POCZWARKA

Jestem zwykłym facetem. Lubię różne " męskie" zajęcia od sportu po gry komputerowe, mam rodzinę, pracę. Jeżeli choć trochę identyfikujesz się ze mną, poczytaj uważnie co czułem czytając "Poczwarkę" - może bedzie to zapowiedź Twoich przeżyć z książką.
Gdy nie znasz autora, sam tytuł brzmi średnio ciekawie. Poczwarka. Hmm. jakiś pędrak nieciekawie wyglądający.
NIE PATRZ NA TO.
Zapowiedź na okładce, że jest to opowieść o rodzinie z dzieckiem chorym na Zespół Downa może trochę przerażać.
NIE BÓJ SIĘ TEGO.
Od pierwszej strony książka wprowadziła mnie w świat zwykłej polskiej rodziny. Z miłością przeplataną codziennością. Gdy pojawia się dziecko, w moim sercu powoli zaczyna rodzić się coś niepowtarzalnego. Czytam jednym tchem- ale chcę pamiętać każde zdanie na całe życie. Książka wzbudza gigantyczne emocje, trudno je opisać, ona wprost wdziera się w moje serce. POKAZUJE PIĘKNO I BRZYDOTĘ. Radość i Cierpienie. Wrażliwość i bezduszność.Uniesienia i upadki. Miłość matki- najpotężniejsze uczucie we wszechświecie.
Masz rodzinę? Masz córkę? Masz żonę? To kolejne powody aby przeczytać tą książkę. Książka mną wstrząsnęła, obudziła ogromną wrażliwość, miłość jaka do tej pory chyba gdzieś była ukryta. Ta książka potrafi zmienić ludzi. Kupiłem już kilka o obdarowałem najbliższych. To powinna być lektura - dla dorosłych, a dla facetów- obowiązkowa.Coś pięknego. Warto, po stokroć warto spędzić z nią czas.

Wspaniała książka, dająca do myślenia.
Każdy z nas żyje w pogoni, ciągłym biegu. Dążymy do sukcesu, często za wszelką cenę. Nie dostrzegamy przemijającego życia i cierpienia osób, które ranimy będąc zaślepieni idealnym życiem. Mamy na tyle wyidealizowany obraz naszego życia, że nie jesteśmy w stanie zaakceptować nic co zgodne z naszym wzorcem nie jest, szczególnie jeśli może przynosić wstyd. Obwiniamy o to wszystkich dookoła, lecz nie widzimy w tym siebie. Jak to? ja ? Nie, ja taki nie jest, nic nie robiłem.
Poczwarka jest idealnym przykładem tego, że nawet te z pozoru gorsze chwile czekające nas w życiu, wcale złymi być nie muszą. Ukazuje życie wielu rodzin, miłość, łzy, cierpienie, rozczarowanie. Mimo ogromnego ciężaru zrzuconego na barki matki dziecka z zespołem downa, wystawionej wielokrotnie na lincz ze strony otoczenia, odrzucenia ze strony męża książka ta pokazuje miłość - miłość matki, BEZWARUNKOWĄ.

