Dwie twarze królowej

?Dwie twarze królowej? autorstwa Joanny Kupniewskiej, nie należy do książek stricte historycznych, jednak zawiera w sobie kilka ciekawostek, które zaskoczą niejednego czytelnika!

Poznajcie Zosię - studentkę medycyny, która jest zafascynowana parapsychologią. Praktykuje jogę, wnikliwie czyta horoskopy oraz marzy o tym, by poznać swoje poprzednie wcielenia. Namówiona przez przyjaciółkę, decyduje się na wizytkę u specjalisty od reinkarnacji.
Podczas rytuału dziewczyna trafia do XVI-wiecznego Krakowa oraz budzi się w ciele Bony Sforzy - pierwszej polskiej królowej, która zaangażowała się w sprawy polityczne. Wygląda na to, że los dał jej niepowtarzalną szansę na zmianę biegu historii! Czy uda jej się zapobiec wydarzeniom, które doprowadziły do zniknięcia Polski z map świata?

?Dwie twarze królowej? to lektura pełna humoru oraz - wcześniej już wspominanych - ciekawostek historycznych. Pani Joanna miała świetny pomysł na fabułę, co w połączeniu z przyjemnym dla oka stylem pisania sprawia, że tytuł ten przeczytacie w ekspresowym tempie!

Mimo iż było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Kupniewskiej, to bardzo szybko znalazłyśmy wspólny język, co sprawiło, że podczas czytania kilka razy płakałam ze śmiechu. W pewnym momencie autorka doprowadziła mnie do takiego stanu, że nie byłam pewna na co mam się przygotować - ta książka jest zupełnie nieprzewidywalna.

Poza humorem największym atutem tej książki jest jego główna bohaterka - Zośka, która zdobyła moje czytelnicze serduszko. Jestem zaskoczona jak szybko dziewczyna odnalazła się w nowej sytuacji, jednak nie odbyło się to bez kilka kompromitujących wpadek. (Scena z powitaniem Zygmunta i nadaniem mu przydomka ?Stary?, czy też scena z jej występem przed małżonkiem - sprawiły, że zaśmiałam się podczas czytania.) Pomimo wielu wpadek Zośka potrafiła wyjść z nich z twarzą, za co ją uwielbiam.

Pomimo licznych zachwytów nad tym tytułem jestem zmuszona ponarzekać na dwa elementy:
1)Podczas czytania zabrakło mi bardziej rozbudowanych opisów strojów, czy ówczesnych zwyczajów - spowodowało to u mnie niewielki niedosyt,
2)Ilość wulgaryzmów - w niektórych fragmentach ich nadmiar powodował u mnie przewracanie oczami. Jestem pewna, że wielu z Was nie będzie mieć z tym problemu, jednak dla mnie było to lekką zmorą w trakcie czytania.

Czy książkę polecam? Polecam ten tytuł zdecydowanie przez jego humor oraz postać głównej bohaterki - te dwa ważne elementy w zupełności mnie kupiły. Jeśli zastanawiasz się czy sięgnąć po tę powieść uważam, że warto - zapewni Ci ona rozrywki na kilka godzin.

Z olbrzymim zainteresowaniem sięgam po takie gatunkowe mixy. Choć mam kilka ulubionych tematyk, które zawsze sprawiają mi wielką radość to miło jest również wyjść poza utarte schematy. ,,Dwie twarze królowej" Joanny Kupniewskiej to pozycja, która łączy w sobie różne gatunki. Z tego też powodu jest ona nietuzinkowa i wyróżnia się na tle innych obyczajowych pozycji. Nie tak łatwo jest napisać coś nowego pod względem literatury obyczajowej, gdyż wszystko praktycznie już było. Joanna Kupniewska dzięki przeniesieniu fabuły swojej powieści w przeszłość udało się tego dokonać.

Na tę lekturę zwróciłam uwagę już w chwili, gdy była ona dostępna jeszcze w zapowiedziach. Przeniesienie się kilkaset lat wcześniej do Krakowa w czasy Bony Sforzy było nie lada ciekawym zabiegiem fabularnym. Taka sytuacja spotkała właśnie główną bohaterkę, w roli której Joanna Kupniewska umieściła Zosię, studentkę medycyny. Przez bardzo długi czas nie było wiadomo, dlaczego to właśnie ona się przeniosła i dlaczego tam. Rozwiązanie miało mieć miejsce w ostatnich scenach tomu.

Zakończenie jest naprawdę świetne i zarazem humorystyczne. Nie można mieć pewności odnośnie tego, czy nie powstanie kontynuacja tego wydania. Odbiorcy, którzy polubili pióro Joanny Kupniewskiej na pewno nie mogliby narzekać na taki obrót sprawy. ,,Dwie twarze królowej" to pozycja stosunkowo obszerna, jednak dzięki lekkiej fabule i wciągającej narracji nie sposób oderwać się od tej lektury przed przeczytaniem jej ostatniego zdania.