Piętno / Sfora / Cherub (pakiet)

ROZ­DZIAŁ 2



- Idziesz! Dawaj, dawaj, dawaj! Dasz radę! Jesz­cze tylko kilka kro­ków!



Młody męż­czy­zna w spor­to­wym stroju gło­śno krzy­czał i kla­skał. Robił, co mógł, aby zmo­bi­li­zo­wać go do zro­bie­nia jesz­cze jed­nego kroku. Co z tego, jeśli nogi odma­wiały posłu­szeń­stwa.



- Dobrze ci idzie! Jesz­cze trzy kroki i pobi­jesz rekord! Dawaj, dawaj, dawaj!



Igor Brudny zmu­sił się do mak­sy­mal­nego wysiłku. Spiął się i zawył jak zwierz. Na skro­niach wybrzu­szyła się siatka nie­bie­skich żyłek, mię­śnie przed­ra­mion napięły się, wresz­cie dotarł do końca porę­czy i runął ze zmę­cze­nia na mate­rac. Reha­bi­li­tant zaase­ku­ro­wał go, po czym pomógł mu usiąść na wózek.



- Jesz­cze kilka tygo­dni i sta­niesz na nogi - oznaj­mił, wrę­cza­jąc mu butelkę mine­ral­nej.



- Nie pier­dol.



- Nie pier­dolę. Dziś zro­bi­łeś czter­dzie­ści kro­ków, Igor. Dwa razy wię­cej niż tydzień temu. Rzadko który z moich pod­opiecz­nych robi tak bły­ska­wiczne postępy. Mówię ci, że za mie­siąc będziesz cho­dził, a za pół roku przy­po­mnisz sobie, jak to jest ska­kać po drze­wach.



Brudny otwo­rzył butelkę i wypił od razu połowę zawar­to­ści. Czuł się kom­plet­nie wypom­po­wany. Krę­ciło mu się w gło­wie, a serce waliło w piersi, jakby wła­śnie prze­biegł mara­ton. Czter­dzie­ści kro­ków, pomy­ślał.



- Zawieźć cię do szatni? - zapy­tał reha­bi­li­tant.



- Dam sobie radę.



- W takim razie widzimy się jutro o jede­na­stej.



- Jasne.



Brudny wytarł pot z czoła i zakrę­cił kołami wózka. Wyje­chał z sali i skie­ro­wał się do szatni. Była pusta i cicha. Zatrzy­mał się przed swoją szafką i zamknął oczy. Czter­dzie­ści kro­ków, pomy­ślał. Zro­bił dziś zasrane czter­dzie­ści kro­ków. Wiel­kie mi, kurwa, osią­gnię­cie. Zaci­snął zęby, gdy poczuł przy­pływ fru­stra­cji. Wciąż nie mógł pogo­dzić się z tym, co go spo­tkało. Od momentu gdy wybu­dził się ze śpiączki, minęło już dzie­sięć mie­sięcy, a on na­dal nie był w sta­nie przejść kilku kro­ków bez wspo­ma­ga­nia. I tak miał szczę­ście, że rdzeń nie został prze­rwany. Tak naprawdę powi­nien dzię­ko­wać, że w ogóle prze­żył, bo prze­trwa­nie czte­rech dni w zawa­lo­nej piw­nicy klasz­toru hieronimek zakra­wało na cud. Służby pra­co­wały jed­nak dniem i nocą, bez ustanku, w nadziei że seria eks­plo­zji nie znisz­czyła naj­niż­szych pozio­mów.



Podobno gdy do niego dotarli, leżał przy­gnie­ciony kupą gruzu i ziemi, w kałuży lep­kiej, czę­ściowo zaschnię­tej krwi. Ale oddy­chał. Bły­ska­wicz­nie wydo­stali go na powierzch­nię, a następ­nie prze­wieźli na SOR, gdzie pod­łą­czyli do apa­ra­tury pod­trzy­mu­ją­cej życie. Dia­gnoza była ponura, bo pacjent miał dużego krwiaka mózgu, dwa­na­ście zła­mań, w tym dwa otwarte, ranę postrza­łową, pęk­nięte dwa kręgi i pod­stawę czaszki. Szczę­ście w nie­szczę­ściu nie doszło do trwa­łego prze­rwa­nia rdze­nia, ale i tak dawali mu nie­wiel­kie szanse na prze­ży­cie. Prze­żył jed­nak, a oni przez trzy mie­siące cier­pli­wie skła­dali go niczym zepsu­tego robota, otwie­rali i zaszy­wali, wkrę­cali śruby, wsa­dzali haki. Krwiak z cza­sem zaczął się wchła­niać, kości zra­stać, stan usta­bi­li­zo­wał się na tyle, że zaczęto poważ­nie myśleć nad pró­bami jego wybu­dze­nia. Po raz pierw­szy otwo­rzył oczy cztery mie­siące póź­niej, dokład­nie czwar­tego listo­pada.