Poczwarka, która skrywa w środku motyla? To właśnie próbuje nam pokazać Dorota Terakowska opowiadając historię rodziny, w której rodzi się dziecko z zespołem Downa.
Nie jest to jednak taka zwyczajna, pierwsza-lepsza rodzina. Mamy do czynienia z małżeństwem Adama i Ewy. Zdecydowali się oni na dziecko dopiero wtedy, kiedy byli na to gotowi finansowo, gdyż pragnęli żyć według wyznaczonego przez siebie biznesplanu. Córeczka miała być idealna, tak jak ich związek. Nietrudno się domyślić, że narodziny córki z zespołem Downa są szokiem dla nich obojga.
Autorka w bardzo wrażliwy i obrazowy sposób opisuje reakcję i uczucia świeżych rodziców. Mamy tutaj bowiem do czynienia z 3 narratorami ? Ewą, Adamem i Marysią, co daje nam spojrzenie na sytuacje z każdej strony. Kiedy Marysia przychodzi na świat przez pierwsze dni nawet nie ma imienia? Adam jest zdecydowany oddać ją do specjalnego ośrodka, jednak Ewa w ostatniej chwili zmienia zdanie i postanawia wziąć tę niewinną istotkę ze sobą do domu?
Migotka, Misia, Marysia, Myszka ? tak Ewa nazywa córeczkę (po Muminku, gdyż tak nazywa się dzieci z DS) i uczy się nią opiekować. Nie jest to jednak proste? Autorka przybliża nam symptomy zespołu Downa? Prócz opóźnionego rozwoju można wymienić otyłość, napady agresji, brak synchronizacji ruchowej i wiele innych rzeczy, które utrudniają normalne funkcjonowanie. Ewa wstydzi się Misi ? każde wyjście do sklepu jest męką przepełnioną współczującymi lub oskarżającymi spojrzeniami przechodniów. Bo jak można "z czymś takim" wyjść i narażać "normalne" dzieci na taki przerażający i obrzydliwy widok? Ewa wstydzi się nie tylko własnego dziecka, ale również swoich uczuć?
Mała Myszka też cierpi ? jest zamknięta w świecie, którego nikt nie rozumie? Mama tylko czasem wie, co mała czuje i myśli. A Marysia nie potrafi jej tego przekazać! Przepełnia ją potrzeba tańca i dzielenia się radością z całym światem. Jest to jednak wyjątkowo trudne, kiedy wszyscy odwracają od niej wzrok i patrzą z obrzydzeniem na ślinę cieknącą jej z buzi i nieporadne ruchy?
Książka Doroty Terakowskiej jest przepełniona cierpieniem, tęsknotą, miłością, strachem i tajemnicami, które odkrywamy dopiero na samym końcu. Porusza najczulsze struny i pokazuje jak trudne i pełne sprzeczności jest życie z upośledzonym dzieckiem.
Uważam jednak, że książka jest bardzo wartościowa ? porusza trudny problem narodzin upośledzonego dziecka i dokładnie opisuje emocje rodziców i reakcje osób z zewnątrz. Dzięki tej książce może wzrosnąć zrozumienie i akceptacja dla takich dzieci? Jest to wyjątkowo potrzebne, ponieważ mało kto zdaje sobie sprawę na czym polega upośledzenie. Tych dzieci nie należy się bać i nie powinno się im współczuć! Wbrew pozorom one potrzebują po prostu akceptacji i możliwości dzielenia się radością?

