Miecz przeznaczenia Wiedźmin Tom 2

"Miecz przeznaczenia" to drugi tom opowiadań o przygodach wiedźmina Geralta. Zetknie się on z nowymi wrogami, ale i zyska nowych znajomych i przyjaciół. Czy uda mu się zażegnać nieporozumienia z Yennefer? Kim jest ta mała dziewczynka, która zabłądziła do lasu Brokillon? I czy rzeczywiście jest jego przeznaczeniem" "Książka, którą czyta się tylko raz, nie zasługuje na czytanie". Tego na pewno nie można powiedzieć o "Mieczu przeznaczenia". Do tych opowiadań wracam średnio dwa razy do roku. I za każdym razem są tak samo dobre. Gorąco polecam.

Rewelacja, Bardzo ciekawa i wciągająca lektura.

Książka godna uwagi, jestem mega zadowolony.

Ceadmil - co w Starszej Mowie oznacza: witajcie! Dzisiaj wezmę na tapetę drugą część cyklu o Wiedźminie, czyli Miecz przeznaczenia.
Tak, jak w Ostatnim życzeniu, tak i w Mieczu spotykamy się ze zbiorem opowiadań zawartych w przeszłości Geralta. Również jest ich sześć, choć tutaj historie wydają się mocniej zagmatwane i skłaniające do głębszych refleksji. Szczególnie w przypadku opowiadań Okruch lodu, gdzie poznajemy powód rozejścia dróg między Geraltem a Yennefer, oraz Coś więcej - głównym, przewijającym się motywem jest Ciri i przeznaczenie.
Z powyższych słów wynika, że książka przedstawia się dość melancholijnie. To nieprawda, bo znajdujemy też akcje, przygodę, miłostki i pełno humoru. W opowiadaniu Granica możliwości udajemy się w podróż wraz z krasnoludami, zabójcami, rycerzami, królem i wojowniczkami do smoczej jamy po złoto i inne korzyści. Gdzie indziej poznajemy waleczne druidki chroniące naturę w sposób dość... radykalny. W skrócie: zabijają kogo popadnie. W Wiecznym Ogniu z kolei ścigamy dopplera będącego zawsze o krok przed nami. Brzmi banalnie, choć książce daleko do banalności.
Co więc wyróżnia tę część od pierwszej? Ano to, że przy uważnym czytaniu wyłapiemy polityczne zagrywki, których znajomość przyda się (oj, i to bardzo) w głównej fabule. Dokładniej poznamy mapę świata, państwa, ich sprzymierzeńców lub wrogów, oraz przyczyny konfliktów zbrojeniowych, co dla prawdziwego wielbiciela może być nie lada gratką.
Styl Sapkowskiego nadal łączy profesjonalizm z kwiatkami polskiego językotwórstwa - coraz lepiej się bawię, czytając powiedzonka, złożone myśli bohaterów, ich przekleństwa czy najznamienitsze, wyssane z palca zabobony. Świat wykreowany doprawdy urzeka i mimo dość rasistowskiej uczty słownej, idzie się zauroczyć.
Nie pozostaje mi więc nic innego, jak walnąć liczbową ocenkę (taki ze mnie ścisły umysł) i zmykać, czytać dalej, więcej i szybciej. :) 9/10

Po przeczytaniu "Ostatniego życzenia" byłem odrobinę zawiedziony więc na jakiś czas odstawiłem "Wiedźmina" i zabrałem się za inne książki, po czym przeczytałem "Miecz przeznaczenia" i okazało się że to jest dokładnie to czego oczekiwałem po wiedźminie. To genialny zbiór opowiadań, który wciąga jak tornado. Polecam.
Jeśli poszukujecie nowych ciekawych powieści i nie boicie się wydać kilku złotych na jeszcze nie znanego autora, to zachęcam do przeczytania mojej książki, która nosi tytuł: "PODMUCH" i jest powieścią fantasy opartą na legendach podhalańskich. Chętnie przeczytam jakąś szczerą recenzję na jej temat:-)
Miłej lektury. Pozdrawiam

Kontynuacja Ostatniego Życzenia jest do niego bardzo podobna pod wieloma względami. Wszystkie pozytywne cechy poprzedniczki zostały wiernie przeniesione do tej części, dodatkowo wzbogacone o rosnące doświadczenie autora, poparte opiniami czytelników. Miecz Przeznaczenia nie skupia się już na wyrwanych z kontekstu opowiadaniach, podejmuje w miarę jednostajną tematykę i wątki; przygotowuje czytelnika na zbliżające się spotkanie z Pięcioksięgiem Sapkowskiego. Historie opisane w obu książkach zostały napisane w podobnym, typowym dla tego autora stylu, luźnym, codziennym, bez zbędnego rozczulania się nad ważnością i hierarchicznością bohaterów i postaci.