Wenus umiera Audiobook CD Audio

leżącą na podłodze kobietę. Jest rozczochrana, ma rozerwane ubranie. Policjant słyszy za sobą, jak pozostali przeszukują mieszkanie. - Powiedziałem - mówi spokojnie - żebyś się odsunął od okna. - W dupie cię mam. - Rób, co mówię. - To podejdź. - Chcesz ołów w kolano? - odpowiada ciszej Emil. - Po co przyszliście? - Do twojej żony - mówi Kosarewicz zza pleców Stompora. - Na kawę. - Nie zapraszałem was. - Masz trzy sekundy. Raz, Emil opuszcza lufę w kierunku kolana zbira. Kobieta szlocha głośniej. Rzezimieszek uśmiecha się lekceważąco, ale unosi ręce i odsuwa się od parapetu. To złodziej luksusowych samochodów, na którym ciążą także zarzuty rozboju i ciężkiego uszkodzenia ciała. - Dobra, dobra! Coś taki nerwowy? - Zaczynasz mnie wkurwiać. A pani na podłodze - mówi Emil wyraźnie - proszę powoli wstać, wolno się odwrócić i podejść. Kobieta kiwa głową. Emil dostrzega rozerwane ubranie, siniaki i krew pod nosem. - Wasałyk, co ty odpierdalasz? - pyta Stompor, zaciskając zęby, bo akurat nie tego się spodziewał. - No co? Na frytki mi przyszła ochota. - O szóstej rano? - U siebie jestem. Lepiej powiedz, kto mnie sprzedał. Ta szmata? - Sam jesteś szmata. - No, no, no. Uprzejmiej do obywatela. - Powiedziałem, morda! - Nie tym tonem, chuju! A ty, szmato, zobaczysz, jak już wyjdę - grozi żonie Wasałyk. - A rusz się teraz, to nie ręczę za siebie. Mieszkanie jest zadbane. Emil zwraca uwagę na krzyż i obraz Matki Boskiej wiszące na ścianie. Widywał takie mieszkania, kiedy pracowali z Kosarem w patrolu interwencyjnym. Kobieta zastyga w bezruchu w pół kroku, pomiędzy Emilem, mężem a kuchenką, i wlepia przerażone spojrzenie w policjanta. - Spokojnie, proszę pani. Proszę zrobić to, co powiedziałem. - Nie mów jej, co ma robić! To moja żona. I mój dom. - Trzymaj pysk, gnoju. Wolno się obróć i połóż ręce na karku. - Zapomnij. - Bandzior rozrywa koszulkę i przesuwa dłonią po wytatuowanej klatce piersiowej. Emil robi krok w kierunku kobiety i kątem oka dostrzega dziecko pod ścianą. Na szyi dziewczynki widać czerwone pręgi, a na przedramionach rany od oparzeń papierosami. Kosar przechodzi za plecami Stompora po dziecko, a wtedy zbir błyskawicznym ruchem zakłada pętlę ze zrolowanej koszulki na szyję kobiety. - Nie ruszaj się, kurwo! - mówi, stając za jej plecami. - I co teraz, chuje? - Puść ją - mówi cicho Emil. - No, to podejdź. I zakładaj kajdanki, cwaniaku. - Na kajdanki poczekasz. Najpierw wpierdol. - Chyba się przesłyszałem. - Zaskoczony oprych przechyla głowę. - Nie, będzie wpierdol. - Chyba śnisz. - Chyba masz pecha, bo tak się nieszczęśliwie dla ciebie złożyło - Emil wolno opuszcza broń - że mam pewne zasady. Staram się na przykład bronić słabszych. - Zabezpiecza pistolet, wkłada do kabury, nie spuszczając wzroku z agresora. - A ty znęcasz się nad kobietą i dzieckiem. I za to cię rozliczę od razu. Bez sądu. - Nie twoja sprawa. - Widzę, że nie zrozumiałeś. Obie są słabsze, a ty wyglądasz na wyjątkowego