To jedno spojrzenie

Rozalia marzyła by zostać tancerką i z tego powodu przeprowadziła się do Warszawy. Marzenia jednak mają to do siebie, że czasem się zmieniają i tak stało się w jej przypadku. Dziewczyna pragnie realizować swoją pasję z dzieciństwa, stąd rozpoczęcie studiów bliskich jej hobby, by zaznajomić się z rynkiem. Młoda Lisówna zawsze miała smykałkę do tworzenia niebanalnych opraw okularowych, uwielbia za ich pomocą zmieniać swój wygląd i chce swoją wizję wprowadzić w świat. Jednak jest pewien problem, bowiem Rozalia jest tak miła, tak uczynna, tak ufna i tak dobra, że trudno to opisać. To wszystko wręcz z niej emanuje, więc jak ma poradzić sobie w tak konkurencyjnym środowisku pełnym rekinów?

Dobromir kiedyś cieszył się ogromną sławą, a wszystko dzięki jego niezwykłej smykałce do tworzenia cudów z drewna. Jednak młodość i popularność idąc w parze często stanowią rujnujący człowieka duet. I tak, zawiedziony ludźmi wokół, mężczyzna wycofał się z jakiegokolwiek życia towarzyskiego. Nieufny, zamknięty w swojej pustelni, szalenie niemiły i zniechęcający swoją postawą do wszelkich kontaktów. Trzeba być szalonym, aby chcieć się do niego zbliżyć. Albo trzeba być Rozalią, która chce widzieć w innych tylko to, co najlepsze.

"To jedno spojrzenie" to powieść, do których przyzwyczaiła mnie Pani Dorota. Pełna ciepła, mądrości i napisana tak, że chce się przebywać w tym świecie bohaterów jak najdłużej. Świecie, co akurat dla mnie ważne, szalenie realistycznym, w którym bez problemu możemy się odnaleźć. Bo zarówno Dobromir jak i Rozalia mają swoich ludzkich odpowiedników, bo ich problemy są nam w jakiś sposób znane, a rozterki, z którymi się mierzą są zwyczajne, a jednocześnie tak wspaniale opisane, że trudno ich nie przeżywać wraz z nimi. I to jest dla mnie kwintesencja dobrej powieści obyczajowej i taką zawsze dostaję od Autorki. Zestawienie bohaterów na zasadzie przeciwieństw, nie dający się zastąpić pies Młotek, wielobarwne postaci poboczne i pogoń za marzeniami to jedne z wielu elementów książki, w których się zakochałam. Fantastycznie została oddana tu miłość głównych bohaterów do... tak, siebie też, ale przede wszystkim do własnych zainteresowań. Ale najpiękniejsze jest w tym wszystkim to przesłanie, które nieśmiało wyziera pod koniec lektury, dotyczące tego, że dobroć naprawdę procentuje, choć czasem może wydawać się przejawem największej naiwności. I chyba już nawet nie muszę podkreślać tego, że polecam tę książkę!

Rozalia Lis wyjeżdża z rodzinnego Dźwirzyna do Warszawy. Kobieta realizuje swoje marzenie i otwiera Salonik Spojrzeń. W jej życiu pojawia się Drogomir, który jest jej totalnym przeciwieństwem.

"To jedno spojrzenie" to wznowienie książki Doroty Milli więc możliwe, że już ją znacie.
Autorka stworzyła piękną historię o dążeniu do celu, spełnianiu swoich marzeń, miłości i przyjaźni. Autorka w powieści przeplata wartościowe i mądre treści. Pokazuje czytelnikom, co ważne jest w życiu. Historia Rozalii pokazuje, że warto zawalczyć o siebie i swoje szczęście. Rozalia pomimo przeciwności losu z wielką determinacją dążyła do celu. Polubiłam bohaterów powieści i śledziłam ich losy z ogromną ciekawością.
Czekają na Was niesamowite emocje, a możliwe, że po przeczytaniu tej książki będziecie mieli ochotę na zmiany w swoim życiu.
Jeśli lubicie czytać życiowe i przepełnione emocjami historie to koniecznie sięgnijcie po tę książkę.
Znakomita, zachwycająca i wciągająca książka.
Zdecydowanie warto czekać na kolejne historie spod pióra autorki.

Polecam z całego serca!

