Save us

y się w miejsce, w którym zniknął rolls-royce. Potem Wren wzdycha. - Chodź, oderwijmy od tego myśli. Alistair Trening jest dzisiaj naprawdę fatalny. James, Wren i Cyril w ogóle nie przyszli, żaden z nich nawet nie dał znać trenerowi, co oczywiście wprawiło go w kiepski humor. Wykrzykuje polecenia i gania nas po całym boisku jak wariat. Kiedy po półtorej godziny wreszcie jest po wszystkim, wykończony, z ulgą idę w kierunku ławki, po butelkę z wodą, ale nie udaje mi się tam dotrzeć. Kenton, jeden z nowych zawodników w drużynie, wpada na mnie z impetem. Nie spodziewam się tego, tracę równowagę i tylko cudem udaje mi się nie upaść. Posyłam mu groźne spojrzenie, on jednak odpowiada zadziornym wzrokiem. Jezu, to naprawdę ostatnia rzecz, której mi teraz potrzeba. Robię groźny krok w jego kierunku. - Ej, Kenton, masz jakiś problem? - pytam. - Z powodu twojej pieprzonej paczki trener dał nam dzisiaj taki wycisk - syczy i pluje mi pod nogi. - A to moja wina, ponieważ...? - Dopilnuj, żeby to się nie powtórzyło. Bo wiesz, są tacy, którym na tej drużynie naprawdę zależy. Z tymi słowami oddala się w kierunku szatni. Sporo mnie kosztuje, żeby za nim nie pobiec i nie pokazać dosadnie, co sądzę o jego postawie. Zaciskam zęby, gwałtownie rozpinam rękawice. Ściągam je, byle jak wciskam do torby treningowej. Wbrew sobie wędruję wzrokiem do bramki. Kesh właśnie zbiera piłki do jednej ze skrzynek. W innych okolicznościach opisałbym mu tę sytuację z nowym. Kesh potrafi mnie zawsze uspokoić, wystarczy, żeby mnie wysłuchał. Kiedy rozmawia się z Keshem, ma się wrażenie, że traktuje cię poważnie. Jest spokojny i opanowany, jego rady są zawsze przemyślane. Od początku była to jedna z cech, które najbardziej w nim ceniłem, zwłaszcza że sam jestem jego całkowitym przeciwieństwem, wybuchowy i impulsywny. Uzupełniamy się idealnie; między innymi dlatego jest moim najlepszym przyjacielem, odkąd sięgam pamięcią. Był, poprawiam się w myślach. Był moim najlepszym przyjacielem. Czasami zastanawiam się, czy warto było się angażować. Być może gdyby nie tamto, udałoby się nam ocalić przyjaźń. A potem przypominam sobie wspólne chwile i powraca cień tamtych dreszczy, tamtych emocji, które we mnie wywoływał. Ale to już koniec, zresztą nie widzę możliwości naprawy starych błędów. Kiedy kilka tygodni temu Kesh zaatakował mojego brata, kłótnia między nami przybrała niespotykane rozmiary. Powiedziałem mu, że nie mogę tak dalej funkcjonować i nie wytrzymam ani jednego dnia dłużej udawania, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, podczas gdy od dawna byliśmy raczej parą. Że chcę móc publicznie trzymać go za rękę i całować, kiedy wychodzimy z kumplami. A skoro nie może mi tego dać, chcę wrócić do punktu, w którym byliśmy zaledwie rok temu. Żebyśmy znowu byli najlepszymi przyjaciółmi. Tylko najlepszymi przyjaciółmi. Nikim więcej. W odpowiedzi usłyszałem ciche: ,,w porządku", które z jednej strony było jak policzek, z drugiej dawało mi cień nadziei, że przynajmniej naszą przyjaźń da się ocalić, bo sytuacja między nami jest wreszcie jasna. Jednak bez względu na to, jak bardzo się staramy, by zachowywać się beztrosko w swojej obecności, nic już nie jest takie jak dawniej. Między nami jest coś, czego nie mogę zignorować, i to coś narasta, im więcej czasu spędzam z Keshem. Albo im dłużej się na niego gapię, czego powinienem natychmiast zaprzestać. Przesuwam wzrok na skraj boiska, na moją torbę na ławce. Jedną ręką wyjmuję butelkę z wodą, drugą komórkę. Wren do mnie napisał. Mogę wpaść do ciebie z Ruby? U Beaufortów dzieje się coś złego, a przyda się nam chwila rozrywki. - Kurwa - mamroczę pod nosem. Jeszcze tylko tego mi brakowało. - Co jest? - słyszę za sobą głos Kesha. Stoi w pewnej odległości, a mimo to włosy na karku stają mi dęba. Koncentruję się na odpisaniu Wrenowi, a potem wsuwam telefon do kieszeni torby. - Wren i Ruby zaraz u mnie będą. - Odwracam się do niego. Patrzy na mnie. Sporo mnie kosztuje zapanowanie nad sobą, jak za każdym pieprzonym razem, gdy jest blisko. - Ruby jest pewnie w fatalnej formie - mówi. Bierze swoją torbę z ławki i razem idziemy w kierunku szatni. - Podobno kręciła z Suttonem i dlatego wyrzucono ją ze szkoły. - Sceptyczne nuty w jego głosie zdradzają, że nie wierzy w plotki. - Na pewno nie kręciła z Suttonem. Kesh posyła mi pytające spojrzenie. - Przecież byłeś przy tym, gdy James robił te zdjęcia, prawda? - zauważam. Kesh jest świetnym obserwatorem. Nie mogło mu to umknąć. - Tak, ale nie wyobrażam sobie, że przekazałby je dalej. Ta sprawa ma drugie dno. Mruczę coś bez przekonania. James robił o wiele gorsze rzeczy niż wysłanie kilku kontrowersyjnych fotek, ale z drugiej strony nie wierzę, by zrobił coś, co tak bardzo zaszkodziłoby Ruby.