gnoja. I kanalię. Dlatego dostaniesz wpierdol. - To nie Ameryka, kowboju. - Emil, proszę cię. Daj spokój. To nie nasza sprawa. Mieliśmy go tylko zatrzymać - stopuje Kosar. - No, twój kumpel ma rację. Nie jesteś jakimś polepszonym szeryfem. - Wasałyk kiwa głową. Ale Emil słyszy tylko płacz dziewczynki. Skupia się na szlochającej, przerażonej kobiecie z pętlą na szyi. Spogląda w oczy bandyty, zaciska zęby i wie, że choćby miał za to odpowiedzieć, da gnojkowi nauczkę. - Sadysta patrzy ci z oczu. - Na twarzy policjanta pojawia się nieprzyjemny, zimny uśmiech. - Lubię się z takimi gnojkami zabawić. - Wylecisz z psiarni. - Emil, proszę cię! Zróbmy tylko swoje! - Spierdalaj, Kosar. A ty, gnoju, szykuj się do tańca. - Kim ty, kurwa, jesteś, psie zajebany? Nie tacy jak ty byli cwani. I co? I gówno! Dobrze wiesz, że mam cię w dupie. - Odsuń się od niej. - W dłoni Emila pojawia się krótka pałka teleskopowa. - Spierdalaj. - Wykonuj polecenia. - Spierdalaj, powiedziałem! U siebie jestem, no nie? - Zostawcie, on nic mi nie zrobił... Panowie, proszę - odzywa się żona przerażonym, słabym głosem. - No i co, kurwy jebane? Wypierdalać z kwadratu! - Po raz ostatni mówię - ostrzega Emil. - Odsuń się od niej, odwróć i połóż ręce na karku. A potem wolno połóż się na brzuchu. - ...o szafkę się uderzyłam, mąż się zdenerwował i nakrzyczał. Panowie! On nie jest zły człowiek. Bandzior się uśmiecha i zaciska pętlę na szyi kobiety. Emil ma mało miejsca, ale metal trafia w udo agresora. Ten krzywi się z bólu, rozluźnia chwyt. Gliniarz poprawia, w przedramię. Kosarewicz przejmuje kobietę. Kolejne dwa uderzenia lądują na plecach Wasałyka. Wtedy wytatuowany oprych zsuwa garnek z kuchenki. Wybuch oleju odrzuca wszystkich w głąb korytarza. Wszystkich z wyjątkiem sprawcy. 3 Larwy pełzają po gładkiej, ciemniejącej skórze. Są żółtawe, ruchliwe i tłuste. Wydobywają się z każdego otworu ciała. Żerują. Smród jest nie do zniesienia. Baczyński patrzy na przekrzywioną głowę i otwartą szczękę. - To człowiek - mówi, zaciskając nozdrza. - Cały w igłach i liściach. - Jesteś pewien? - Na sarnę nie wygląda. - Przyjąłem - odparł dowodzący. - Czekaj tam. - Jakby ktoś go rozszarpał. I to parę dni temu. Ratownik wycofuje się i spogląda na drzewa, by zająć pozycję z wiatrem. Widok obnażonego do połowy ciała z wyszarpanymi jelitami, które od kilku dni toczy robactwo, zrobiło na nim upiorne wrażenie. Chwilę później labrador macha ogonem. Pierwszy idzie siwy Górowski, tuż za nim podąża sporo młodszy strażak z OSP. Siwy zatrzymuje się, obrzuca kolegę wzrokiem, zgina się wpół z rękami na kolanach i głośno oddycha. Strażak rusza w kierunku ciała. - One chyba wróciły - mówi Baczyński, wskazując znalezisko. - Trzeba uważać. - To niemożliwe - sapie siwy. - O kurwa! Ale tu jebie! - Szafran! Trochę szacunku przy zmarłym - syczy Baczyński. - To mógł być ktoś z twojej rodziny! - Trupowi i tak już wszystko jedno. A z jego dziewczyną chodziłem do liceum. - Dobra! Spokój. Mirek, Arnold! - Górowski unosi ręce. