Piąta ofiara

Pod powierzchnią skutego lodu jeziora odnaleziono ciało nastolatki Elli Reynolds, która ma na sobie ubrania innej poszukiwanej dziewczyny. Wszyscy uważają, że za zbrodnią stoi seryjny morderca. Sam Porter na własną rękę kontynuuje pościg za Zabójcą Czwartej Małpy.

"Piąta ofiara" to niesamowita kontynuacja "Czwartej Małpy", w której dzieje się jeszcze więcej zła. Poznajemy dalsze losy bohaterów po wydarzeniach z pierwszej części i tak naprawdę dalej nic nie jest jasne. Mamy wiele intrygujących oraz mrocznych wątków, które chcemy jak najszybciej rozstrzygnąć, ale nie jest to proste. Są nowe ofiary i nowe, jeszcze bardziej przerażające sposoby działania. Zabójca zmienił swą strategię, ale wciąż pozostaje nieuchwytny. No i przede wszystkim rodzą się pytania, czy za przestępstwami działa, aby na pewno ta sama osoba i jak to jest możliwe?
W tej części sporo rzeczy zostaje wyjaśnionych, jednakże nadal mamy wiele niewiadomych i wątpliwości, w szczególności po przeczytaniu całości. Autor cały czas buduje napięcie, każdy szczegół ma dopracowany i solidnie przemyślany, wszystko genialnie zostaje poprowadzone. Od fabuły nie byłam w stanie się oderwać, przeżywałam wszystkie sensacje i kibicowałam bohaterom w ich pościgu. Serdecznie polecam, czytajcie!

Wiecie co? Myślałam, że po znakomitej ?Czwartej małpie?, autorowi będzie trudno pobić swoją historię. Ale oczywiście się myliłam, bo dla mnie drugi tom, czyli ?Piąta ofiara? jest jeszcze lepsza. Nie wiem nawet jak opisać słowami to, co ze mną zrobiła, jakie spustoszenie wywołała w moim umyśle. Jest to znakomicie skonstruowany, brutalny i porywający thriller, który zabiera cię na polowanie na seryjnego mordercę. Jest to jeszcze bardziej mrożąca krew w żyłach, wciągająca i pokręcona historia, niż ta, którą znamy z pierwszego tomu.

W tej części detektyw Porter i jego zespół muszą na chwilę zostawić śledztwo w sprawie seryjnego mordercy znanego nam z Czwartej Małpy, czyli Antona Bishopa, ponieważ pojawia się nowa sprawa morderstwa młodej dziewczyny. Jej ciało znaleziono w jeziorze całkowicie skute lodem. Zmordowana miała na sobie ubranie innej dziewczyny, zaginionej dwa dni temu. Media ogłaszają, że za morderstwem stoi seryjny zabójca. W międzyczasie Porter nadal zajmuje się sparwą 4MK, pochłonięty obsesją nie może przestać szukać go na własną rękę.


Muszę przyznać, że Barker stworzył naprawdę gęsty i skomplikowany świat pełen silnych, opartych na osobowości postaci i scen mrożących krew w żyłach. Autor przekroczył moje ogromne oczekiwania, tworząc jeszcze bardziej makabryczną, krwawą i przerażającą historię. Po raz kolejny podobała mi się dynamika pomiędzy głównymi bohaterami i to jak mogliśmy widzieć, jak rozwijają się zarówno jako zespół, jak i jako jednostki. Ta seria jest niezwykle szczegółowa nie tylko w opisach wizualnych, ale również w głębi narracji i powiązań między poszczególnymi wskazówkami. Pismo jest precyzyjne, niesamowite i płynne. Fabuła jest brutalną, krętą i pełną napięcia ekscytującą przejażdżką, która od początku do końca trzyma czytelnika w napięciu i pozostawia bez słów z pragnieniem na o wiele więcej.

Książka miejscami robi się bardzo mroczna i szokująca, czego czytelnik musi mieć świadomość. Nie można przewidzieć, dokąd Barker zabierze nas w swojej podróży. Po prostu zapinamy pasy i cieszymy się jazdą. Czasami jest na tyle brutalny i mrożący krew w żyłach, że kieruje mroczny i pokręcony thrillerowy umysł czytelnika w miejsca, do których niekoniecznie chce on iść, ale nie może się przed tym powstrzymać. Myślę, że więcej nic już dodawać nie muszę, musicie doświadczyć tego na własnej skórze skórze.

