Ebook Policja mobi,epub

�dy win­dą Bel­l­man przej­rzał się w lu­strze. I po­my­ślał, że wszyst­ko się zga­dza. Jest w dro­dze na górę. Mimo spra­wy tego za­bój­stwa. Po­pra­wił je­dwab­ny kra­wat, któ­ry Ulla przy­wio­zła mu z Bar­ce­lo­ny. Po­dwój­ny wę­zeł wind­sor­ski. W szko­le śred­niej uczył Trul­sa wią­zać kra­wat, ale tyl­ko pro­ste­go, cien­kie­go wę­zła. Drzwi w głę­bi ko­ry­ta­rza były uchy­lo­ne, Mi­ka­el je pchnął. Ga­bi­net wy­da­wał się nagi. Biur­ko sprząt­nię­te, pół­ki pu­ste, a na ta­pe­cie wi­dać było ja­śniej­sze pola - śla­dy po ob­ra­zach, któ­re wcze­śniej tam wi­sia­ły. Sie­dzia­ła na pa­ra­pe­cie. Na jej twa­rzy znać było kon­wen­cjo­nal­ną uro­dę, o któ­rej ko­bie­ty mó­wią ,,wspa­nia­ła", ale bez sło­dy­czy i wdzię­ku, mimo ja­snych lal­ko­wa­tych wło­sów uło­żo­nych w ja­kieś ko­micz­ne gir­lan­dy. Była wy­so­ka, moc­nej bu­do­wy, mia­ła sze­ro­kie bar­ki i bio­dra, tego dnia wtło­czo­ne w ob­ci­słą skó­rza­ną spód­ni­cę. Uda skrzy­żo­wa­ne. Mę­skie ele­men­ty w jej twa­rzy pod­kre­ślo­ne przez duży orli nos i zim­ne, nie­bie­skie jak u wil­ka oczy - w po­łą­cze­niu z pew­no­ścią sie­bie w wy­zy­wa­ją­cym spoj­rze­niu - skło­ni­ły Bel­l­ma­na do róż­nych do­my­słów, kie­dy zo­ba­czył ją pierw­szy raz. Uznał wów­czas, że Isa­bel­le Sk?y­en chęt­nie po­dej­mu­je ini­cja­ty­wę i jest skłon­ną do ry­zy­ka ko­ci­cą, lu­bią­cą seks z młod­szy­mi od niej męż­czy­zna­mi. - Za­mknij na klucz - po­wie­dzia­ła. I wca­le się wte­dy nie po­my­lił. Za­mknął drzwi i prze­krę­cił klucz w zam­ku. Pod­szedł do jed­ne­go z trzech okien. Ra­tusz gó­ro­wał nad masą skrom­nych czte­ro - i pię­cio­pię­tro­wych ka­mie­nic. Po dru­giej stro­nie pla­cu Ra­tu­szo­we­go kró­lo­wa­ła li­czą­ca sie­dem­set lat twier­dza Aker­shus, wznie­sio­na na wy­so­kich wa­łach, ze sta­ry­mi, uszko­dzo­ny­mi pod­czas woj­ny ar­ma­ta­mi wy­ce­lo­wa­ny­mi w fiord, któ­ry wy­glą­dał te­raz tak, jak­by po­krył się gę­sią skór­ką i lek­ko drżał w lo­do­wa­tych po­dmu­chach wia­tru. Śnieg już prze­stał pa­dać, a pod oło­wia­no­sza­ry­mi chmu­ra­mi mia­sto le­ża­ło ską­pa­ne w nie­bie­sko­bia­łym świe­tle. Tru­pi ko­lor, po­my­ślał Bel­l­man. Głos Isa­bel­le od­bił się echem od go­łych ścian: - I co po­wiesz, mój dro­gi? Jak ci się po­do­ba ten wi­dok? - Po pro­stu im­po­nu­ją­cy. O ile do­brze pa­mię­tam, po­przed­nia rad­na do spraw spo­łecz­nych mia­ła ga­bi­net o wie­le mniej­szy i znacz­nie ni­żej po­ło­żo­ny. - Nie tam­ten wi­dok. Ten. Od­wró­cił się do niej. Świe­żo mia­no­wa­na rad­na do spraw spo­łecz­nych i prze­ciw­dzia­ła­nia nar­ko­ma­nii roz­su­nę­ła nogi. Majt­ki le­ża­ły obok na pa­ra­pe­cie. Isa­bel­le wie­lo­krot­nie po­wta­rza­ła, że nig­dy nie zro­zu­mie cza­ru wy­go­lo­nej cip­ki, ale Mi­ka­el, wpa­tru­jąc się w dżun­glę, po­my­ślał, że chy­ba musi ist­nieć ja­kieś roz­wią­za­nie po­śred­nie, i pod no­sem po­wtó­rzył cha­rak­te­ry­sty­kę wi­do­ku: po pro­stu im­po­nu­ją­cy. Moc­no stuk­nę­ła ob­ca­sa­mi o par­kiet i po­de­szła do nie­go. Strzep­nę­ła mu z kla­py nie­wi­dzial­ny py­łek. Na­wet bez szpi­lek by­ła­by od nie­go o cen­ty­metr wyż­sza, a w tej chwi­li nad nim gó­ro­wa­ła. Nie wi­dział w tym nic krę­pu­ją­ce­go, prze­ciw­nie, jej roz­mia­ry w po­łą­cze­niu z do­mi­nu­ją­cą oso­bo­wo­ścią sta­no­wi­ły cie­ka­we wy­zwa­nie. Wy­ma­ga­ły od nie­go jako męż­czy­zny wię­cej niż drob­na po­stać i ła­god­na ule­głość Ulli. - Uwa­żam za jak naj­bar­dziej słusz­ne, że to ty za­in­au­gu­ru­jesz mój ga­bi­net. Bez two­ woli współ­pra­cy nie do­sta­ła­bym tego sta­no­wi­ska. - I vice ver­sa - po­wie­dział Mi­ka­el Bel­l­man, wdy­cha­jąc za­pach jej per­fum. Wy­dał mu się zna­jo­my. Per­fu­ Ulli? Mar­ka Toma For­da. Jak one się na­zy­wa­ją? Black Or­chid. Mu­siał je ku­po­wać pod­czas wy­jaz­dów do Pa­ry­ża czy Lon­dy­nu, bo w Nor­we­gii były nie do do­sta­nia. Zbieg oko­licz­no­ści wy­da­wał się nie­praw­do­po­dob­ny. Do­strzegł śmiech w jej oczach, bę­dą­cy od­po­wie­dzią na jego zdu­mie­nie. Za­rzu­ci­ła mu ręce na szy­ję i od­chy­li­ła się do tyłu. - Prze­pra­szam, ale nie mo­głam się po­wstrzy­mać. No tak, cho­le­ra! Po pa­ra­pe­tów­ce w no­wym domu Ulla prze­cież się skar­ży­ła, że zgi­nę­ła jej bu­tel­ka per­fum. Twier­d