Postrach

Autor miał genialny pomysł na fabułę, która wciągnęła mnie bez reszty. Ciągłe zwroty akcji utrudniały wytypowanie osoby stojącej za porwaniami. Każda z postaci została znakomicie wykreowana, a ogromna doza humoru przekazana w dialogach sprawiała, że uśmiech wielokrotnie pojawiał się na mojej twarzy, a momentami wręcz rechot. Polecam bardzo!

Hej "
Czy zdarza się Wam, że przypadkowo przeczytana książką okazuje się bardzo dobra? Ja tak miałam z książką "Postrach" m.smielak Dostałam ją w prezencie od wydawnictwo_initium Gdyby nie to pewnie nie sięgnęłabym po nią. Może dodałabym ją na legimi bo strasznie podoba mi się okładka, ale czy kiedykolwiek bym ją przeczytała? Nie mam pojęcia "??"??"?
W Warszawie zostają uprowadzone młode dziewczyny. Wszystkie pochodzą z bogatych rodzin, wszystkie mają tyle samo lat. Sprawca,nazywany Postrachem, doskonale wykonuje swoje zadania i nie zostawia żadnych śladów.
Maciej i Borys prowadzą nielegalny biznes. Wymierzają sprawiedliwość, gdy organy ścigania zawodzą. Pewnego razu dostają zlecenie, by złapać Postracha i oddać go w ręce rodziców zaginionych nastolatek.
Sprawę Postracha prowadzi Iga Ziemna oraz Robert Murawski. Gleba, jak nazywają Ige, nie przepada za Murawskim, którym parę lat temu zachował się wobec niej niestosownie.
Czy uda im się rozwiązać sprawę "Postracha".
?Postrach to jedna z tych książek, która wciąga od pierwszych stron. Już sama postać porywacza jest bardzo intrygująca. Ciągle pojawiające się pytanie czy człowiek złapany przez policję to faktycznie on czy nie.
Pomysł na fabułę jest świetny, gdy wydaje się, że już nic nowego nas nie zaskoczy pojawiają się nowe okoliczności, które utrudniają, ale też urozmaicają prowadzone śledztwo.
A oprócz głównego śledztwa, Iga prowadzi swoje na temat Murawskiego. Które również było ciekawe i dawało nowe światło na współpracownika Gleby.
Jestem szalenie szczęśliwa, że ta książka trafiła w moje ręce i w końcu udało mi się ją przeczytać. Bo inaczej przeszłaby mi koło nosa świetna książka, oraz twórczość kolejnego polskiego autora. Bo to było moje pierwsze spotkanie z Michałem Śmielakiem. No i teraz nie mam wyjścia tylko musze nadrobić pozostałe książki autora "??"
Jeżeli jeszcze nie czytaliście "Postacha" to musicie to zrobić koniecznie. Książka jest genialna i jak tak sobie myślę, to chyba jedna z lepszych przeczytanych w tym roku.

Książka nieco nietypowa, która niby nie ma w sobie niczego mocno strasznego, ale i tak straszy. Zwłaszcza początek zwraca naszą uwagę zapowiadając, że trzeba się przygotować na to o czym tu przeczytamy. Jak w każdej książce mamy tu sprawcę, policję i skrzywdzone rodziny, które chcą wymierzyć sprawiedliwość. Pragną zadośćuczynienia, gdyż Postrach potrafił zniszczyć psychikę ich dzieci. Mają ku temu bardzo wymyślny plan, ale nie powiem, czy się powiódł. W ogóle bardzo zróżnicowany dobór postaci, gdyż niemal każda miała tu swoją osobowość i nie koniecznie w tą mądrzejszą stronę. Czytając ją zdarzało się, że to, co oni przeżywali bardzo mnie zaskakiwało. Nie było tak jak w innych pozycjach, że łapią sprawcę i sprawa zakończona. Co prawda raz go złapali, ale nie zdradzę co działo się później. Jeśli ktoś lubi książki w których ktoś do was szepcze i nie jest to osoba, która chce dla was dobrze, to pewnie wam się spodoba. Ja z pewnością będę chciała czytać książki autora i wam też polecam!

