Zanim wystygnie kawa Opowieści z kawiarni

Poznajcie kawiarnię, która zmienia ludzkie życia. Choć nie można w niej zmienić przeszłości i otaczającego świata, wizyta w niej potrafi działać cuda. To właśnie tu bohaterowie przenoszą się w czasie, by po raz kolejny ujrzeć i spotkać się z tymi osobami, których już między nimi nie ma. W kolejnym już tomie "Zanim wystygnie kawa" poznajemy cztery ujmujące serca historie, które są warte o wiele więcej niż ten malutki przeczytany fragment. Każdy z nich bowiem budzi refleksje nad życiem, wyborami, wypowiedzianymi i przemilczanymi słowami. Można powiedzieć, że bohaterowie doznają swego rodzaju oczyszczenia duszy, a to wszystko podczas zaledwie kilku minut bacznie zważając na moment zanim wystygnie kawa...

Jeśli ktoś zapytałby mnie czy polecam tę książkę wybalałuszyłabym oczy i odparła "Żartujesz? Ja nakazuję Ci ją przeczytać!". Ten tom po raz kolejny utwierdził mnie w przekonaniu, że Toshikazu Kawaguchi to autor, który ukazuje nam prawdziwe oblicze wyimaginowanych wydarzeń. Choć na dzień dzisiejszy nie możnością jest cofnąć się w czasie, gdyby to tylko było możliwe ta kawiarnia byłaby pierwszą na liście do odwiedzenia.

Jakże uradowało się moje serce, gdy dowiedziałam się, że będzie tom trzeci! ????
Jeśli nie znacie części pierwszej zalecam sięgnąć najpierw do niej, bo choć historie są zupełnie inne potrafią wiązać się z tymi z poprzedniej książki ????

??????

Gdzieś w Tokio, w jednej z niepozornych uliczek, znajduje się mała, cicha kawiarenka, w której można przenieść się w czasie i spotkać z bliskimi. By tak się jednak stało, trzeba przestrzegać kilku dość skomplikowanych zasad.

,,Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" stanowią kontynuację losów bohaterów z poprzedniego tomu. Oprócz tego autor wprowadza też zupełnie nowe postaci i oddaje im głos. Podobnie jak w poprzedniej części, historia podzielona jest na cztery rozdziały, a każdy z nich traktuje o jednej podróży w czasie.


???

Toshikazu Kawaguchi stworzył kontynuację, która przerosła moje oczekiwania. Znalazłam w niej wszystko, co pokochałam w poprzednim tomie - niezwykły nastrój, wyciszenie, tajemniczość i moc wzruszeń. Nie do końca potrafię powiedzieć dlaczego, ale ta seria ma na mnie bardzo kojący wpływ.

Odnoszę wrażenie, że ,,Opowieści z kawiarni" są nawet lepiej dopracowane. Losy bohaterów - nowych i wcześniej już znanych - splatają się ze sobą bardziej niż dotychczas, co sprawiało, że byłam dużo mocniej zaangażowana podczas lektury.

Polecam tę pozycję wszystkim fanom kawy, literatury azjatyckiej i poruszających historii.

????????

4,5

?Nigdy tak naprawdę nie widzimy serc innych ludzi. Gdy ktoś pogrąży się we własnych zmartwieniach, może stać się ślepy na uczucia najważniejszych dla siebie osób.?

?Życie również przechodzi trudne zimy. Ale po każdej zimie zaczyna się wiosna.?

Po paru latach wracamy do Funiculi Funicula, tokijskiej kawiarni, która przenosi w czasie. Podróż możliwa jest jedynie pod pięcioma nieugiętymi zasadami. Osoba, z którą chcemy się spotkać musiała w przeszłości odwiedzić tę kawiarnię, żadne działanie podjęte w przeszłości nie zmieni teraźniejszości, ponadto tylko jedno krzesło umożliwia podróż w czasie i nie wolno z niego wstawać podczas spotkania, ponieważ automatycznie wrócimy do teraźniejszości. Ostatnim warunkiem jest czas, gdyż pobyt w przeszłości może trwać tylko od chwili nalania kawy do momentu jej wystygnięcia.

Reguły są frustrujące, ale mimo to pojawiają się chętni na taką podróż. Między innymi pewien mężczyzna, który pragnie spotkać się ze zmarłym dwadzieścia dwa lata temu najlepszym przyjacielem, pokiereszowany życiem syn, by porozmawiać z matką, na której pogrzeb nie dotarł, dawny narzeczony, by zobaczyć się z dziewczyną, której nie mógł poślubić oraz emerytowany policjant, by spotkać z żoną, której nigdy nie dał prezentu urodzinowego.

Podobnie jak i w pierwszym tomie tak i tutaj autor wzrusza łamiącą serce i refleksyjną historią. Podobało mi się, że historie opowiadały o dosyć podobnych relacjach międzyludzkich (mąż i żona, kochankowie, matka i dziecko), co w poprzedniej części, a jednak znacznie się różniły i przekazywały nowe wartości. Najbardziej trafiły do mnie dwa ostatnie rozdziały. Chociaż były bardzo przykre to miały piękny i pokrzepiający przekaz. Ciągle podczas czytania mam nadzieję, że kiedyś komuś się uda zmienić teraźniejszość, by było szczęśliwe zakończenie. Jednak całe piękno tej książki polega na tym, żeby pokazać, iż mimo, że wszystko pozostanie takie samo to możliwe jest odnalezienie w tym radości i zadowolenia.

