Przykry początek (twarda)

Serię Niefortunnych Zdarzeń kojarzę już od dość dawna, jednak nie miałam jeszcze okazji poznać jej bliżej. Fartem udało mi się zakupić na kiermaszu bibliotecznym tom pierwszy, jeszcze w starym ? teraz chyba już kolekcjonerskim wydaniu. Naprzeciw wyszło mi wydawnictwo HarperKids, które zdecydowało się wydać wznowienie całego cyklu. Dzięki temu mogłam poznać pierwsze jego tomy w nowym, odświeżonym wydaniu... Poniżej moja opinia na temat jednego z nich.

Rodzeństwo Baudelaire przeżywa właśnie prawdziwą tragedię - Słoneczko, Klaus i Wioletka stracili rodziców w wyniku strasznego pożaru, a teraz muszą trafić do opiekuna zastępczego. Jednak Hrabia Olaf w najmniejszym stopniu nie wygląda na sympatycznego wujaszka, u którego dzieci mogłyby zagrzać miejsce... Czy to możliwe, by najmłodsi mieli dobre przeczucia względem nowego opiekuna? To się jeszcze okaże...

Już od pierwszej strony doceniłam humor autora oraz cudowny sposób przełożenia tej historii na nasz język. Później zaczęłam czuć również zaniepokojenie ? no bo, co jeśli ten Olaf to rzeczywiście jest taki wielki zbir? No i cóż... Lemony Snicket postanowił pokazać mi prawdziwy charakter naszego Hrabiego i to z całą mocą. Powiedzieć, że czułam się przerażona, to jak nie powiedzieć nic. Trzeba jednak oddać autorowi to, że genialnie wykreował tę postać.

Główni bohaterowie całego cyklu, czyli najstarsza Wioletka, średni Klaus oraz najmłodsza Słoneczko chwycili mnie za serce i porwali w tę fascynującą podróż. Wciąż nie mogę wyjść z podziwu, jak wielki pech zaczął ich prześladować w momencie śmierci rodziców... No ale nie będę Wam tutaj spoilerować. Przy okazji lektury tej części najlepiej zdołałam poznać Wioletkę, która z jakiegoś powodu najmocniej zapadła mi w pamięci. Jest to młoda dziewczyna, która wie, że los jej rodzeństwa spoczywa głównie w jej rękach i stara się, by zapewnić im bezpieczeństwo - oczywiście w miarę swoich możliwości. Poza tym mam wrażenie, że została ona wykreowana na postać po prostu silną, odważną, kochającą i waleczną.

Pierwszy tom zachwycił mnie bardzo, a jego lektura zajęła mi niespełna dwie godziny... To już chyba coś znaczy. Z ciekawością i rosnącym poczuciem niesprawiedliwości śledziłam losy rodzeństwa, a moja kiełkująca sympatia do tego cyklu tylko rosła z każdą kolejną stroną. Tak więc myślę, że już prawie oficjalnie mogę zaliczyć się do grona miłośników tej historii.

Przykry początek rzeczywiście okazał się... dość przykry. Nastawił mnie jednak na to, że cała seria przypadnie mi do gustu, a moja sympatia do rodzeństwa Badelaire będzie stale rosła, a tym samym nieustannie będę trzymać kciuki za szczęśliwe zakończenie tej trójki. Pierwsze spotkanie z piórem autora zaliczam do bardzo udanych i nie mogę doczekać się poznania kontynuacji. Czy tam pech choć na moment zwolni? Śmiem wątpić...

PECHOWE ŻYCIE TRÓJKI DZIECI

Znów się wziąłem za rzecz skierowaną stricte do dzieci. Ale ?Serię niefortunnych zdarzeń? jako dziecko chciałem, przeczytać i to bardzo, ale się nie złożyło, zadowoliłem się filmem sprzed niemal dwóch dekad, chociaż mało tam było z liczącej trzynaście tomów sagi. A potem zapomniałem o całości i w sumie nie wróciłem do zainteresowania się nim, nawet kiedy temat wrócił kilka lat temu. Ale teraz pojawiła się okazja poznać serię więc się nie wahałem. I co? I miło było, pierwsze dwa tomy łyka się dosłownie na raz i chociaż to rzecz, jak wspomniałem, stricte dla dzieci, ja bawiłem się bardzo przyjemnie. A moje wewnętrzne dziecko jeszcze lepiej.

Państwo Baudelaire odeszli z tego świata, zostawiając po sobie wielki majątek i trójkę dzieci. I cała trójka rodzeństwa trafia pod opiekę hrabiego Olafa. Nie dość jednak, że krewny to daleki ? daleki także od ideału, jeśli chodzi o charakter ? to jeszcze jego jedynym celem jest pozbyć się dzieci i przejąć rodzinny majątek. Jak rodzeństwo poradzi sobie z tym, co na nich czeka?

W swoich szczenięcych latach byłem jednym z tych dzieciaków, których kręciła groza. Z grozy ? jak i z wielu dziecięcych serii czy historii też zwyczajnie nie wyrosłem. Dlatego oglądałem wtedy przygody Scooby-Doo, w ?Kaczorze Donaldzie? uwielbiałem wszelkie halloweenowe historie i tak dalej, i tak dalej. Więc ciągnęło mnie też do lektur z dreszczykiem, a ?Seria niefortunnych zdarzeń? była jedną z nich. Wtedy nie trafiła jednak w moje ręce, ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Z wiekiem nie przestałem doceniać literatury dziecięcej i młodzieżowej, niektóre jej elementy, jak sentymentalizm czy puszczenie oka do starszych odbiorców, doceniam dopiero po latach, więc nie wahałem się sięgnąć po ten cykl.

I fajnie się stało. Bo może to i prosto napisane, może i niewymagające, ale nadal przyjemna to lektura. Widzę w niej masę elementów, które kupiłyby mnie jako dziecko ? łagodna groza, przygody, szalona nuta, sporo niegrzecznych, ale nie niewłaściwych elementów, sympatyczne postacie, pokręcony świat. I wiele z tych rzeczy przemawia do mnie, jako do dorosłego ? inaczej, na innym poziomie, ale jednak. A ja nadal bawię się dobrze. Bo bardzo przyjemne jest to wszystko, bardzo sympatyczne i urocze także, a przy okazji, co istotne, nastrojowe i klimatyczne.

Film sprzed lat z Jimem Carreyem ? adaptujący trzy pierwsze tomy ? był niezły, serialu nie widziałem i na razie nie planuję. Ale książkę pochłonąłem z przyjemnością, większą, niż sprawiło mi oglądanie całkiem przyjemnej produkcji kinowej. W ten halloweenowy czas, w te ponure jesienne wieczory, ?Seria niefortunnych zdarzeń? to coś, co warto polecić młodym czytelnikom lubiącym takie klimaty. Tym bardziej, że ładnie wydane to wszystko ? twarda oprawa, ilustracje ? i naprawdę zachęca do poznania serii.