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni - dodaje, ocierając pot z czoła - ale skakanie sobie do gardeł nic nam nie da. Spoglądają na zwłoki. Skóra mężczyzny w niektórych miejscach zdążyła już sczernieć i napęcznieć. Spod liści widzą dżinsowe krótkie spodenki, takie same jak na zdjęciach poszukiwanego. Denat ma długie włosy i okulary. Ponad wszelką wątpliwość - to on. - Naprawdę myślicie, że to niedźwiedź? - Nie mów, że nie słyszałeś, co ludzie opowiadają - mruczy Baczyński. - To też zresztą wygląda na jego robotę. - Nikt nic nie widział - zauważa siwy. - Ja też nie uwierzę, jak nie zobaczę. - Ludzie gadają - wtrąca strażak. - To tylko gadanie. - Szafran może mieć rację - dodaje Baczyński. - Roboty tu nie ma. W lasach jest spokojniej, pola leżą odłogiem. Wsie się wyludniają, ludzie wyprowadzają się do miast. Mogły wrócić. Tu mamy dowód. To przecież nie wygląda na zawał ani udar. - Ratownik wskazuje antenką motoroli zagłębienie pod skałką. Górowski wydyma usta, obrzuca kolegę wzrokiem, a potem zaciska zęby, spoglądając na strażaka. Powiew wiatru porusza liśćmi, ale zamiast chłodu rozgrzane i lepkie powietrze przynosi nowy fetor. Tym razem to odór drugiego, również na wpół rozłożonego już ciała. 4 Niecałe pięć godzin później na parkingu pod Kopą przy drodze wojewódzkiej numer 387 prowadzącej z Kudowy-Zdroju do Ścinawki Górnej pracownicy zakładu pogrzebowego ostrożnie układają drugi, zamknięty szczelnie na zamek błyskawiczny foliowy worek do karawanu pod niezadowolonym spojrzeniem komendanta Dziadkowicza. - I co teraz? - pyta Baczyński. - Najlepiej byłoby, żeby jeszcze dzisiaj was przesłuchać - odpowiada siwy, wysoki i szczupły oficer, po czym spogląda na worek z ciałem. - Nas? - No, was, was, Szafran. Co się tak dziwisz? - Przecież nic nie zrobiliśmy. - Znaleźliście ciała i byliście na miejscu zdarzenia. Mirek Szafran zerka na Baczyńskiego. Ten głaska po głowie leżącego przy prawej nodze psa. Siwy dowódca Wałbrzysko-Kłodzkiej Grupy GOPR zaciska usta. - Ten dzień i tak już jest do niczego, a oni muszą to zrobić. - Wskazuje na policjanta. - Będziemy to mieli z głowy. - Tak będzie najlepiej. Pół godziny i będziecie wolni. - A Pawelec? - pyta Szafran. - On doszedł po nas. - Wiem, Mirek, ale sami widzicie. Trafiło go. - Jak każdego. - Nie, nie jak każdego, komendancie. - Baczyński rzuca niedopałek pod nogi. - Dla nas to tylko ciała - dodaje, rozcierając butem resztkę papierosa na wciąż ciepłym asfalcie. - On znał ją osobiście. Cztery pary oczu spoglądają w stronę mężczyzny. Człowiek w zielonym mundurze strażnika leśnego siedzi nieruchomo przy terenowym samochodzie Parku Narodowego Gór Stołowych, oświetlony trupiobladym światłem latarni, i wpatruje się tępym wzrokiem w las. Zwierzę przy nodze Baczyńskiego nagle unosi łeb, stawia uszy i odsłania zęby, kiedy czarny jeep grand cherokee przejeżdża drogą. A potem kładzie uszy na karku, układa łeb na łapach przed sobą, wydając krótki, cichy, niski