Do tej pory nie miałam jeszcze okazji, by poznać twórczość Michała Śmielaka. Czytałam wiele dobrego o książkach autora i podskórnie czułam, że historie, jakie tworzy mogą mi się spodobać. Czy zatem po lekturze najnowszej książki, "Postrach", zaiskrzyło a może wręcz przeciwnie?
"Puk. Puk. Puk.
Szum, poruszenie, odgłos kroków, ręka na klamce, szczęk zamka, szpara w drzwiach, uśmiech.
Przyszła miłość, kochanie, skąpana w wiośnie. ? Przyszła śmierć, kochanie, skąpana w krwi?.
W Warszawie ktoś uprowadza sześć młodych dziewcząt z bogatych domów. Każda z nich znika w środku nocy. Porywacz doskonale wie, jak zatrzeć ślady, nagrania z monitoringu w niczym nie pomagają śledczym, a system ochrony zawodzi. Zostaje okrzyknięty przez media Postrachem. Gdy w końcu wpada w ręce policji nie przyznaje się do zarzucanych mu czynów.
Maciej i Borys prowadzą nie do końca legalny biznes. Pewnego dnia dostają zlecenie, które może okazać się najtrudniejsze w ich karierze. Ktoś chce, by wydostali Postracha z aresztu i przekazali go w ręce rodziców porwanych dzieci. Wyruszają w pościg, jednak niebawem okazuje się, że dotychczasowy koszmar był tylko preludium tego, co przygotował Postrach dla swoich ofiar.
Od pierwszych stron wiedziałam, że "Postrach" to książka, która idealnie wpasowuje się w mój gust czytelniczy. Autor stworzył niesamowicie dobry thriller, w którym napięcie wzrasta z każdą przeczytaną stroną. Umiejętnie jesteśmy wodzeni za nos, co chwilę dostajemy nowe tropy, jednak tak naprawdę do niczego nas one nie prowadzą, a już na pewno nie do poznania prawdy.
Sięgając po "Postrach" musimy poświęcić tej książce trochę czasu, bowiem wymaga ona od czytelnika skupienia. Autor wlata w historię mnóstwo wątków, intryg i bohaterów. Tworząc wielowątkową fabułę, wydawać, by się mogło, że wszystko będzie nam się mieszać, nic bardziej mylnego. Autor tak poprowadził całą historię, że czytając pomału składamy puzzle, które ostatecznie tworzą bardzo ciekawy obraz.
"Postrach" to genialnie skonstruowany thriller, napisany świetnym stylem, na bardzo wysokim poziomie. Już dawno nie czytałam tak dobrej książki. Nie brakuje tutaj emocji i wartkiej akcji, a smaczku dodają doskonałe skrojone dialogi i wyraziści bohaterowie. W przyszłości będę chciała nadrobić twórczość autora. Dla fanów gatunku z pewnością będzie to prawdziwa uczta czytelnicza. Polecam.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i uważam je za bardzo udane. Uwielbiam, gdy podsuwane są nowe tropy, a ja zastanawiam się, kto za nimi stoi. Podejrzewałam kogoś innego, niż się okazało. W sumie, to nie wiem, czy ta osoba pasuje mi na sprawcę. Chyba wolałabym kogoś innego. Znalazłam też błędy, ale bez obaw, one i tak nie umniejszają na jakości fabuły. Wodzenie czytelnika za nos, napięcie i stworzenie realnych bohaterów, to jest mistrzostwo. Moją szczególną uwagę zwróciła postać żeńska, silna i niezawodna policjantka Iga Ziemna pseudonim "Gleba" (nie bez powodu przyjęła taki przydomek ;)). Jestem pod ogromnym wrażeniem kunsztu literackiego oraz skonstruowaniu zawiłej historii. Znakomita uczta dla miłośników tego gatunku. Gorąco zachęcam do kroczenia po śladach tytułowego bohatera. "??"