?Piąta ofiara? autorstwa J.D. Barkera to już kolejny tom trylogii 4MK, który okazał się jeszcze lepszy od poprzedniej części! Sama nie wiem, jak autor tego dokonał, ale ten tytuł był o niebo lepszy od ?Czwartej Małpy?, którą nie tak dawno Wam zachwalałam.

Chicago. Jedna z najsurowszych zim od wielu lat. Pod powierzchnią skutego lodem jeziora znaleziono ciało nastolatki Elli Reynolds. Nikt nie wie, jak to możliwe ? dziewczyna zniknęła przed trzema tygodniami, podczas gdy jezioro zamarzło kilka miesięcy wcześniej. Co więcej, Ella ma na sobie ubrania, w których ostatnio widziano inną poszukiwaną nastolatkę. Ale jej zaginięcie zgłoszono dwa dni temu?
Media oznajmiają, że za porwaniem stoi seryjny morderca. Sam Porter próbuje rozwikłać zagadkę, czując, że sprawa może być początkiem czegoś większego. Jednocześnie wbrew poleceniom przełożonych, ogarnięty obsesją, na własną rękę kontynuuje pościg za Zabójcą Czwartej Małpy.

Czy Wy też nie znosicie momentu kiedy sięgacie po daną kontynuację, która okazuje się gorsza od poprzedniej części, przez co Wasze uczucia, co do danej trylogii/serii/dylogii ulegają pogorszeniu? Jeśli macie już dość ciągłego rozczarowania, koniecznie zapiszcie sobie ten tytuł na później - to, co wyrobił tutaj Barker, przerosło moje najśmielsze oczekiwania.

Lubicie sięgać po thrillery, które z każdym rozdziałem pobudzają Wasz apetyt na więcej i więcej? Jeśli tak, ?Piąta ofiara? będzie strzałem w dziesiątkę. Do tej pory jestem zaskoczona, jakim cudem pochłonęłam pozycję liczącą prawie 600 stron w zaledwie dwa wieczory. Mówię Wam, przy tej lekturze czas mija zbyt szybko, a zanim się odwrócicie, dojdziecie do znienawidzonego przeze mnie momentu w książce ?ciąg dalszy nastąpi?...

J. D. Barker to jeden z tych autorów, który chyba uwielbia powodować niepokój u swojego czytelnika. W ?Piątej ofierze? czeka na Was kilka, jak nie kilkanaście mocnych scen, które nie tylko zadziałają na Waszą wyobraźnię, ale również spowodują gęsią skórkę.

Czy książkę polecam? Tak, tak i jeszcze raz tak. Jak na razie jestem zakochana w tej trylogii, jednak za chwilę biorę się za lekturę ostatniego tomu, która (mam nadzieję) okaże się jeszcze lepsza niż dwa tomy razem wzięte.

" [...] Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. [...] "

J.D. Barker drugim tomem trylogii 4MK pod tytułem "Piąta ofiara" udowodnił mi, że jest utalentowanym pisarzem. Jego umysł mnie zachwyca. Stworzona przez niego historia trzymała mnie w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Dosłownie nie mogłam oderwać się od czytania. Byłam bardzo ciekawa, czy tym razem uda się złapać Zabójcę Czwartej Mały. Drugi tom mocno mrozi krew w żyłach. Zachęcam was do jego poznania. Idealna historia do nocnego jesiennego czytania.
Autor J.D. Barker zabiera nas do mroźnego Chicago. Jak to zwykle w jego powieściach bywa, znalazłam tutaj zwłoki i doskonale prowadzone śledztwo. Podobała mi się postać detektywa Sama Portera. Ten człowiek nie cofnie się przed niczym, żeby dorwać psychopatycznego seryjnego mordercę. Czy znalezione ciało zaginionej nastolatki Elli Reynolds, to sprawka Zabójcy Czwartej Małpy, czy raczej kogoś, kto próbuje jego naśladować? Tę zagadkę rozwiążecie, czytając "Piątą ofiarę". Będzie wciągająco, ekstremalnie i szokująco. Przygotujcie się na naprawdę pokręconą jazdę. Ten autor jest po prostu genialny. Po przeczytaniu drugiego tomu mam ochotę na więcej, dlatego z przyjemnością sięgnę po trzeci i niestety ostatni tom.
Co otrzymacie, biorąc do ręki "Piątą ofiarę"? Genialną fabułę, rewelacyjną akcję z jej zwrotami, świetnych bohaterów i ciekawe szokujące zakończenie, po którym będziecie chcieli przeczytać kolejny tom.
Tej książki się nie czyta, przez nią się płynie. Ten tom jest tak samo dobry jak pierwszy. Chętnie obie części zobaczyłabym na dużym ekranie. To byłby genialny film lub serial.
Jeżeli tak jak ja uwielbiacie mocne thrillery, to koniecznie przeczytajcie: "Czwartą małpę" i "Piątą ofiarę". Gwarantuję wam, że czas poświęcony na czytanie tych lektur, nie będzie czasem straconym.
Warto czytać powieści tego genialnego pisarza.

