Młody barman nie znał ani Noela Harta, ani Dave'a McCormicka. Był jednak bardzo przyjacielski i poradził Grzegorzowi, żeby poszukał w porcie rybackim niejakiego Jima Magee, bardzo już leciwego rybaka, który ma zwyczaj przesiadywać w barze z rybami i owocami morza na Main Street.

- Bar się nazywa "Kitty Kellys", tak samo jak ta sławna restauracja, byliście już? Nie? Musicie koniecznie. To za miastem, jak się jedzie na Slieve League. Restauracja, mówię. A co do baru, to Jim tam często jada, zwłaszcza odkąd stara Myrtle przestała znosić jego dziwactwa i przeniosła się do lepszego świata. Poznacie go bez trudności, bo to dziwak. Jest już prawie łysy, ale tego, co jeszcze ma, wystarcza mu na harcap. Zawsze ma chustkę wokół szyi, czerwoną albo czarną. No, czasami żółtą. Jim zna tutaj wszystkich, bo ma ze sto lat. No, dziewięćdziesiąt. Ten Noel, jakmutam, Hart, to wasz znajomy?

Grzegorz nie widział powodu, żeby nie zaspokoić ciekawości życzliwego Irlandczyka. Zwłaszcza że młodzian był rudy...

- To ojciec mojej przyjaciółki. Nie widzieli się od jej dzieciństwa.



Barman wytrzeszczył intensywnie zielone oczy i byłby zasypał Grzegorza tysiącem pytań, a może i poleciał pogadać sobie z Michaliną, ale do baru weszła w tym momencie spora grupa japońskich turystów, żądnych natychmiastowej degustacji irlandzkiego piwa. Musiał więc zająć się laniem guinnessa oraz kilkenny (o innych irlandzkich piwach Japończycy nie słyszeli) i obsługiwaniem rozgadanych gości. Grzegorz podziękował gestem, zostawił na barze kilka euro i poszedł do Michaliny.

Streścił jej pokrótce, czego się dowiedział i oboje skierowali się do drzwi.



Już za nimi dogonił ich barman wymachujący Grzegorzowymi euro. Spojrzał na niego z wyrzutem i wcisnął mu pieniądze do ręki.

- Nie mógłbym! Nie mógłbym! Mam nadzieję, że pani - tu ukłonił się Michalinie - znajdzie ojca. Tak musi być po prostu! Nie może być inaczej. Co za historia! Muszę wracać do moich Japończyków. Życzę pani powodzenia. Proszę mi koniecznie powiedzieć, kiedy wam się uda. Muszę uciekać! Slan!

- Slan - odpowiedziała machinalnie.

Grzegorz zdumiał się.

- Mówisz po irlandzku?

- Po irlandzku? Ach, oczywiście, że nie. Zapamiętałam tylko dwa słowa: slan i slainte. "Cześć" i "zdrówko". On nam powiedział "cześć".

- A "zdrówko" powiemy sobie w tym barze, do którego cię zapraszam na piwko. Chodź. Coś mi mówi, że czeka na nas Jim Magee.

Michalina tylko westchnęła.



W barze "Kitty Kellys" było kilka osób, ale nie było Jima. Nikt z obecnych nie miał harcapa na łysej głowie. W ogóle nikt tu nie nosił harcapa. Zapewne od jakichś stu pięćdziesięciu lat.

Michalina poczuła tak straszliwe rozczarowanie, że niemal nogi się pod nią ugięły. Grzegorz posadził ją przy stoliku (z widokiem, oczywiście), przyniósł jej duże kilkenny, a sam poszedł popytać personel o malowniczego Jima Magee. Owszem, znano go tutaj, ale dziś go nie było i wczoraj też nie. Nie zawsze przychodzi. Czasem nie przychodzi. A po co wam Jim Magee? Ach, co za historia! Ale Noela Harta też nie znamy.

Grzegorz już chciał podziękować, ale przypomniał sobie kolejne nazwisko.

- A Dave McCormick? Podobno łowi ostrygi.

- Dave? Dave już nie łowi ostryg. Reumatyzm go wykończył. Tam siedzi. To ten w zielonym swetrze.

