Niepokorni

e nie było ani jed­nego faceta z jajami. - A pani szefa biorę na sie­bie. - I zupeł­nie nie­zau­wa­żal­nie, jak sądził, zacią­gnął się głę­boko aro­ma­tem Escen­tric Mole­cu­les. Trzy­krot­nie. Tego mroź­nego wie­czoru w War­sza­wie, na kola­cji w pała­cyku MSZ przy ulicy Fok­sal, obsługa była na świa­to­wym pozio­mie, wszyst­kie dania ele­gancko ser­wo­wane, menu pro­ste, lecz inte­li­gent­nie uło­żone. Czy jest jed­nak takie danie, które może sma­ko­wać pod­czas roz­mowy o woj­nie? Kola­cja w pała­cyku Prze­zdziec­kich miała czy­sto kur­tu­azyjny cha­rak­ter i siłą rze­czy przy stole nie mówiono o spra­wach ope­ra­cyj­nych. Pre­mier i mini­ster spraw zagra­nicz­nych podej­mo­wali Geo­rgea Gor­dona, kon­tro­lera MI6, który przy­był do War­szawy z misją spe­cjalną. Pod­kre­ślali w ten spo­sób nie tylko wagę, jaką wła­dze pol­skie przy­wią­zują do przed­sta­wio­nego im pro­blemu, ale rów­nież szcze­gólną przy­jaźń łączącą Pol­skę i Wielką Bry­ta­nię. Pre­mier potwier­dził goto­wość spo­tka­nia w każ­dej chwili ze swoim angiel­skim odpo­wied­ni­kiem. Joh­nem, ,,moim przy­ja­cie­lem", jak pod­kre­ślił, wzno­sząc toast. Geo­rge Gor­don podzię­ko­wał za zapro­sze­nie i poświę­cony mu czas, a w szcze­gól­no­ści za wraż­li­wość rządu pol­skiego na wyzwa­nia, przed jakimi stoją Europa i świat. Wyra­ził się z naj­wyż­szym uzna­niem o pol­skim wywia­dzie, pro­fe­sjo­na­li­zmie i kom­pe­ten­cjach jego ofi­ce­rów. Przy­po­mniał dow­cip­nie, że to on i Kon­rad Wol­ski w 1989 roku nawią­zali współ­pracę mię­dzy służ­bami, która zaczęła się od nie­uda­nego wer­bunku Kon­rada przez wywiad bry­tyj­ski, a dzi­siaj prze­ro­dziła w oso­bi­ste przy­jaź­nie mię­dzy ofi­ce­rami, utrwa­lone we wspól­nych ope­ra­cjach. Pod­kre­ślił z lekką emfazą, że rola Wydziału Q jest nie do prze­ce­nie­nia, i nazwał go ,,perłą w wywia­dow­czej spo­łecz­no­ści". Dodał też, że bez Kon­rada Wol­skiego i Sary Kor­skiej ta perła nie byłaby pew­nie tak szla­chetna. W tym miej­scu uniósł kie­li­szek wina, spoj­rzał na Sarę, która sie­działa obok pre­miera, i na dowód sza­cunku ski­nął deli­kat­nie głową w jej stronę, a potem ten sam gest powtó­rzył w kie­runku Kon­rada sie­dzą­cego obok mini­stra. Na zakoń­cze­nie zacy­to­wał słowa Chur­chilla, które w jego oce­nie - co stwier­dził z wyjąt­kowo poważ­nym i prze­ko­nu­ją­cym wyra­zem twa­rzy - ide­al­nie pasują do Wydziału Q: ,,Ni­gdy tak wielu nie zawdzię­czało tak wiele tak nie­wielu". - Dzię­kuję w imie­niu wywiadu Zjed­no­czo­nego Kró­le­stwa - zakoń­czył, pod­no­sząc wysoko kie­li­szek z czer­wo­nym izra­el­skim winem Yar­den. Kon­rad pomy­ślał, że Anglicy uży­wają tego wyświech­ta­nego cytatu przy każ­dej nada­rza­ją­cej się oka­zji, jakby miał jakąś magiczną moc. I wła­ści­wie ma, bo wszy­scy cią­gle dają się na niego nabie­rać, ale korzyść czer­pie wyłącz­nie Jej Kró­lew­ska Wyso­kość. Docho­dziła jede­na­sta i w pała­cyku na Fok­sal aura przy­jaźni się­gała zenitu. Kon­rad pomy­ślał, że jesz­cze chwila, a wszy­scy poszliby się modlić do kaplicy MSZ, gdyby taka tutaj była. Geo­rge Gor­don, wycho­wany i wyćwi­czony w Tra­vel­lers Club na Pall Mall, roze­grał spo­tka­nie po mistrzow­sku, ze sma­kiem i dokład­nie tak, jak przy­stało na pro­ta­go­ni­stę sztuki szpie­gow­skiej. Kon­rad widział go w tej roli pierw­szy raz i nie mógł wyjść z podziwu, jak dobrze zna i czuje pol­ską duszę. Zasta­na­wiał się przez chwilę, czy Geo­rge musiał się spe­cjal­nie przy­go­to­wy­wać, czy też zostało mu to z cza­sów, kiedy pra­co­wał na kie­runku pol­skim. W końcu doszedł do wnio­sku, że to jego gene­tyczne modus ope­randi i w Buda­pesz­cie, Madry­cie czy Paryżu pew­nie zagrałby podob­nie. Nie bez powodu został kon­tro­le­rem - pomy­ślał i uśmiech­nął się do Geo­rgea na tyle wymow­nie, że ten od razu zro­zu­miał, co się pod tym kryje. Przed pół­nocą Sara i Kon­rad byli już w domu. Nad War­szawę zaczął nad­cią­gać cie­pły niż i napa­dało mnó­stwo świe­żego śniegu. Zro­biło się miło i przy­tul­nie, a mia­sto jakby się wyci­szyło i usnęło. Naza­jutrz była Wigi­lia, a Sara nic nie przy­go­to­wała, cho­ciaż zapro­sili do sie­bie na wie­czór ojca Kon­rada. To był wyjąt­kowo wyczer­pu­jący dzień i Kon­rad nie miał naj­mniej­szej chęci po raz kolejny roz­ma­wiać z Sarą o Ira­nie, ale musiał. Stre­ścił jej to co naj­waż­niej­sze i powie­dział, jakie zapa­dły decy­zje. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki