Nora

Ciekawe ilu z Was, spojrzawszy na liczbę stron nowej części cyklu Lipowo, złapało się za głowę i odmówiło przeczytania? Mam nadzieję, że nikt! :-) U mnie z Lipowem sprawa ma się bowiem tak, że im więcej stron, tym większa radość z lektury. Macie podobnie? Zakładam, że tak, więc się rozumiemy :-)
Słów kilka o fabule. Znika nastolatka pochodząca z bogatej rodziny, Berenika. Dziewczyna uczęszcza do szkoły dla wyjątkowych, utalentowanych dzieciaków i pozostaje w związku ze znacznie starszym mężczyzną, będącym w dodatku ojcem jednego z lipowskich policjantów. Początkowo nikogo jej zniknięcie nie dziwi, ponieważ nie raz już uciekała z domu. Tym razem jest jednak inaczej. Nastolatka zawsze kontaktowała się z przyjaciółkami, a teraz nie daje znaku życia. Dziewczęta powiadamiają rodziców koleżanki, a ci z kolei - policję. Również jej partner zgłasza zaginięcie. Rozpoczynają się poszukiwania, które prowadzą Daniel Podgórski i Emilia Strzałkowska, obecnie pracownicy brodnickiej komendy. To nie będzie jedyna zagadka, nad którą przyjdzie pracować naszym bohaterom. Na terenie pewnego, dawno już zamkniętego, ośrodka znalezione zostają zwłoki kobiety. W Cichym Lasku również ktoś natrafia na ciała ukryte w starej studni. Policjanci mają pełne ręce roboty. Fragmenty układanki, na które natrafiają poszczególni śledczy podczas przesłuchań, nijak nie chcą do siebie pasować. Wśród badanych śladów pojawia się nawet sprawa sprzed wielu lat, kiedy w wypadku samochodowym zginęli żona i synek obecnego komendanta z Brodnicy. Czy Eleonora i Michałek rzeczywiście zginęli w nieszczęśliwym wypadku? Czy ta stara i wciąż nierozwiązana sprawa łączy się jakoś z obecnymi zbrodniami? Czy Berenika odnajdzie się cała i zdrowa? Ile jeszcze osób zginie, zanim policja dotrze do prawdy?
Poza sprawami morderstw i zaginięcia mamy też podejrzane działania w pewnym ośrodku dla bezdomnych, niebezpieczną relację Weroniki z kimś z jej przeszłości, a także szpital psychiatryczny i... plebanię, której mieszkańcy również wydają się podejrzani. Oj, działo się, działo!
W ekipie policyjnej trochę zmian, do tego nasi bohaterowie aktualnie nie pracują stricte w Lipowie, tylko na komendzie w Brodnicy. I wiecie co? Klementyna jest CYWILEM. Jak to dziwnie brzmi w jej przypadku, prawda? Na szczęście nie przeszkadza jej to włączyć się w działania policjantów i pracować nad aktualną sprawą. Oprócz tego opiekuje się (tak! dobrze przeczytaliście) synem Teresy i jego dziewczyną, Magdą.
Autorka z tomu na tom serwuje czytelnikom więcej emocji. Fabuła jest tak misternie skonstruowana, że naprawdę trudno przewidzieć, co wydarzy się za chwilę. Domysłów snułam mnóstwo, bo w każdym wątku wciąż coś wychodziło na jaw. W rezultacie trzeba było naprawdę się skupić, by nadążyć za grupą śledczych. Do tego jeszcze doszła moja ulubiona warstwa obyczajowa i kolejne perypetie bohaterów. Miałam ochotę strzelić Podgórskiego w paszczę nie raz, a przy okazji potarmosić zarówno Weronikę, jak i Emilię. Ten trójkąt kosztował mnie chyba najwięcej emocji. Jestem bardzo ciekawa, co autorka dla nich szykuje.
Z ogromnym zainteresowaniem śledziłam również wątek prywatny Klementyny. Jej emocje, przemyślenia i podejmowane decyzje obserwowałam z uśmiechem na twarzy. Bardzo lubię tę postać. Początkowo wprawdzie mnie irytowała i nie wiem, czy w realnym życiu byłabym w stanie znieść jej zachowanie, ale w książce jest postacią nietuzinkową i niezwykle barwną. Z tomu na tom autorka pozwala czytelnikom poznać ją bliżej i uważam, że warto.