"Postrach" to kryminał, na wysokim poziomie, w którym nie brakuje emocji i szybkiego tempa akcji. Świetny styl pisania, okraszony poczuciem humoru autora bardzo mi przypadł do gustu. Fabuła zaskakuje oryginalnością rozwiązań, jest przewrotna, nie nudzi i nie ma większych przestojów. Czytałam ją jednym tchem z wypiekami na twarzy i z ogromnym zaangażowaniem. Autor wykreował sporo postaci i serwuje wiele niespodziewanych wydarzeń. Ta wielowątkowość ma swój niezaprzeczalny urok, bo chociaż wszystko wydaje się zagmatwane i trudne do zrozumienia, to gdy te wszystkie nitki z pozoru niepasujące do siebie się łączą, powstaje niezwykle interesujący obraz.
Muszę przyznać, że Michał Śmielak cały czas wodził mnie za nos. Tu trop, tam ślad, tu rzucone podejrzenie i do tego robił to tak sprytnie, że chociaż sprawcę miałam w zasięgu wzroku, to zagadki kim jest "Postrach" i tak nie udało mi się rozszyfrować. Wszystkie podrzucane tropy i nieoczekiwane zwroty akcji, skutecznie odwracały moją uwagę i jeśli nawet gdzieś z tyłu mojej głowy rodziło się podejrzenie co do osoby sprawcy, to Śmielak sprytnie zacierał ślady i kluczył tak, że nie sposób było mi skupić się i dojrzeć nawet tego, co miałam tuż przed nosem. Kiedy byłam już całkowicie pewna kto, następował gwałtowny zwrot i zabawa zaczynała się od nowa. Wielowątkowość, spora ilość pojawiających się postaci dodatkowo utrudniało mi to zadanie.
Wartka akcja, niejednoznaczni bohaterowie oraz doskonałe dialogi, to wszystko mi się w książce bardzo podobało. "Postrach" to rozrywka w czystej postaci. Świetnie skrojony kryminał napisany w bardzo dobrym stylu i na wysokim poziomie. Te wtrącane mimochodem uwagi dotyczące naszej rzeczywistości, to istny majstersztyk. Pojawiały się w dialogach, przy okazji różnych rozmów, aż trudno było się nie uśmiechnąć. Michał Śmielak wykazał się przewrotnym sarkastycznym humorem i nie musiał na siłę wciskać do fabuły swoich poglądów, co niektórym autorom się zdarza, a ja tego bardzo w literaturze nie lubię. Jak wygląda rzeczywistość, przecież każdy widzi.
Bardzo dobry kryminał, w którym oprócz świetnej zabawy nie szukałabym na siłę przesłania. Chociaż może jedno maleńkie, znalazłam. To nie dzieciństwo determinuje to, jacy jesteśmy, to od nas zależy, jacy będziemy. I jak będzie wyglądała nasza przyszłość. Dwie postaci o podobnej przeszłości, a każda poszła inną drogą. Jedno dobrą, drugie złą.