Teraz pod Grzegorzem ugięły się kolana. Tego się nie spodziewał. Pierwszy dzień i już go mają? No, nie jego, tylko jego kumpla. Trzeba z nim porozmawiać, może Noel gdzieś wyjechał i ten tu Dave nie ma z nim kontaktu... Michalina lepiej niech siedzi, potem się jej wszystko powie...

Michalina, jakby coś wyczuła, nie zamierzała siedzieć. Podeszła do Grzegorza.

- Nie mogę wytrzymać. Dowiedziałeś się czegoś?

- Ten facet w kącie to Dave McCormick.

- Nie żartuj!

- Nie żartuję. Powiedzieli mi, że Jima nie ma, Noela nie znają, a Dave tam siedzi.

- Grzegorz! Słuchaj...

- Czekaj. Nie kończ. Chcesz sama z nim rozmawiać?

- Tak. Dziękuję ci. Kocham cię, Grzesiu. Trzymaj kciuki.

Grzegorz skinął głową i odszedł do stolika, na którym stało nietknięte kilkenny.

Michalina podeszła do niemłodego mężczyzny z pobrużdżoną, zarośniętą, sympatyczną twarzą, krótko ostrzyżonymi, siwymi włosami i zniszczonymi rękami. Popijał wolno swoje piwo, pogryzając rybne czipsy. Spojrzał na nią pytająco.

- Mogę?

Kiwnął głową obojętnie, ale znacząco rzucił okiem po sali, na której było sporo wolnych stolików.

- Przepraszam...

Spojrzał na nią uważniej.

- Przepraszam, pan jest Dave Mc Cormick? Przepraszam, że jestem natrętna. To dla mnie bardzo ważne. Pan Dave McCormick?

Odstawił szklankę i przyjrzał się jej uważnie, nic nie mówiąc. Michalina też milczała, tylko jej serce waliło jak szalone.

- Pani jest córką Noela?

Michalina usiadła z wrażenia.

- Skąd pan wie?

- Jest pani do niego podobna. W stosownym wieku. To pani?

- Tak. Nazywam się Michalina Hart. Czy ma pan jakiś kontakt z moim ojcem?

- Mów mi Dave. Długo trwało, zanim zdecydowałaś się przyjechać.

- To on nas zostawił. Miałam sześć lat!

Dave spojrzał na nią spod oka.

- Może i tak. Ale po jego wypadku mogłaś się zainteresować własnym ojcem. Ja tam nie jestem z tej nowej szkoły, co to dzieci osobno i rodzice osobno. Rodzina to rodzina.

- Nie wiedziałam o wypadku. Co się z nim teraz dzieje?

- Nic specjalnego się nie dzieje.

Zdenerwowanie Michaliny zaczęło powoli ustępować miejsca lekkiej irytacji. Ten facet był jakiś nawiedzony. Niemniej nie należało go denerwować, a zwłaszcza, broń Boże, obrazić.

- Dave, proszę. Powiedz, gdzie mam szukać ojca? Mieszka w Killybegs?

- Nieźle mówisz po angielsku.

- Od urodzenia. Gdzie jest mój ojciec?

Nagły strach chwycił ją za gardło. A może on już nie żyje?

- Dave, proszę! Bawi cię to? Masz z ojcem kontakt, czy nie?!

Dave McCormick wzruszył ramionami.

- A jak myślisz?

Myślę, że jesteś stukniętym sadystą - uznała w duchu Michalina, a głośno powiedziała:

- Uważam, że masz. Nie wiem, dlaczego nie chcesz mi o tym powiedzieć. Nie mam sposobu, żeby cię do tego zmusić. Słuchaj. Mieszkam w "Bay View Hotel". Gdybyś zmienił zdanie, zadzwoń tam. Jeżeli ci się nie będzie chciało dzwonić, to ja tu przyjdę jutro i pojutrze. O tej porze. Do widzenia.

Dave wzruszył ramionami i sięgnął po kolejnego czipsa.

Michalina wstała od stolika i ruszyła do wyjścia. Grzegorz podążył za nią. Miała nadzieję, że rybak zawoła ją w ostatniej chwili, ale nic podobnego nie nastąpiło.