dźwięk. - Jego też będzie trzeba przesłuchać - komendant kiwa głową - ale jak dojdzie do siebie. Wy jedźcie do komisariatu. Zróbcie, co trzeba. - Jeśli to niedźwiedź, to lepiej, żebyśmy tutaj nie stali - stwierdza Baczyński. Andrzej Pawelec odrywa się od pachnącego żywicą cichego lasu i wolno podchodzi. Żaden nie ma odwagi, żeby spojrzeć w jego podpuchnięte od łez oczy. - Słyszycie? - Co mamy słyszeć? - pyta Baczyński. - Nic nie słychać. - Ten las słyszał wszystko. I wie, jak doszło do tego. - Jedź do domu. - Nie, pojadę z wami. Możecie mnie przesłuchiwać. - Możemy to załatwić też jutro - odpowiada oficer. Pawelec spogląda pod latarnię, gdzie tłoczą się roje owadów. Potem parking pod Kopą przy najbardziej krętej drodze w Polsce pustoszeje. Las wokół wciąż jest milczący, cichy, spokojny. Ta cisza jest milczeniem w sprawie tego, co stało się tam owego tragicznego popołudnia. 5 Naczelnik Wydziału Kryminalnego Komendy Wojewódzkiej Policji w Wałbrzychu podinspektor Janusz Antkowiak podszedł do kalendarza i wyrwał kartkę z datą 26 sierpnia 1998 roku, a następnie przesunął po wąsach, wzdłuż kącików ust, dwoma palcami. Był w świetnym nastoju. W radiu wesoło śpiewał Sinatra. Policjant rozładował pistolet, odłożył broń do szafy, obok położył legitymację. Zerknął raz jeszcze, poprawił legitymację, przekręcił klucz. Wtedy zadzwonił telefon. - I co tam, proszę ja ciebie, w Kotlinie Kłodzkiej? - Ziemi kłodzkiej. Szczytna to już nie kotlina, komendancie. Wszystkie czynności wykonane. Papiery zrobione. Melduję, że nie mamy sobie nic do zarzucenia. - Ty mi tu nie melduj! Pytam, co masz. - Moskal w noc z piętnastego na szesnastego sierpnia bawiła się w dyskotece Relax w Szczytnej. Około trzeciej piętnaście wyszła z lokalu i udała się w kierunku Dusznik, do domu - wyrecytował. - I co? - Na razie nic więcej. - Jak to, kurwa nic więcej? Minęło dziesięć dni od zabójstwa i nic nie masz? Co ty mi tu pierdolisz za uszami? Sama wyszła? Co się dalej stało, że dwa dni później kierowca pekaesu zauważył, jak leży sztywna, z rozwaloną głową, w rowie przy drodze? - Wyszła z byłym chłopakiem - westchnął Antkowiak i usiadł przy biurku. - Chłopak przesłuchany, wygląda na to, że to nie ma z tym nic wspólnego. Rodzina, koledzy i koleżanki tak samo. Nawet ochronę dyskoteki przesłuchaliśmy, jak chciał prorok. - Prorok? - No tak - odpowiedział Antkowiak. - Znaczy prokurator. - Znam nasz żargon - mruknął zirytowany komendant. - Tylko się dziwię, że sobie roboty dołożył. - Chyba czytania, bo i tak nie mamy podejrzanych. Zebraliśmy ślady, czekamy na wyniki z laboratorium. Nic. Ciało częściowo obnażone, więc wygląda na to, że została zgwałcona. - I to mnie właśnie martwi. - Zgwałcenie? - Nie o to chodzi - mruknął komendant Pszczoła. - Spokojnie. Będzie dobrze. Czekamy na rozwój wypadków. Przyjdą wyniki i możliwe, że coś wyjdzie z nich ciekawego. - Mnie nie interesuje ,,możliwe - niemożliwe". Wysoki, szczupły, ale wyprostowany policjant wstał, podszedł do okna