- Igor... - Zawadzka sie­działa przy nim i ści­skała jego rękę.



Nie był w sta­nie wydu­sić z sie­bie słowa, ale uśmiech­nął się, a ona roz­be­czała się jak ni­gdy wcze­śniej. Potem zbie­gli się leka­rze i pie­lę­gniarki. Zaczęli mu gra­tu­lo­wać, sobie wza­jem­nie, a on zasta­na­wiał się, czy zaraz nie wystrzelą korki szam­pa­nów, a zza drzwi nie wysko­czy klaun z balo­nami i bukie­tem róż. Pierw­sze słowa zdo­łał wydu­sić z sie­bie kilka dni póź­niej, krótko po kolej­nym bada­niu, gdy dok­tor upew­nił się, że reaguje na pod­sta­wowe bodźce.



- Dzi...dzię...dzięki - wyję­czał, gdy pro­wa­dzący go lekarz, Bar­tło­miej Rako­czy, poin­for­mo­wał go o sta­nie zdro­wia. Dru­gim sło­wem było `Juu...Jul...Julka`, resztę zacho­wał na póź­niej, gdy został z przy­ja­ciółką sam na sam.



- Ja cie­bie też - odpo­wie­działa, a potem długo tuliła się do jego policzka.



Dwa dni póź­niej odwie­dził go eme­ry­to­wany inspek­tor Romu­ald Czar­necki, następ­nie brat Filip z żoną Anną i bra­ta­nicą Lenką. Poja­wiła się też Anna Borucka i Elka Pałka, a nawet była part­nerka Oksana Szczy­penko, oczy­wi­ście kilku dygni­ta­rzy pra­gną­cych ogrzać się w bla­sku jego osoby, w tym pre­zy­dent mia­sta Zie­lona Góra, tutej­szy komen­dant Wacław Nie­miec, a nawet jego główny prze­ło­żony - komen­dant war­szaw­skiej komendy, inspek­tor Bog­dan Beryl. Nota­bli pogo­nił gdzie pieprz rośnie, a Bery­lowi kazał wypier­da­lać i ni­gdy wię­cej nie poka­zy­wać mu się na oczy.



Po mie­siącu leże­nia nad­szedł czas dłu­go­trwa­łej i bole­snej reha­bi­li­ta­cji. Z początku odmó­wił przyj­mo­wa­nia anty­de­pre­san­tów, co szybko się na nim zemściło, bo wpadł w kosz­mar­nego doła. Reha­bi­li­tanci nie byli w sta­nie z nim wytrzy­mać, bo o ile wcze­śniej był mru­kli­wym i szorst­kim w oby­ciu czło­wie­kiem, o tyle teraz stał się wred­nym i zło­śli­wym skur­wy­sy­nem. Nie słu­chał nikogo, nawet Julki, a w pew­nym momen­cie, stra­ciw­szy nadzieję, że kie­dy­kol­wiek wróci do peł­nej spraw­no­ści, odmó­wił współ­pracy. Poja­wiły się myśli samo­bój­cze, ale codzienne wizyty przy­ja­ciółki, teraz już part­nerki, która nie dawała za wygraną i robiła wszystko, aby przy­wró­cić mu wiarę w sie­bie, zaczęły przy­no­sić skutki. Kie­dyś nie wytrzy­mała i dopie­kła mu naprawdę mocno.



- I co teraz? Do końca życia będziesz uda­wał roślinę? - wark­nęła, wsta­jąc od jego łóżka.



- Ja jestem rośliną, Julka - wymam­ro­tał. - I idź już. Chcę spać.



- Ni­gdzie nie pójdę, rozu­miesz? Nie wyjdę stąd, dopóki nie prze­mó­wię ci do roz­sądku. Masz wziąć te pier­do­lone tabletki i zacząć współ­pra­co­wać z reha­bi­li­tan­tami. Masz, kurwa, sta­nąć na nogi!



- Nawet nie czuję pal­ców! Jak mam, kurwa, sta­nąć na nogi? - odpa­ro­wał.



