Gra

Recenzja Gra z klas(yką) w łóżku.

Gra z klas(yką) w łóżku to książka autorki Augusty Docher.

Trzy kobiety każda inna, różnią się wiekiem, doświadczeniem czy pozycją społeczną.
Cecylia jest najmłodsza z tego towarzystwa, właśnie przeżywa swoją pierwszą miłość, jest zrozpaczona ponieważ matka odkrywa jej schadzki z chłopakiem. Wywozi ją do pewnej posiadłości, by dziewczyna przemyślała swoje zachowanie.
Marianna to typowa szara myszka, jest pisarką, ma męża sporo starszego od siebie, lecz spotykają się rzadko, ponieważ mężczyzna wciąż wyjeżdża w delegację. Kobieta wybiera się do zamku, w jej domu trwa remont, a ona musi skupić się na pisaniu.
Izabela to kobieta wyższych sfer, jest rozwódka i wielką intrygantką, którą nie interesują uczucia innych ludzi. Kobieta zna Sebastiana od lat.
Sebastian to jedyny mężczyzna wśród tych kobiet, jest uwodzicielem, cynicznym, wyrachowanym, jest bezwzględny, zawsze zdobywa to czego chce. Cecylia i Marianna poznają Sebastiana w zamku
Kiedy Izabela i mężczyzna spotykają się, wywiązuje się z tego rozmowa w której ustalają pewna grę i jej reguły. Sebastian ma grać pierwsze skrzypce, ma uwieść Cecylię i Mariannę.

Czy mężczyźnie uda się uwieść obie kobiety?
Co się stanie i jakie konsekwencje wyciągnie ta gra?
Na te pytania możecie znaleźć odpowiedź w książce.

Czytając tę opowieść można by pomyśleć że cofnęliśmy się do średniowiecza, zamek jak i wybór męża dla swojej córki.
Pokazane jest jaki człowiek jest podstępny i fałszywy byle tylko osiągnąć swój cel. Kłamstwa zamiast szczerości, ta powieść dobrze pokazuje ostrzeżenie takie jak :Nie bądźmy ślepi i głusi na głos naszego serca. Gra ta, pozbawia jakichkolwiek reguł, zdaje się że słabi i początkujący gracze odpadną jako pierwsi, lecz los bywa przewrotny. W książce rozgrywa się gra o śmierć i życie, a kto z nich przegra? Okaże się na końcu?
Wciągająca powieść, autorka na początku ostrzega nas zanim przeczytamy książkę, a ja polecam, całkiem inna jak wszystkie.

Sebastian, Izabela, Marianna i Cecylia. Jedyny mężczyzna w tym gronie ? cyniczny, wyrachowany, bezwzględny. Kocha tylko jedną osobę na świecie ? siebie samego. Trzy kobiety ? różne pod niemal każdym względem: wieku, pozycji społecznej, doświadczenia. Ich losy splotą się w skomplikowany węzeł. Tę czwórkę połączy gra. Miłosna i równocześnie brutalna, pozbawiona reguł, za to pełna ostrych fauli. Zdawać by się mogło, że pierwsi odpadną z niej początkujący gracze, lecz los bywa przewrotny. Pewne jest jedno: wszyscy wezmą udział w rozgrywce na śmierć i życie.
Kto zostanie na planszy?

"Obojętność nie wystarczy, by rozmyślać nad strategią dotarcia do jej zamkniętego na cztery spusty i kłódkę serduszka."

Ostatnio coraz częściej zdarza się, że poszukuję książki w jakiś sposób oryginalnej i odbiegającej od tego, co zwykle czytuję. I taką właśnie jest "Gra" Augusty Docher. Już przy lekturze "Rozdroży" byłam wielce zaskoczona tym, jak można potraktować znany klasyk literatury. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Z jednej strony powieść okazała się dla mnie pewnego rodzaju wyzwaniem i... najzwyczajniej w świecie trochę się jej bałam, ale z drugiej strony przecież ja to lubię, prawda? I powiem Wam jednio: autorka kolejny raz pokazała mi, że literatura nie ma ograniczeń. To my sami je tworzymy, bojąc się innowacyjności, eksperymentowania na polu pisarskim, ale i czytelniczym. Dlatego stąd mój apel do naszych pisarzy: nie bójcie się wyjść poza utarty schemat, próbować czegoś nowego. Czytelnicy chcą czytać różne książki.

Jednakże trzeba zdawać sobie sprawę, że nie każdemu książka podejdzie, może być nie do przebrnięcia. Mamy bowiem do czynienia z fanfickiem opartym na motywach powieści "Niebezpieczne związki". Połączenie średniowiecza i współczesności może wprowadzać dezorientację, ale po jakimś czasie da się to ogarnąć i czytanie staje się przyjemne.

Wątek przewodni, jakim jest tytułowa "Gra" nie odnosi się tu jedynie do jednego wybranego aspektu. Bohaterów połączy niebezpieczna, brutalna, pozbawiona jakichkolwiek reguł gra o miłość, a nawet i życie. Czytelnik widzi, jakie każda, nawet z pozoru nic nie znacząca decyzja, pociąga za sobą konsekwencje.

