Mój Torin

Gdyby w Twoim życiu znienacka pojawił się nieznajomy, oferując swój dom, bogactwo i wszystko czego sobie wymarzysz, tylko w zamian za Twoje towarzystwo, czy zgodziłabyś się na jego propozycję? Jestem pewna że nie. Ja uciekłabym z krzykiem gdzie pieprz rośnie. Casey tymczasem bez wahania powiedziała "wchodzę w to". Zanim ją oceniacie pozwólcie że opowiem Wam o niej co nieco. Casey nigdy nie miała lekko. Gdy była niemowlęciem została znaleziona w bożonarodzeniowym żłóbku. Nazywali ją Kokainową Casey, bo jako córka narkomanki przyszła na świat już uzależniona od narkotyków. Od zawsze niechciana, pogardzana i inna od wszystkich. Odlicza tygodnie do swoich osiemnastych urodzin, by uciec gdzieś gdzie nikt nie będzie jej oceniał. Dziewczyna nie ma nic do stracenia i jest pewna że w życiu nie może już spotkać jej nic gorszego niż samotność i brak akceptacji. Dlatego kiedy w jej zastępczym domu zjawia się przystojny mężczyzna oferując życie jak z bajki w rezydencji, w której mieszka razem z młodszym bratem, ale przede wszystkim wsparcie, troskę i poczucie bezpieczeństwa, Casey postanawia zaryzykować. Jednak ta wizja od początku była zbyt piękna, by mogła być prawdziwa, a dziewczyna doskonale zdaje sobie sprawę, że musi tkwić w niej jakiś haczyk. I już wkrótce dowie się jaki.


Każdy z nas jest inny, unikalny, wyjątkowy. Niektórzy są jednak bardziej odmienni od pozostałych. Nie rozumiemy takich osób, wytykamy je palcami, wyśmiewany ich dziwactwa i nawet nie próbujemy zrozumieć. Casey od zawsze była tak traktowana. Nikt nie chciał adoptować rozwrzeszczanego niemowlaka na głodzie narkotykowym. Nikt nie potrafił zrozumieć jej napadów gniewu, ataków paniki i zaakceptować w całości taką, jaka jest. Dopóki nie poznała Tylera. Zgoda na jego propozycję była czystym szaleństwem, a jednak okazała się dla dziewczyny wybawieniem. To właśnie w jego domu odnalazła to, czego szukała przez całe życie- ciepło, bezpieczeństwo, prawdziwą rodzinę. I to właśnie tam poznała swojego Torina?

Torin, to wyjątkowa postać. Mody, przystojny, inteligentny mężczyzna, ale odcięty od świata, zagubiony i zamknięty w klatce swojego ciała. Torin nie potrafi okazywać emocji. Ciężko go poznać, a jeszcze ciężej zrozumieć. Nie da się z nim porozmawiać, ani pośmiać. Ludzie skreślają go na samym starcie, ale okazuje się, że pod grubym pancerzem i maską obojętności, kryje się człowiek taki jak Ty, czy ja. Wrażliwy, inteligentny, potrafiący czuć, ale pozbawiony możliwości wyrażania emocji. Torin, był dla mnie zagadką i sporą niespodzianką, podobnie jak Casey. Autorka wykazała się sporą odwagą tworząc postaci obarczone pewnymi zaburzeniami, ale podjęła się też bardzo potrzebnej próby udowodnienia czytelnikowi, że żadna odmienność nie powinna być piętnowana. Gdy ktoś jest ?inny?, społeczeństwo natychmiast spisuje go na straty. Głupi, nienormalny, chory? zarówno Torin, jak i Casey słyszeli takie, a nawet gorsze przymiotniki przez całe życie. Ilu jest takich Torinów na świecie? Ile osób spisujemy na straty i odmawiamy im prawa do szczęścia, bo nie jesteśmy w stanie zrozumieć ich definicji normalności? Warto się nad tym zastanowić.

K. Webster nie lubi utartych ścieżek. Nudzą ją schematy i bogate opisy nic nie wnoszące to treści. W swojej powieści stawia na akcję i emocje. Szaloną i nieprzewidywalną fabułę doprawiła silnymi uczuciami i stworzyła historię, od której ciężko się oderwać. Jest nieprzewidywalna, wariacka nieco baśniowa a czasem boleśnie realna. Opowiada o niezwykłych ludziach, innych niż wszyscy. Wyjątkowych ale piętnowanych za swoją odmienność. Pokazuje jak trudno być odmieńcem, który nie potrafi dostosować się do innych, ale uczy też, że wyjątkowość nie powinna być wytykana palcami. Na stosunkowo niewielkiej ilości stron zawarła bogatą w emocje, poruszającą i ważną opowieść, popartą solidnymi badaniami. Autorka spędziła mnóstwo czasu ucząc się o chorobach swoich bohaterów i próbując zrozumieć jak funkcjonują. Myślę, że odrobiła zadanie domowe na piątkę z plusem, bo ?Mojego Torina?, pochłonęłam w błyskawicznym tempie i jestem nie tylko zachwycona, ale i przejęta tą historią. Jedynie do wątku romansowego mam niewielkie zastrzeżenia. Myślę, że był odrobinę zbyt agresywny i mógł zostać opisany w nieco taktowniejszy sposób.

