Anna Gorzki smak miodu

Czwarta część sagi "Wiek miłości, wiek nienawiści"

Powieść inspirowana losami kresowej rodziny autorki. Dogłębne i rzeczowe fakty, tło historyczne, ówczesny realizm przeplata fikcja literacka.
Rok 1947 radość z zakończenia wojny i tysiące dzieci ukrywających się w lasach. "Wilcze dzieci" tak nazywano niemieckie sieroty, które uciekły z Prus, gdy tereny zajęła Armia Czerwona.
Doświadczyły przemocy, rzeczywistości która ukształtowała ich życie.
Przerażone, skazane na poniewierkę, niewyobrażalnie głodne, błąkały się po Litwie niejednokrotnie ocierając się o śmierć. Niektóre z nich zostały przygarniete przez litewskie rodziny, przekazane NRD, wiele zmarło z wycieńczenia, choroby lub zginęły z racji pochodzenia.
Śledzimy losy 13 letniej Anny, która jako 7 latka zostaje rozdzielona z matką. Niewiele pamięta, czas skutecznie pozacierał wspomnienia.
Razem z nią przeżywamy, głód, poniżenie, rozpacz, pierwszą miłość i rozczarowanie.
Poznajemy wstrząsająca prawdę o jej życiu i rodzinie.
,,Droga do prawdy bywa wyboista i nie zawsze rosną przy niej kwiaty, ale daje mocniejsze oparcie dla stóp"
Przemoc, kanibalizm, gwałty, głód w zderzeniu z którym zanika poczucie godności.
Autorka w bardzo autentyczny i odczuwalny sposób przedstawia realia, dramat i cierpienie niewinnych ofiar wojny.
To właśnie im poświęcona jest ta powieść, której klimat przenika, porusza i zostaje w pamięci.

Czwarta część sagi ?Wiek miłości, wiek nienawiści"

Powieść inspirowana losami kresowej rodziny autorki. Dogłębne i rzeczowe fakty, tło historyczne, ówczesny realizm przeplata fikcja literacka.
Rok 1947 radość z zakończenia wojny i tysiące dzieci ukrywających się w lasach. "Wilcze dzieci" tak nazywano niemieckie sieroty, które uciekły z Prus, gdy tereny zajęła Armia Czerwona.
Doświadczyły przemocy, rzeczywistości która ukształtowała ich życie.
Przerażone, skazane na poniewierkę, niewyobrażalnie głodne, błąkały się po Litwie niejednokrotnie ocierając się o śmierć. Niektóre z nich zostały przygarniete przez litewskie rodziny, przekazane NRD, wiele zmarło z wycieńczenia, choroby lub zginęły z racji pochodzenia.
Śledzimy losy 13 letniej Anny, która jako 7 latka zostaje rozdzielona z matką. Niewiele pamięta, czas skutecznie pozacierał wspomnienia.
Razem z nią przeżywamy, głód, poniżenie, rozpacz, pierwszą miłość i rozczarowanie.
Poznajemy wstrząsająca prawdę o jej życiu i rodzinie.
?Droga do prawdy bywa wyboista i nie zawsze rosną przy niej kwiaty, ale daje mocniejsze oparcie dla stóp"
Przemoc, kanibalizm, gwałty, głód w zderzeniu z którym zanika poczucie godności.
Autorka w bardzo autentyczny i odczuwalny sposób przedstawia realia, dramat i cierpienie niewinnych ofiar wojny.
To właśnie im poświęcona jest ta powieść, której klimat przenika, porusza i zostaje w pamięci.

Wioletta Sawicka to autorka 10 książek, w tym także ciepło przyjętej sagi ,,Wiek miłości. Wiek nienawiści". Jak wypada najnowszy tom?

,,Gorzki smak miodu" to czwarta część cyklu, którą można czytać jako odrębną całość, ponieważ nie będziemy zagubieni w wydarzeniach. Dla miłośników sagi, to publikacja obowiązkowa. O czym właściwie jest? Obecnie poznajemy Elise von Hoffenberg, a właściwie Annę Różycką, pół Polkę, pół Niemkę, która po klęsce Niemców zmuszona jest razem z ciotką, macochą i braćmi ukrywać się w lesie. Nie ma jedzenia, opału, jedynym ratunkiem jest przeprawianie się na litewską stronę, by zyskać choć trochę pożywienia. Litwinom jednak grożą konsekwencje za pomoc Niemcom. Dodatkowo w czasie przepraw za Niemen nie wszyscy wracają...

Wioletta Sawicka pokazuje ogrom wojennych zniszczeń, to, do czego zmuszani byli Niemcy, jeśli chcieli przeżyć. Nie brak brutalnych opisów wspomnień zadanych gwałtów na kobietach przez Rosjan. Szczególnie zapadła mi w pamięć scena polowania sowieckich sołdatów ,,na wilki". Elise jako najstarsza wychowana rygorystycznie, ale z miłością przejmuje dowodzenie w rodzinnym przeżyciu w ukryciu. Pomaga jej poznany przy okazji przerzutów po jedzenie Marcus. Tymczasem Maria Różycka pochodząca z wileńskich Kresów, matka Anny, szaleje z niepokoju, wciąż wierząc, że jej córka wróci do domu. Czy doczekają ponownego szczęśliwego spotkania?

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wioletty Sawickiej, jednak muszę przyznać, że lektura wywarła na mnie ogromne wrażenie. Czyta się ją bardzo płynnie, emocjonująco, nie jest napisana na siłę i da się to wyczuć. Autorka wzorowała się poniekąd na historii własnej rodziny, zaś w przygotowaniu na 2022 rok znajduje się V tom sagi. Ja do tego czasu z pewnością nadrobię pozostałe historie rodu Ostojańskich. Kobiety niezłomne, z pasją, niełatwo poddające się losowi. Gorąco polecam.