Bohaterowie należą do różnych grup społecznych, mają odmienne charaktery. Jednak mimo to łączy ich cynizm, egoizm, manipulacja, sekrety. Z pewnością nie można się przy nich nudzić. I mimo że ich nie lubię... to ich lubię. Ot co! Pokręcone? Wiem, ale to są takie postaci, że... ach. Bardzo mocne charaktery, które długo zostają w głowie. Nie przypominam sobie, abym czytała książkę, w której postaci wzbudzaliby we mnie takie uczucia. Dodatkowo narracja prowadzona z perspektywy czterech głównych bohaterów pozwala nam poznać ich myśli i pobudki zachowań.

Najmniej polubiłam się z moją imienniczką Izabelle. To zapatrzona w siebie, uwielbiająca intrygi, a przy tym niebezpieczna kobieta. Sebastian też niezły cwaniak, narcyz, uważający się za pępek świata bawidamek. A jak pięknie potrafi przemawiać... Ale to wszystko tylko na potrzeby dobrnięcia do celu.

"Kiedy stałam się taka rozwiązła? Nigdy nie czułam w sobie tyle ognia, ile ogarnia mnie na widok Sebastiana. Wystarczy, że o nim pomyślę, a krew natychmiast zaczyna szybciej krążyć w żyłach, szumieć, wzbierać z każdą kolejną sekundą."

Autorka uwypukliła tę gorszą naturę człowieka - egoizm, zakłamanie, prowokacja, wykorzystanie drugiej osoby, brak wyrzutów sumienia. Tu nie ma dobrych wzorców do naśladowania. Historia uświadamia, jak łatwo można zniszczyć człowieka oraz jak szybko można stracić otrzymaną szansę, a przy tym nie zauważając tego, co najcenniejsze. Powieść ostrzega przed łatwowiernością i nadmiernym zaufaniem.

"(...) idioci nie zauważają tego, co najcenniejsze, choćby to leżało na środku ich drogi. Przejdą, pominą, czasem rozdepczą, potkną się nawet, ale nie dostrzegą, że stracili swoją szansę."

Historia, a raczej ta gra wciągnęła mnie w swoje odmęty i opary intryg, dwulicowości, zdrad, bezwzględności i wysmakowanych scen miłosnych. Ale czy w prawdziwym życiu wzięłabym udział w tego typu grze? Za żadne skarby świata!!!

"Gra" to oryginalny, nietuzinkowy i wymagający romans, w którym żądza, popęd seksualny i intrygi biorą we władanie ludzkie zachowania. Perwersyjna, bezczelna, pełna kłamstw gra wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Czy chciwość i pewność siebie zgubi bohaterów? Czy doszło do profanacji klasyka? Sprawdźcie i oceńcie sami!

Czy potrafimy słuchać własnego serca? Dać mu się porwać w stu procentach, bez żadnych uprzedzeń, nieścisłości, nie zważając na przeciwności losu? Życie bez miłości straciło, by sens. Bez niego człowiek przestaje istnieć, traci własne człowieczeństwo i staje się tylko pustą skorupą. Co się stanie w przypadku tych, którzy zaplanowali niebezpieczną grę? Czy miłość stanie się dla nich wszystkim? A może zgubi ich własna chciwość i pewność siebie?

Tutaj nie znajdziecie pozytywnych bohaterów. Tu są tylko brudne, parszywe, perfidne, cyniczne, ociekające złem postacie. Patrzące na swój czubek nosa, egoizm wylewa się z nich falami, są manipulacyjne, potrafią zdradzać, uwodzić, po to, by osiągnąć swój cel. Posiadają mroczne sekrety i mimo wielu negatywnych cech normalnie ich polubiłam! Mimo ich podłości, nieczystych gier, z zapartym tchem obserwowałam rozgrywające się wydarzenia. Złościłam się na nich, ale nie byłam w stanie odłożyć książki z nimi ani na moment. Tak się dałam wciągnąć w tę nieczystą grę, że o niczym innym nie potrafiłam myśleć, tylko o tym, by jak najszybciej dojść do końca i poznać finał całej historii. Ta opowieść przyciąga jak magnes. Z jednej strony odpycha negatywnymi postaciami, w których jest tchórzliwość, niezdecydowanie, egoizm, cynizm i niezła gra aktorska, a z drugiej zachwyca oryginalnością i pomysłem na takie przedstawienie klasyki. Autorka nie bała się wziąć na warsztat znanej i cenionej powieści, tak by przekształcić ją w coś niezwykłego, skomplikowanego, zapierającego dech historii. Z jednej nici połączonej z drugą potrafiła stworzyć fascynujący obraz zdarzeń, czytając ma się wrażenie, jakby postacie żyły własnym życiem. Jakby wyzwoliły się z woli autorki i same nakreślały swoje losy, jak powinny wyglądać. Z niebywałą fascynacją czytelnik obserwuje rozgrywające się wydarzenia, zaciska zęby ze złości, z chęci potrząsania postaciami za ich postępowanie.

Już wiecie, że nie znajdziecie tu pozytywnych wzorców. Jednak nie rezygnujcie przez to z czytania książki. Są tu nie tylko postacie, które traktują człowieka jak zabawki dla swojej uciechy, mizerne, tchórzliwe, egoistyczne, ale oprócz nich pojawiają się w powieści ludzkie dramaty, trudność z przejrzeniem na oczy, uświadomienie sobie prawdy i cała gama przeróżnych emocji. Idealna harmonia między starym a czymś zupełnie nowym. Dajcie zawładnąć się nieczystej grze, która wniesie do życia bohaterów wiele chaosu. Gorąco polecam!