Jak pokonałam RAKA

podświa­do­mości. Kie­dy następne­go dnia prze­bu­dziłam się, od­zy­skałam w pełni świa­do­mość. Nie mogłam się po­ru­szać, gdyż ru­chy mo­je­go ciała były ogra­ni­czo­ne przez licz­ne prze­wo­dy, opla­tające mnie. Było ich aż dzie­więć. Do le­wej ręki miałam podłączoną kroplówkę, a na twa­rzy ma­seczkę tle­nową, kciuk trzy­mał spi­nacz, który po­ka­zy­wał ob­raz EKG. Po pra­wej stro­nie stała strzy­kaw­ka z mor­finą, podłączo­na do od­po­wied­nie­go miej­sca na ple­cach. Naj­gor­szy był cew­nik oraz dwa dre­ny ze szklaną bu­telką przy­po­mi­nającą sy­fon. Ciągle miałam wrażenie, że przy naj­mniej­szym moim ru­chu dre­ny zo­staną wy­rwa­ne z mo­je­go boku. To, co mogłam zro­bić, to prze­mieścić się na łóżku kil­ka mi­li­metrów w prawą lub lewą stronę. Pla­no­wałam, iż po mie­siącu od daty ope­ra­cji wrócę do pra­cy. Nie­ste­ty, oka­zało się, iż je­stem zbyt słaba. Na­wet po trzech ty­go­dniach od ope­ra­cji miałam trud­ności z cho­dze­niem. Kie­dy próbowałam szyb­ciej po­ru­szać się, po­ja­wiał się sil­ny ból w pra­wym boku. Po po­przed­niej ope­ra­cji, udało mi się w ciągu mie­siąca powrócić do nor­mal­ne­go try­bu życia. Po ostat­niej oka­zało się to zupełnie nie­możliwe. Bar­dzo źle się z tym czułam. Bałam się jeździć sa­mo­cho­dem, co w sy­tu­acji, kie­dy miesz­kam w małej pod­war­szaw­skiej miej­sco­wości, unie­możli­wiało mi prak­tycz­nie kon­takt ze świa­tem. Nie mogłam również dźwigać ni­cze­go, co ważyło więcej niż je­den ki­lo­gram. Gdy pod­niosłam coś cięższe­go, czułam par­cie na szwy i ból pra­wej stro­ny ciała. Mimo to z każdym dniem czułam się zdrow­sza. Je­dy­ny­mi fi­zycz­ny­mi wy­znacz­ni­ka­mi cho­ro­by, były dwie bli­zny po ope­ra­cji. Pierw­sza, która po­zo­stała po pierw­szej ope­ra­cji usu­nięcia żeber, jest pra­wie nie­wi­docz­na pod prawą pier­sią, dru­ga jest szramą na ple­cach, po ope­ra­cji płuc. Ko­lej­ny guz na płucach Kie­dy wszyst­ko zda­wało się wra­cać do nor­my, miał miej­sce kon­flikt z jed­nym z członków mo­jej ro­dzi­ny. Tak na­prawdę nie cho­dziło o nic wiel­kie­go, nie­ste­ty, w moim umyśle prze­two­rzyłam to w ogromną krzywdę, która mnie spo­tkała. No i na re­zul­ta­ty nie trze­ba było długo cze­kać. Naj­bliższa to­mo­gra­fia, której wy­nik po­znałam 19 paździer­ni­ka 2005 roku, wy­ka­zała po­ja­wie­nie się ko­lej­ne­go guza na płucu. Był to już trze­ci guz w moim cie­le, z punk­tu wi­dze­nia me­dy­cy­ny dru­gi prze­rzut pier­wot­ne­go guza. Dla mnie ozna­czał on wy­rok śmier­ci. Wy­da­wało mi się, iż po nim nastąpią ko­lej­ne prze­rzu­ty, które do­pro­wadzą do to­tal­ne­go wy­nisz­cze­nia or­ga­ni­zmu. Przy­po­mniały mi się tu słowa pro­wadzącego mnie to­ra­ko­chi­rur­ga, prze­ka­za­ne mo­jej ma­mie kil­ka mie­sięcy wcześniej, iż należy się spo­dzie­wać ko­lej­nych guzów na mo­ich obydwóch płatach płuc. O ile można będzie je wy­ci­nać, będą to robić. Nie­ste­ty, płuca mają określoną objętość i bez płuc nie można żyć. Tak więc przyj­dzie mo­ment, kie­dy już nie będzie możliwa żadna ope­ra­cja i będzie to już ozna­czało ko­niec. W tym mo­men­cie sięgnęłam pamięcią do warsz­tatów Si­mon­to­na, gdzie jed­na z uczest­ni­czek żaliła się, iż le­ka­rze odmówili jej ko­lej­nej ope­ra­cji z po­wo­du licz­nych guzków w płucach. Pro­si­li tyl­ko, aby się zgłosiła, kie­dy za­cznie wy­mio­to­wać krwią, co prak­tycz­nie ozna­cza, iż pa­cjent umrze w naj­bliższym cza­sie. Jak nig­dy wcześniej, od­czułam bli­skość śmier­ci. Roz­pacz to zbyt małe słowo, aby móc wy­ra­zić mój stan emo­cjo­nal­ny, w tam­tym cza­sie. Do­dam, iż mój syn miał 11 lat i per­spek­ty­wa osie­ro­ce­nia go była dla mnie nie do znie­sie­nia. W moim umyśle po­ja­wiły się ob­ra­zy, jak leżę na łóżku, nie mając re­ak­cji czu­cio­wych i mój mąż musi się mną opie­ko­wać. Było to strasz­ne. To­ra­ko­chi­rurg stwier­dził, iż mam przy­go­to­wać się na ko­lejną ope­rację w naj­bliższym cza­sie, on na­to­miast skon­sul­tu­je się jesz­cze w mo­jej spra­wie z in­ny­mi on­ko­lo­ga­mi. Dla własne­go do­bra po­win­nam się jej pod­dać jak naj­szyb­ciej. Czas działać będzie na moją nie­ko­rzyść. Stwier­dziłam, iż w tej sy­tu­acji tyl­ko cud może mnie ura­to­wać. Wie­działam, iż zda­rzają się nie­wia­ry­god­ne rze­czy i dla­cze­go ma on nie przy­tra­fić się właśnie mnie. Myślę, że bar­dzo ade­kwat­ne stają się słowa Woj­cie­cha Eichel­ber­ge­ra: