Wieża strachu

? Kiedyś wierzono, że w krwi ma siedzibę ludzka dusza. Dlatego Żydzi nie mogą jej spożywać, a świadkowie Jehowy przetaczać. Jeśli to prawda, to czyjaś dusza leżała uwięziona u jej stóp ?.

? Wieża strachu ? to trzeci tom serii kryminalnej z udziałem prokurator Gabrieli Seredyńskiej autorstwa Przemysława Borkowskiego. W moim odczuciu najlepszy. Może dlatego, że najbardziej psychologiczny? Dziwny? Nieoczywisty? Chyba tak mogłabym go określić.

Ta nieoczywistość wiąże się z egzystowaniem głównego bohatera w poczuciu iluzji. Autor postawił Krystiana przed nie lada wyzwaniem. Zamknął go w mieszkaniu, które mogłoby oszałamiać przepychem, zachwycać funkcjonalnością, imponować bogactwem. Umiejscowione na wysokości trzydziestego piętra, osłonięte jedynie szklaną taflą od ogromnej przestrzeni za oknem, budzi ogromny niepokój. Przeraża, a jednocześnie fascynuje. Prawdziwa wieża strachu, jak zatytułował swoją opowieść autor. Ten strach wyziera wręcz ze stron tej opowieści. Osnuwa mgłą bojaźni i więzi w swoich szponach. Nie pozwala się wyrwać ze swoich macek.

Czy istnieje granica między snem, a jawą?

Jednak nie o mieszkanie chodzi, ale o umysł bohatera, który jest obleczony w dziwny stan zawieszenia między tym, co realne, a tym, co jest wytworem jego wyobraźni. Tym, co namacalne, a tym, co iluzoryczne. Jego psychika prowadzi walkę z rozsądkiem. Sam siebie osadził w poczuciu udręki, w poczuciu rzeczywistości, która daleka jest od prawdy. Czy zdoła odnaleźć się pośród wyobrażeń na temat świata, w jakim egzystuje?

To zmaganie z demonami krążącymi w głowie głównego bohatera dominuje, ale nie lada gratką jest również śledztwo kryminalne, którego tok postępowania wciąga bez reszty. Przed prokurator Gabrielą wyzwanie, które wymagać będzie od niej niecodziennego wysiłku. W tym pięknym, choć budzącym grozę mieszkaniu wydarzyło się coś tragicznego, coś, co niełatwo jej będzie rozwikłać. Czy odniesie sukces? Czy jako silna kobieca jednostka upora się z tajemnicą śmierci?

Jaką niewiadomą kryje tytułowa ? Wieża strachu ?? Jakie przesłanie ze sobą niesie? Przekonajcie się sami. Warto.

Rewelacyjny thriller, osadzony w mrocznych realiach ludzkiego umysłu, który jest prawdziwą ucztą dla wielbicieli gatunku (do których zdecydowanie należę ja).

Akcja książki, w dużej mierze, rozgrywa się w warszawskim apartamentowcu na 35 piętrze.
Już od pierwszych stron, mówiąc dosadnie, trup się ściele (i to nie jeden) a im dalej idziemy ,tym bardziej makabrycznych odkryć dokonujemy wraz z panią prokurator. Gdy pojawia się niespodziewany świadek i już można by oczekiwać , że sprawa będzie do wyjaśnienia, to zamiast odpowiedzi pojawia się coraz więcej pytań..

Nic nie jest tutaj oczywiste, nic nie jest tym czym być się wydaje. Co jest prawdą a co fikcją, co realne a co tylko snem..

Tak się wciągnęłam w treść książki i tą psychologiczną rozkminę Krystiana, że aż sama zaczęłam się zastanawiać nad otaczającą mnie rzeczywistością ???? autor genialnie wykreował pełną tajemnic intrygę, rozwalając przy tym w drobny mak fasadę normalności.

Jeśli jeszcze nie mieliście tej przyjemności aby poznać prokurator Seredyńską, to najwyższa pora to zmienić.