Nie czytałam wcześniej nic od Michała Śmielaka, więc nie miałam pojęcia, czego spodziewać się po jego piątej już powieści. Słyszałam jednak wiele dobrego o książkach tego autora, dlatego z ciekawości sięgnęłam po najnowszą.
"Postrach" to dobrze skonstruowany thriller z mroczną zagadką i niespodziewanymi zwrotami akcji. Uprowadzenie sześciu dziewczyn z bogatych rodzin przypisuje się przestępcy znanemu jako Postrach, jednak czy to na pewno on jest odpowiedzialny za te porwania? Tego próbuje dowiedzieć się nie tylko miejscowa policja, ale też Maciej - prawnik, któremu czasem zdarza się działać poza prawem - oraz Borys, wspólnik Macieja i człowiek od brudnej roboty.
W książce występuje wielu bohaterów, w których początkowo ciężko było mi się połapać. Wątków pobocznych nie ma z kolei zbyt dużo, ale za to historię poznajemy z różnych perspektyw, przez co fabuła jest dynamiczna, co w połączeniu z wartką akcją i kilkoma naprawdę mocnymi i drastycznymi scenami daje naprawdę porządny i trzymający w napięciu thriller.
Czegoś mi w nim jednak zabrakło - może jakiegoś takiego przywiązania do bohaterów? Pragnienia, by czym prędzej poznać rozwiązanie zagadki? Zaangażowania emocjonalnego w opisywaną historię? Sama nie wiem.
Podobało mi się za to, że autor w swojej książce poruszył także temat nadmiernego nakręcania spirali strachu przez media, które bardziej niż przekazywać rzetelne wiadomości wolą podsycać plotki i podbijać sobie oglądalność.
"Postrach" to książka, która w gruncie rzeczy była całkiem dobra, ale nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia, na jakie liczyłam. Mimo wszystko dałabym jej mocną siódemkę, ale obniżam ocenę za obraźliwe określenie osób trans, które pojawiło się w treści. Nawet jeśli autor umieścił te obraźliwe słowa w ustach jednego z bohaterów, aby - no nie wiem - przybliżyć czytelnikowi jego charakter (?), to uważam, że było to bardzo niepotrzebne.

W Warszawie zostaje porwanych sześć młodych dziewczyn z bogatych domów. Porywacz nie zostawia żadnych śladów. Jednak w końcu wpada w ręce policji. Nie przyznaje się do winy, nie rozmawia ze śledczymi.
Maciek jest adwokatem. Po godzinach wraz z przyjacielem, Borysem, przyjmuje inne zlecenia. Kiedy wyrok sądu jest zbyt łagodny, oni wkraczają do akcji.
Rodziny porwanych dziewczyn nie chcą czekać na wyrok. Chcą oskarżonego dostać w swoje ręce. Borys musi go wydostać z więzienia, co nie jest proste.
Nikt jeszcze nie wie, że porwania to był początek. Postrach szykuje dla rodzin porwanych coś o wiele gorszego.
To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Michała Śmielaka. Żałuję, że nie znałam autora wcześniej. "Postrach" to bardzo dobry thriller. Nie brakuje silnych emocji, napięcia i zwrotów akcji.
Bohaterowie są wyraziści, ciekawi i niejednoznaczni. Fabuła wciąga od pierwszej strony i ciężko się od niej oderwać. Zakończenie mocno mnie zaskoczyło.
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą lekturą. Jestem ciekawa czy inne książki autora są równie dobre. Czytaliście może?