Adam i Ewa - doskonałe małżeństwo z cudownym życiem. Do pełnego szczęścia brak im tylko dziecka, jednak kiedy w końcu przychodzi ono na świat, rodzinna sielanka znika. Dziecko rodzi się z zespołem Downa. Ta choroba jak i inne schorzenia genetyczne to często podejmowany temat, który wbrew zasadom wcale nie jest łatwy. Ja w swoim życiu nie widziałam na żywe oczy żadnej osoby z tą dolegliwością, zatem mój zakres wiedzy w tej dziedzinie jest mały. Więcej za to mogę powiedzieć o osobach, które "muszą" to odbierać. Ludzie dzielą się zazwyczaj na dwie kategorie: ci, którzy się z tym pogodzą i zaakceptują to, będąc przy tej osobie lub ci, którzy tego nigdy nie zaakceptują. W Poczwarce ten temat jest dotkliwie poruszony, ponieważ dwoje rodziców reprezentują inną postawę. Miłość do dziecka stanowi w tej książce poważny problem. Życie z chorym człowiekiem nie jest łatwe, ale sztuką jest wytrwanie tego i właśnie to Dorota Terakowska próbuje Nam, czytelnikom uświadomić podczas czytania. Relacje małżonków oraz ojca z córką zdają się być niemożliwe do przełamania, ale miłość może to uczynić.
Motywem przewodnim tej książki jest życie niepełnosprawnego dziecka, a także próba poradzenia sobie z tym otoczenia.
Autorka Poczwarki pisząc tę książkę, kierowała się tym, aby przekazać wartość miłości, poświęcenia oraz wytrwałości, w świecie pełnym cierpienia. Pisarka chce Nam też ukazać, jak ważne są podejmowane decyzje i że problemy trzeba rozwiązywać, a myślenie stereotypowe i strach przed tym co inne, nie zawsze jest uzasadnione.
Akcja książki rozpoczyna się przełomowym dniem, w którym na świat przychodzi Myszka (Marysia). To owe wydarzenie zmienia cały bieg zaplanowanych przez małżonków wydarzeń, jest także wielkim początkiem życia niezwykłej dziewczynki.
Matka po długim namyśle decyduje się zabrać córeczkę do domu wbrew woli ojca.
Początkowe życie Ewy i Myszki jest trudne i ciężkie. Kobieta jest zmuszona do wielu wyrzeczeń oraz niemałego poświęcenia. Stopniowo obie uczą się jak ze sobą żyć, a ich relacje stają się bardzo głębokie.
Najważniejszym problemem tej książki jest niepełnosprawność dziecka i umiejętność radzenia sobie z nią rodziców. Ten okres stanowi też wielką próbę małżeństwa Adama i Ewy. Nieodpowiedzialność mężczyzny oraz brak tolerancji ze strony otoczenia, dodaje oliwy do ognia. Codzienne chwile dokładają nowych zmartwień, dlatego ta książka jest usłana wieloma problemami.
Głównymi bohaterami są oczywiście wielokrotnie wspominani przeze mnie, Adam i Ewa oraz tytułowa "poczwarka". Ich relacje są bardzo skomplikowane, ale i bardzo głębokie.
Czas i miejsce akcji nie są dokładnie określone. Wydarzenia toczą się współcześnie w jakimś polskim mieście lub miasteczku.
W Poczwarce mają miejsce też wydarzenia niemalże magiczne, ponieważ jesteśmy świadkami stwarzania elementów świata.
Akcja nie dzieje się dosyć szybko, ale pojawia się dużo mniej i więcej ważnych wydarzeń, które wywierają na Nas duży wpływ.
Dla tematyki obyczajowej typowe są uczucia, zatem i w tym utworze nie mogło ich zabraknąć. Pojawia się tutaj ich naprawdę bardzo dużo. Od wstydu, bezsilności i złości, po dumę, zachwyt i miłość.
Dzieło Doroty Terakowskiej kończy się w sposób szczególny i dla pewnie niektórych wzruszający. Na mnie nie wywarło to aż takiego dużego wpływu, bo trochę domyślałam się tego co nastąpi.
Książki obyczajowe są dla mnie prawdziwą katorgą. Pomimo tego Poczwarkę czytało mi się niezmiernie szybko, a w niektórych momentach z zapartym tchem.
Lektura uznawana za prawdziwe dzieło - dla mnie książka godna przeczytania i polecenia, która na pewno pozostanie w mojej pamięci.

"Poczwarka" to książka opowiadająca o rodzicach zmagających się z niepełnosprawnością swojej jedynaczki - córeczki z ciężkim zespołem Downa. Miała ona być spełnieniem ich marzeń, wizji idealnego świata, który runął wraz z Jej narodzinami. Codzienność z jaką muszą się zmagać rujnuje ich małżeństwo, lecz również odnajduje w nich uczucia o jakich nie mieli do tej pory pojęcia. Adam odsunięty na dalszy plan odsuwa się od córki i żony, by w samotności uczyć się i dostrzegać jak piękną istotą jej jego dziecko. Ewa obezwładniona bezsilnością i miłością do córeczki poznaje jej świat, akceptując jej wady i pozwala na rozwój we własnym tempie. "Myszka" - dziewczynka z DS - Down Syndrome - tytułowa poczwarka - ukazuje Nam świat dziecka niepełnosprawnego, czyli czułego, kochającego "niedzwiadka". Pokazuje Nam jej radości, smutki, trudne chwile związane z dojrzewaniem dziewczynki, emocje i uczucia z którymi nie radzi sobie, w czym pomaga jej strych.Książka kończy się, gdy ojciec rozumie, co jest dla niego najważniejsze, lecz dziewczynka umiera, pozostając w świecie idealnym - Jego świecie.Dla ludzi o mocnych nerwach - sama kilka razy powstrzymywałam się od płaczu...