Na pierwszy rzut oka najczęściej wydaje się nam, że dostrzegliśmy wszystko co najważniejsze. To przekonanie zostaje najczęściej podważone gdy zauważamy nowy detal jaki wcześniej nam umknął. A jeśli był jeden to może są i inne? Szczegóły mają znaczenie, nawet jeśli początkowo zostały pominięte, rzucają czasem zupełnie nowe światło na znany już obraz ? Luksusowy wieżowiec z ekskluzywnymi apartamentami. Zdawałoby się, że jego mieszkańcy znają jedynie słowo sukces, a ich życie usłane jest przysłowiowymi różami. Jak więc to możliwe, że ta kosztowna oaza stała się miejscem zbrodni? Na to pytanie musi znaleźć odpowiedź prokurator Gabriela Seredyńska, lecz jeszcze nim dobrze zabrała się za jej szukanie pojawiają się nowe niewiadome. Mieszkanie nie od razu zdradza tajemnice, jakie doprowadziły do zabójczego w skutkach finału. Zbrodnia małżeńska? Wszystko wskazuje na właśnie ten, nie inny, scenariusz, ale czy faktycznie wydarzenia miały taki przebieg? Kolejne odkrycie burzy ten prosty, chociaż krwawy, schemat. Co więc zdarzyło się w apartamentowcu? Sprawę komplikuje niespodziewany świadek, a raczej jego zeznania. Pani prokurator dostaje do akt kolejne ślady i poszlaki, lecz nie rozjaśniają one niczego, wprost przeciwnie gmatwają i tak już skomplikowane śledztwo. Jedno jak na razie jest pewne, są ofiary, cała reszta ukryta jest pod pozorami i fasadą egzystencji, będącej jednym wielkim znakiem zapytania. Kto i dlaczego zabił? Tę zagadkę krok, za krokiem, na czynniki pierwsze rozbiera Seredyńska, jaki będzie tego efekt? Centrum Warszawy, gdzie zawsze jest ruch i nic nie umknie uwadze innych. Nic poza zbrodnią, która została dokonana w luksusowym apartamencie. ?Wieża strachu? z pewnością jest mistrzowsko wykreowanym thrillerem, lecz jednocześnie ma w sobie nowoczesną gotyckość. Z początkowo prostego śledztwa wyłania się skomplikowana układanka, w jakiej pierwsze elementy są zwodniczo proste i to wzbudza podejrzliwość, jak najbardziej uzasadnioną. Przemysław Borkowski dorzuca kolejne jej fragmenty, jakie burzą wcześniejsze teorie i podważają przypuszczenia czytelników. To, co jeszcze przed chwilą było pewne za moment już takie nie jest, do tego dochodzi cień oniryzmu, lecz jedno jest coraz mocniej widoczne ? śmierć, będąca wynikiem zbrodni. Jaki jest jej motyw? Główna bohaterka nie ustaje w wysiłkach by dotrzeć do prawdy, lecz czy uda się do niej dotrzeć? By ją odsłonić trzeba się przedrzeć przez dowody, słowa wypowiedziane i te zamaskowane niedopowiedzeniami. Podobno w szaleństwie jest metoda, lecz czy w tym przypadku także? ?Wieża strachu? skupia jak w soczewce współczesność z jej problemami i iluzjami, którymi karmi nas rzeczywistość i w jakiej aż nazbyt często gustujemy. Do czego to prowadzi? Przemysław Borkowski odpowiada czynami bohaterów, decyzjami jakie podejmują oraz finalnie tym, do czego prowadzą.

?Myślisz, że to możliwe? (?) Żeby naprawdę nie wiedzieć, czy to, na co patrzymy, jest prawdą, czy nie??.

?Warszawski Manhattan? ? osiedle ekskluzywnych apartamentowców, szklanych wież z widokiem wartym fortunę. A wśród nich 44 piętrowa twierdza, gdzie na 30 piętrze mieszka pewne małżeństwo. Oboje przed 40 ? prawniczka i malarz. Ludzie, których po wielu latach wspólnego życia wypełnionego cieniami i blaskami tzw. ?miłości? ? dziś już ?nie łączy ani łoże, ani stół?. Nie mają dzieci, wspólnych pasji, ani tematów do rozmów. Ich relacja to szczątkowe komunikaty, obojętność, rezygnacja, zniecierpliwienie i irytacja sobą nawzajem. Żyją więc z dnia na dzień w tej swojej wieży nad 30-piętrową przepaścią, wywyższeni, wyalienowani, osamotnieni, odizolowani od innych, ?zwykłych? ludzi.

Pewnego dnia do ich mieszkania wkracza policja. Odkrywa tu zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo sprawa wydaje się banalna. Wszystko wskazuje na typową zbrodnię małżeńską. Z czasem jednak, raczej szybciej niż później, pojawiają się komplikacje..
Tą tajemniczą sprawę dostaje kobieta, której nagminnie zdarza się zapomnieć, że prokurator pracuje gównie za biurkiem: Gabriela Seredyńska, a więc nie byle kto. Rozpoczyna się śledztwo pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tu nawet obraz miejsca zbrodni nie pasuje do żadnego ze znanych doświadczonemu prokuratorowi jej typów.

Co tu się właściwie stało?
Czy ta majestatyczna szklana wieża ? złośliwa, mroczna, skrywająca tajemnice, nie jest przypadkiem jednym ze sprawców?

Gabriela Seredyńska to osoba, która nigdy nie odpuszcza, zrobi wiec wszystko, by odkryć jaka była sekwencja zdarzeń i co ją wywołało.
Czy i tym razem jej intuicja okaże się dobrym doradcą?

?Wieża strachu? to trzeci tom serii z prokurator Gabrielą Seredyńską. Dostajemy świetną, nieoczywistą historię, w której nic nie jest takie, jak się wydaje na początku. To opowieść o ?testowaniu realności rzeczywistości?, o emocjach, które wrzą, kipią, palą się i zwęglają wszystko wokół, aż w końcu wybuchają, a siła rażenia tego wybuchu przekracza ludzkie wyobrażenia. O życiowych wyborach i ich konsekwencjach, o osobistych dramatach i zimnej kalkulacji, wewnętrznych demonach i o uwalnianiu z więzów niepokornych umysłów.

Do ostatniego akapitu nie byłam w stanie przewidzieć, jak to wszystko się skończy..

Polecam.