Umysł uzależniony

  Na przełomie wieków ludzki świat ogarniać zaczęła epidemia uzależnień. Zjawisko to przybiera rozmiary i formy tak wielorakie, tak liczne, ogarnia takie masy ludzi, że nie sposób nie powziąć podejrzenia , że istota ludzka w swojej konstrukcji posiada jakiś podstawowy defekt, grzech pierworodny, który sprawia, że uzależnienie jest nam niezbędne do życia. Wydaje się, że nikt nie jest w stanie umknąć przed tą podstępną chorobą. Na każdego przychodzi kolej. To tylko kwestia czasu, okoliczności i kontaktu z czymś co nas uzależnia - z naszym "uzależniającym alergenem" . Porównanie do alergenu nie jest przypadkowe. Nie tylko dlatego, że zapadalność na uczulenia również przybiera epidemiczny wymiar ale dlatego, że nasza reakcja na "uzależniacz", podobnie jak na alergen, często bywa dla nas całkowitym zaskoczeniem. Okazuje się, że uzależnić się możemy niemalże od wszystkiego. Rzesze uzależnionych są nieprzeliczone. Epidemia zatacza coraz szersze kręgi siejąc spustoszenie w naszych sercach i umysłach, w naszych związkach z ludźmi w naszych relacjach ze światem. Sprawia, że albo się całkowicie izolujemy i nikt nie ma z nas żadnego pożytku albo co gorsza uznajemy, że nasze uzależnienie jest najlepszą receptą na problemy świata i ludzi i czynimy z niego zażarcie propagowaną ideologię. Ale najbardziej niebezpieczne jest to, że uzależnienie staje się dla nas zastępczą tożsamością, która uwalnia nas od konieczności poszukiwania naszej tożsamości prawdziwej. I tak np. alkoholik na pytanie - kim jesteś? -odpowiada; Jestem alkoholikiem. Koniec, kropka. Uzależniony od ideologii liberał czy socjalista odpowiada; jestem liberałem albo jestem socjalistą. Uzależniony od religii swoje egzystencjalne i duchowe wątpliwości uśpi zapożyczoną religijną tożsamością, zagubiony nastolatek odetchnie z ulgą gdy będzie mógł o sobie pomyśleć, że jest kibicem piłkarskiego klubu. Podobnie rzecz się ma z uzależnionymi od statusu, pieniędzy, własnego wizerunku i wielu, wielu innymi, których nie sposób tu wymienić. W każdym razie owym grzechem pierworodnym, który skazuje nas wszystkich na uzależnienie jest napawający nas nie uświadamianymi do końca przerażeniem i rozpaczą brak poczucia naszej prawdziwej tożsamości. Uzależnienie ma pozory idealnego rozwiązania. Znieczula lęk i rozpacz - i jednocześnie zapełnia pustkę jaka w nas po takim zabiegu pozostaje. Niestety prędzej czy później lekarstwo okazuje się gorsze od choroby. W dodatku masy uzależnionych ludzi gotowi są życiem zapłacić za swoją pozorną, zapożyczoną tożsamość, która się odurzają. Gorączkowo poszukujemy konfliktu aby potwierdzać w głębi duszy wiecznie kwestionowane, nasze pozorne rozwiązanie. Uzależnienie zwycięskie nabiera bowiem, na jakiś czas pozorów prawdy i odurza nas jeszcze mocniej. Dlatego wojna i konflikt są nieodwołalnie wpisane w nasz świat, w świat uzależnionych umysłów.
  Aby z wydostać się z tego błędnego koła, musimy przede wszystkim zdać sobie sprawę z tego mechanizmu, z tego co robimy z naszym życiem. A potem odzyskać wiarę i nadzieję na odnalezienie naszej prawdziwej, jednoczącej wszystkich ludzi, tożsamości. Tylko nie wolno nam ustawać w zapytywaniu, w wątpieniu i w towarzyszącej temu pokorze aż do ostatnich chwil naszego życia.
  Wtedy uzależnienie nas nie dogoni, nie stanie się łatwą pokusą a świat stanie się lepszy.