Ziemia Ulro

Twórczość poetycka, pisarska Pana Czesława Miłosza bywa bardzo różnorodna i możemy, się o tym przekonać poznając jego poglądy tematyczne wyrażające analityczność nowego spojrzenia na problemy, które nie zawsze są rozumiane przez społeczność, studencką, Polaków czytających literaturę popularnych lub mniej znanych pisarzy oraz tego, co najbardziej wpływa na naukę, religię i wszechświat ukrywający tajemnice mogące zmienić współczesne środowisko lub nie. To wszystko zależy wyłącznie od ludzi tworzących je.
Książka pt. Ziemia Ulro autorstwa Pana Czesława Miłosza wzbudziła we mnie zainteresowanie ze względu na przedmowę Pani Olgi Tokarczuk, gdyż porusza w niej osobiste refleksje, co czuje, gdy przygląda się jego przemyśleniom z bliska, rozważa, co miał na uwadze opisując esej.
Należy dokładnie przeczytać przedmowę, ponieważ na pierwszy rzut oka nie jest ona łatwa do pojęcia za pierwszym razem, bo jest napisana bardzo wnikliwie z użyciem filozofii wymagającej z czasem analizy, co było najważniejsze dla Pani Olgi Tokarczuk i czym się kierowała, jakie stosowała, słownictwo konstruując ją.
Zwróciłam również uwagę na napisaną wcześniejszą przedmowę autorstwa księdza Józefa Sadzika we wcześniejszym ukazaniu się książki pt. Ziemia Ulro z 1977 roku wydanej przez Instytut Literacki w Paryżu jako 280 tom Biblioteki "Kultury".
Jest ona przedstawiona delikatnie, odwołując się do tego, co jest istotne, czego doświadczają pisarze w rozważaniach tematycznych pisarze, poeci i filozofowie.
Lubię, kiedy autor odkrywa na nowo siebie, nie jest egoistą zaznaczającym ciągłą walkę o to, że jego twórczość jest lepsza od innych i podkreśla, to za każdym razem porównując zdobytą wcześniej wiedzę, że kiedyś ona będzie komuś przydatna w pokonywaniu trudnych przeszkód świata współczesnego, które musimy dzielnie przetrwać.
Jest to dla nas ważne na każdym etapie życia, bo udzielając, cennych wskazówek autor może zmienić nasze poglądy w trudnych tematycznych zagadnieniach, które nie zawsze bywają naszym mocnym asem w rękawie z obawy, że nie będziemy zrozumiani przez otoczenie mające o wiele więcej do powiedzenia, o ile zechcą wyrazić zdanie w danej kwestii.
To moje drugie literackie spotkanie z twórczością Pana Czesława Miłosza umiejącego zrozumieć czytelnika. Zrelacjonować mu to, co on czuł, przeżywając na żywo ważne dla niego wydarzenia, spotkania z ludźmi, którzy zaznaczyli po sobie na dłużej ślady w pamięci lub tylko pozostali w cieniu podkreślając idealizm tego, na co zwracali szczególną uwagę w wypowiedziach w podjętej przez nich tematyce wzbudzającej zainteresowanie.
Podoba mi się w autorze głęboka uważność, obserwacja podczas wyciągania wniosków, kim jest nieznajoma osoba, z którą prowadzi się konwersację na tematy związane z literaturą. Należy przy tym być przygotowanym na krytycyzm, bo okaże się, że rozmówca w praktyce jest lepszym znawcą zagadnień mogących nie zawsze być naszym mocnym konikiem w ulubionej dziedzinie wiedzy.
Polecam przeczytać tę książkę.

"Fikcja jest czymś prymitywnym, prawda-cywilizowanym."
Czy wiecie kim był Czesław Miłosz? To polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata, a nawet profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Urodził się 30.06.1911 a zmarł 14.08.2004. Nie wiem czy go widzieliście, ale pokaźnych rozmiarów brwi zakręcone do góry i wciąż zamyślony wzrok sprawiały, że dało się zauważyć, iż był totalnym myślicielem. Do tego bardzo mądrym, gdyż w tej książce wspomina wszelkie dzieła literackie doszukując się w nich czegoś więcej, bądź przyrównując je do naszego świata. Co ciekawe w swej książce poruszył kwestię wizualizacji czy też manifestacji lecz jedynie opisując swoje spostrzeżenia, a nie nadając im nazwę. Na czas pisania tej książki przewidział, że internet sprawi, iż ludzie przestaną widzieć dobro, a nawet wyznawać swoją religię, gdyż będą tacy, którzy pod wątpliwość będą poddawać każde nasze pokoleniowe nauki. Według niego, nie ważne w co się wierzy, w jakiego Boga, ważne, by ten ktoś w naszym sercu istniał. Bo kiedy braknie naszej wiary, choćby była zła, to wtedy diabeł opanuje takiego człowieka. Takim kimś z pustką w sercu łatwo można manipulować. Jest przepełniony gniewem, choć nie wie na co, lecz pojawienie się zła sprawi, że swoją złość inny mu nazwie i on przekonany o słuszności pomysłu, obierze go za swój cel.
Autor naprawdę rozważa tutaj życie i śmierć, rozwagę i małostkowość, przekładając to na dawne czasy i porównując je ze sobą. Jego zdania potrafią być bardzo długie, jakby się obawiał, że jeśli postawi kropkę, to czytelnik odłoży książkę na bok. Niby to eseje, ale typowo skierowane do czytającego, jakby chciał otworzyć mu oczy, powiedzieć ważne za i przeciw, upewniając się, że jest słuchany i nagle przerywa. Daje nam czas na przyswojenie tych informacji, nawet podkreślając, że trudno jest zmienić nasze przekonania, kiedy w ogóle nie szukamy potwierdzenia w tym, co zostało nam przekazane. W ten sposób otwiera przed nami drzwi do wyjścia ze swoje strefy komfortu i ujrzenia innych prawd, innych wartości i tej lichej prawdy, której żeśmy się trzymali. Otwiera nam drogę do myślicielstwa pokazując, że każdy z nas ma swoją prawdę, jednak zawsze możemy ją zmienić. Kiedyś istniało słowo fantazja, które sprawiało, że mogliśmy myśleć o czymkolwiek chcieliśmy i nikt nie wątpił, że nasze marzenia mogą się nie spełnić. Teraz państwo zamieniło je na słowo fikcja, które od razu nakłada nam rozkaz, że coś nigdy się nie spełni, bo jest nieprawdziwe. W ten sposób ograniczyli nasze marzenia wpajając nam, że wymyślone rzeczy się nie sprawdzają. Znacie chyba piosenkę "To fantazja, fantazja, bo fantazja jest do tego, aby bawić się, aby bawić się, aby bawić się na całego!" Czyli by nigdy nie wątpić w swoje możliwości, bo wciąż je mamy, wciąż możemy wszystko!
Ja wiem, że książki filozoficzne są nie dla każdego, ale czy wiecie dlaczego? Bo nie każdy jest w stanie spojrzeć prawdzie w oczy. Nie bójcie się mądrych ludzi, bo to wspaniali nauczyciele, którzy nigdy was nie osądzą. Oni tylko zawsze pokazują wam dwie możliwości, tą którą macie i tą, którą możecie mieć otwierając się na naturę:-)