Zamiast łez szczęścia są łzy rozpaczy. Zamiast uśmiechu i wyrazu miłości w oczach jest żal, złość, odraza. I tylko jedno pytanie, które powraca i na które nie ma odpowiedzi: "dlaczego ja?". Można by rzec: książka dla ludzi o mocnych nerwach, pełna przerażających opisów i sytuacji. Tyle tylko, że to nie żaden kryminał... "Poczwarka" to historia małżeństwa, które najpierw ustawiło sobie życiorysy, zrobiło kariery, zbudowało dom, osiągnęło pozycję, aż wreszcie, gdy ona miała lat 34, on 37, zdecydowali się na dziecko. I choć zapewnili dziecku prawie wszystko jeszcze przed urodzeniem - włącznie ze studiami na Harvardzie - nie przewidzieli poczwarki. Dzięki "Poczwarce" możemy zrozumieć, że nasza normalność - przekształcana w obowiązujący wzorzec - potrafi być glebą codziennej przemocy i powszedniego okrucieństwa. Kiedy uważamy swoją zwykłość za wcielenie cech pożądanych, każde odstępstwo od normy zepchniemy w obcość. Dopiero poszerzenie normy pozwala traktować ułomność jako jeszcze jedną różnicę w wielości, a nie jako gorszość. Powieść Terakowskiej - przeznaczona dla wszystkich, którzy szukają inności daleko, nie zauważają jej natomiast wokół siebie - jest właśnie taką literacką próbą poszerzenia normy. Serdecznie polecam.

Adam i Ewa to młode, zamożne, wykształcone małżeństwo.Spełnieniem ich ambicji i planów na przyszłość ma stać się dziecko.Jednak jego narodziny okazują się ruiną, nie realizacją marzeń:dziewczynka ma zespół Downa w wyjątkowo ciężkiej postaci.
Ta książka bardzo mnie zaintrygowała. Jest to historia o dziewczynce chorej na downa, widziana oczami opiekującej się nią matki, samej dziewczynki oraz ojca, który odrzucił swoje dziecko. Zakończenie jest bardzo smutne i wzruszyło mnie do głębi. Sądzę, że tę książkę powinien przeczytać każdy. Naprawdę, świetna!!

Wspaniała książka opowiadająca o losach młodego, zapracowanego małżeństwa. Adam i Ewa bardzo chcieli mieć dziecko. Zdrowe dziecko... Jednak na świat przyszła dziewczynka z zespołem Downa. Rodzice są zawiedzeni. Nie pojmują jakim cudem im- ludziom sukcesu mogło się przytrafić "coś takiego". Nie są w stanie zrozumieć małej Marysi. Czy w końcu znajdą wspólny język? Jak potoczą się dalsze losy rodziny?
Gorąco polecam!!!

