosna Filipa i Julii mnie zainteresowała ze względu na to, że chciałam się dowiedzieć, w jaki sposób autorka ją przedstawi, czy od wyglądu, jak ją sobie okazują, czy potrafią się wzajemnie o siebie troszczyć, czy to nie jest miłość taka przerysowana, na pokaz, której osobiście nie darzę sentymentem i mam dystans do takiego zarysu miłości.
Cieszyłam się, że mogłam dowiedzieć się kilku cennych informacji na samym początku o autorce książki pt. Madeira Pani Jolanty Kosowskiej, której to twórczości nie miałam do tej pory poznać. Stwierdziłam, że jest mi ona bliska ze względu na wykonywany zawód i ciekawiło, mnie ile przekaże swoich osobistych cech charakteru bohaterom.
Uważam, że w tytułowej książce Madeira została pięknie ujęta w niej geograficznie pod każdym możliwym względem ogólnej prezentacji wyjątkowych miejsc dla bohaterów, jakie się tam znajdują, wizerunku, strefy, klimatu, przestrzeni czasowej.
Książka ta nie posiada rozdziałów.
Opisane losy każdego z bohaterów zostały z osobna. Podzielone w nich są odpowiednio odstępstwa czasowe, w których miały odgrywały ważną rolę wydarzenia z lat wcześniejszych.
Główni bohaterowie dla mnie w tej powieści byli dla mnie największą tajemnicą do rozszyfrowania, ale dlaczego nie wiedziałam tego tak od razu, gdyż wiedza na ich temat ich miłości była taka mało rozbudowana z początku.
Występujący w tej powieści bohaterowie drugoplanowi mi się podobali, szczególnie zachowanie przyjaciela ojca głównego bohatera Carlosa.
Bardzo mi się podobała ta powieść pod każdym możliwym opracowanym względem.
Autorka zadbała o każdy możliwy szczegół, aby zawarł się w tym zarysie opisywanej historii, która okaże się być dla wrażliwych czytelników najlepszym balsamem leczniczym, aby czerpać z życia jak najwięcej i zadbać o relacje rodzinne, od których tak wiele z czasem zależy.
Polecam przeczytać tę książkę.

Kochać bez granic. Być gotowym na kolejny krok, choćby nogi ślizgały się na podłożu. Skakać tak wysoko, jakby można dosięgnąć chmur. Opiekować się ludźmi, którzy czekają na słowo nadziei, ciepły gest, trafną diagnozę. Uczyć nie tylko przedmiotów ścisłych, ale też wrażliwości. W odpowiednim momencie stanąć nie tylko przy stoliku gościa, ale znaleźć swoje miejsce w kuchni. Nieść nadzieję jak serce na dłoni. Dziadek, ojciec, syn, przyjaciel: oni piszą i uzupełniają swój własny KODEKS PONADPOKOLENIOWY.
"Teraz wiem, że czekałeś na mnie. Ja też, jak będzie trzeba na ciebie poczekam. Musimy pójść razem zobaczyć wschód słońca."
Czterej mężczyźni, którzy pokonują granicę czasu, odległości i własnych słabości. Nie jest możliwe działanie ponad siły, kiedy ma się ponad dwudziestoletniego wnuka? Milczeć, kiedy ból fizyczny ogranicza podstawowe możliwości. Pokazywać się w odpowiednim świetle, aby nie widać było rysów zmienionych cierpieniem.
"Dla wnuka zagrał rolę swojego życia"
Życie nieprzeciętnego mężczyzny ma sens, kiedy obok jest kobieta. One zmieniają nas, szlifują, temperują, doceniają. Dla tej jednej jedynej warto stanąć na szczycie. Niestety są i takie kobiety, które porzucą męża, jak przybrudzoną zabawkę.
"Urodziliśmy się po to, żeby być razem"
Nie warto żebrać o miłość, ale trzeba przemóc się, wrócić do miejsca zapamiętanego do końca życia. Julia nie uwierzyła, że chłopak mógł ją porzucić, tak po prostu zniknąć. Lepiej polecieć w stronę słońca. W odpowiedniej chwili może znaleźć się obok nieoczekiwany mężczyzna. Jak smakuje jedyna w swoim rodzaju zupa cebulowo ? pomidorowa w domu, gdzie zostały wspomnienia i fotografie? Warto tam wracać, dopóki ból pozwala.
"Madeira" to powieść, która okazała się jakby napisana dla mnie. Odnalazłem tam moje przeżycia, moją drogę przez cierpienie ku nadziei. Najważniejsze jest, aby być ciągle w drodze, nie ustawać, nie poddawać się. Wszystkie książki, które napisała Pani Jolanta Kosowska są doskonałe, oparte na wnikliwej znajomości ludzkiej psychiki i organizmu. Jednak "Madeira" jest dla mnie wyjątkowa. Dosłownie rozumiem jej bohaterów, mężczyzn niezwykłych, a jednocześnie realnych. Sztuką jest znajdować czas i listy, kiedy smsy i e-maile wydają się być znakiem szalonego czasu. Ta powieść w pełni zasługuje na topową pozycję w rankingu lektur obowiązkowych, oczekujących na ekranizację. Nisko chylę czoło przed Autorką i dziękuję bardzo.

