Wybawiciel

elki. A on wcale nie był wielki, tylko mały. Mały żołnierzyk. Ale później mały żołnierzyk pobiegnie przez ,,Dolinkę" na M?llerveien, przez most na rzece Aker, gdzie zaczyna się wschodnia część miasta i dzielnica Grünerl?kka, przez park Sofienberg, do kamienicy na G?teborggata cztery, będącej własnością Armii i wynajmowanej jej pracownikom. Otworzy kluczem drzwi do klatki B, może przywita się krótko z jakimś lokatorem, który, miejmy nadzieję, uzna, że Jon zmierza do swojego mieszkania na czwartym piętrze. A on zamiast tego pojedzie windą na piąte, przez strych przejdzie na klatkę A, chwilę będzie nasłuchiwał, czy droga wolna, a potem podbiegnie pod mieszkanie Thei i zastuka umówionym kodem. Ona otworzy drzwi i objęcia, w które będzie mógł się wtulić i odtajać. Zatrzęsło się. W pierwszej chwili myślał, że to trzęsie się ziemia, miasto, fundamenty. Odstawił jedną torbę i sięgnął do kieszeni spodni. Komórka wciąż wibrowała mu w ręku. Na wyświetlaczu ukazał się numer Ragnhild. To już trzeci raz, tylko dzisiaj. Wiedział, że nie może dłużej tego odkładać, musi jej w końcu powiedzieć. Powiedzieć, że zamierza się zaręczyć z Theą. Kiedy tylko znajdzie właściwe słowa. Schował telefon z powrotem do kieszeni, unikając swojego odbicia. Ale podjął już decyzję. Musi przestać być tchórzem. Będzie dzielny. Będzie wielkim żołnierzem. Dla Thei na G?teborggata. Dla ojca w Tajlandii. Dla Pana Boga w niebiosach. - Co znowu? - burknęło w głośniku nad przyciskami. - O, cześć, tu Jon. - Co? - Jon z Armii Zbawienia. Jon czekał. - Czego chcesz? - zatrzeszczał głos. - Przyniosłem trochę jedzenia, może by się wam przydał - Papierosy masz? Jon przełknął ślinę i tupnął w śniegu. - Nie, tym razem starczyło mi pieniędzy tylko na jedzenie. - Cholera! Znów zapadła cisza. - Halo? - zawołał Jon. - Tak, tak. Myślę. - Mogę wrócić później. Rozległ się brzęczyk, więc Jon czym prędzej pchnął drzwi. Na klatce schodowej, wśród żółtych pagórków zamarzniętego moczu, walały się gazety i puste butelki. Mróz jednak sprawił, że Jon nie musiał wdychać przenikliwego słodko-kwaśnego odoru, który wypełniał klatkę w cieplejsze dni. Starał się stąpać lekko, ale i tak tupał na schodach. Kobieta oczekująca go w drzwiach wbiła spojrzenie w torby. Nie chce patrzeć bezpośrednio na mnie, pomyślał Jon. Miała obwisłą, nabrzmiałą po wielu latach nałogu twarz, nadwagę, a pod szlafrokiem brudny biały T-shirt. Z drzwi buchał smród. Jon odstawił torby na podeście schodów. - Czy pani mąż jest w domu? - Tak, jest - odparła miękko po francusku. Była piękna. Miała mocno zarysowane kości policzkowe i duże oczy w kształcie migdałów. Wąskie bezkrwiste wargi. I była dobrze ubrana. Przynajmniej ta jej część, którą widział przez szparę w drzwiach. Odruchowo poprawił czerwoną apaszkę. Oddzielał ich od siebie łańcuch z solidnego mosiądzu, przymocowany do ciężkich dębowych drzwi bez tabliczki z nazwiskiem. Kiedy stał pod kamienicą na Avenue Carnot i czekał, aż konsjerżka mu otworzy, zauważył, że wszystko wygląda tu na nowe i drogie. Okucia, domofon, zamki. A fakt, że bladożółta fasada i białe żaluzje były pociągnięte warstwą brudu z miejskich zanieczyszczeń, podkreślał tylko stałość i solidność tej dzielnicy Paryża. Na klatce wisiały oryginalne obrazy olejne. - O co chodzi? Jej spojrzenie i ton nie były ani życzliwe, ani nieżyczliwe, może skrywały odrobinę sceptycyzmu z powodu jego słabego francuskiego akcentu. - Przynoszę wiadomość, madame. Zawahała się. Ale w końcu zachowała się tak, jak się spodziewał. - Ach tak. Proszę poczekać, zaraz go zawołam. Zamknęła drzwi, naoliwiony zamek zatrzasnął się z miękkim kliknięciem. Przestąpił z nogi na nogę. Powinien lepiej nauczyć się francuskiego. Matka wieczorami wbijała mu do głowy angielski, ale z francuskim nigdy nie mogła sobie poradzić. Wpatrywał się w drzwi. Ładna. Pomyślał o Giorgim. Giorgi o białym uśmiechu, blondynek, drobny jak dziewczyna, był od niego o rok starszy. Czy wciąż był tak samo ładny? Zakochał się w Giorgim, bez uprzedzeń i bez warunków, tak jak potrafią się zakochiwać tylko dzieci. Ze środka usłyszał kroki. Kroki mężczyzny. Majstrowanie przy zamku. Niebieska kreska między pracą a wolnością, prowadząca stąd do mydła i moczu. Wkrótce spadnie śnieg. Przygotował się. [...] PRZYPISY [1] Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 1965 (przyp. tłum.). [2] Główny dowódca Armii Zbawienia na terytorium obejmującym Norwegię, Islandię i Wyspy Owcze ma stopień komandora, odpowiadający stopniowi komisarza (commissioner) w innych krajach (przyp. tłum.). [3] Fretex - sieć prowadzonych przez norweską Armię Zbawienia sklepów z rzeczami używanymi (przyp. tłum.). .