i jego postać odbiła się od szyby. Z powodu charakterystycznego prostego trzymania się oraz wydatnego nosa żona kiedyś twierdziła, że przypomina de Gaullea. On poza wzrostem nie widział podobieństw, ale odkąd w 1967 roku złożył ślubowanie, wiedział, że komendant wojewódzki telefonował po piętnastej trzydzieści tylko w naprawdę nadzwyczajnych okolicznościach. - Niewykluczone, że z tego, co tam zebraliśmy, coś się wykluje, ale na razie trzeba czekać, a ja idę na urlop - podsumował Antkowiak bez emocji. - Będziesz, proszę ja ciebie, musiał się wstrzymać - oznajmił komendant. - To urlop zaległy. - Jest potrzeba służby. - Co się stało? - zapytał gliniarz i zamknął oczy, aby nie patrzeć na własne odbicie w szybie. A więc wyjaśniło się, w jakiej sprawie ten telefon. Racjonalne wytłumaczenie mogło być tylko jedno i Antkowiak je znał, niestety, aż za dobrze. Tak samo jak Pszczołę. - Jaka jest ta nadzwyczajna potrzeba służby? - Mamy kolejne zwłoki. - Gdzie? - W dupie! - mruknął Pszczoła. - Przecież nie tutaj! Zrobiło się w tej twojej Kotlinie Kłodzkiej bardzo niefajnie. Sęk w tym, że niedaleko. Sześć kilometrów od Szczytnej. A ty odpowiadasz za ten rejon, więc pojedziesz tam jutro i obejmiesz sprawę nadzorem. I nie mów, że coś się nie da, bo przyjdzie ktoś i to zrobi! - To niech przychodzi. - Choleryk wziął górę w Antkowiaku. - Antek! - Moja córka odbiera dyplom. - I tym gorzej dla ciebie - uciął Pszczoła. - Nie żyje chłopak, lat dwadzieścia pięć. I dziewczyna o rok młodsza. Byli parą. Można powiedzieć, że to studenci. On z Wrocławia, a ona z Międzylesia. Personalia ustalone ponad wszelką wątpliwość. Są teraz w prosektorium - odparł komendant. - W Kłodzku. Jutro sekcja. Te kilka zdań oznaczało kłopoty. Wprawdzie jutro był piątek, a Antkowiak obiecał córce wolne od poniedziałku, ale nie na darmo pracował w jedynce, żeby nie mieć pojęcia, co mogą znaczyć równocześnie dwa nowe ciała w tym samym rejonie. - Zajmuję się już czymś innym. - Uhm - odparł komendant. - Urlopem, co? - Pan wie, że on mi się naprawdę należy? - A ty wiesz, że to już nie jest sprawa dla rejonu, co? Rodzina jeszcze nic nie wie - powiedział komendant. - Zwłoki znaleziono w górach, przy szlaku. Jeśli się okaże, że to zabójstwo, mamy przejebane. I dlatego dzwonię. - O co chodzi z tym ,,jeśli się okaże"? - To może być sprawka niedźwiedzia. I wiem, jak to brzmi. Jeszcze czegoś takiego, proszę ja ciebie, nie mieliśmy - odparł mniej oficjalnie Pszczoła. - Tam jest Park Narodowy Gór Stołowych. Wszędzie lasy. Po czeskiej stronie to samo. Strażnicy parku twierdzą, że był tam widziany niedźwiedź z młodym. To nie jest pewne, ale dwa rozszarpane trupy już tak. - I mieliby zostać zabici przez misia? - Sam jesteś miś - zirytował się Pszczoła. - To nie są, kurwa, żarty! I dlatego pojedziesz tam, rozeznasz się i wszystkiego dopilnujesz. Ciała były obnażone tak samo jak ta twoja Moskal ze Szczytnej. Antkowiak przetarł pozbawioną włosów skórę na głowie i nabrał powietrza. [...]