Córki bogini Mokosz

Nie każda historia inspirowana słowiańską mitologią pachnie sianem i tętni szeptuchową magią. Elwira Dresler-Janik zabiera nas w brutalny świat Leszygrodu, w którym krew miesza się z legendą, a ból jest nie tylko codziennością, ale też spoiwem łączącym rodzeństwo rozrzucone przez los niczym liście w lesie. "Córki Bogini Mokosz" to debiut mocny, bezkompromisowy i nieprzyjemnie prawdziwy, mimo że osadzony w fantastycznym uniwersum. Elwira Dresler - Janik z ogromnym wyczuciem łączy elementy słowiańskich wierzeń z dramatem rodzinnym i silnie zarysowanymi wątkami psychologicznymi.
"Córki bogini Mokosz" rozpoczyna się od tragedii: śmierci matki i narodzin ślepego dziecka, które staje się symbolicznym punktem zwrotnym dla rodziny. Pozostawione samym sobie rodzeństwo musi mierzyć się nie tylko z codziennym głodem i brutalnością życia, ale także z ojcem, który coraz bardziej pogrąża się w alkoholizmie. Każde z dzieci niesie własne traumy, a narracja podąża za nimi w osobnych rozdziałach, pozwalając czytelnikowi śledzić ich losy z różnych perspektyw. Mimo trudnej przeszłości i traumy, która ich dzieli, więzi rodzinne okazują się silniejsze niż wszystko inne. Bardzo poruszył mnie motyw ponownego spotkania po latach pięknie rozegrany w narracji.
"Córki bogini Mokosz" to fascynująca opowieść, która przenosi czytelnika w mroczny, przesycony tajemnicami świat pradawnych Słowian. Książka od pierwszych stron hipnotyzuje klimatem - burzliwa noc, narodziny niewidomego dziecka i tragiczna śmierć matki to tylko początek historii, która rozwija się z każdą stroną w coraz bardziej niepokojącym, ale i niezwykle wciągającym kierunku. Leszygród, fikcyjna kraina inspirowana słowiańskim folklorem, jest tu bardziej duszną przestrzenią niż sielską wsią spod znaku wianków i ziół. Codzienność bohaterów to rytuały, śmierć i niezabliźnione rany emocjonalne. Dresler-Janik nie romantyzuje przeszłości zamiast tego oferuje jej wersję bez filtra, gdzie los bywa bezlitosny, a magia nie ratuje przed cierpieniem. "Córki bogini Mokosz" to debiut, który nie próbuje nikogo przekonać cukierkową wizją świata. To opowieść surowa, brutalna i duszna jak letnia burza nad pierwotną puszczą. Elwira Dresler-Janik tworzy rzeczywistość, gdzie magia nie jest pięknym dodatkiem, lecz ciężarem dziedzictwem niosącym ból i konieczność ciągłej walki o przetrwanie. Styl autorki jest zwięzły, mocny, miejscami wręcz oszczędny. Nie znajdziemy tu literackich ozdobników czy poetyckich opisów przyrody, język podporządkowany jest emocjom i dramaturgią. To narracja, która nie głaszcze, lecz chwyta za gardło i nie puszcza do ostatniej strony.

"Córki Bogini Mokosz" to pierwszy tom cyklu Leszygród. Powieść wciągnęła mnie od samego początku, uwielbiam historie w takim klimacie przesyconym słowiańskością, wierzeniami i legendami.
Historia dotyczy wielodzietnej rodziny, gdzie ojciec trzyma wszystkich twardą ręką, ale przemoc stosuje tylko wobec synów. Od śmierci pierworodnego stał się bardziej okrutny. Teraz umiera jego żona, po trudnym porodzie, w którym rodzi się niewidoma dziewczynka. Zostaje sam z dziećmi i pogrąża się w smutku, żałobie i nałogu. Wpada w coraz większe długi, a konsekwencje dotykają jego najbliższych.
Jest to historia rodziny, którą spotyka niezliczona ilość ludzkich dramatów. Jedni udadzą się na poszukiwanie swojej drogi, swojego miejsca na świecie; inni nie będą mieć wyboru i będą sprzedani do zakonu bądź za długi. Drogi sióstr i braci rozchodzą się w różnych kierunkach, by przeznaczenie znowu pozwoliło im się spotkać, jednak to będą już inni ludzie, inne doświadczenia za sobą będą mieli, a po piętach będzie kroczyć Śmiercicha. Jednak dalej będzie ich łączyć niesamowita nić rodzinnych więzi i walki o przetrwanie z przeciwnościami losu, a tych zdecydowanie nie brakuje. Historia pełna dramatów, mroku i brutalności, nieoczekiwanych zwrotów akcji, wywołująca ogrom emocji. Autorka zgrabnie wpłata w fabułę słowiańskie wierzenia w postaci topielic, żercy, Leszego czy bogini Mokosz. Mamy też barwne opisy przyrody pozwalające w pełni zanurzyć się w ten świat. Narracja prowadzona jest z perspektywy różnych bohaterów, aby szerzej poznać tę historię. Dynamiczną akcja, pełna zaskoczeń nie pozwalająca na oderwanie się od lektury.