Kołysanka z Auschwitz

Trudno jest mi oceniać książki o Auschwitz. Cichy głosik w głowie wciąż podpowiada "nie powinnaś", bo "tak nie wypada". Choć przecież to tylko książka i poprzez moją ocenę nie okazuje braku szacunku osobom, które tam miały nieszczęście się znaleźć. Szczególnie, gdy tak popularne zrobiły się książki fabularyzowane o Auschwitz.
"Kołysanka z Auschwitz" jest drugą przeczytaną przeze mnie książką z tego gatunku. Pierwszą był "Tatuażysta z Auschwitz". Książka wspaniała. Zrobiła na mnie ogromne, pozytywne wrażenie. Dlatego też oczekiwałam podobnych wrażeń po "Kołysance z Auschwitz". I niestety się zawiodłam.
Według mnie książka nie oddaje tragedii tamtego strasznego miejsca. Momentami miałam wrażenie jakby Helene z dziećmi nie znalazła się w obozie zagłady, lecz w jakimś przyjemniejszym miejscu. Zaś doktor Mengele wydaje się jednym z lepszych SS-manów, których można było spotkać. Czekałam na ukazanie potworności tego człowieka, ale się tego nie doczekałam.
Nie uważam, by dobrym pomysłem był prolog i epilog pisany z perspektywy doktora Mengele. Dziwnie się z tym czułam. Tak bardzo na nie.
Za to plusem są wyjaśnienia historyczne. Rozwijają niejasności i to właśnie one sprawiają, że książka zyskuje wartość.
Ogólnie, choć po lekturze miałam takie "meeh", to jednak jestem zdania, że warto poznać tą książkę. Bez wielkich oczekiwań. Szybko można przez nią przebrnąć. I zostaje w pamięci.
PS. Szkoda, że Helene naprawdę nie napisała jakie dzienników lub pamiętnika, który by się zachował. Bo jej wersja tej historii, choć zapewne byłaby okrutniejsza niż książkowa, to równocześnie byłaby o wiele bardziej warta poznania.
PPS. Podziwiam historyczną Helene. To niesamowita kobieta, o której też powinno się słyszeć. Warto, że powstała ta książka... ze względu na jej pamięć.