Przetaina

O czym właściwie jest ta książka? O tęsknocie, O obowiązku, O odwadze. O dojrzewaniu. O marzeniach. Fantasy z minimalną ilością magii i z niewielką ilością tak modnej ostatnio przemocy. Delikatne i dające do myślenia. Inne niż seryjnie pisane przez konkurencję. Lepsze. I bohaterowie szlachetniejsi.

Andrzeja Pilipiuka zna pewnie każdy fan fantastyki w Polsce. Wielki Grafoman zasłynął serią o Jakubie Wedrowyczu, opowiadaniami o doktorze Skórzewskim i Robercie Stormie, a także serią "Oko Jelenia". Wszystkie jego książki mają w sobie motywy fantastyczne, jednakże Pilipiuk nigdy nie napisał stuprocentowej książki fantasy. Zmienili się to wraz z premierą "Przetainy", czyli najnowszego dzieła tego autora. Dokładniej, jak dowiadujemy się w ciągu akcji, jest to fantasy postapo, o czym często wspominają bohaterowie tej powieści.
Świat skonstruowany przez autora jest ciekawy i kryje w sobie wiele tajemnic, które mam nadzieję, rozwiążą się przynajmniej po części w kolejnym tomie (bo liczę, że ten powstanie). Świat jest dosyć rozbudowany i różnorodny, jednakże autor czasem nie zagłębia się w szczegóły, przez co niektóre rejony poznajemy dosyć powierzchownie.

Główni bohaterowie książki nie wywarli na mnie wielkiego wrażenia, po prostu są, ale jakoś niespecjalnie zapalałem do nich sympatią. Zdecydowanie bardziej zaciekawiła mnie postać bogini, jak i sam motyw kultu. Przy postaciach muszę jeszcze dodać, że przy niektórych dialogach miałem wrażenie, że są one nieco sztuczne. Czasem miałem problem ze zrozumieniem, do kogo kierowana jest ta książka, do młodzieży czy jednak doroślejszego czytelnika. Niektóre z wydarzeń sugerowały, że do dorosłych, jednak cała konwencja przygodówki i dialogi sugerowały, że jednak do nastolatków.

"Przetaina" to typowa powieść drogi i uważam, że ten element wyszedł Pilipiukowi bardzo dobrze. Wszelkie trudy podróży i zmagania młodych bohaterów z nimi zostały ukazane bardzo dobrze i realistycznie. Niestety, fabuła czasem nie jest zbyt dynamiczna i tempo akcji nieco siada. Fabuła jest trochę nierównomierna, przez co czytanie przypomina fale, raz jest ciekawie, raz można się trochę ponudzić, przez co mniej wytrwali czytelnicy mogą ją porzucić po jakimś czasie.

Uważam, że "Przetaina" jest przyzwoitą książką, jednak zdecydowanie nie jest to najlepsza pozycja z arsenału Wielkiego Grafomana. Polecam, jeśli poszukujecie czegoś lekkiego po ciężkim dniu.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie ...

Przez wiele lat jedynie przyglądałam się książkom Andrzeja Pilipiuka. Stały u mnie na półce i obiecałam sobie, że kiedyś je przeczytam. Zapoznałam się nawet z pierwszą częścią cyklu o Wędrowyczu, ale później nie mogłam jakoś znaleźć dogodnego czasu na pozostałe części. Nie mogę więc powiedzieć, że znam typowego Pilipiuka. Jego nowa książka, czyli ?Przetaina? była zapowiedziana jako inna niż dotychczasowe. Od początku mnie zaciekawiła. Postanowiłam, że nie będzie ona zbyt długo czekać i zabrałam się za jej czytanie.
Książka na czytanie długo nie czekała, ale na napisanie kilku słów o niej trochę już tak. Zaskoczyło mnie to, że po tych kilku tygodniach zapomniałam o czym ona była. Musiałam do niej wrócić, ale nie zdążyłam skończyć pierwszego rozdziału, a przypomniałam sobie o czym ona była i jakie uczucia mi towarzyszyły podczas czytania. A zdecydowanie pobudzała moją ciekawość. Historia była nietypowa, nie przypominała mi żadnej dotąd czytanej i nie wiedziałam w jakim kierunku może się potoczyć. Potrafiła mnie nawet zaskoczyć.
Książkę ?Przetaina? przeczytałam bardzo szybko. Zaskakująco szybko o niej zapomniałam, ale na szczęście szybko sobie przypomniałam. Historia była ciekawa, wciągnęła mnie, ale wydaje mi się, że znowu mogę o niej szybko zapomnieć. Nie żałuję, że ją przeczytałam, bo dostarczyła mi niezłej frajdy. Na pewno będę ją polecać fanom dobrych fantastycznych przygód.