Girls Like Girls

Ta książka to dosłownie rollercoaster emocji. Nie wiem tylko czy w pozytywnym czy negatywnym sensie.????

Na samym początku rzuciły mi się w oczy trigger warningi przy pierwszym rozdziale: moim zdaniem na plus (a książka momentami była naprawdę bolesna). Niestety również rzuca się w oczy dziwaczny styl pisania (przynajmniej na początku, bo później się przyzwyczaiłam). Możliwe, że jest coś nie tak z tłumaczeniem, ale nie potrafię powiedzieć co. Zauważyłam też kilka powtórzeń ? możliwe, że są tu problemy z redakcją, ale nie jestem na tyle doedukowana w tym temacie, żeby mieć zastrzeżenia.

Niestety widać to, że jest to książka pisana przez osobę sławną w innej dziedzinie, zabrakło tutaj warsztatu, a akcja jest bardzo niewyważona, przyspieszona i nienaturalna. Możliwe, że z tego powodu zamiast budować background i napięcie, przeszła od razu do ?clue? całej książki i pominęła całą fazę początkową, poznawania się i budowania relacji. Przez to jest to dość przerysowane, ale im dalej tym lepiej, szybko się wciągnęłam.

Co do postaci w książce ? uważam, że zachowują się bardzo nienaturalnie i dziwacznie. Możliwe, że to dlatego, że ich życie wygląda całkowicie inaczej niż moje i nie mam już 16 lat tylko 22 i inaczej patrzę na różne sprawy. Główna bohaterka zachowuje się momentami jak rozwydrzona pięciolatka. Ma spore problemy i zawirowania w życiu, a ani nie chodzi do psychologa, ani nie bierze leków (jej matka popełniła samobójstwo, bo nie radziła sobie z życiem. Inna osoba w książce otwarcie przyznała, że choruje na depresję. A nikt nie pomyślał, żeby zadbać o zdrowie psychiczne głównej bohaterki ? a szczególnie ona sama). Traktuje każdego jak swojego wroga, nie potrafi racjonalnie patrzeć na świat i oceniać sytuacji (na przykład jedzie 30km za miasto z dziewczyną poznaną dwie minuty wcześniej, żeby się zjarać).
anastasia
Julka Kośniewska
Nie wiem czy przekonają mnie tłumaczenia, że tak jest w Ameryce albo, że tak jest gdy ma się 16 lat, bo może zapomniałam już jak to jest mając tyle lat, ale bez przesady...
Mam wrażenie, że wpadałam trochę w błędne koło. W pewnym momencie zachowania bohaterów (wszystkich oprócz Curtisa) zaczęły mnie tak irytować, być tak głupie i od czapy, że zaczęłam widzieć już tylko to, przeoczając wszystkie pozytywne rzeczy.
Końcówka zdecydowanie jest najlepszą częścią tej książki (oprócz ostatnich 9 stron. Bo to co się tam dzieje to czysta abstrakcja i rozwiązanie całej akcji książki w jednym momencie). Jestem trochę zawiedziona i zła, bo oczekiwałam czegoś więcej.
Dobrze się bawiłam i wciągnęłam się w historię, ale z przykrością muszę stwierdzić, że jest to zdecydowanie średnia książka.
Dodam, że słuchałam piosenki ?Girls like girls? wiele lat temu i znałam tło historii, dlatego też miałam nadzieję, że książka może być równie dobra i ciekawa. Jednak muszę oddać jej to, że niektóre sceny z piosenki są bardzo dobrze odwzorowane (ze szczegółami) tak samo jak okładka książki, ale to niestety nie ratuje powieści w moich oczach.
Myślę, że 5/10 to na ten moment sprawiedliwa ocena, bo dawno nie czytałam książki, która wywołała we mnie tak bardzo mieszane uczucia.