Przypadkowy narzeczony

Megan na półtora miesiąca przed własnym ślubem zerwała z narzeczonym, który zdradził ją z sekretarką. Nie umiała przyznać się do tego swojej apodyktycznej matce, więc do końca trzymała tajemnicę w ryzach. W samolocie łącząc tabletki na chorobę lokomocyjną z alkoholem, kompletnie odpłynęła, zwierzając się ze swych problemów nieznajomemu mężczyźnie, który zajął miejsce tuż obok niej. Josh udał się w podróż, by ratować rodzinną firmę. Musi udowodnić, że ktoś ukradł jego projekt. Niespodziewanie, rodzina Megan wzięła go za jej narzeczonego, kiedy pomagał otumanionej kobiecie wysiąść z samolotu. Żadne z nich nie sprostowało sytuacji i tym sposobem zostali udawanym narzeczeństwem. Każde z nich ma w tym jakąś korzyść. To był tylko układ, ale tych dwoje ludzi ewidentnie coś do siebie ciągnie.

Mam mieszane uczucia, co do tej książki. Podzieliłabym ją na dwie części. Pierwsza połowa była dla mnie lekką komedią romantyczną, która wywołała uśmiech na mojej twarzy. Wciągnęłam się w fabułę i byłam ciekawa, jak cała intryga się potoczy. Druga połowa natomiast była dla mnie przesłodzona, naciągana, nudna, ciężko mi było przez nią przebrnąć, ale jednocześnie w dalszym ciągu byłam ciekawa, jak się skończy. Wiem, że z założenia, to nie miała być arcyinteligentna lektura i nie oczekiwałam tego od niej, jednak budzący we mnie irytacje bohaterowie, stanowczo oddziałują na mą ocenę.

Historia jest tak nieprawdopodobna, tak niedorzeczna, że aż śmieszna, ale nie będę czepiać się takich rzeczy, przyczepie się jednak do uczucia, które zrodziło się między Megan i Joshem. Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia, to co ich połączyło to pożądanie, fizyczne przyciąganie, zauroczenia, a nie miłość. Musiałby trafić ich strzałą Amor, by poczuć do siebie czuć, to co uważają, że czują. Poza tym nie da się budować związku na kłamstwie i tajemnicy.

Historię poznajemy z perspektywy obu głównych postaci, dlatego wiemy, co nimi kieruje, jakie maje myśli i co zamierzają zrobić. Wszystko byłoby ok, gdyby nie tona lukru, która zaczęła spływa z każdej strony od połowy powieści. Bohaterowie nie mogą się od siebie oderwać, padają zwroty typu: ?namiętnie pocałował ją w czoło?, co kompletnie mnie przerosło. Bohaterowie są stereotypowi do granic możliwości: ona: niczym delikatna łania, którą trzeba ratować z opresji, nieakceptowana przez matkę, która chce urządzać całe jej życie po swojemu. On: przystojny, elokwentny, czarujący, miły, człowiek bez wad. Razem tworzą obraz słodkich, niewinnych misiów.

Według mnie od tej książki nie można zbyt wiele wymagać i trzeba przymknąć niekiedy oko, na zachowanie postaci. Zdecydowanie lepiej wyglądałaby w moich oczach, gdyby autorka opanowała się i poprowadziła fabułę do końca tak, jak na jej początku. Myślę, że nikt nie lubi, gdy jest za słodko, a wręcz mdło. ?Przypadkowy narzeczony?, to w moim odczuciu nie najgorsza, ale średnia pozycja.

O jejku, co to była za książka... świetna. Wiem, że będę do niej wracać jeszcze nie raz. Jeśli lubisz takie lekkie, zabawne i romantyczne jednocześnie historie, to polecam serdecznie tę książkę. A okładka przez swój minimalizm mnie zauroczyła.

?Zatem boisz się własnej matki i żywiących się krwią pasożytów. Widzę tu jakiś łącznik.?

Początek świetny, uśmiałam się. Ale humor w tej książce jest genialny do samego końca. Boże nawet nie wiecie jak bardzo nie mogę się doczekać kolejnych części!

Okładka jak dla mnie jest genialna, uwielbiam takie minimalistyczne, postaw i urocze zarazem grafiki.

Babcia Megan- genialna! Jej joga, i styl bycia- coś fenomenalnego, bawiłam się jak nigdy czytając jej dialogi. Uwielbiam kobietę.

Czarny charakter przypada tutaj mamie Megan, ale i ona miała w sobie to coś. Byłam ciekawa co nowego wymyśli i jak poradzą sobie z tym nasi bohaterowie.

Josh był bardzo fajnie wykreowany, zresztą nie tylko on, każdy bohater- nie znalazłam tutaj denerwującej osoby. Nawet charakter Blair mi się podobał.

Byłam ciekawa zakończenia, miałam jakieś przeczucia, bardzo chciałam aby to poszło w tę stronę o której myślałam i czy satysfakcjonuje mnie zakończenie? Jak najbardziej. Nawet się wzruszyłam na końcówce.