Zniknięcie Bereniki to żadna nowość. Dziewczyna lubi wyjść z domu na jakiś czas i nie mówić dokąd i na jak długo. Bycie na gigancie nie jest jej obce... czy tym razem zniknięcie wróży coś złowieszczego?
Weronika, Daniel i Emilia próbują poukładać wspólne relacje. Pojawia się Grzesiek, dawny partner Weroniki. Co z tego wyniknie?
Dziewiąty tom z serii o Lipowie i tu nie brakuje trupów "??" co ja tu się będę rozpisywać... tak jak w pozostałych częściach, żeby rozwiązać śledztwo trzeba powrócić do przeszłości, bo wszystko się zazębia i nie sposób znaleźć rozwiązanie "??"autorka umie wprowadzić czytelnika w atmosferę śledztwa a zakończenia za każdym razem są zaskoczeniem ?"prawdziwa gratka dla fanów serii

"Nora" to jeden z najlepszych kryminałów, jakie dane mi było przeczytać. Klasyk gatunku, w którym po nitce do kłębka dochodzimy do rozwiązania zagadki. Trup się ściele gęsto, a podejrzani swoim zachowaniem nie pomagają w znalezieniu mordercy. Nie ma co ukrywać - moim zdaniem to najlepsza część cyklu o Lipowie. Porównywalnie dobry był "Motylek" ale to był pierwszy tom, a pierwszy zawsze wydaje się najlepszy.
W "Norze" dzieje się naprawdę wiele. Autorka wprowadziła dużo nowych postaci, które początkowo mieszają się czytelnikowi. Na szczęście na początku książki znajdziemy spis postaci, co bardzo ułatwia czytanie i zorientowanie się w mnogości bohaterów. Powieść toczy się wielowątkowo, tak więc ilość uczestników wydarzeń jest jak najbardziej uzasadniona. Na szczęście, obok nowych osób, spotkamy się także ze starymi znajomymi. Jest Daniel Podgórski rozdarty pomiędzy dwoma kobietami, jest mysia policjantka Strzałkowska, walcząca o własne ja, i jest też Weronika, która zmaga się z przeszłością i dojmującą samotnością. To ta trójka jest łącznikiem pomiędzy poszczególnymi tomami sagi o Lipowie i to ich losy snują się przez kolejne dziewięć części. Rewelacja
Podstawowy wątek to oczywiście poszukiwania odpowiedzi na pytanie: Kto zabił? A morderstw jest kilka, pozornie ze sobą niezwiązanych. Ale czy na pewno? Mamy również retrospekcję do lat dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy to wydarzyła się tragedia mająca związek ze współczesnymi morderstwami. Ale czy na pewno miała związek? Jest też ośrodek o nazwie "Nowe Horyzonty", którego podstawowym zadaniem jest zapewnienie spokojnego życia osobom doświadczonym przez los. Tylko czy aby na pewno cel ten jest osiągnięty? Weronika i lekarz psychiatra (pojawiający się pierwszy raz w poprzednim tomie) próbują wyjaśnić tajemnicze wydarzenia dziejące się w ośrodku, co prowadzi do bardzo niepokojących wydarzeń. Kurczaki pieczone, trudno opisać fabułę tak, aby nic nie zdradzić, dlatego polecam zajrzeć do tego opasłego tomiszcza.
Najbardziej zachwycił mnie warsztat autorki. To naprawdę rewelacyjne uczucie obserwować, jak Pani Puzyńska, z debiutującej powieściopisarki zamienia się w pogromcę polskich kryminałów. To już nie są powieści obyczajowe z zagadką w tle. To prawdziwy, rasowy kryminał, który przed czytelnikiem stawia odwieczne pytanie: "Kto zabił?", a następnie prowadzi go do rozwiązania. A rozwiązanie jest niezmiernie zaskakujące. Rewelacja.

