W szponach

???? Wciągająca, tajemnicza, momentami brutalna historia, oparta na dwóch liniach czasowych. Poziom adrenaliny przy czytaniu tej pozycji sięgnął u mnie zenitu. Momentami zawiła i skomplikowana fabuła to jest to za co uwielbiam thrillery, a przy tej pozycji dostałam to w idealnych proporcjach. To na pewno nie jest lekka odprężająca lektura.

???? Wielowątkowa fabuła mimo wszystko rozegrana w mistrzowski sposób. Pomimo kilkunastu bohaterów, różnych historii wszystko jest spójne i czytelne. Autorce udało się uniknąć chaosu, mimo licznych zwrotów akcji. Nieraz widziałam to w innych tak złożonych historiach, za co ogromny ukłon w jej stronę. Każde ze zdarzeń czy bohaterów ma tutaj ogromne znaczenie dla finałowego rozwiązania.

???? Historia prowadzona w dwóch liniach czasowych. Co łączy zbrodnie z teraz z przeszłością? Na pozór nic, jednak jest wspólny element, który scala te dwie sprawy w jedną, a którym autorka bardzo mnie zaskoczyła.

???? Autorka zwinnie wciągnęła w swoją historię obraz traumy dziecka po nagłej stracie rodzica. Również matki, która, powinna się rozsypać na milion kawałków i przeżywać żałobę, jednak musi być silna dla swojego dziecka. Ojca, który przeżywa dramatyczne emocje po tym co spotkało jego córke.

???? Warsztat literacki autorki na najwyższym poziomie. Lektura tej książki to czysta przyjemność. Dialogi, opisy, wewnętrzne przemyślenia bohaterów wszystko jest idealnie wyważone. Pomimo że lektura tej książki wymaga większego skupienia, wciągnęłam ją w dwa wieczory.

???? Jeśli tak jak ja lubicie dobre thrillery, to ta książka musi być dla Was pozycją obowiązkowa. Nie pożałujecie. ????

Przeczytałam niemal wszystkie książki Izabeli Janiszewskiej i każda kolejna powieść jest potwierdzeniem Jej mistrzostwa zarówno w budowaniu napięcia, jak i w budzeniu trudnych, głębokich emocji. Emocji, które trzymają nas w tytułowych szponach jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony.

Nie inaczej jest w najnowszej powieści Autorki, która prowadząc czytelnika dwiema liniami czasowymi, współczesną i końca lat dziewięćdziesiątych, funduje mu strzępy obrazu malowanego czarną i czerwoną kredką. Obrazu kipiącego złem, wściekłością, nienawiścią i chęcią zemsty. Obrazu wypełnionego krzywdą dziecka, wyrzutami sumienia, bezsilnością i poczuciem straty. A to ostatnie uczucie odmieniane przez wszystkie przypadki począwszy od utraty najbliższej osoby, samego siebie, swojego poukładanego życia, po poczucie bezpieczeństwa boli najbardziej.

Autorka skąpo dzieli się z czytelnikiem informacjami, a niedopowiedzenia dodatkowo budują napięcie i niepokojący, mroczny klimat tej powieści. Zarówno wątek brutalnie zgwałconej przed laty dziewczynki, jak i, jak się wydaje, uciekającego w zatrważającą fantazję po śmierci ojca sześcioletniego chłopca budzą ciarki i pytania o punkt styczny obu historii. Każda z nich zdaje się być zapalnikiem, który odpalony może doprowadzić jedynie do wybuchu.

Trudno zrzucić z siebie ładunek emocji, którym przygniata czytelnika Autorka, bo wobec krzywdy dziecka nie da się przejść obojętnie podobnie jak wobec potworów, które ją wyrządzają. Świadomość ulotności i kruchości budowanej przez każdego z nas bezpiecznej przystani, którą może zburzyć jedno niespodziewane trzęsienie ziemi nie pomaga. Bo nawet jeśli uda się ją odbudować, to nigdy nie będzie taka sama. Pozostanie w szponach przeszłości i strachu o przyszłość.

Autorka, choć ukazuje nam pełen obraz tej historii, to pozostawia nas z niepokojem i poczuciem nadciągającego zagrożenia. I właśnie takich emocji szukam w thrillerach!