Książkę skończyłam z mieszanymi uczuciami. I pytania "Dlaczego ? Dlaczego ? Dlaczego ?" Dlaczego doceniamy to co mamy dopiero wtedy kiedy to stracimy ? Dlaczego nie potrafimy zaakceptować innych ludzi takimi jakimi są ? Dlaczego tak bardzo przejmujemy się opiniami innych nie zważając na nasze,najważniejsze odczucia ? Dlaczego wybieramy to co łatwe,a nie to co słuszne ? Dlaczego chorobę i trudności odbieramy jako karę ? Dlaczego... ?
Takich pytań po przeczytaniu
"Poczwarki" mogę stawiać sobie wiele. Jeszcze więcej otrzymam odpowiedzi. Ksiażka po której godzine siedziałam i myślałam... DLACZEGO ?
Niezwykła historia nie tyle dziecka z zespołem downa,co jego rodziców. Ewa,która z czasem coraz bardziej akceptuje Myszkę,ma chwile zwątpienia,złości i załamania. Adam - jego postawa jest dla mnie niezrozumiała. Rozumiem słabość ludzi,ale nie rozumiem tchórzostwa. Ojciec Myszki,który no nie można tego inaczej nazwać : wstydzi się własnej córki. Bo nie jest idealna. Bo nigdy nie zatańczy i nie zaśpiewa. Bo jest inna. Ewa i Adam mają gotowy plan na życie. Wydawałoby się bez skazy. Ale Bóg krzyżuje im plany. Nagle w ich życiu bez żadnej rysy pojawia się tytułowa Poczwarka,dziecko dotknięte mongolizmem. Adam odsuwa się i od Myszki,i od Ewy. Nie chce jednak rozwodu bo źle by wypadł w świetle kariery zawodowej. Z sypialni przenosi się do gabinetu,a całe dnie przesiaduje w pracy. Jestem pełna podziwu dla Ewy. Stopniowo przełamuje własne upośledzenie,uczy się kochać. Kocha Myszkę dwa razy mocniej niż normalne dziecko ponieważ dzieci z zespołem downa potrzebują dużo więcej uwagi,opieki a przede wszystkim serca. Myszka jest dzieckiem wyjątkowym. Nie cierpi tylko na mongolizm,ma również tajemniczą ciemną plamkę na mózgu. Dotknięta została najcięższą odmianą zespołu downa. Ale rozwija się. Postrzega świat na swój sposób,przesiaduje na strychu stwarzając z Bogiem na nowo świat. Ucząc biblijne postacie Adama i Ewę. Książka ukazuje niesamowicie skrajne podejścia rodziców do chorego dziecka. Adam,podgląda Myszkę podczas zabawy i zwykłych domowych czynności,a jednocześnie się jej brzydzi. Szuka winnego. Posądza Ewę,że to ona jest winna chorobie ich doskonałego dziecka. Ewa z kolei pragnie kochać Myszkę,a jednocześnie się jej wstydzi. Żenujące uśmiechy,współczucie,zdziwienie,odraza,oburzenie i zażenowanie - to emocje z którymi spotykała się Ewa idąc z Myszką na spacer. Niesamowity zwrot akcji gdy Adam dowiaduje się,że TO ON SAM miał brata chorego na zespół downa. Odkrywa na nowo swoją historię. Jak zginęli jego rodzice i Adaś. Co się z nim później stało. Dlaczego Myszka była mu jednocześnie tak bliska,a jednocześnie tak obca. Historia kończy się śmiercią Myszki,a Adamowi i Ewie rodzi się następne dziecko. Tym razem zdrowe. Opowieść o miłości i zrozumieniu,które przychodzi za późno.

