Wieża Strachu

dkiem, świadczyło to, że przyciśnięto ją kamieniem. Podszedł do niej i kucnął. Kamień był dość spory, więc zasłaniał większość arkusza, lecz nawet mimo tego dało się na niej dostrzec ślady druku. Litery były rozmyte i zamazane; Aleksanderski nie potrafił ich odczytać, rozmieszczenie wyrazów wskazywało jednak, że był to rodzaj wiersza. Na górze, tuż nad krawędzią kamienia, widniały dwa słowa napisane wersalikami. Był to najwyraźniej tytuł. Tyle udało mu się odczytać: ,,ODROBINA NICOŚCI". * Siedział tak już chyba trzecią godzinę. Z kapturem wciąż na głowie, z twarzą umazaną krwią tamtego. Z zamkniętymi oczami. Próbował zrozumieć to, co się stało. Ale nie tylko. Bał się ruszyć, żeby nie stracić tego czegoś. Tego, czego nawet nie potrafił nazwać. Tego stanu uniesienia, mocy, ł Nigdy wcześniej tak się nie czuł. Nawet wtedy, na parkingu pod supermarketem. Pewnie dlatego, że tamto stało się w zasadzie przypadkiem; że było zaskoczeniem także dla niego samego. Teraz podszedł do sprawy o wiele bardziej świadomie. Co nie znaczy, oczywiście, że zupełnie na Otworzył powoli oczy. Zaschnięta krew ściągała mu skórę. Nie ubrudził się nią niechcący. Nie ochlapała mu twarzy, gdy raz za razem, ogarnięty ekstatycznym niemalże uniesieniem, lecz jednocześnie obserwujący to wszystko jakby z pewnego dystansu, wbijał ostrze w pierś tamtego. Być może parę kropel opryskało go wówczas, nie wiedział. Sam się nią wysmarował, już po wszystkim. Było to dziwne; do tej pory czuł lekkie zażenowanie na to wspomnienie. Ale nie wzięło się znikąd. Nie było też jakimś wymysłem jego chorej wyobraźni. Czytał o tym kiedyś - albo oglądał w jakimś filmie - że gdy myśliwy upoluje swoją pierwszą w życiu zwierzynę, inny myśliwy, starszy i bardziej doświadczony, smaruje mu twarz krwią jego ofiary. A to była jego pierwsza ofiara. Pierwsza upolowana ofiara. Bo tamtego gościa na parkingu trzepnął trochę niechcący, niczym kierowca sarnę na drodze. Uśmiechnął się. Napięta skóra lekko zabolała. Poczuł się, jakby pękała na nim skorupa oblepiająca jego prawdziwą twarz. Symptomatyczne uczucie. Może właśnie na tym to polegało? Na tym, że właśnie pęka na nim maska. Ta, którą nosił przez całe dotychczasowe życie. Ta, za którą ukrywał prawdziwego siebie. Przypomniał sobie nagle reklamę pewnego napoju. ,,Bądź sobą!" - nawoływało hasło zachęcające do jego kupna. Zaśmiał się cicho. Chyba właśnie je realizował. Ciąg dalszy w wersji pełnej SPIS TREŚCI ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 ROZDZIAŁ 43 ROZDZIAŁ 44 ROZDZIAŁ 45 ROZDZIAŁ 46 ROZDZIAŁ 47 ROZDZIAŁ 48 ROZDZIAŁ 49 ROZDZIAŁ 50 ROZDZIAŁ 51 ROZDZIAŁ 52 ROZDZIAŁ 53 ROZDZIAŁ 54 ROZDZIAŁ 55 ROZDZIAŁ 56 ROZDZIAŁ 57 ROZDZIAŁ 58 ROZDZIAŁ 59 ROZDZIAŁ 60 ROZDZIAŁ 61 ROZDZIAŁ 62 ROZDZIAŁ 63 ROZDZIAŁ 64 ROZDZIAŁ 65 ROZDZIAŁ 66 ROZDZIAŁ 67 ROZDZIAŁ 68 ROZDZIAŁ 69 ROZDZIAŁ 70 ROZDZIAŁ 71 ROZDZIAŁ 72 ROZDZIAŁ 73 ROZDZIAŁ 74 ROZDZIAŁ 75 ROZDZIAŁ 76 ROZDZIAŁ 77 ROZDZIAŁ 78 ROZDZIAŁ 79 ROZDZIAŁ 80 ROZDZIAŁ 81 ROZDZIAŁ 82 ROZDZIAŁ 83 ROZDZIAŁ 84 ROZDZIAŁ 85 ROZDZIAŁ 86 ROZDZIAŁ 87 ROZDZIAŁ 88 ROZDZIAŁ 89 ROZDZIAŁ 90 ROZDZIAŁ 91 ROZDZIAŁ 92 ROZDZIAŁ 93 ROZDZIAŁ 94 ROZDZIAŁ 95 ROZDZIAŁ 96 ROZDZIAŁ 97 ROZDZIAŁ 98 ROZDZIAŁ 99 ROZDZIAŁ 100 ROZDZIAŁ 101 ROZDZIAŁ 102 ROZDZIAŁ 103 ROZDZIAŁ 104 ROZDZIAŁ 105 ROZDZIAŁ 106 ROZDZIAŁ 107 ROZDZIAŁ 108 ROZDZIAŁ 109 ROZDZIAŁ 110 ROZDZIAŁ 111 ROZDZIAŁ 112 ROZDZIAŁ 113 ROZDZIAŁ 114 ROZDZIAŁ 115 PODZIĘKOWANIA Polecamy również