Czasami jestem morzem łez

DLACZEGO POKOCHACIE ?CZASAMI JESTEM MORZEM ŁEZ??
? Fabuła osadzona w szkole
? Wnikliwie i jakże błyskotliwe omówienie problemów młodych ludzi, począwszy od rasizmu, poprzez szantażowanie i naruszenie prywatności, aż do pierwszej miłości czy skomplikowanych relacji z rodzicami, których oczekiwania mogą przerastać
? Autentyczne, nietuzinkowe postacie, z jakimi czytelnik błyskawicznie się utożsamia
? Błyskotliwe i sugestywne pióro Autorki, dzięki czemu lektura przyjmuje formę angażującego doświadczenia
? Lawina skrajnych emocji, które utrzymują się długo po zakończeniu czytania
? Solidna porcja nieszablonowych list, które główna bohaterka zapisuje wręcz kompulsywnie, co pozornie pozwala jej skutecznie tłumić wszelkie emocje i ukrywać prawdziwą siebie przed światem.

Joya Goffney pod postacią przyjemnej, lekkiej i jakże angażującej opowieści przemyciła wiele życiowych lekcji, które trafiają do najciemniejszych zakamarków czytelniczego serca. Jestem pod ogromnym wrażeniem, w jak błyskotliwy sposób ubrała niewygodne, przeszywające treści w subtelną, dopełnioną znakomitym humorem ucztę literacką. Dzięki temu zabiegowi, młody czytelnik nie tylko czuje się w pełni zrozumiany, ale otrzymuje również prawdziwe ukojenie czy wsparcie, tak potrzebne w tym niełatwym etapie tworzenia własnego ja i budowania poczucia wartości.

Płynęłam po kolejnych stronach z zapartym tchem, chłonęłam słowa z wypiekami na twarzy i długo zastanawiałam się nad problemami głównej bohaterki, którą zdążyłam pokochać już od pierwszych stron. Pióro autorki jest lekkie i przystępne, w fenomenalny sposób opisuje emocje, które dosłownie przenoszą się na czytelnika, umożliwiając mu przeżywanie całej historii. Nie zabrakło także świetnego poczucia humoru, dzięki któremu całość czyta się niezwykle przyjemnie.

Joya Goffney stworzyła słodko-gorzką opowieść, ukazującą autentyczne, niełatwe życie, gdzie radość przeplata się ze smutkiem, a dramaty pojawiają się niespodziewanie, bez względu na wiek. "Czasami jestem morzem łez" jest poruszającą, nieszablonową, nadzwyczaj wciągającą i przyjemną powieścią, która skradnie wasze serce!??

3,5/5 Jestem osobą dość zorganizowaną i nie rozstaję się z zeszytem, gdzie planuję swoje kolejne kroki. W głównej bohaterce książki ?Czasami jestem morzem łez? znalazłam więc swego rodzaju bratnią duszę (chociaż ona zamieszczała znacznie bardziej prywatne zapiski w swoim notesie) i jej postawa zachęciła mnie do zapoznania się z pozycją. Czy coś jeszcze urzekło mnie w tej historii? Quinn to osiemnastolatka, która nie rozstaje się ze swoje notesem, gdzie tworzy listy opisujące wszystkie aspekty jej życia. Jest więc zrozpaczona, kiedy dziennik ginie, a ona pada ofiarą szantażysty. Grozi jej upublicznienie wszystkich zapisek, jeśli nie zdecyduje się na wypełnienie zadań z listy rzeczy do zrobienia przed ukończeniem szkoły. Zdesperowana nastolatka łączy siły z Carterem i postanawiają odkryć tożsamość szantażysty, a do tego czasu wypełniać jego żądania. Uważam, że książka ma naprawdę ciekawą fabułę, która była czynnikiem zachęcającym do jej przeczytania (no i oczywiście postać samej autorki, którą lubię po skończeniu ?Wyznań rzekomo porządnej dziewczyny?). Porusza wiele ważnych aspektów, skupia się mocno na tożsamości i kolorze skóry i daje wartościową perspektywę na te zagadnienia. Uważam jednak, że autorka skupiła się na zbyt dużej ilości tematów i niektóre nie zostały dobrze rozwinięte. Duży potencjał miał, chociażby wątek babci Quinn, która choruje na Alzheimera i z chęcią poczytałabym o tym więcej. Niestety, Joya skupiła się tu głównie na relacji romantycznej, pełnej bardzo sztampowych motywów. Nie kibicowałam zbytnio bohaterom, bo część ich tekstów była dla mnie bardziej żenująca niż romantyczna. Same postacie są jednak dość interesujące i wielowymiarowe. Moje serce zdobyła oczywiście Olivia- taka przyjaciółka to prawdziwy skarb. Nie da się też ukryć, że książkę czyta się szybko, a ostatecznie niesie też za sobą wartościowe przesłanie. Jednym z najciekawszych elementów były listy Quinn wplatane w poszczególne rozdziały. To na nie czekałam z największą niecierpliwością. ?Czasami jestem morzem łez? to książka, która prawdopodobnie niczym was nie zaskoczy. Ma wiele znanych motywów, a tożsamość złodzieja dziennika nie wywołała we mnie zdumienia. Czy jest to jednak znacząca wada? Jeśli kto szuka lekkiej i niezobowiązującej młodzieżówki, która jednocześnie przedstawia parę ważniejszych zagadnień, pozycja ta poleca się waszej uwadze. Książki młodzieżowe rządzą się swoimi prawami i czasami przewidywalność im służy, bo mogą stanowić dla wielu komfortowe historie!