ą książki, wobec których różnej maści krytycy próbują uparcie stosować określenie „dla całej rodziny” lub „znakomita dla każdego”. Efektem takich „kampanii reklamowych” jest to, że rekomendowanych książek nie czyta potem nikt...
Adam i Ewa są – można rzec – doskonałym małżeństwem. Ona ma bardzo dobry zawód, on wielkie szanse na otrzymanie stanowiska szefa firmy. Zarabiają doskonale, mają własny dom, trochę ponad trzydzieści lat i – zgodnie z planem, jaki dawno temu ustalili – oczekują teraz tylko dziecka. Chcą wysłać je do najlepszej szkoły, zapewnić mu wszechstronne wykształcenie, zafundować lekcje tańca i muzyki. Wszystko po to, by było szczęśliwe i „godne” tak wspaniałych rodziców.
Tymczasem pojawia się ONA. Tytułowa „poczwarka” – dziecko z mongolizmem – zespołem Downa. Początkowo pod wpływem Adama, decydują się zostawić dziewczynkę w szpitalu lub oddać do specjalnego zakładu. Później jednak Ewa zmienia zdanie. Poczwarka (potem nazwana „Myszką”) niszczy ich sterylny dom – nie pasuje do niego. Niszczy także dom w znaczeniu szerszym – rodziny. Adam stopniowo oddala się od żony, próbuje obarczać ją „winą” za chorobę ich dziecka. Czy raczej – jej dziecka, bo sam stara się unikać Myszki, gdy tylko może. Jednak nie decyduje się na rozwód – to mogłoby zaszkodzić mu w oczach kolegów z pracy, a tym samym przeszkodzić w dalszej karierze zawodowej. zytelnik obserwuje ciężkie życie całej trójki: matki, która kocha córkę, ale ma też chwile zwątpienia, żalu, złości na cały świat; dziewczynki, która czuje, że ojciec się jej wstydzi, a nawet brzydzi oraz Adama, który umie być prezesem firmy, ale nie może poradzić sobie z sytuacją w domu. Odsuwa się od żony i córki, zrzucając cały trud wychowawczy na Ewę. Podziwiamy tę kobietę za jej siłę i odwagę. Została sama, nie ma w nikim oparcia. Inna kobieta już dawno by się załamała. Ale nie Ewa. To miłość do tej bezbronnej dziewczynki daje jej siłę. W miarę jak poznaje córkę, zaczyna ją kochać i akceptować. Jest dla niej gotowa na wszystko. Mąż mieszka z nimi, ale jego życie toczy się obok a nie razem z rodziną. Jest słaby psychicznie i minie dziewięć lat zanim wreszcie zaakceptuje Myszkę i uzna ją za swoją córkę. Dzięki tej książce możemy lepiej poznać chorobę oraz życie ludzi, którzy się z nią zetknęli. Uczy nas tolerancji dla osób z zespołem Downa oraz wyrozumiałości dla ich rodzin. Autorka pokazuje nam świat, który dla ludzi bez takich problemów jest zupełnie obcy. Sprawia, że zaczynamy patrzeć inaczej na niektóre sprawy. Naprawdę warto przeczytać tą książkę.

Książka pt. ''Poczwarka'' - Doroty Terakowskiej opowiada o losie dwojga ludzi,
którzy czerpali z życia prawdziwą radość:- mieli swój biznes plan, oraz
zaplanowaną przyszłość, z którą wiązały się narodziny dziecka. Kiedy na świat
przyszła ''Myszka''- dziewczynka chora na Downa. Życie Adama i Ewy się rozpada.
Do czasu kiedy dziewczynka dojrzewa pokazuje matce świat własnymi barwami co
wciąga Ewę w świat fantazji małej ''Poczwarki''. W ten sposób tryb jej życia
zmienia się w szczęśliwy i pełen melancholii, natomiast Adam zaczyna rozumień,
że odepchnięcie własnej córki z planów swojej przyszłości okazuje się ogromnym
błędem. Ta powieść o losie ludzi, którzy uważali, że wszystko można zaplanować
własnymi możliwościami jest niazwykła, ponieważ dzięki niej można zrozumieć, że
każdy człowiek jest czegoś wart i nikt nie może być otrącony przez cechę swojej
osobliwości, która posiada jakąś wartosć. Nami kieruje chęć zdobycia pieniędzy i
innych rzeczy... Oni nie potrzebuja tego, nie patrzą co kto ma tylko kto jaki
jest.

Bo miało być idealnie.Miało być kolorowo i pieknie. Byly już nawet kolorowe kredki i ramka złota na zdjęcie. Miał być spokój, miała być duma i miłość tak naturalna...
... i miało być to wszystko, a jednak czegoś zabrakło...
Nie było zwykłego dziecka. Nie było świata cudownego. Nie było kolorów i bajek czytanych do poduszki. Nie było szczęścia. Nie było niczego, co mogłoby być cokolwiek warte.
"Dzieco ma zespół downa. Do tego chorobę serca."
"To niemożliwe. To nie jest nasze dziecko. Nie chcemy takiego dziecka."
Nieustanna walka światów. Walka dobrej natury człowieka z tą złą. Walka zdrowia z chorobą. Mocy z bezsilnością. Empatią i bezwględnością. Wielokrotnie nieudana walka...
Taniec. Sposób przezywania emocji. Myszka ma zaledwie kilka lat. "Ona i tak nie zrozumie". Taniec. "Co ona u diabła robi?" Tanic. Kiedy może czuć się piękna i doskonała, jak jej lalka...
Polecam wszytskim, których stać dzisiaj na wrażliwość...