Pamiętnik Szeptuchy

PALETA POSTACI
Po bardzo powierzchownej ocenie można byłoby stwierdzić, że Natasza to kobieta sukcesu. Jest piękna, dobrze zarabia, pomimo młodego wieku osiągnęła już renomę, wie jak się zachować i sprawnie kamufluje emocje. Nic bardziej mylnego. Zmęczona życiem dyktowanym przez matkę, która dzięki córce realizuje swoje własne niespełnione ambicje, łaknie normalności. Oddechu złapanego poprzez rzeczy prozaiczne. Chce miłości i codzienności niewystawianej na pokaz. Ale to nie jest takie proste, kiedy u boku tkwi Elżbieta, apodyktyczna, oślepiona przez blichtr i hołdująca sukcesom matka. Natasza w najbardziej przełomowym momencie swojego życia, którego tak naprawdę nie jest do końca świadoma, spotyka dwóch mężczyzn. Aleksa z Podlasia, z którym współpracuje przy okazji jednej z sesji i Joachima, napotkanego przypadkowo mężczyznę, który był niegdyś znanym malarzem. To właśnie w jego domu zauważa obraz przedstawiający tajemniczą kobietę z jej własnego snu. Kim jest? I kim okaże się być Joachim? Smaczków do odkrycia, nawet w przypadku postaci drugoplanowych, nie brakuje.

SZEPTUCHA
Jest jeszcze jedna postać, o której na pewno nie można zapomnieć. Salma. Odziana w lnianą sukienkę, z lampką naftową w dłoni i koszem ziół. Szeptucha. Uzdrowicielka, w którą jedni wierzą, korzystając z jej leczniczych zdolności, inni unikają jak ognia, na lęku i obawach budując mniej czy bardziej słuszne legendy. Podobno ma konszachty z diabłem. Podobno znika niewiadomo gdzie. Choć to życzliwa dusza, budzi respekt. Autorka tak nakreśliła jej osobę, że każdorazowo przy scenie z jej udziałem ciarki przechodziły mnie po plecach. Brawo!

PAMIĘTNIK, MIŁOŚĆ I KOBIETA Z OBRAZU
Stary pamiętnik, powracający wtedy, kiedy trzeba. Zapiski datowane na rok 1903 rok oraz imię Milda. Zatarte fragmenty spisane atramentem i historia, która w końcu doczeka się odkrycia. Zielona polana, magiczna moc ziół, kobieta z portretu. Usypany kurhan, Święto Przesilenia i kot. Pośród magii słowiańskich wierzeń uwiła autorka życiową historię, w której nie zabrakło ani ludzkich rozterek, dylematów czy nieszczęść, ani też miłości. Poszukiwanie szczęścia, próby przebaczenia, walka o spokojną przyszłość. Świat rozgłosu i sukcesu zostaje tutaj skontrastowany z sielskim, a jednak niemniej ciekawym środowiskiem małej społeczności, w której nie ma miejsca na pozory. Tutaj nazywa się rzeczy po imieniu. Historia o tym, że nie pieniądz czyni człowieka szczęśliwym, a wartości będące ponad nim. O ludzkiej życzliwości, niesłusznych stereotypach, wyrządzonych krzywdach, z tajemnicami i kolejnymi tropami na czele. Iście magiczna przygoda.

PODSUMOWANIE
Lektura niekrótka. Jako że Dorota Gąsiorowska opisem buduje klimat, wyszło ładne tomiszcze, które zabiera czytelnika na podlaskie ziemie, tam, gdzie Szeptucha prawdę ci powie. Bardzo ciepła, malownicza historia, prowokująca do rozmyślań i zachęcająca do odkrywania. Płynąca niby niespiesznie, a jednak zaskakująca wydarzeniami. Z klimatem delikatnej niepewności, w końcu w Noc Przesilenia może zdarzyć się wszystko. Polecam wszystkim wielbicielom literatury obyczajowej, w której nie brakuje magii, klimatu, tajemnic i opisów. W jej aurze można się zatracić.

...

Bardzo często zdarza się tak, że bliscy nam ludzie wtykają nos w nieswoje sprawy, chcą przeżyć za nas nasze życie i kierować nim od początku do końca. Często jest tak wtedy, gdy to rodzicie nami kierują i wywierają na nas presje, żebyśmy zrobili coś, co im się nie udało, żebyśmy to osiągnęli zamiast nich, ale często nie zastanawiają się czy to dla nas odpowiednie, czy my tego chcemy, czego w ogóle my chcemy od życia.
Co wtedy zostaje nam zrobić ? Są dwa wyjścia - uciec bądź stawić czoła wszystkiemu. Co wybiera bohaterka ? Ucieczkę. Skrywa się przed swoją przeszłością i przyszłością, ucieka przed demonami, które nie dają o sobie zapomnieć. Ale czy to jest wyjście z sytuacji ?
Czy wyjazd na magiczne, zaczarowane Podlasie pozwoli Nataszy odnaleźć siebie ? Kogo spotka na swojej drodze ? Czy ktoś wpłynie na jej decyzje ?
Natasza jest bohaterką, która musi podjąć decyzję dotyczącą własnego życia. Czy tajemnice, przesady, legendy, które są do tej pory obecne w naszym życiu pomogą jej czy zaszkodzą ?
Pierwszy raz spotykam się z książkami Pani Doroty Gąsiorowskiej, która serwuje nam magiczną podróż w głąb zakamarków natury, zapachu powietrza po burzy i ziół, które przesiąkają tę książkę. Miło spędziłam z nią czas, jednak czegoś mi brakowało, chwilami się nudziłam, nie miałam problemu żeby ją w każdej chwili odłożyć i iść robić co innego. Nie miałam ciar ani dreszczyku emocji.
Raczej trafi na półkę z serii przeczytana-zapomniana. Jak dla mnie niczym szczególnym nie wyróżnił się ten tytuł z grona tak wielu książek.
Ale myślę, że spodoba się szczególnie kobietom dojrzałym, które nie szukają typowego romansu, czy scen trzymających w napięciu. Lekka, tajemnicza, niczym tęcza po burzy. Jest i nagle znika.