"Mój dziennik jest moją opoką. Nie mówi mi, dokąd zmierzam. Mówi mi, gdzie byłam dotychczas. Bez niego nie wiedziałabym, kim naprawdę jestem."
?Czasami jestem morem łez? to książki, która potrafi dostarczyć wiele emocji i chwycić za serce. Jest to historia Quinn Jackson, 18-latce, która lubi tworzyć listy do zrobienia. Dzięki nim i swojemu dzienniczkowi czuje się pewnie i bezpiecznie. Ale pewnego dnia jej zapiski znikają. Co się stanie gdy dziennik trafi w nieodpowiednie ręce? Przekonajcie się sami.
Joys Goffney to autorka książek dla młodzieży. Jej powieści są bardzo mądre i skłaniają do refleksji. Do tego autorka posiada lekkie pióro i chociaż porusza nie łatwe tematy, książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Bardzo lubię książki, w których poruszane są relację pomiędzy dziećmi i rodzicami. Tutaj dodatkowo poruszany jest temat uprzedzeń rasowych. W których te trudne tematy są zarazem poważne, a jednocześnie przedstawione z humorem. Nie zabraknie tutaj uczuć pomiędzy bohaterami, a zakończenie naprawdę poruszy. Bardzo polecam!

?Czasami jestem morzem łez? to druga książka autorki ?Wyznania rzekomo porządnej dziewczyny?. Zaczynając od stylu pisania autorki to był on nieco dziwny/denerwujący. Dialogi musiałam czytać kilka razy bo w kilku momentach nie było jasno zaznaczone kto wypowiada dane słowa. Poza tym książkę czytało się przyjemnie i lekko ????

Według mnie fabuła była bardzo ciekawa, lecz niektóre wątki zostały źle poprowadzone bądź nierozwinięte. Chętnie przeczytałabym więcej o starych znajomych Quinn, o jej babci, albo o rozwijaniu znajomości z Carterem. Zatrzymując się przy relacji bohaterów, nie zauważyłam tam motywu enemies to lovers. Jest wzmianka o nienawiści, ale nie jest to tak naprawdę niczym uzasadnione. Ich relacja moim zdaniem rozwijała się zbyt szybko, praktycznie się nie znali - lecz Quinn sama o tym mówi więc był to zamysł świadomy. Bardzo podobało mi się zakończenie gdzie główna bohaterka wykazuje się odwagą i można zauważyć jej przemianę.

Uwielbiam postacie poboczne! Olivia ma cudowny temperament i charakter. Jest oddaną przyjaciółką i widać, że stawia przyjaźń wysoko. Zachowanie Cartera wobec młodszej siostry całkowicie mnie rozczuliło, natomiast swoją dojrzałością przekonał mnie do siebie.

Książka porusza ważne tematy; Uprzedzenia wobec osób innej rasy oraz złe relacje z rodzicami i stawianie przez nich wymagań. Uważam, że powinno być więcej książek o rasizmie, ponieważ mimo upływających lat świat dalej boryka się z tym problemem.

Jeśli lubicie współczesne young adult z namiastką romansu na jeden wieczór to myślę, że wam się spodoba ????

??????/5