Świat Jonesa (twarda)

zę do leżącego poza nią sztucznego świata. W jednej chwili jego wysoką postać otoczyło siedem dziwacznych karykatur, chochlikowatych karzełków płci obojga. Cała siódemka była wzburzona, a ich wątłe, ptasie klatki piersiowe falowały pod wpływem emocji. Zaczęli coś tłumaczyć piskliwymi, podniesionymi głosami, gestykulując zawzięcie. - O co chodzi? - przerwał im Rafferty. W nagrzanym, parnym powietrzu Azylu z trudem łapał oddech. Po jego poczerwieniałej twarzy spływały krople potu. - Chcemy stąd odejść - zapiszczała kobieta. - I odchodzimy - zawtórował jej mężczyzna. - Tak postanowiliśmy. Nie możecie trzymać nas tu w zamknięciu. Mamy swoje prawa. Przez chwilę Rafferty omawiał z nimi sytuację, po czym odwrócił się gwałtownie i ruszył z powrotem ku śluzie. - To mój limit - wymamrotał, ocierając czoło. - Mogę wytrzymać tam trzy minuty, potem amoniak zaczyna działać. - Zamierza pan im pozwolić, by spróbowali? - zapytał Cussick. Rafferty zwrócił się do techników: - Uruchomcie Furgon. Niech będzie gotowy, żeby ich zebrać, kiedy padną. Furgon to ich komora respiracyjna - wyjaśnił Cussickowi. - Nie ma wielkiego ryzyka. Są delikatni, ale zdążymy ich pozbierać, nim stanie im się krzywda. Nie wszyscy mutanci opuszczali Azyl. Prowadzącą do windy ścieżką ruszyły, uważnie stawiając kroki, cztery niepewne postacie. Pozostała trójka zatrzymała się w bezpiecznym miejscu, przy wyjściu, ramię przy ramieniu. - Ci troje są rozsądniejsi - powiedział Rafferty. - I starsi. Ten trochę tęgi brunet, który wygląda najbardziej po ludzku, to Frank. Problemy sprawiają nam najmłodsi. Przygotuję ich do zewnętrznych warunków stopniowo, żeby ich nadwrażliwe organizmy zdążyły się zaaklimatyzować, dzięki czemu nie będzie im groziło uduszenie albo zatrzymanie akcji serca. - Z troską w głosie dodał: - Proszę, niech pan oczyści ulice. Nie chcę, żeby ktokolwiek ich widział. Jest późno i nie powinno być zbyt wielu przechodniów, ale na wszelki - Zadzwonię do Secpolu - odparł Cussick. - Jak szybko da się to zrobić? - To kwestia kilku minut. Lotne oddziały szturmowe są w stałym pogotowiu ze względu na Jonesa i te bandy. Rafferty, uspokojony, oddalił się szybkim krokiem. Cussick rozejrzał się za policyjnym komunikatorem. Znalazł go, skontaktował się z biurem w San Francisco i wydał odpowiednie polecenia. Utrzymywał połączenie, dopóki aeromobilne oddziały policji nie rozlokowały się wokół mieszczącego Azyl budynku, a na ulicach nie rozstawiono zapór, po czym odszedł od komunikatora, żeby poszukać Raffertyego. Tymczasem czworo mutantów zjechało windą na parter. Chwiejnym krokiem, niczym ślepcy, szli za doktorem Raffertym przez hall ku szerokim drzwiom wiodącym na ulicę. W zasięgu wzroku, jak stwierdził Cussick, nie było żadnych samochodów ani przechodniów. Policji udało się oczyścić teren. Od ogólnej szarości odcinał się tylko jeden, mroczny kształt. To Furgon, z włączonym silnikiem, stał w pogotowiu. - Idą - odezwał się któryś z lekarzy, stając obok Cussicka. - Mam nadzieję, że Rafferty wie, co robi. - Wskazał palcem jedną z postaci. - Ta niemal ładna to Vivian, najmłodsza z kobiet. Ten chłopiec to Garry. Bardzo inteligentny i bardzo kapryśny. Tamten to Dieter, a obok niego Louis. Jest jeszcze jedno niemowlę, na razie w inkubatorze. Oni jeszcze o tym nie wiedzą. Cztery drobne postacie wyraźnie cierpiały. Półprzytomne, dwie z nich wstrząsane drgawkami, wlokły się żałośnie w dół schodów, usiłując utrzymać się na nogach. Nie uszły daleko. Pierwszy upadł Garry. Chwiał się przez chwilę na ostatnim stopniu, po czym runął twarzą na beton. Drżąc na całym swym drobnym ciele, próbował się jeszcze czołgać. Pozostali szli chodnikiem jak ślepcy, potykając się, nie patrząc na rozciągniętą między nimi postać, zbyt wyczerpani, by choćby ją zauważyć. - Rany - wykrztusił z wysiłkiem Dieter - jesteśmy na zewnątrz. - Udał nam się - przytaknęła Vivian. Osunęła się ze znużeniem na ziemię, opierając się o ścianę budynku. Chwilę później Dieter padł obok niej jak długi, z zamkniętymi oczyma, rozchylonymi ustami, niemrawo usiłując podnieść się znów na nogi. Wkrótce dołączył do nich Louis. Przybici, oszołomieni tym, jak nagle opuściły ich siły, wszyscy czworo kulili się na szarym chodniku, walcząc o oddech, o życie. Żadne nie próbowało się stąd ruszyć. Zapomnieli już, po co wystawili się na tę torturę. Dysząc ciężko, kurczowo trzymając się resztek świadomości, patrzyli niewidzącym wzrokiem na stojącego nad nimi Raffertyego. Rafferty zatrzymał się, wkładając ręce w kieszenie płaszcza. - Macie wolny wybór - powiedzia