- Nie czu­jesz ich, bo nic nie robisz, Igor! Do jasnej cho­lery! Nie wstyd ci, że pie­lę­gniarki muszą codzien­nie wycie­rać ci dupę? Tobie, Igo­rowi Brud­nemu? Że ja muszę to robić?



- Niczego nie musisz...



- Kurwa! Igor! Co się z tobą stało?! Przez całe życie ni­gdy się nie pod­da­wa­łeś. Ni­gdy nie dałeś się zła­mać! Nikomu! A teraz... - Usia­dła na krze­śle i scho­wała twarz w dło­niach. - Dla­czego nie chcesz wal­czyć, Igor? Dla­czego nie chcesz dać sobie szansy? Dać szansy nam?



Roz­pła­kała się, a potem wybie­gła z sali, zosta­wia­jąc go sam na sam z wła­snymi myślami. To był trzy­dzie­sty pierw­szy marca. Następ­nego poranka popro­sił pie­lę­gniarkę, aby zawo­łała dok­tora.



- To nie prima apri­lis? - upew­nił się lekarz.



- A wyglą­dam, kurwa, na zgry­wusa? - bąk­nął.



Dok­tor omiótł spoj­rze­niem jego pokie­re­szo­waną bli­znami twarz.



- Nie - odparł. - Zde­cy­do­wa­nie nie wygląda pan na zgry­wusa, komi­sa­rzu. W takim razie kiedy zaczy­namy?



- Teraz?



Tego dnia Igor Brudny prze­stał być rośliną i znów stał się Igo­rem Brud­nym. Pod­dał się woli leka­rzy, pie­lę­gnia­rek, fizjo­te­ra­peu­tów. Robił, co mu kazali, a nawet jesz­cze wię­cej. Nie­całe dwa mie­siące póź­niej pod­niósł się z łóżka i pod­czoł­gał do okna, gdzie nie­le­gal­nie wypa­lił pierw­szego papie­rosa od ponad pół roku. Sma­ko­wał jak gówno, ale miał w sobie coś, co spra­wiło, że Brudny choć przez chwilę poczuł się jak przed wypad­kiem. Dosłow­nie przez chwilę, bo zdą­żył się zacią­gnąć tylko kilka razy, gdy do sali wpa­dła pie­lę­gniarka i kazała mu go natych­miast zga­sić. Skar­cony jak krnąbrny dzie­ciak, zaczął pra­co­wać jesz­cze ostrzej, a gdy mógł już sie­dzieć, zawnio­sko­wał o wózek, dzięki któ­remu mógł swo­bod­nie wyjeż­dżać na papie­rosa, kiedy tylko miał na to ochotę.



Teraz był osiem­na­sty sierp­nia, a on zro­bił czter­dzie­ści kro­ków.



Otwo­rzył szafkę i wycią­gnął spodnie i koszulkę. Więk­szość pacjen­tów w jego sta­nie wciąż korzy­stała z pomocy reha­bi­li­tan­tów, ale on nie miał zamiaru, aby ktoś poza nim samym wkła­dał mu gacie na dupę. Ścią­gnął prze­po­cone ciu­chy i się­gnął po butelkę. Odlał się, zakrę­cił ją i odsta­wił do szafki. Wyjął dżinsy i wygrze­bał z kie­szeni smart­fon. Dwa nie­ode­brane połą­cze­nia od Julki. Wybrał numer.



- Cześć, Igor.



- Cześć. Coś się stało?



- No stało się. Grubo się stało. Mam tu trupa i nie będę miała jak po cie­bie przy­je­chać. Dasz sobie radę?



- Coś wymy­ślę.



- Prze­pra­szam cię, ale...



- Daj spo­kój. Nie jestem dziec­kiem. Kim jest ofiara?



- Młoda kobieta. Masa­kra. Opo­wiem ci, jak wrócę, bo mam tu teraz straszny kocioł. Wła­śnie przy­je­chał pro­ku­ra­tor i lekarz.



- Jasne. Rób, co musisz. Widzimy się póź­niej. Pa.



- Buziak.