Rozalia marzyła by zostać tancerką i z tego powodu przeprowadziła się do Warszawy. Marzenia jednak mają to do siebie, że czasem się zmieniają i tak stało się w jej przypadku. Dziewczyna pragnie realizować swoją pasję z dzieciństwa, stąd rozpoczęcie studiów bliskich jej hobby, by zaznajomić się z rynkiem. Młoda Lisówna zawsze miała smykałkę do tworzenia niebanalnych opraw okularowych, uwielbia za ich pomocą zmieniać swój wygląd i chce swoją wizję wprowadzić w świat. Jednak jest pewien problem, bowiem Rozalia jest tak miła, tak uczynna, tak ufna i tak dobra, że trudno to opisać. To wszystko wręcz z niej emanuje, więc jak ma poradzić sobie w tak konkurencyjnym środowisku pełnym rekinów?

Dobromir kiedyś cieszył się ogromną sławą, a wszystko dzięki jego niezwykłej smykałce do tworzenia cudów z drewna. Jednak młodość i popularność idąc w parze często stanowią rujnujący człowieka duet. I tak, zawiedziony ludźmi wokół, mężczyzna wycofał się z jakiegokolwiek życia towarzyskiego. Nieufny, zamknięty w swojej pustelni, szalenie niemiły i zniechęcający swoją postawą do wszelkich kontaktów. Trzeba być szalonym, aby chcieć się do niego zbliżyć. Albo trzeba być Rozalią, która chce widzieć w innych tylko to, co najlepsze.

"To jedno spojrzenie" to powieść, do których przyzwyczaiła mnie Pani Dorota. Pełna ciepła, mądrości i napisana tak, że chce się przebywać w tym świecie bohaterów jak najdłużej. Świecie, co akurat dla mnie ważne, szalenie realistycznym, w którym bez problemu możemy się odnaleźć. Bo zarówno Dobromir jak i Rozalia mają swoich ludzkich odpowiedników, bo ich problemy są nam w jakiś sposób znane, a rozterki, z którymi się mierzą są zwyczajne, a jednocześnie tak wspaniale opisane, że trudno ich nie przeżywać wraz z nimi. I to jest dla mnie kwintesencja dobrej powieści obyczajowej i taką zawsze dostaję od Autorki. Zestawienie bohaterów na zasadzie przeciwieństw, nie dający się zastąpić pies Młotek, wielobarwne postaci poboczne i pogoń za marzeniami to jedne z wielu elementów książki, w których się zakochałam. Fantastycznie została oddana tu miłość głównych bohaterów do... tak, siebie też, ale przede wszystkim do własnych zainteresowań. Ale najpiękniejsze jest w tym wszystkim to przesłanie, które nieśmiało wyziera pod koniec lektury, dotyczące tego, że dobroć naprawdę procentuje, choć czasem może wydawać się przejawem największej naiwności. I chyba już nawet nie muszę podkreślać tego, że polecam tę książkę!

Rozalia Lis to młoda dziewczyna pochodzaca z niewielkiej miejscowości Dźwiżyno położonej nad Bałtykiem.
Odkąd sięgała pamięcią chciała zawodowo zajmować się tańcem. Przynajmniej tak jej się wydawało..
Do czasu.
Ku niezadowoleniu najbliższych zmieniła zdanie, a tym samym zamieszanie. Mimo wszystko postanowiła się nie poddawać i zrobić wszystko by być szczęśliwą osobą. Tym razem kobieta chce związać swoją przyszłość z okularami, tworząc unikatowe oprawki do nich.
Czy jej się uda?
Tego musicie się dowiedzieć z lektury.
Dodam tylko ,że oprócz marzeń Rozalii otrzymamy pięknie poprowadzony wątek o rozkwitającym uczuciu -między dwojgiem ludzi z pozoru skrajnie nie dopasowanych. Nie zabraknie prawdziwych przyjaźni i oczywiście licznych przeszkód.
Jednym słowem Świetnie mi się to czytało, a dzięki wyjątkowemu pióru Pani Doroty bawiłam się wyśmienicie i poczułam wakacyjny klimat , a kolejne strony znikały w prawdziwie ekspresowym tempie.
I choć główna bohaterka nie raz i nie dwa rozkładała mnie na łopatki swoją naiwnością.. trudno było jej nie kibicował.
Moim zdaniem ta książka idealnie sprawdzi się jako wakacyjna lektura na plaży czy nad brzegiem jeziora i pozwoli oderwać się od codzienności.
Polecam ????