Światła w popiołach

W trakcie miejskiego festynu w lesie zostaje znalezione zwęglone ciało. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że ciało to należy do osoby, która zginęła przed laty.
Około 20 lat wcześniej w trakcie licealnej imprezy, para nastolatków spłonęła w pustostanie. Wszystko wskazywało na to, że był to nieszczęśliwy wypadek.
Jak to możliwe, że ciało pojawiło się teraz? W dodatku sprawę przejmuje Warszawa. Ktoś bardzo nie chce, aby prawda o wypadku z przeszłości i obecnej sytuacji, nie wyszła na jaw.
Sprawę próbuje rozwikłać Seweryn. Pomóc ma mu Burza, z którą od roku się unikał. Kaja wraca do pracy po urlopie macierzyńskim i próbuje zapomnieć o Sewerynie.
Jak tą dwójką będzie w stanie ze sobą współpracować?

Pierwsze tomy serii z Sewerynem i Burzą były świetne. I miałam nadzieję, że tak będzie dalej. Niestety zarówno poprzedni, jak i ten tom mnie nie zachwyciły. Mogę nawet powiedzieć, że trochę mnie rozczarowały. Dlaczego?

Sprawa kryminalna jest ciekawa. Trochę fantastyczna wydaje się sprawa związana ze szpitalem i chorobą Seweryna. Nie chcę pisać więcej, że nie zdradzić za dużo tym, co jeszcze nie czytali.

Jednak całą akcję przesłonił wątek romantyczny. Każde spotkanie Seweryna i Burzy to kilka stron opisów spojrzeń, westchnień, braku tchu i tęsknoty. Naprawdę zniechęca mnie to do sięgania po dalsze tomy.
Nie mam nic przeciwko wątkom romantycznym czy obyczajowym, jednak tu było zdecydowanie tego za dużo. Za dużo opisów uczuć głównych bohaterów. Zdecydowanie zdominowało to całą książkę. Może taki był zamysł autora????. Mnie jednak zniechęca to do tej serii.

Całe szczęście sytuację ratowała Lidka, która kradnie show, z każdym pojawieniem się i tatełożarty. Są to wielkie plusy tego cyklu.

Czy sięgnę po kolejne tomy? Sama jeszcze nie wiem. Na razie nie mam na to ochoty.

?Światła w popiołach? autorstwa Remigiusz Mroza to już (o ile mnie pamięć nie myli) piąty tom serii o przygodach Seweryna Zaorskiego. Jak pewnie wiecie (lub też nie) pewnego czasu postanowiłam zrobić sobie dłuższą przerwę od twórczości tego autora, ponieważ jego twórczość w pewnym stopniu mi się ?przejadła?. Jednak postanowiłam skusić się na jego najnowszą książkę - głównie przez fakt, że jest to mój ulubiony cykl. Czy było warto wrócić do Mroza? Może i w trakcie lektury zabrakło mi tego wow, które towarzyszyło mi w trakcie czytanie jego pierwszych dzieł, to przyznam, że tytuł ten czytało mi się dość dobrze.

Wiele lat temu w trakcie licealnej imprezy w Żeromicach doszło do tragedii ? dwoje nastolatków spłonęło w starym, porzuconym pustostanie. Sprawa została zakwalifikowana jako wypadek i odcisnęła się na lokalnej społeczności tak silnym piętnem, że nikt do niej nie wraca. Do czasu.
Pewnego dnia w okolicy bowiem odnajduje się zwęglone ciało, które sprawia wrażenie, jakby zostało wyniesione z dawnych zgliszczy i przeniesione w czasie. Czy należy do jednej z rzekomych ofiar? A jeśli tak, to jakim cudem ta wówczas przeżyła? I kto po tylu latach zamordował ją w tak upiorny sposób?
Odpowiedzi poszukuje wracająca po urlopie macierzyńskim Kaja Burzyńska. Do pomocy zaś musi zaangażować mężczyznę, z którym od przeszło roku nie była sam na sam. I który nie ma pojęcia, że jest ojcem jej nowo narodzonego dziecka.

Mam wrażenie, że twórczość autora uległa lekkiej poprawie - w porównaniu z pierwszymi tomami mam wrażenie, że dostałam tutaj więcej zwrotów akcji, a napięcie budowane było od początku do końca. Mróz przygotował dla nas całkiem ciekawą intrygę, która sprawiła, że ?Światła w popiołach? nie jest książką do czytania (ja sama ją wręcz pochłonęłam w zawrotnym tempie), a strony przewracają się same.

