Chłopki Opowieść o naszych babkach (twarda)

Wciągająca historia z miejsc w Polsce, (m.in miasteczko na Podkarpaciu) które są bliskie mojemu sercu. Bez koloryzowania opowiada jak to dawniej bywało i co kobieta robić tylko mogła, a co absolutnie powinna. Niemal dokumentalny opis życia naszych babek, ich trosk i tego co mogło je spotkać w czasach w których przyszło im żyć. To co spotykało wiejskie kobiety zostało oparte na prawdziwych relacjach, listach i wspomnieniach, dlatego wzbudza prawdziwe emocje. Książka pokazuje życie, którego dzisiaj młodsi nie znają, a starsi przypomną sobie "jak to zawżdy bywało",. To pozycja, która powinna być czytana w szkole, by przedstawić uczniom historię i zmiany jakie dotknęły Polskę i polską wieś przez pryzmat kobiet. Opisy to majstersztyk historyczny ukazujący trudne życie przed laty , ale nie tak odległe, żeby nie móc sobie tego wyobrazić. Czytając ją mamy ochotę porozmawiać z babcią i dopytać czy faktycznie tak to wyglądało. Czy nasze babcie i prababcie miały taki problem, by się kształcić, pracować zawodowo i rozwijać swoje pasje, a zarazem gdzieś zawsze drzemała w nich chęć zmieniania świata, ambicja i marzenia, które budziły się w głowach kobiet pracujących na polu.Czy piekąc chleb i wałkują ciasto myślały o wielkiej miłości czy tylko prały kolejne tetrowe pieluszki dla swojego licznego potomstwa, bo to wiadomo musiało się pojawić. Chłopki wzbudzają szczere zainteresowanie i przywołują niełatwą do zrozumienia historię

,,Chłopki. Opowieść o naszych babkach" to swoista kopalnia wiedzy o życiu kobiet na wsi około stu lat temu. Kobiet bez praw, bez szkół, ale z marzeniami i niejednokrotnie ambicjami. Silne ponad  miarę, utrwałe i uparte. Spracowane, przygniatane obowiązkami, znużone codziennością, zmęczone egzystencją w trudnych warunkach, bez wsparcia najbliższych. W książce podzielonej na szesnaście rozdziałów poznacie koleje losów wielu dziewcząt, którym przyszło żyć w świecie, który nie bym im przychylny.
Autorka poświęciła ogrom pracy, żeby przybliżyć czytelnikowi realia tamtych czasów, pełnych pracy od świtu do nocy, wypełnionych troskami, problemami i zmartwieniami. Taki reportaż zostaje w pamięci, skłania do refleksji, ale też powoduje, że gdzieś pod powieką kręci się łza. Nad czytelnikiem roztacza się aura bezsilności. Bo jakkolwiek by nie spojrzeć kobiety miały zdecydowanie gorzej dziwgając na swoich barkach dom, dzieci a i nie stroniły od pracy w polu. Trudne i ciężki było to życie. Bez większych perspektyw, bo po co babie szkoła, tyłków  głowie by się jej poprzewracało. Abstarchujac już od tego, że wielu rodzin nie było stać żeby posłać dzieci do szkoły, bo buty, zelówki, inne niezbędne przybory... często było to nierealne. Lektura oprócz głównego tematu kobiet na wsi ukazuje perspektywę na całą wiejską społeczność, traktowaną jak piąte koło w u wozu, wykorzystywaną do granic możliwości. Smutny był to obraz.
Warto przeczytać tę książkę, poznać historię, bo wiele naszych zachowań jest głęboko zakorzenionych właśnie w historii naszych rodzin, naszego pochodzenia.

Ps. moja mama do tej pory wspomina plindze, żelazne kluski czy prażoki. O i ile placki ziemniaczane polubiłam już jako dorosła osoba o tyle do postalych dwóch nie jestem przekonana do tej pory???? niemniej już wiem dlaczego w polskiej kuchni królują ziemniaki w tak różnych postaciach...