Brudny roz­łą­czył się i rzu­cił urzą­dze­nie na pod­wi­niętą nogawkę leżą­cych na ławce dżin­sów. Ode­tchnął głę­boko, pró­bu­jąc zapa­no­wać nad kolej­nym przy­pły­wem fru­stra­cji. Cała ta sytu­acja strasz­nie go wner­wiała. Nie Julka i nie to, że aku­rat dziś wypadł jej jakiś trup. To aku­rat nie miało żad­nego zna­cze­nia. Znał realia, wie­dział, że musi zro­bić, co do niej należy. Wkur­wiała go jego wła­sna nie­moc. Do tej pory nie miał poję­cia, z jakimi trud­no­ściami muszą zma­gać się ludzie nie­peł­no­sprawni. Nagle nauczył się pla­no­wać każdy swój ruch, każdą trasę, głu­pie wyj­ście do sklepu jawiło się jak wyprawa na Mount Eve­rest, cza­sem kilka schod­ków nie­przy­sto­so­wa­nych dla ludzi na wóz­kach spra­wiało, że nie mógł kupić sobie papie­ro­sów. Nie potra­fił się do tego przy­zwy­czaić. Czuł się kom­plet­nie bez­u­ży­teczny.



Zło­rze­cząc pod nosem, na raty wło­żył spodnie, co zajęło mu dobrych kilka minut. Z koszulką pora­dził sobie szyb­ciej. Zamknął szafkę na klucz i skie­ro­wał się do wyj­ścia. Od jakie­goś czasu cał­kiem dobrze radził sobie na wózku. Szybko dostrzegł, że przed­ra­miona stały się sil­niej­sze, wyży­ło­wane, nauczył się też kilku sztu­czek uła­twia­ją­cych poru­sza­nie się po bar­dziej wyma­ga­ją­cym tere­nie. Gdy tylko wyje­chał na zewnątrz, od razu wycią­gnął paczkę papie­ro­sów. Zatrzy­mał się przy murze budynku Zakładu Reha­bi­li­ta­cji Alde­med. Kli­nika mie­ściła się w pół­noc­nej czę­ści mia­sta, za dwor­cem głów­nym, prak­tycz­nie przy samych torach. Zapa­lił.



Niebo było bez­chmurne, a powie­trze rześ­kie i przej­rzy­ste. Nad mia­stem musiała przejść solidna ulewa, bo wszystko wokół było zupeł­nie mokre, a w kilku miej­scach walały się poła­mane gałę­zie rosną­cych przy pło­cie krze­wów aka­cji. Powiódł wzro­kiem po cią­gną­cych się na nie­mal całej sze­ro­ko­ści ulicy kału­żach. Jego wzrok zatrzy­mał się na kobie­cie w śred­nim wieku, która za bar­dzo zbli­żyła się do kra­wę­dzi chod­nika i prze­jeż­dża­jący bus ochla­pał ją brudną desz­czówką. Posłała za nim soczy­stą wią­zankę, ale kie­rowca nie przy­ha­mo­wał, nie prze­pro­sił, tylko poje­chał dalej.



W oddali usły­szał dźwięk zbli­ża­ją­cego się pociągu, a chwilę póź­niej dostrzegł powoli sunący skład. Zacią­gnął się jesz­cze kilka razy i zga­sił nie­do­pa­łek w śmiet­niku. Wycią­gnął smart­fon. Przez chwilę zasta­na­wiał się nad wybo­rem firmy tak­sów­kar­skiej. Ostat­nio z każdą miał na pieńku. Wtedy z urzą­dze­nia dobiegł utwór ze ścieżki dźwię­ko­wej Rocky’ego, słynny Eye of the Tiger. Według Julki miał go mobi­li­zo­wać do walki o powrót do zdro­wia, choć Brudny był nasta­wiony do tego pomy­słu co naj­mniej scep­tycz­nie. Zosta­wił dzwo­nek dla świę­tego spo­koju.



- Słu­cham? - ode­brał.



- Witam pana, komi­sa­rzu Brudny - roz­legł się głos po dru­giej stro­nie.



- Dzień dobry, inspek­to­rze Czar­necki. - Brudny pomy­ślał, że te powi­ta­nia weszły im w krew.



- Dawno się nie widzie­li­śmy i dzwo­nię, bo wła­śnie roz­ma­wia­łem o tobie z żoną. Pyta o zdro­wie.



- Żyję. Fizjo­te­ra­peuta mówi, że za mie­siąc będę cho­dził, a za pół roku ska­kał po drze­wach.



- Fan­ta­styczna wia­do­mość. Wiesz, że mocno trzy­mamy za cie­bie kciuki.



- Nie wąt­pię. Co u cie­bie?



- Czy­tam i tyję. Życie eme­ryta jest wyjąt­kowo nudne. Dla­tego pomy­śla­łem, że miło byłoby się zoba­czyć i powspo­mi­nać stare czasy. Może wpa­dli­by­ście do mnie z Julką dziś wie­czo­rem na kola­cję?



