Sixteen Souls

Nie sięgam często po książki młodzieżowe, ale opis ?Sixteen Souls? i jej wysokie oceny na goodreads zachęciły mnie, by zrobić dla niej wyjątek. ?Młodzieżowa powieść grozy i romans fantasy w jednym? jest dla niej bardzo trafnym określeniem i trudno zawyrokować, który z tych wątków przeważa.

Bohaterem powieści jest młody chłopak, Charlie, który prócz zmagania się ze zwykłymi problemami nastoletniego wieku, zostaje obarczony o wiele poważniejszym brzemieniem. Mianowicie ma dar, a może przekleństwo widzenia duchów. Nie jest to temat, o którym mógłby rozmawiać z rodziną i znajomymi bez posądzenia go o szaleństwo, więc przyjaźni szuka tam, gdzie może być sobą, właśnie wśród duchów.

Jednak i w ich świecie nie dzieje się dobrze, a kolejne niepokojące zdarzenia prowadzą do odkrycia mrocznej i niebezpiecznej tajemnicy. Charlie, który początkowo unika angażowania się, nie może od niego uciec, gdy zagrożenie dotyka bezpośrednio jego przyjaciół i osobę, którą zaczyna dążyć silniejszym uczuciem.

Akcja prowadzona jest bardzo dynamicznie, nie dając chwili na zaczerpnięcie oddechu. Nie wszystko jest tu podane od razu na tacy, więc przyjemnością jest odkrywanie kolejnych warstw tej historii tworzących spójną fabułę. Autorka wyjaśnia stopniowo czytelnikowi, ale i bohaterom choćby przyczynę daru pozwalającego widzieć i rozmawiać z duchami, czy mroczną tajemnicę znikania niektórych z nich. Duży plus za tą spójność, bo nie ma tu urwanych wątków i niewyjaśnionych spraw.

Bohaterowie, jak na nastolatków przystało nie zawsze postępują rozsądnie, reagując czasem z przesadą, innym razem wykazując się naiwnością, ale właśnie to czyni ich takimi prawdziwymi. Autorka zgrabnie wplata tematykę niepełnosprawności i radzenia sobie z nią, queer i transseksualizmu, ale również pozytywnej zmiany, jaką może przynieść otwarcie się na drugiego człowieka.

To zdecydowanie powieść dla starszej młodzieży ze względu na sporo scen dość brutalnej przemocy, ale dostarczająca nie tylko mrocznej rozrywki, ale i wartościowych, niosących nadzieję treści. Ukazująca wagę przyjaźni, tolerancji i współpracy. Już dałam ją do przeczytania mojemu synowi i ciekawa jestem jego opinii.

3,5/5


Muszę przyznać, ze oczekiwania do tej książki miałam spore, bo połączenie duchów i romansu jest u mnie zawsze mile widziane. Od początku wyczuwalny był klimat tajemnicy i akcja ani na chwilę nie zwalniała. Czasami było jej aż za dużo, bo z chęcią poznałabym też spokojne, rodzinne życie Charliego, które zostało jednak zdominowane przez pościgi i kolejne sekrety. A oprócz tego bohater musi mierzyć się też z własnymi ograniczeniami, bo w wyniku choroby stracił obie nogi i porusza się na protezach. Super, że autorka oddała przestrzeń w książce na opisanie codziennych zmagań takiej osoby, mam wrażenie, że potem te element zostały trochę zapomniane, ale przynajmniej na początku stanowiły wartościową perspektywę.

Nie jestem fanką wątku romantycznego i określenie książki jako "Heartstopper z duchami" jest tu raczej na wyrost i związane jest z popularnością tej pierwszej książki. W przypadku "Sixteen Souls" relacja miłosna jest bardzo powolna i opiera się głównie na niedopowiedzeniach i krążeniu postaci wokół siebie, bo Charlie decyduje się ignorować oczywiste sygnały i narzekać, że Sam nie jest nim zainteresowany. Dla jednych może być to jednak plus, bo akcja nie skupia się na tej dwójce, tylko na wątkach paranormalnych.

Niematerialni przyjaciele Charliego stanowią naprawdę świetną ekipę. Moje ulubione sceny to te, gdzie są wszyscy razem, super było śledzić ich przekomarzania. Doceniam też zróżnicowane spojrzenie na widzenie duchów. Z jednej strony może to być wyjątkowe doświadczenie, z drugiej prowadzić do wielu naprawdę niebezpiecznych sytuacji.

Jeśli szukacie lekkiej i niezobowiązującej młodzieżówki z duchami w roli głównej, w której akcja nie zwalnia ani na chwilę, wciąga, a styl jest naprawdę lekki i przyjemny, "Sixteen Souls" poleca się waszej uwadze. Jest niezobowiązująca, ale pod płaszczem niesamowitej przygody przemyca też kilka ważniejszy wątków związanych z żałobą, niepełnosprawnością czy transpłciowością (ale traktuje je raczej pobieżnie). Jeśli szukacie szybkiej i lekko niepokojącej historii na jesienne wieczory, koniecznie się w nią zaopatrzcie!

?Myślę, że w świecie jest tyle magii, na ile pozwolimy.?

Nie spasowałam się z książką, i nie chodzi o to, że wiekowo znacznie wykraczyłam poza grupę docelową, najzwyczajniej w świecie nie wciągnęła. Czasami tak się zdarza, że powieść pozornie proponuje wiele ciekawych elementów, które powinny podtrzymać uwagę, a jednak coś nie zagra tak jak powinno, wkradają się fałszywe nuty, kilka razy nawet coś zazgrzyta. Tak właśnie się stało.

Rosie Talbot przeniosła bohaterów w świat duchów, dobrych i złych, wiernych i znikających, z sercem i bezwzględnych. Postaci obdarzone darem widzenia zmarłych wystawiała na wielkie niebezpieczeństwo, często powiązane z pętlami śmierci, nieskończonym łańcuchem cierpienia, intensywnego przeżywania tego, co przytrafiło się innym. Magia, zaklęcia, tajemnicze symbole, runiczne znaki, frotażowe dowody, pułapki łapacze dusz, ogarnięci obsesją zmarli. Człowiek z Cieni stojący za znikaniem w Yorku różnych duchów. Wolni, uwiązani, zapętleni, wygłodniali, obdarci i zapleśniali. Wśród tego wszystkiego szesnastoletni kaleki Charlie Frith, uwikłany w niezwykłe przygody, cmentarne wycieczki, detektywistyczne zagadki, sercowe rozterki. Sympatyczny chłopak z kompleksami i niskim poczuciem własnej wartości wynikającym z seksualnej tożsamości. Autorka niepotrzebnie wprowadziła do narracji przekleństwa, niewiele wnosiły do scen. Napięcie miało się intensyfikować, lecz od połowy powieści, mimo że wiele się działo, pojawiło się uczucie znużenia przygodą czytelniczą. Nie dało się też nie zauważyć pewnych nieścisłości w fabule.