Jolanta Kosowska w nowej powieści pt. "Madeira" zabiera nas w podróż do Portugalii.
Madera to właśnie tam Julia i Filip zaręczyli się i spędzili najpiękniejsze chwile. Po powrocie do Polski przygotowują się do ślubu. Niestety po wieczorze kawalerskim spędzonym w górach chłopak znika. Policja uznaje go za zaginionego. Zrozpaczona Julia wyrusza do Portugalii. Zamierza popełnić samobójstwo. Jednak na jej drodze staje tajemniczy mężczyzna, który powstrzymuje ją. Zaprasza ją do swojego portugalskiego domu i naprowadza ją na trop dramatycznej rodzinnej historii, która być może pomoże odnaleźć jej Filipa.
Uwielbiam twórczość autorki. Za każdym razem jestem zachwycona. Tak było też tym razem. Cudowna i hipnotyzująca historia. Wciągająca już od pierwszej strony. Emocje wylewają się z każdej kartki tej powieści. Barwne opisy przyrody oraz kuszące maderskie potrawy sprawiają, że czytelnik ma ochotę spakować się i pojechać w te miejsca, aby je pozwiedzać i skosztować tamtejszej kuchni. Autorka zachwyca nietuzinkową fabułą. Ciekawa kreacja bohaterów. Czuć emocje towarzyszące bohaterom. To powieść o rodzinnych relacjach, tajemnicach, miłości, bólu i stracie. Autorka pośród opisów urokliwych miejsc wplotła ważne tematy i stworzyła powieść, która skradła moje serce od samego początku. Ta historia pokazuje jak w naszym życiu ważna jest rodzina.
Jeśli lubicie czytać wartościowe i mądre historie to koniecznie przeczytajcie tę książkę.
Gorąco zachęcam Was do przeczytania tej książki.

"Madeira", najnowsza książka Jolanty Kosowskiej, przenosi nas na portugalską wyspę wiecznej wiosny i jak zawsze w przypadku powieści tej autorki zachwyca mistrzowskimi opisami przyrody, ale przede wszystkim siłą ludzkich emocji.
Madera, ta malownicza wyspa, jest nie tylko świadkiem miłości, ale i bólu, cierpienia, poczucia straty. Przepiękne krajobrazy towarzyszą nam przez cały czas i pozwalają na wyciszenie emocji wywołanych lekturą, a tych, zapewniam, nie zabraknie.
To właśnie na Maderze najpiękniejsze chwile swojego życia przeżywa Julia, Polka, której tam oświadczył się jej ukochany, Filip. Chłopak jest z pochodzenia Portugalczykiem, ale mieszka w Polsce. Młodzi planują ślub, ale po nietypowym wieczorze kawalerskim spędzonym przez Filipa w górach, chłopak znika, nie dając żadnego znaku życia. Zrozpaczona Julia powraca na Maderę, zamierza tam odebrać sobie życie, które straciło dla niej sens po stracie narzeczonego. Los bywa jednak przewrotny i na jej drodze stawia nieznajomego mężczyznę, Alberta. Ten odwodzi Julię od dramatycznego kroku i zaprasza do swojego portugalskiego domu. Jak się zapewne już domyślacie i ten mężczyzna, i jego rodzina odegrają niebagatelną rolę w dalszej części powieści i być może mają związek z niewyjaśnionym zaginięciem Filipa.
"Dom to nie tylko cztery ściany i cegły", to zawsze ludzie i więzi, które tworzą między sobą. Jolanta Kosowska dużo miejsca w swojej książce poświęciła właśnie rodzinnym relacjom, także tym trudnym, pogmatwanym, niedopowiedzianym, niewyjaśnionym. Pokazała, jak ważna jest wspierająca się rodzina, jak potrzebne są relacje rodzinne oparte na miłości, zrozumieniu, zaufaniu, akceptacji. Czasem tylko droga do zrozumienia intencji drugiego człowieka, nawet tego nam najbliższego, bywa długa?
Mnie szczególnie ujęła postać Brena, lekarza z wykształcenia, ale przede wszystkim z powołania i serca. Zacny, szlachetny człowiek, bez reszty oddany swoim pacjentom, przedkładający ich dobro ponad własne. Wzruszyły mnie jego losy, siła i nieugiętość charakteru i wyjątkowa więź, jaka połączyła go ze swoim wnukiem. Piękny to przykład autentycznych, szczerych rodzinnych relacji, w których spora różnica wieku nie ma żadnego znaczenia. Nowa powieść Jolanty Kosowskiej jest zatem piękną opowieścią o ludziach i uczuciach, poruszającą i wciągającą. Autorka to królowa emocji, stąd powstała książka niezwykła, o sile rodzinnych więzi, różnych obliczach miłości, książka słodko-gorzka, wywołująca niejednokrotnie łzy wzruszenia.
"Madeira" utkana jest z obrazów, wrażeń, kolorów, smaków. Kosowska w niepowtarzalny, wyjątkowy sposób opisuje miejsca, w których umieściła akcję swoich utworów. Tak jest i w przypadku tej powieści. Autorka kreśli słowem wielowymiarowe, cudowne obrazy. Zachwycają opisy krajobrazów wyspy, jej urokliwych zakątków, chociażby Fanal - lasu wawrzynowego, Balcoes czy Wodospadu Aniołów. Są one tak sugestywne, że możemy je zobaczyć oczyma wyobraźni (tylko i niestety!) A te smaki maderskich potraw, aromatycznych, pachnących, nęcących nasze zmysły. Jakże chciałabym spróbować bolo do caco albo zupy pomidorowo-cebulowej! Autorka zatem wspaniale oddała klimat Madery, pozwoliła mi na przeżycie cudownych chwil w otoczeniu niepowtarzalnej przyrody tej niezwykłej wyspy.
Pisarka w interesujący sposób prowadzi także fabułę swojej powieści, łącząc teraźniejszość z przeszłością. Taka nielinearna kompozycja, dwutorowość narracji wzbudza zainteresowanie czytelnika, podsyca ciekawość, nie pozwala nudzić się podczas jej lektury. Nie tylko kompozycja utworu zasługuje na uwagę. Powieść zauroczyła mnie też wyjątkową aurą i piękną, literacką polszczyzną. Serdecznie polecam!