Folwark Konstancji

Zakochałam się w sagach po lekturze "Kamerdynera". Kaszubi uwięzieni pomiędzy Polakami i Niemcami w swojej rozdwojonej tożsamości są przepięknym dowodem na to, że sagi to literatura ponadczasowa. Tu czas płynie inaczej. Fabuła zatrzymuje się na zdarzeniach naprawdę ważnych i nie zwraca uwagi na błahostki. Taka właśnie jest saga "Dwieście wiosen".

Pani Grażyna Jeromin - Gałuszka urzekła mnie książką pt. "Długie lato w Magnolii". Tak klimatycznej książki nie miałam przyjemności czytać długo wcześniej i długo później. Uwierzcie mi, że gdy usłyszałam połączenie "saga" z nazwiskiem tej autorki wiedziałam, że przygoda będzie zacna.

Akcja powieści prowadzona jest dwutorowo. W 1815 r. poznajemy Pana Konarskiego, który obwozi po okolicznych wioskach bliźniacze cielęta. Kiedy widzi kąpiącą się w rzece przepiękną kobietę, otoczoną zapachem chabrów... Zarówno sytuacja, jak i okolica, go oszałamiają. Postanawia w tym miejscu zbudować przytulny folwark, który będzie prezentem dla jego siostry Konstancji. Ma już dosyć ciągłych kłótni pomiędzy siostrą, a żoną. Konstancja, przeszczęśliwa, żwawo bierze się do pracy. Szybko powstaje dom, który jest ciepły, radosny i wzruszający. Otwarta zawsze brama zachęca do odwiedzin, a dobra i współczująca Pani jest wystarczającym powodem ku temu, aby chłopi chcieli na Folwarku pracować.

Drugą nitką fabuły czytelnik pomknie do 1865 r. i pozna losy Florentyny spokrewnionej z Konstancją. Florentyna uwikłana zostaje w nieszczęśliwe małżeństwo z właścicielem sklepu położonego w pobliskim mieście. Dziewczyna kocha przyrodę wolność i ptaki. Miasto ją dusi i uwiera. Do tego wszystkiego w lesie ukrywa się jej wielka miłość ? chłopak który jako powstaniec narażony jest na represje ze strony carskich władz.

Urzekł mnie klimat powieści - przepiękny ciepły i kolorowy. Życie toczy się w zgodzie z przyrodą. Kucharka w kuchni robi słoiki, chłopi szykują się do sianokosów, kobiety szyją i plotkują. Wszystko opisane tak, że z powieści unosi się zapach ciasta i pieczonego chleba. Coś wspaniałego. Nie boję się napisać, że ta powieść jest magiczna. Jest w niej coś takiego, że człowiek ma ochotę wstać i pobiec w pola, zerwać bukiet polnych kwiatów i patrzeć na przepływające obłoki.

Oczywiście nie jest tylko tak sielankowo. Losy mieszkańców folwarku są naprawdę porywające. Spotkamy w powieści zarówno miłość jak i zdradę, przestępstwo i karę, śmierć i straszną tajemnicę. Czytelnik tak naprawdę nie może oderwać się od lektury, bo jeszcze jedna tajemnica nie zostaje rozwiązana, a już pojawiają się dwa kolejne wątki, które porywają myśli.

Cudowne są smaczki z tamtej epoki. Jest na przykład Żyd, który przewija się przez całą powieść wraz ze swoją kilkunastoosobową rodziną. Przychodzi i zachęca, a jego rozmowy z Konstancją wzruszają i rozśmieszają. Jest też wędrowna babinka, która chodzi od domu do domu i sprzedaje przepisy. Wszystkie są wyssane z palca, a każdy zaczyna się tymi słowami:

Wyjdź z kuchni, znajdź zachodnie okno i spluń za nie osiem razy pod wiatr. Jeśli nie ma wiatru, nie bierz się do roboty.

Czyż nie cudne?

?Folwark Konstancji? to lektura, która pozwala się wyciszyć i uspokoić. Pozwala delektować się świetną fabułą. Rewelacyjnie skonstruowane postacie dają się wręcz kochać. Żadna z nich nie pozostaje czytelnikowi obojętna. Podsumowując: Kochani - zanurzcie się w ten świat, a nie pożałujecie.

Wiosna 1815 roku. W majątku dziedzica Andrzeja Konarskiego przychodzą na świat bliźniacze cielęta, więc gospodarz zgodnie ze zwyczajem wsadza je do bryczki i obwozi z nimi granice swoich włości. Liczy przy tym na to, że i w jego życiu osobistym nastąpią zmiany. Kiedy w trakcie przejażdżki widzi piękną dolinę, postanawia wybudować w niej mały folwark dla młodszej siostry, Konstancji. Ta w wyniku pewnych wydarzeń przygarnęła pod swój dach sierotę, Marynię Popiel. To sprawiło, że nie tylko jej życie się zmieniło.

Ta historia ma w sobie coś niemalże magicznego. Kiedy już zaczęłam czytać, nie byłam w stanie odłożyć książki na półkę. Autorka wykreowała świat, który kupiłam z całym dobrem inwentarza.

To jedna z tych powieści, przy których można zarówno się pośmiać, jak i popłakać. Nie brakuje tu emocji, więc historia zapada w pamięć.

Może i nie ma nagłych zwrotów akcji, ale fabuła wciąga. Dzieje się sporo, pojawia się wielu bohaterów. Na szczęście na początku książki znajdziecie ich spis, więc będziecie wiedzieli, kto jest kim. Niewiele jest miejsca na ekspozycję, dlatego to był bardzo dobry pomysł. Poza tym uniknięto niepotrzebnych opisów czy drewnianych dialogów, które byłyby wprowadzone tylko po to, by przedstawić daną postać. Dzięki temu od razu wskakujemy w fabułę.

Urzekło mnie to, w jaki sposób autorka wykreowała świat. Dobrze oddała realia tamtej epoki. Znajdziecie tutaj na przykład kulinarne smaczki, ale nie wiem, czy będziecie w stanie je ugotować. W każdym razie pewne przepisy tutaj są. Grażyna Jeromin-Gałuszka pokazała w swojej powieści również to, jaką mentalność mieli ludzie żyjący w czasach, gdy dzieje się akcja. Niektórzy bohaterowie zasłużyli na solidne lanie, choć nie wiem, czy to nawet by ich rozumu nauczyło. Z Antonim na czele.

Za sprawą autorki przeniosłam się w miejscu i czasie do niezwykłego w swojej prostocie świata. W trakcie czytania towarzyszył mi spokój. Wyciszyłam się. Mogłam pewne kwestie dotyczące bohaterów i ich przygód przemyśleć. Tego mi było trzeba. Kawał dobrej, kobiecej literatury. Czekam z niecierpliwością na kolejny tom.