"To było dziwne, uczucie, oglądać przemowę mężczyzny, który chwilę później brutalnie zamordował młodą dziewczynę, a następnie sam spotkał się ze śmiercią w niezbyt przyjemny sposób", czyli najnowszy thriller Michała Śmielaka.
Postrach to moje czwarte spotkanie z Michałem Śmielakiem. Jego thrillery jak dotąd mnie nie rozczarowały, dlatego nie wahałam się przed sięgnięciem po jego najnowszą książkę. Jest to oddzielna historia, dlatego, jeśli nie znacie powieści tego autorka, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby rozpocząć swoją przygodę od Postarchu.
W Warszawie uprowadzonych zostaje sześć dziewczyn z bogatych rodzin. Wszystkie mają po siedemnaście lat i znikają w środku nocy z własnych domów na strzeżonych osiedlach. Porywacz doskonale zaciera ślady, nagrania z monitoringu nie rozpoznają twarzy, zawodzą systemy ochrony. Z domów nic nie ginie, nikt nie żąda okupu. Media nazywają przestępcę Postrachem i napędzają spiralę strachu. Gdy ten wreszcie wpada w ręce policji, uparcie milczy i nie przyznaje się do winy. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że ktoś już wydał na niego wyrok? ?
Maciej i Borys prowadzą całkiem intratny, choć nie do końca legalny biznes. Dostarczają sprawiedliwości, gdy Temida zbyt mocno przymyka oczy. Pewnego dnia dostają zlecenie, które może okazać się najtrudniejsze w ich karierze ? muszą wydostać Postracha z aresztu i oddać w ręce rodziców porwanych dzieci. Ruszają do akcji, okazuje się jednak, że dotychczasowy koszmar był zaledwie preludium do tego, co Postrach przygotował dla swoich ofiar.?
Lubię to w książkach tego autora, że niewiele dostajemy opisów. Zamiast tego akcja opiera się na dialogach, które tutaj zabarwione są humorem i sarkazmem. Historia wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do samego końca. Akcja toczy się dynamicznie, dzięki czemu nie ma miejsca na nudę. Całość jest dobrze skonstruowana i wszystko logicznie się łączy. Autor stworzył ciekawą fabułę bez zbędnych wątków obyczajowych. Nie zagłębiamy się w przemyślenie czy też życie codzienne bohaterów.
Śmielak ma lekkie pióro, dzięki czemu Postach czyta się błyskawicznie i z przyjemnością. Bohaterów można polubić i kibicować im. To właśnie Iga Ziemna skradła moją sympatię. Mamy tuta sporo różnych postaci, dlatego należy uważnie czytać, by nie pogubić się w tym, kto jest kim. Historia jest pełna różnorodnych emocji, przyciąga swoim klimatem. Nie brak tutaj także brutalności i manipulowania czytelnikiem przez autora, który rzuca po nogi bohaterom kolejne kłody.
Jestem mile zaskoczona tą powieścią. Jest to naprawdę dobry thriller z ciekawym śledztwem oraz świetnie wykreowanymi bohaterami. Do tego mamy też błyskotliwe dialogi i sporo śmiechu. Całość wypada bardzo dobrze. Jeśli szukacie dobrego kryminału z wartką akcją, to Postrach na pewno się sprawdzi. Jest to dotychczas moja ulubiona książka Michała Śmielaka. Książka zbiera praktycznie same pozytywne opinie i z większością z nich się zgadzam.

Thriller który rozbawi? Ale w taki wiecie? pozytywny sposób ;).
Zdecydowanie śmiałam się czytając dialogi między niektórymi bohaterami. Poczucie humoru autora zaskakuje i świetnie wpisuje się w moje. Momentami było to przerysowane, ale moim zdaniem takie właśnie miało być.
Bohaterzy głęboko wykreowani i których od razu będziecie lubić. Zbrodnia z podłoże m psychologicznym.
Iga Ziemna - pseudonim Gleba. Maciej i Borys - nieustraszeni wymierzacze kar? Postrach - którego nie sposób dorwać. Nie będę ukrywać, że najbardziej polubiłam Borysa.
Dużo stron, dużo się dzieje a rozwiązanie sprawiło, że? Brawo dla autora. To było moje pierwsze spotkanie z twoją twórczością, ale mam nadzieję, że nie ostatnie. Lubię kryminały, thrillery, horrory a tutaj poniekąd dostałam wszystko. Podoba mi się to, że w samej książce jest również masa przekazu. To, co ma w głowie Śmielak i co przedstawia w swojej twórczości (jak dotąd znam tylko tę książkę, ale podejrzewam, że pozostałe są na równym poziomie!), to przyjemność czytać.
"MIŁOŚĆ - ŚMIERĆ. Dwie litery różnicy".
Zdecydowanie zrobię re-read.
PUK?
PUK?
PUK?

"Postrach" to rasowy kryminał, o którym powiedzieć, że jest rewelacyjny, to wręcz mało! Mamy tutaj wyścig z czasem, śledczych, którzy miotają się i dają się wraz z czytelnikiem wyprowadzić w pole. Jest też oczywiście sprytny morderca, który steruje każdym, jak chce i dosłownie czuć jego oddech na karku, znajdzie się też rytuał (może lepiej go nie przeprowadzajcie, bo wiecie, będzie później puk, puk, puk do drzwi i zostaniecie z dylematem: otworzyć, czy nie). Jako deser i złapanie chwili odpoczynku od ciągłego myślenia: kim jest ten Postrach, autor serwuje cięty i ironiczny humor, który jak zawsze sprawia, że uśmiecham się od ucha do ucha!