Chłopki to kolejna książka autorstwa Joanny Kuciel Frydryszak. Kolejna wspaniała książka autorki. Poprzednia, która mnie zachwyciła to Służące.
Treść wywołała we mnie falę wspomnień. Przed kilkoma dekadami spędzałam każde ferie, każde wakacje u ukochanej babci na wsi. Babcia, złota kobieta, bardzo doświadczona przez życie, wiele mi o sobie i swojej rodzinie, mamie, rodzeństwie opowiadała. Do dziś pamiętam te historie, czuję zapach pieczonego przez babcię chleba, czy smażonych powideł. Ehh to były casy, to byli ludzie, zupełnie różni od większości ludzi żyjących teraz.
Chłopki nie są książką, której celem jest wzruszanie czytelnika. Jednak jestem przekonana, iż wiele osób, w tym i ja, mocno się ta lekturą wzruszy.
Autorka w mistrzowski sposób przedstawia szeroko pojęta historię kobiet ze wsi. Jest to także cegiełka uzupełniająca bibliotekę historii społecznej Polski.
Bazując na wspomnieniach, listach, zdjęciach, pamiętnikach, artykułach prasowych Kuciel Frydryszak stworzyła mistrzowską książkę, w której głos oddaje swoim bohaterkom. To co mają one nam do powiedzenia w wielu osobach wywoła falę wspomnień, ale w wielu także wielkie zdziwienie.
Wspomniałam, że moja ukochana babcia wiele mi o sobie, swojej rodzinie opowiadała. Jednak będąc dzieckiem nad motywami, konsekwencjami nie zastanawiałam się. Dopiero teraz, wiele lat po jej śmierci, w trakcie lektury Chłopek pewne fakty powiązałam i nie ukrywam wiele zrozumiałam, m.in. czasami dziwne zachowanie babci.
Chłopki to arcyciekawa, doskonała merytorycznie książka, która ma także aspekt uświadamiający, jak na przestrzeni kilku dekad, maksymalnie 100 minionych lat, zmieniło się nasze społeczeństwo, jego decyzje, możliwości, jak zmieniły się same kobiety, jakiej zmianie uległo ich życie. W wielu kwestiach szokujące zmiany. Polecam. Mistrzowska i zdecydowanie warta przeczytania książka.

Już od dawna po Polsce krąży dowcip o ?szlachcie, która nie pracuje? i osobach chwalących wykwintnym pochodzeniem, ponieważ ich nazwisko charakteryzuje konkretna końcówka. Jednak ileż można czytać o księżniczkach? Czasem należy pochylić się nad prawdą, często trudną, ale wartą uwagi. Tak, jak zrobiła to Joanna Kuciel-Frydryszak, oddająca hołd polskim chłopkom.

Oto książka, która premierę miała bardzo niedawno, a już zbiera praktycznie same pozytywne opinie. I ja to doskonale rozumiem, bo mamy do czynienia prawdopodobnie z najlepszym tegorocznym reportażem. Sięgając po swój egzemplarz byłam gotowa na dużą dawkę wzruszeń ? cóż, nie zawiodłam się. Autorka z empatią oraz szacunkiem przybliża czytelnikom losy kobiet prowadzących życie w czasach, gdy na barkach nosiły dosłownie cały ich świat. Zmęczone biedą, nieustannym strachem o zdrowie bliskich, a dopiero później o swoje. Mogły być prababkami większości z nas, a teraz my możemy na nie spojrzeć z perspektywy lat. Spojrzeć z czułością, próbą pojęcia ich ciężkiego położenia.

Rzadko kiedy miały powód do śmiechu, ale też były młodymi dziewczynami, poszukującymi swego mitycznego kwiatu paproci. Kuciel-Frydryszak włożyła w tę publikację dużo pracy, przedstawiając nam zmiany historyczne oraz społeczne, dotykające Polskę na przestrzeni różnych okresów. Myślę, że aktualnie, po lekturze, wielu z nas lepiej zrozumie pewne zachowania charakterystyczne dla starszych członków naszych rodzin, a mające swoje korzenie w pokoleniowych traumach. Marzymy o nowych modelach telefonu, tytułowe bohaterki marzyły o porządnej parze butów. I nie chodzi o to, żeby czuć się winnymi, bo żyjemy w bardziej komfortowej rzeczywistości. Po prostu ?Chłopki? zmuszają do mnóstwa refleksji, klarowniejszego zerknięcia w tył, abyśmy mocniej szły naprzód. Wręcz parły, z siłą naszych przodkiń, a były niesamowicie silne.

Mimo trudnego tematu, książkę czyta się szybko, w czym pomaga świetny styl, w jakim ją napisano: rzeczowy, konkretny, pozbawiony zbędnego oceniania, choć pełen empatii. Jeśli szukacie reportażu godnego wszelkiej uwagi, oryginalnego, to właśnie go znaleźliście. Ogromnie mnie cieszy, iż miałam okazję po ?Chłopki? sięgnąć, emocje towarzyszące lekturze zostaną ze mną na długo. Zamierzam zacząć jeszcze raz, od początku, z ołówkiem w ręku, aby podkreślić najistotniejsze fragmenty.