O CZYM? ?Mój Torin, to opowieść o odmienności, braku akceptacji i walce o szczęście w świecie, który próbuje wmówić bohaterom, że na nie nie zasługują. Piękna i odważna opowieść o tym, że ?inny? nie znaczy ?gorszy?, że każdemu należy dać szansę i spróbować go zrozumieć, bo choć nie wszyscy jesteśmy tacy sami, dzielimy jednakowe emocje. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona fabułą książki i cieszę się, że miałam okazję przeczytać tą wyjątkową, wzruszającą i ważną opowieść. Jeśli szukacie historii innej niż wszystkie, koniecznie musicie poznać Torina. Jestem pewna, że pokochacie go równie mocno, co ja.

Czasami nie wystarczy patrzyć, by widzieć. Czasami nie wystarczy słuchać, by słyszeć. Czasami potrzeba zrozumienia dla drugiego człowieka bez oceniania i założeń.

Znana z ekscytującej serii Laleczki K. Webster zaskoczyła mnie swoją najnowszą propozycją. Wcześniej otrzymałam bardzo mroczną, klimatyczną opowieść z niebezpieczeństwem w tle. Obecnie "Mój Torin" to całkowite przeciwieństwo tego jak postrzegałam twórczość autorki. Na podstawie baśniowej historii Webster opisała historię bardziej realną niż można by przypuszczać, opartą na życiowych doświadczeniach i pełną mądrości. Jedynym jej minusem wydaje się być zdecydowanie zbyt krótka ilość stron.

Mnóstwo emocji pojawiło się w tej powieści, wzruszeń, oczekiwań, chwil z przyspieszonym biciem serca. Wszystko przez realność zarówno bohaterów jak i samej akcji, która - takie odniosłam wrażenie - żyła na moich oczach, nabierała pełnowymiarowych kształtów i śmiało mogłaby odnaleźć swoje miejsce gdzieś w prawdziwym świecie. Zasługą zalet tej książki jest podjęty temat - ludzka choroba, wciąż pozostawiająca poczucie niezrozumienia. Autyzm, ADHD, zamykanie się we własnym świecie w tej książce otrzymało rolę jednego z głównych bohaterów i pozwoliły inaczej spojrzeć nie tylko na bohaterów zmagających się z takimi problemami, ale i ludzi którzy nas otaczają w prawdziwym życiu.

Nie dziwi mnie fakt, że za granicą ta powieść podbija serca. To silna, niezależna lektura, która mimo swojej niewielkiej liczby stron potrafi wejść w głąb czytelnika i na jedna znaczącą chwilę odwrócić jego uwagę od codzienności. Opowiada o losach trójki bohaterów, Casey, Tylera i Torina, którzy bardzo szybko łapią emocjonalny kontakt z czytelnikiem i zapraszają go w głąb swojej przejmującej historii. Dziewczyna porzucona w dzieciństwie przez matkę narkomankę nie potrafiła znaleźć miejsca w żadnym z zastępczych domów. Nikt nie rozumiał jej nadpobudliwości, nikt nawet nie próbował wyjaśnić problemu. Terapia nie przynosiła skutków a Casey marzyła wyłącznie o tym, by po osiągnięciu pełnoletności żyć na własną rękę. Jednak wtedy spotkała na swojej drodze Tylera, który zaproponował jej wszystko co tylko zapragnie. Pod warunkiem, że nigdy nie opuści jego rodziny.

Zagadkowa akcja nabiera tempa, strony praktycznie przerzucają się same a emocje raz za razem zmieniają swoje barwy, by zaskakiwać, bawić, rozśmieszać i - oczywiście - wzruszać. Nie miłość króluje na pierwszym palnie a przynajmniej nie ta romantyczna. Webster postawiła na zrozumienie dla drugiego człowieka, wplotła w poznanie Casey i Torina wiele bezsilności, początkowego braku rozumienia, niemalże frustracji prowadzącej w końcu do odnalezienia spokoju i poczucia, że każdy zasługuje na chwilę uwagi i ludzkiego ciepła.

Mogłabym zachwycać się nad "Mój Torin" naprawdę długo, ale prościej będzie od razu zagonić Was do lektury. Nie zwlekajcie, nie myślcie za długo - ta książka zasługuje na każdą uwagę. To nie jest kolejny banalny romans, który ma zamydlić nam oczy i pozostać w pamięci jedynie przez krótki czas. To książka, która za każdym razem nauczy nas czegoś nowego i nigdy się nie znudzi. Jestem zachwycona historią i kreacją bohaterów, którzy stali mi się bliżsi niż mogłam przypuszczać.