Brudny przez chwilę zasta­na­wiał się nad pro­po­zy­cją. Ostat­nio więk­szość czasu spę­dzał w czte­rech ścia­nach, uni­kał spo­tkań, nie odbie­rał tele­fo­nów. Nie to, żeby nie mógł się od nich opę­dzić, bo w ciągu mie­siąca dzwo­nili do niego - wyłą­cza­jąc leka­rzy i reha­bi­li­tanta - tylko brat i Ela Pałka, ale ogól­nie nie miał ochoty na jakie­kol­wiek spo­tka­nia, pomi­ja­jąc jame­sona, z któ­rym rozu­miał się bez słów. Wie­czory z tym ostat­nim stały się już swo­istym rytu­ałem, co Julka zdą­żyła mu wypo­mnieć kilka razy, przy oka­zji brzę­cząc nad uchem, że musi się ogar­nąć, zacząć wycho­dzić do ludzi i takie tam ble, ble, ble. W ubie­głą sobotę wynik­nęła z tego nawet mała kłót­nia, ale nie prze­jął się tym zbyt­nio, co wku­rzyło ją jesz­cze bar­dziej.



- Poroz­ma­wiam z Julką, choć chwa­liła się, że dziś tra­fiła trupa i wąt­pię, aby miała czas - odpo­wie­dział ase­ku­ra­cyj­nie.



- Ooo...



- Młoda kobieta. Tyle wiem.



- W takim razie może jutro albo w week­end?



- Dam znać. Muszę koń­czyć, Romek. Na razie.



- Cześć.



Brudny odło­żył tele­fon na kolana i jesz­cze przez chwilę zasta­na­wiał się nad pro­po­zy­cją Czar­nec­kiego. Nie przy­po­mi­nał sobie, kiedy był u kogoś w odwie­dzi­nach. Ostatni raz u brata, krótko po wyj­ściu ze szpi­tala, ale atmos­fera była tak drę­twa, że drugi raz - pomimo kolej­nych zapro­szeń - się nie zde­cy­do­wał. I nie tylko dla­tego, że czuł się jak piąte koło u wozu, a wszy­scy ska­kali przy nim, jakby był co naj­mniej śmier­tel­nie chory. Nie był głupi, wyczu­wał fałsz, który krył się za maską sztucz­nego uśmie­chu pani domu, i był prze­ko­nany, że Anna wciąż ma mu za złe to, co wyda­rzyło się w poprzed­nie waka­cje. To przez niego jej córka omal nie stra­ciła życia z rąk psy­cho­paty. W jej mnie­ma­niu Igor Brudny przy­cią­gał kło­poty i lepiej było trzy­mać się od niego jak naj­da­lej.



Czy mógł ją winić za taki tok rozu­mo­wa­nia? Czy mógł mieć pre­ten­sje, że nim gar­dzi, choć poświę­cił zdro­wie, pra­wie życie, aby ura­to­wać bra­ta­nicę? Nie żywił urazy, nie miał też zamiaru wypo­mi­nać jej tego, że kie­dyś i ją wyrwał ze szpo­nów pew­nej śmierci. Wolał się wyco­fać, nie chciał, by z jego powodu brat kłó­cił się z żoną. Przez ostat­nie dwa­dzie­ścia lat żył jak pustel­nik, więc samot­ność nie była mu obca, lubił ją nawet. Sam ze sobą czuł się naj­le­piej.



Ale spo­tka­nie z Rom­kiem? Uśmiech­nął się pod nosem. Cza­sem się dzi­wił, że rozu­mieją się tak zna­ko­mi­cie. Nie dość, że znali się zale­d­wie nie­całe dwa lata i dzie­liła ich róż­nica poko­le­nia, to jesz­cze cha­rak­te­ro­lo­gicz­nie paso­wali do sie­bie jak pięść do nosa. Romu­ald Czar­necki - dys­tyn­go­wany inspek­tor o wyso­kiej kul­tu­rze oso­bi­stej, tole­ran­cyjny, uprzejmy, szar­mancki, nie­mal nie­ska­zi­telny, on zaś gbu­ro­waty, opry­skliwy, stro­niący od ludzi, szorstki w oby­ciu jak szczotka do kibla. Mimo to nie­mal na każ­dym polu doga­dy­wali się doskonale. Tak, przy­znał w duchu, jeśli miałby opu­ścić cztery ściany i z kimś się spo­tkać, to wła­śnie z Rom­kiem. Julka też powinna przy­kla­snąć temu pomy­słowi. Przy oka­zji może prze­sta­nie zrzę­dzić.