Wśród mieszkańców Warszawy zaczyna królować ogólna panika, kiedy to na jej ulicach dochodzi do porwania sześciu nastolatek z bogatych rodzin, a media nieuchwytnego do tej pory dla organów ścigania przestępcę zaczynają nazywać Postrachem, potęgując tylko panujące już uczucia. Kiedy ten wreszcie wpada w ręce policji zdaje się, że terror dobiegł końca. Nic jednak bardziej mylnego, bo "Postrach" przygotował dla swoich ofiar wyjątkowo koszmarne przeżycia, o których mają się dopiero dowiedzieć?
Najnowsza książka Michała Śmielaka to doskonały thriller i to należy sobie powiedzieć już na samym początku. Ten do niedawna jeszcze mało komu znany autor, dziś wyrasta na prawdziwego mistrza w swoim fachu, którego książek nie powstydziliby się ci najwięksi z największych. Fabuła jest niczym narkotyk- łapie w swoje sidła i uzależnia od samego prologu, a kiedy kończysz największym z uczuć jest uczucie niedosytu skutecznie wymieszanego z szokiem i niedowierzaniem.
Olbrzymią wartością dodatnią książki jest jak zwykle poczucie humoru, którego Śmielak nie żałuje, gdy tylko jest ku temu sposobność. Lekkość budowania narracji i sytuacji sprawiało, że lekturę czytało mi się z wypiekami na twarzy. Całość wbrew pozorom nie została w tym przypadku nasączona wyjątkowo ohydną brutalnością, czy też wulgaryzmami w co drugim akapicie. "Postrach" to nadspodziewanie dobry wytwór, będący efektem olbrzymiego talentu i niebanalnego pomysłu na fabułę, bo nie oszukujemy się- takie książki po prostu trzeba umieć pisać.
Dla mnie osobiście spędzanie czasu z taką książką w ręku jest wartością samą w sobie, w której celebruję każdą chwilę, racząc się jej treścią. To jeden z tych momentów, które mam tylko dla siebie i chcę by tak zostało. "Postrach" jest ponad czterystustronicową odpowiedzią na pytanie: "dlaczego tak bardzo kocham czytać książki". No właśnie dlatego?
...

"Zrządzenie losu! Oto co jest sprawcą wszystkich zdarzeń na świecie. Właściwy czas i miejsce, odpowiednie osoby. Z niepozornych przypadków tworzą się właśnie takie wspaniałe historie jak ta".
MIŁOŚĆ
ŚMIERĆ
"Dwie litery różnicy".
Widzisz to?
To taka słowna gra, "jednemu zabierze, drugiemu da".
Zasady są proste. Gdy jednak słowo staje się czynem i zderza się z ciałem.. ta niewinna gra przepoczwarza się w niebezpieczny machiawelizm, okrutną zbrodnie, ale za to z fantazją..
Poznajcie zatem gracza numer jeden, prowodyra zamieszania. To wytrawny kuglarz, seryjny morderca pierwszej wody ? POSTRACH. Poukładany, pewny siebie, z gotowym planem na niejeden osobliwy wieczór. Lubiący zagrywki pod publiczkę, granie na "nutce terroru", huczne imprezy z balonami i konfetti.. i z kobietami w rzeczy samej. Same "cukiereczki i ciasteczka" ociekające krwią i powodujące "stan wrzenia duszy". Aranżowane spotkania ze śmiercią twarzą w twarz. Z miłości rzecz jasna. Ale żeby nie było, jest pełna kultura ? jako gość, najpierw grzecznie puka do drzwi i czeka, aż mu ktoś otworzy. A potem jest wielkie wejście, jak "cios boksera w splot słoneczny". Ta mroczna gra zapiera dech, dusi, dławi. Serwuje "przerażenie level master". Jest wbrew pozorom spokojna i metodyczna, ale i natarczywa, szczerze brutalna.
Na początek ON zaprasza do gry 6 dziewczyn. "Przypadek" Nie sądzę?.
Myślicie, że wiecznie niedocenieni, często przepracowani i niekiedy jednak skuteczni stróże porządku publicznego połapią się w zasadach tej nietypowej, skomplikowanej i wybitnie okrutnej hulanki, której stawka jest niebagatelnie wysoka?
"Postrach" ? "LUBIĘ TO". A już szczególnie za to autorskie poczucie humoru ? wytrawne i schłodzone z nutą ironii i sarkazmu oraz olbrzymim dystansem do świata.
Polecam.

