Huśtawka

"Huśtawka" to jedna z tych książek, które musiały trochę poczekać, aż po nie sięgnę.
W lesie zostaje znalezione ciało starszej kobiety, która została powieszona. Oczywiście pierwsza hipotez samobójstwo. Pauli Pihlaja, komisarz policji, coś jednak nie pasuje. W lesie znaleziony drobny piasek, który nie pasuje do tego miejsca.
Miesiąc później na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony znany himalaista. Na miejscu znaleziono taki sam piasek jak w lesie.
Grupa Pauli Pihlaja odkrywa, że przed śmiercią, ofiary musiały balansować na huśtawce.
Wkrótce pojawiają się kolejne zwłoki. Śledczy walczą z czasem, bo morderca uderza coraz częściej. Kim on jest? Co łączy ofiary? Dlaczego do morderstw używa huśtawki?
Do tej pory huśtawka kojarzyła mi się z placami zabaw, dziecięcą zabawą i śmiechem. Po lekturze "Huśtawki" autorstwa A.M. Ollikainen spojrzenie na to urządzenie już nie będzie takie samo.
Fabuła jest wciągająca i ciekawa. Chociaż akcja nie pędzi, to trudno mi było się od niej oderwać. Prowadzone przez główną bohaterkę śledztwo jest żmudne i trudne. Ale w prawdziwym życiu jest podobnie. Nic nie dzieje się w jeden dzień.
Bohaterowie są prawdziwi, tacy z krwi i kości. Poza pracą mają swoje życie, problemy, chore dzieci. Paula potrafi podejmować trudne decyzje, jest uparta, ale też zamknięta w sobie. Jej koledzy z pracy nie wiele wiedzą o jej życiu prywatnym.
"Huśtawka" to drugi tom serii z komisarz Paulą Pihlają. Według mnie ten tom wypadł lepiej niż tom pierwszy. Na dłużej zostanie w mojej pamięci. Z sięgnięciem po kolejny tom, z pewnością nie będę się tak ociągała.

?Gdy ja jestem na górze, ty jesteś na dole,
Gdy ty jesteś na górze, ja jestem na dole.?
Pierwszy tom serii "Kontener" dobrze się czytało, zgrabnie łączył detektywistyczną zagadkę i sensacyjne nuty. "Huśtawka" zrobiła jeszcze lepsze wrażenie, mocniej się ekscytowałam, chętniej wchodziłam w interpretację zdarzeń, z namysłem typowałam oprawcę. Duet autorów postarał się długo trzymać czytelnika w niepewności zdarzeń i prawdy o motywach zabójcy. Wiele się działo, robiło się coraz mroczniej, co chwilę we wszystko wplątywała się przeszłość. Postaci niekoniecznie w pełni sportretowane, ale na tyle złożenie, aby intrygująco pojawiać się na krócej lub dłużej w akcji. Główna bohaterka serii, Paula Pihlaja, komisarz wydziału zabójstw, wzbudzała sympatię. Czasami nie do końca znajdywałam przełożenie zachowań w profesjonalizmie docierania do prawdy o morderstwach, lecz nie raziło to zbytnio. Interesująco rozwijała się postać nadkonstabla Akiego Renko, czułam, że może on mocno potrząsnąć zdarzeniami w kolejnych tomach.
Ciekawy zabieg narracyjny, najpierw sięgnięcie do przeszłości w himalajskiej scenerii, później opis ścieżki bieżącego śledztwa przetykanego fragmentami wspomnień i listami. Barwna mieszanka czasu i emocji. Autorzy nie żałowali ofiar, sukcesywnie podrzucali ciała, na miejsce zbrodni wybierali las lub plac zabaw. Zastanawiającym był fakt pojawiania się piasku przy ofiarach. Komisarz Pihlaja, wraz z nadzorowanym zespołem detektywów, starała się ustalić, co stało za śmiercią znanego i cenionego fińskiego himalaisty, czy domniemane samobójstwo miało coś wspólnego ze śmiercią starszej powieszonej kobiety. Nie wszystko zgadzało się w dowodach, trudno było dotrzeć do motywów, wskazówki niewiele wnosiły do przypuszczeń i domysłów. Presja czasu rosła, zabójca nie ustawał w podrzucaniu ciał. Książka dostarczała rozrywki z kryminalnym dreszczykiem, frapująco zaplecioną fabułą, zagadkowym scenariuszem zdarzeń, skandynawskim klimatem. Wabił wątek osobistego życia Pauli, przypuszczałam, że z czasem ekscytująco się rozwinie. Drugi tom okazał się bardziej wciągający od poprzednika, zatem chętnie nastawiłam się na wyczekiwanie trzeciego, licząc na co najmniej powtórkę intrygujących wrażeń.