?? Q: Gdybyś mógł cofnąć się w czasie, z kim chciałbyś się spotkać? ?? Niedługo minie rok od mojego pierwszego spotkania z kawiarnią Funiculi Funicula, a ja nadal wspominam je niezwykle często. ?Zanim wystygnie kawa? stała się niespodziewanie jedną z moich ulubionych książek, kiedy więc usłyszałam o drugim tomie, z niecierpliwością odliczałam dni do premiery. Wiedziałam, że będzie on równie dobry jak pierwszy, nie spodziewałam się jednak, że okaże się nawet lepszy! ?? Funiculi Funicula to kameralna tokijska kawiarnia, która na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od innych. Istnieje jednak pewna legenda - podobno kawiarnia pozwala swoim gościom przenieść się w czasie. Oczywiście jest to możliwe tylko po spełnieniu wielu warunków ? najważniejszym z nich jest powrót - podróżujący musi bowiem wrócić zanim wystygnie kawa. Ponadto taka podróż nie jest w stanie zmienić teraźniejszości. Istnieje jeszcze mnóstwo podobnych zasad ? mało kto ostatecznie decyduje się podjąć odpowiednie kroki. W tej książce poznamy jednak kolejne historie o czterech osobach, gotowych zaryzykować i przenieść się w czasie? ?? Nie mogłabym być bardziej zachwycona! Stęskniłam się za pierwszą częścią i myślałam, że już nie znajdę niczego, co oczaruje mnie równie mocno co ?Zanim wystygnie kawa?. Wtedy jednak pojawiły się ?Opowieści z kawiarni?. Tak samo niezwykłe, tak samo fascynujące. Każda z wprowadzonych tu historii niesamowicie mnie poruszyła ? nie zliczę, ile razy byłam bliska płaczu, ile razy rzeczywiście pojawiały się łzy. Każda opowieść jest jedyna w swoim rodzaju, a jednak łączy je coś więcej niż tylko budynek kawiarni. Potrafią poruszyć jakieś czułe struny w sercu każdego czytelnika, skłonić do wielu refleksji, a także zauroczyć swoim pięknem i pewną prostotą. ??Opowieści z kawiarni? nie są tylko powtórzonym schematem ? nadal potrafią zaskoczyć. Jestem pewna, że nie czytaliście nic podobnego. Jest to krótka lektura (powiedziałabym nawet, że za krótka) dlatego warto na chwilę zwolnić i zagłębić się w ten magiczny świat kreowany przez Kawaguchiego. Dajcie się porwać tej historii, a gwarantuję, że na długo zagości w Waszych sercach. Pamiętajcie tylko, wróćcie zanim wystygnie kawa!

"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to już drugi tom cyklu opowiadań, których akcja rozgrywa się w niezwykłej kawiarni Funiculi Funicula. Tym razem autor zaserwował nam kolejne cztery historie osób, które przeniosły się w czasie. Mamy więc okazję poznać historię mężczyzny, który po śmierci swojego przyjaciela zaopiekował się jego małą córeczką, syna, który nie dotarł na pogrzeb swojej matki, mężczyzny, który nie zdążył poślubić wybranki swojego serca i męża, który nie miał okazji wręczyć urodzinowego prezentu żonie. Wszystkie historie splatają się ze sobą, a łączy je (oprócz chęci przeniesienia się w czasie) postać Kazu- kelnerki w kawiarni, o której możemy dowiedzieć się o wiele więcej faktów niż w pierwszej części. Jej przeszłość zdecydowanie łamie serce i zaskakuje.

Ten tom podobał mi się zdecydowanie bardziej. Mam wrażenie, że autor rozwinął swój warsztat, historie czytało się płynniej, do tego zawierały wiele chwytających za serce cytatów. Pewnie odebrałam go też o wiele lepiej, bo przyzwyczaiłam się już do dość minimalistycznego i wyjątkowego stylu pisania azjatyckich twórców, który różni się od tego, po co sięgam na co dzień. Same historie również okazały się jeszcze bardziej wzruszające, poznaliśmy lepiej bohaterów, ich życie i rozterki, ale też pracowników kawiarni. Cudownie było wrócić do tego miejsca i przekonać się, jak radzą sobie poszczególne postacie!

Tak naprawdę nie było opowiadania, które nie przypadłoby mi do gustu. Każde zostawiło we mnie przemyślenia i cząstkę siebie i wiem, że jeszcze do nich wrócę, by przypomnieć sobie, co jest w życiu najważniejsze.

Z tyłu książki znalazłam również zapowiedź kolejnego tomu tych wspaniałych historii. Czekam na niego z dużą niecierpliwością, bo widząc, jaki progres poczynił autor, czuję, że jeszcze nieraz mnie zachwyci.