Michał Śmielak nie przekonał mnie do siebie "Znachorem". Pamiętam, że odłożyłam tę książkę z myślą, że może kiedyś ją dokończę (na razie nadal jestem na tej samej stronie). "Postrach" był kolejnym podejściem i tu muszę przyznać ? czapki z głów! Bardzo dobrze napisany, z wartką, wielowątkową akcją, w którą gdzieś pomiędzy wierszami wplecione zostają siły nadprzyrodzone, co nadaje całości ciekawy klimat. Niby thriller kryminalny, bo i morderstwa i śledztwo, ale gdzieś tam zahacza o horror, jednak nie taki, gdzie nad łóżkiem wisi czarnowłosa postać, albo gania facet w masce, a inteligentny, działający na wyobraźnię czytelnika, bo przedstawiony w formie pewnego obrzędu, legendy. Czy naprawdę działa, nie zamierzam sprawdzać!
Tytułowy Postrach jest mordercą finezyjnym ? jeżeli można takie osoby określić w ten sposób. Prowadzi podwójną grę, o czym czytelnik przekonuje się na samym końcu. Niejednokrotnie autor zaskakuje, tym w jakim kierunku popycha akcję powieści, sposób, w jaki ona się rozwija, w jakim kierunku zmierza, przypomina jazdę na kolejce górskiej ? powoli do przodu, a nigdy nie wiadomo, w którym momencie z hukiem lądujemy w dół, a gdzie nagle pojawi się ostry skręt. Polecam.

Tym razem na tapet wzięłam najnowszą książkę autora, o którym słyszałam co nieco, a mowa o Michale Śmielak i książce "Postrach" która na końcu spowodowała, że na głos powiedziałam "ale że to już" Mam nadzieję, że będą kolejne historie z bohaterami tej książki" Poważnie fajnie jest czytać coś takiego i mieć ten niedosyty, który z drugiej strony denerwuje, i to przez wielkie D.
Teraz tak jednak sobie myślę, że może dobrze, że nie znam poprzednich książek autora, bo porównywałabym, a tak mam czystą kartkę. Opisów książki jest pełno w internecie, więc z całego serca zachęcam do przeczytania oraz zapoznania się z komentarzami, ale pamiętajcie, że tak naprawdę to wyłącznie Wy jesteście w stanie stwierdzić, czy książka jest warta uwagi, czy nie. Recenzje nie pomidorowa nie każdy musi je lubić. Jedyne skojarzenie, jakie miałam z tą pozycją to film "Piła" i ten ludek na rowerku. Czas start i teraz walka o" No wybaczcie, ale spojlerów nie będzie za to podpowiedz, że nie każde PUK, PUK, PUK świadczy o życzliwym gościu, który przyszedł nas odwiedzić. Poza fantastycznymi, śmiesznymi dialogami spotkasz ciekawą wciągająca akcje, która na każde PUK przyprawi o ciarki na rękach. Zdaje sobie sprawę, że nie każdy ma ten sam stan lękowy co ja, ale mnie ta książka naprawdę się podoba.
Kolejnym elementem, jaki lubię to opisane sceny zwłok osób, które "Postrach" zabił. Kim jest i dlaczego porwano sześć dziewcząt wiek siedemnaście lat i każda z bogatego domu. Fajna przygoda i niezły rollercoaster spirali, jaka sama się nakręca z biegiem czasu i rozdziałów, ale to już sami musicie przeczytać.
Ja z całego serca polecam.