Ps.

Na uwagę zasługuje również świetna okładka przedstawiająca pierwszą ofiarę.

"Instynkt samozachowawczy i strach to dwa z najsilniejszych ludzkich instynktów. Porter nie był pewny, czy chce poznać człowieka pozbawionego obu z nich."

Bardzo żałuję, że nie zaczęłam znajomości serii od pierwszego tomu, bo to, co się w nim działo, z pewnością wciągnęłoby mnie, podobnie jak wydarzenia w drugiej odsłonie. Choć już wiem, w którym kierunku poszybowała fabuła w "Czwartej małpie" (pierwszym tomie), to i tak z przyjemnością chwycę za książkę. Rewelacyjnie bawiłam się podczas poznawania "Piątej ofiary", przeżywania z wypiekami na twarzy i intensywnym napięciem. Pomysł na intrygę uważałam za mega atrakcyjny, zaś porywające przedstawienie wzmocniło pozytywne wrażenia. Fantastyczne stopniowanie wrzenia ciekawości i niecierpliwości odkrywania, umiejętne wywoływanie dreszczy emocji, sprytne lawirowanie w różnych odcieniach mroczności i ciemnych zakątkach ludzkiej duszy.

Nagłe zwroty akcji i zaskakujące obroty spraw potęgowały czytelnicze wrażenia, uczestniczyłam w przygodzie, w której elementy kryminału i thrillera znakomicie ze sobą współpracowały. Wszystko, aby przyciągać uwagę odbiorcy, oddziaływać na wyobraźnię, nakłaniać do snucia domysłów. Bohaterowie nietuzinkowi i przekonujący. Śledziłam główny wątek sprawy, zarazem intuicyjnie odczuwałam, że coś złowróżbnego i alarmującego czai się pod powierzchnią przybliżanej historii. Naprzemienna narracja i rozmaita perspektywa podnosiły poziom adrenaliny. Wyjątkowo zgrabne trzymanie w niepewności, sprawianie, że za nic nie chciałam odłożyć książki, powtarzałam magiczne zaklęcie - jeszcze tylko jeden rozdział, a potem następny i kolejny. Wyczekuję trzeciego tomu, tym bardziej, że drugi pozostawia w ekscytującym zawieszeniu.

Zimne chicagowskie klimaty nie odpuszczają, woda i lód stają się świadkami makabrycznych zbrodni. Także i seryjny morderca nie rezygnuje, wciąż trwa cykl zaginięć młodych kobiet, porwań z miejsc publicznych, i odnajdywania ciał w osobliwych sceneriach. Detektyw Sam Porter próbuje za wszelką cenę schwytać oprawcę, który wcześniej odsłonił jego słabe strony i przebiegle wyślizgnął mu się z rąk. Nie znajdując zrozumienia u przełożonych, rozpoczyna niebezpieczne śledztwo na własną rękę. Ale zamiast rozwikłania starej zagadki, nowe problemy piętrzą się, wprowadzają chaos i zamęt. Spryt, przewrotność, diaboliczność, dokładność i metodyczność ściganego wskakują na najwyższy poziom. Jak można się z tym mierzyć, zwłaszcza, że morderca nie odczuwa strachu ani skruchy i wciąż tak mało faktów zostało powiązanych?