" [...] Ktoś się powie­sił w lesie. [...]"
Po raz drugi sięgnęłam po książkę autorstwa fińskiego małżeństwa Aki i Milli Ollikainenów, którzy piszą wspólnie pod pseudonimem A.M. Ollikainen. Ich druga wspólna powieść nosi tytuł: "Huśtawka". Jest to dobry kryminał, który miejscami bardzo mnie przeraził. Znalazłam tutaj dużo zwłok i doskonałe śledztwo. Tutaj niczego nie można być pewnym. Jestem zachwycona motywem, który pojawia się w książce. Co ma wspólnego tytułowa huśtawka ze zwłokami? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam was do książki "Huśtawka".
Poznałam bardzo dobrą komisarz policji Paula Pihlaja, która miała ręce pełne roboty. Widziała coś, czego inni nie dostrzegali. Ta kobieta idealnie nadawała się do swojej pracy. Perfekcyjna pani komisarz.
Czy ofiary popełniły samobójstwo? A może w okolicy grasuje seryjny morderca? Na te pytania odpowiedzieć będzie musiała Paula razem ze swoim zespołem.
Jeżeli lubicie mroczne intrygi, to zachęcam was do przeczytania "Huśtawki". Fani fińskich historii także tutaj znajdą coś dla siebie.
Gratuluję A.M. Ollikainen pomysłu na fabułę. Jest całkiem dobra. Akcji również nie mam nic do zarzucenia. Podobały mi się jej zwroty. Genialna bohaterka Paula, ona wie, czego chce. Koniecznie musicie się jej przyjrzeć z bliska. O zakończeniu nawet nie wspomnę. Autorzy tutaj nieźle namieszali. Dla tego szoku warto było przeczytać całą książkę. Jestem zadowolona z wątku obyczajowego.
Polecam.

Czy są tutaj z nami fani skandynawskich kryminałów?
"Huśtawka" autorstwa A.M.Ollikainen, stanowi drugi tom fińskiej serii kryminalnej, która (mówię Wam szczerze z ręką na sercu) zapowiada się bardzo obiecująco! "Huśtawka" to wciągająca oraz pełna mrocznych intryg historia.
W lesie zostaje znaleziona powieszona starsza kobieta. Komisarz policji Paula Pihlaja dowiaduje się, że kobieta była chora na nieuleczalny nowotwór i niemal całkowicie uprzątnęła swoje mieszkanie, wiedząc, że wkrótce umrze. Jej śmierć uważana jest za samobójstwo, ale Pauli taka wersja zdarzeń nie satysfakcjonuje. Coś się nie zgadza na tym obrazku.
Następnie na placu zabaw zostaje znaleziony powieszony słynny alpinista. Na miejscu Paula zauważa piasek, który jest zbyt drobny, by mógł być naturalny ? taki sam rodzaj był w lesie. Komisarz zdaje sobie sprawę, że ofiary zostały zmuszone do balansowania na huśtawce przed śmiercią, walcząc o życie.
Paula Pihlaja ledwie rozpoczęła śledztwo, gdy pojawia się trzecie ciało ? nastolatek powieszony na innym placu zabaw.
Na wolności przebywa seryjny morderca.
Autorzy mieli genialny pomysł na tak zawiłą intrygę. Wciągnęłam się w tę historię już od pierwszej strony. (Może i odrobinkę przerosła mnie wielowątkowość fabuły, jednak po krótkiej chwili dość szybko do niej przywykłam.)
W połowie historii jednak na chwilę straciłam zainteresowanie losami naszych bohaterów. Chyba potrzebowałam krótkiej przerwy na rozprostowanie nóg, po której znów wróciłam do czytania i wciągnęłam się na nowo. Jeśli zastanawiacie się, czy w "Huśtawce" czeka na Ciebie duża ilość akcji, to mogę Wam powiedzieć, że jest jej aż nadto, co uważam za dużą zaletę tego dzieła.
Bardzo spodobał mi się motyw huśtawki, na której ofiary walczyły o ostatni oddech. No po prostu pierwszy raz spotkałam się z takim sposobem zabijania. Ten pomysł jest po prostu genialny. Jestem bardzo ciekawa skąd ten duet czerpał inspirację.
Niestety ta książka ma pewną wadę... Do tej pory nie potrafię uwierzyć jakim cudem dałam się tak zagonić w pułapkę! Po raz pierwszy od dłuższego czasu łykałam mylne tropy autorów jak pelikan, przez co przez kilka minut po skończeniu tej książki nie potrafiłam dojść do siebie.
I na koniec tradycyjne pytanie: czy książkę polecam? "Huśtawka" jest bardzo dobrym kryminałem, do którego pewnie sięgnę nie raz. Takiego zakończenia kompletnie się nie spodziewałam, więc jeśli lubicie powieści z dużym zwrotem akcji na samym końcu to szybciutko sięgajcie po tę powieść!