Dostaniemy tutaj kilku dobrze znanych nam bohaterów, ale pojawi się wśród nich kilka nowych twarzy, których jak wiadomo, pokochacie trochę mniej, a niektórych trochę bardziej. Jestem przekonana, że pewna młoda osoba skradnie Wasze serca - jestem pewna, że na podstawie innych opinii wiecie, kogo mam na myśli, jednak jeśli nie, to nie zepsuję Wam tej przygody.

Jeśli chodzi o zakończenie, to przyznam, że było one bardzo dobre pod względem ilości emocji, które wpakował w ostatnie strony autor. Ci, co znają twórczość Remigiusza Mroza wiedzą, że jest to autor, który lubi zaskakiwać swojego czytelnika w najmniej oczekiwanym momencie. (Jestem pewna, że jednym z jego hobby jest gnębienie swoich czytelników.) Do tej pory nie potrafię uwierzyć jakim cudem dałam się tak wkręcić - kiedy sądziłam, że już wszystko wiem i każdy wątek połączyłam w jedną spójną całość, Mróz zaserwował mi taki zwrot akcji, który sprawił, że otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.

Czy książkę polecam? Uważam, że ?Światła w popiołach? będzie idealną pozycją dla fanów kryminałów na te długie jesienne wieczory. Przed lekturą zabierzcie ze sobą swój ulubiony kocyk, poduszkę i kubek ulubionej herbaty - kawy nie polecam, ponieważ Mróz podniesie Wam ciśnienie...

Bo czasem sila miłości jest jak ogień. Pochłania wszystko na swojej drodze.
Seweryn Zaorski i Kaja Burzyńska wrócili. I zrobili to w wielkim stylu.
Po wydarzeniach z czwartej części tylko czekałam, aż dowiem się jak ta seria się potoczy.
Już pierwsze słowa tej książki zwiastowały ciekawą, niebanalną lekturę.
Mecz piłkarski rozgrywany przez dzieciaki w ramach Dni Żeromic przerwał rozpaczliwy, ludzki krzyk.
Chwilę później w pobliskim lesie zostają znalezione zwęglone zwłoki, a co dziwniejsze zarówno Burza jak i Zaorski rozpoznają ofiarę.
To ich koleżanka ze szkolnej ławki - Ola Maksymiec. Problem polega na tym, że dziewczyna.. umarła ponad dwie dekady wcześniej. A przynajmniej tak się wydawało i tak sądzili wszyscy okoliczni mieszkańcy.
Był jednak ktoś, kto ciągle utrzymywał, że miał regularny kontakt z Aleksandrą. Tylko czy wierząca w słowiańskie bóstwa matka dziewczyny będzie dla organów ścigania wiarygodnym źródłem informacji?
Sprawę jeszcze bardziej komplikuje fakt, że przyjmuje ją prokuratora krajowa..
Czy odpowiedzi znajdują się na wyciągnięcie ręki?

Również w życiu prywatnym Kai dużo się dzieje. Odkąd awansowała skupiła się na karierze, a jeśli w tym celu musi współpracować z mężczyzną, którego od roku skrupulatnie unikała jest gotowa zaryzykować..

Uwielbiam książki Pana Remigiusza i zrecenzowanie jego powieści było moim marzeniem odkąd na poważnie zaczęłam się zajmować pisaniem o literaturze.
Tym razem niesamowicie poruszyła mnie relacja Zaorskiego z ukochaną, bowiem autor przedstawia ją w sposób tak sugestywny i przejmujący, że momentami po prostu miałam w oczach łzy.
Coś pięknego i wyjątkowego, zaręczam ??
Oczywiście nie mogę tu nie wspomnieć o Lidce, ponieważ tej małej nie da się nie kochać , a zdania zaczynające się od Tateł obiecywały dużo dużo śmiechu.
Było wciągająco i zagadkowo , aż tu nagle na trzysetnej stronie nastąpił tak ogromny zwrot akcji , że dosłownie otworzyłam usta jak złota rybka ,a w mojej głowie pojawiło się retoryczne pytanie O kurczę serio?
Tuż przed epilogiem odniosłam wrażenie, że serce mi stanęło i bałam się oddychać, ba myślałam, że się rozpłaczę.
Co to było? Nie zdradzę -powiem tylko mistrzostwo świata jak gra Artura Szalpuka w meczu z GKS-em Katowice. ?? więcej nie zdradzę.
Polecam całym swoim czytelniczym serduszkiem I zastanawiam się Co by było, gdyby Seweryn spotkał się kiedyś z Chył?ą. ??????