Grube, ładnie wydane tomiszcze, kupione na prezent dla kochającej kryminały przyjaciółki. Dotarło na czas, ładnie zapakowane. Będzie miała co czytać jesiennymi wieczorami. Recenzje na Gandalfie pomogły mi w wyborze właśnie tej pozycji, gdyż sama z kryminałami lubię się rzadko. Oczywiście dołączę jej relacje jak tylko skończy lekturę

Berenika Borkowska jest młodą i zbuntowaną dziewczyną. Nikogo się nie słucha i w ogóle nie szanuje rodziców. Już niejednokrotnie uciekała z domu, żeby po chwili do niego wrócić. Zanim więc jej rodzice zgłaszają zaginięcie mija trochę czasu, bo przecież już niejednokrotnie wywijała im taki numer. Jej najlepsze przyjaciółki uważają, że dziewczyna znalazła się w niebezpieczeństwie. Dodatkowo na jaw wychodzą niepokojące wieści. Okazuje się bowiem, że Berenika miała romans, ze sporo od siebie starszym mężczyzną, ojcem jednego z policjantów. Jakiś czas później zostają odnalezione zwłoki zamordowanej pacjentki szpitala psychiatrycznego.
Niegdyś moją ulubioną autorką kryminałów była Camilla Lackberg. Jednak spadła na drugie miejsce, a to za sprawą Katrzyny Puzyńskiej i jej serii o Lipowie.
Z Lackberg miałam momenty, gdy niektóre książki nie mógłby mnie porwać i w mojej ocenie wypadały kiepsko. Sprawy się mają zgoła inaczej w przypadku dzieł Puzyńskiej. Żadna z historii toczących się w Lipowie mnie nie zawiodła. Przynajmniej na razie i mam nadzieję, że taki stan rzeczy będzie się utrzymywać aż do ostatniego tomu. Choć nie wyobrażam sobie momentu, w którym będę musiała się na zawsze pożegnać z Danielem, Weroniką, Emilką, Klementyną i innymi. Bardzo przywiązałam się nie tylko do tych bohaterów, ale i do miejsc, których opisy pobudzają wyobraźnię.
Jestem z Puzyńską od samego początku. Przeczytałam "Motylka" zaledwie kilka dni po premierze i tak samo było w przypadku kolejnych książek. Co później było dostarczało mi okropnych męczarni, bo trzeba było cierpliwie wyczekiwać kolejnego tomu, który pojawiał się stanowczo zbyt późno! O i tutaj w tym miejscu znajduje się jedyna i największa wada tej serii. Kolejne części powinny pojawiać się zaraz po skończeniu poprzednich. Tym bardziej, że autorka funduje nam takie zaskakujące finały. Szczerze mówiąc, jeszcze nie zdarzyło mi się odgadnąć, kto był zabójcą. Za co naprawdę podziwiam autorkę. Konstrukcja intryg i sekretów jest na najwyższym poziomie. Puzyńska posługuje się lekkim i przystępnym piórem, treść pochłania się z czystą przyjemnością. Jej warsztat ewoluuje z każdą kolejną powieścią. Staje się coraz lepszy i bardziej dopracowany. Jeżeli ktoś nie czytał poprzednich tomów, to najlepiej zacząć od pierwszej części. Wątek obyczajowy jest tutaj mocno rozwinięty. Historie o Lipowie będę polecać zawsze i wszystkim, bo naprawdę warto.

Muszę powiedzieć, że z tomu na tom pisarski warsztat Puzyńskiej ewoluuje. Autorka naprawdę stara się wikłać fabułę coraz ciekawiej i mocniej, by schemat opowieści nie znudził się czytelnikowi. Coraz lepiej wychodzi autorce wikłanie lokalnej społeczności w wewnętrzne mikro konflikty, uwypuklanie niuansów społecznych, i jakbyśmy to powiedzieli "stosunków i stosuneczków" na prowincji.
Do samego końca fabuła utrzymuje równe tempo, a zawiłości i niespodziewane zwroty akcji, sprawiają, że wciąż łamiemy sobie głowę nad rozwiązaniem zagadki.
Jednak mnie, wciąż nurtowała jedna osoba ? Klementyna. Ale nie ze względu na sytuację w jakiej się znalazła. Poza tym doskonale wiem, że jest nietuzinkowa i nieprzewidywalna. O tym nie ma co dyskutować. Zastanawiałam się, na ile Klementyna jest postacią podobną do autorki bądź postacią będącą osobą taką, jaką, w swoim prywatnym wyobrażeniu, chciałaby być sama autorka. Nie znam Katarzyny Pużyńskiej osobiście. Jednak obserwuję jej aktywność na portalach społecznościowych i mam coraz silniejsze przekonanie, że wizualne podobieństwo zaczyna być niemalże uderzające.

Bardzo ciekawie zapowiada się ta książka,chętnie sprawdzę i przeczytam.Tak samo również czekam na "Czwartą Małpę" świetnie się zapowiada.