Gęstsza od krwi - Audiobook mp3

le wisio­rek za nic tu nie paso­wał. Czy śmierć nastą­piła wsku­tek wypadku? Trudno powie­dzieć, Zoe nie była nawet pewna, czy ofiara zmarła na sku­tek upływu krwi czy udu­sze­nia. Prze­waż­nie bez trudu wyobra­żała sobie moż­liwe sce­na­riu­sze. Tu jed­nak roz­ma­ite szcze­góły nijak nie paso­wały do sie­bie. Coś prze­ga­pili. Roz­dział 4 Tatum jesz­cze raz rozej­rzał się po pokoju, pró­bu­jąc się wczuć w sytu­ację ofiary. Na tym polu aku­rat czuł się bez­piecz­nie. Widział, jak Zoe wnika w umysł mor­dercy tak łatwo, jakby wkła­dała swe­ter, co zawsze robiło na nim wra­że­nie, ale i tro­chę go iry­to­wało. On aku­rat tego nie potra­fił. Rzecz jasna, znał sta­ty­styki, czy­tał dłu­ga­śne prace naukowe na temat seryj­nych zabój­ców, wywiady z nimi i zapo­zna­wał się z ich pro­fi­lami tak grun­tow­nie, że śnili mu się nie­mal co noc. Ale, odwo­łu­jąc się do ana­lo­gii ze swe­trem, w jego przy­padku wczu­wa­nie się w psy­chikę seryj­nego zabójcy było jak wci­ska­nie się w kaftan bez­pie­czeń­stwa, i to o dwa numery za mały. Było bole­sne, nie­wy­ko­nalne, a po wszyst­kim czuł się obo­lały i wykoń­czony. Na szczę­ście znaczna część ich pracy obra­cała się wokół pozna­wa­nia ofiar. Zro­zu­mie­nie ich postę­po­wa­nia pozwala stwier­dzić, co zwró­ciło na nie uwagę mor­dercy. Przy­daje się także odkry­cie tego, jak reagują, kiedy zostaną zaata­ko­wane, co przy oka­zji wiele mówi o psy­chice zabójcy. Nie­któ­rzy napast­nicy stają się bru­talni w obli­czu potul­nej ofiary, inni zaś stają się groźni tylko wów­czas, gdy ta pró­buje wal­czyć. Poznaj ofiarę, a będziesz w pół drogi do zro­zu­mie­nia mor­dercy. Cathe­rine Lamb była roz­ko­ja­rzona, może nawet miała depre­sję. Cały dom nosił ślady zapusz­cze­nia - nie­pod­lane rośliny, zaku­rzone para­pety, pełny po brzegi kosz z pra­niem. Ow­szem, mogło to świad­czyć o tym, że jest fleją, ale mnó­stwo rze­czy wska­zy­wało na coś wręcz prze­ciw­nego. Ubra­nia były sta­ran­nie zło­żone; łazienka, pomi­ja­jąc świeże plamy krwi, lśniła czy­sto­ścią; jedze­nie w lodówce było świeże. Brud i nie­po­rzą­dek były powierz­chowne, świe­żej daty - cienka powłoka gnę­bią­cej ją zgry­zoty. Czy była samotna? Może się z kimś uma­wiała, zapewne przez inter­net. Jeśli była wyjąt­kowo nie­ostrożna, mogła się zgo­dzić, żeby facet pod­je­chał po nią i zabrał ją na randkę. To by tłu­ma­czyło brak śla­dów wła­ma­nia. Ale nie, to nie paso­wało do podar­tego ubra­nia, które widział na zdję­ciach. Cathe­rine nie pla­no­wała wyj­ścia do mia­sta, kiedy została zaata­ko­wana. Zer­k­nął na Zoe i już miał wspo­mnieć o ubra­niu, ale przy­gry­zała wargę, marsz­cząc czoło. W ten spo­sób dawała znać, żeby jej nie prze­szka­dzać, bo nad czymś myśli. ODon­nell też patrzyła na Zoe. Śled­cza miała krę­cone, się­ga­jące nie­mal do ramion blond włosy; ubrana była w szare spodnie i gra­na­towy żakiet. Podejrz­li­wie mru­żyła cze­ko­la­dowe oczy. Tatum uwiel­biał cze­ko­ladę i miał sła­bość do egzo­tycz­nych sma­ków - cze­ko­lady sło­nej albo pikant­nej - ale ni­gdy jesz­cze nie widział cze­ko­lady podejrz­li­wej. Poli­cjantka prze­krzy­wiła głowę w lewo, tak jak zro­biła to wcze­śniej, kiedy wyszła im na spo­tka­nie przed domem. ODon­nell wyglą­dała jak zbla­zo­wany widz na poka­zie ilu­zjo­ni­sty. Jakby cze­kała, aż ten wycią­gnie kró­lika z kape­lu­sza, by mogła powie­dzieć, że sie­dział tam cały czas albo że był ukryty w ręka­wie. Chodź obej­rzeć Tatuma Graya, magika w dzie­dzi­nie pro­fi­lo­wa­nia kry­mi­na­li­stycz­nego. Wybierz kartę, dowolną. Twoja karta walet pik. Bez­ro­botny, praw­do­po­dob­nie biały, ma dwa­dzie­ścia, góra dwa­dzie­ścia pięć lat, jako dziecko moczył się w łóżku i drę­czył koty. Zauwa­żyła, że jej się przy­gląda. - I jak? Myśli pan, że to robota waszego czło­wieka? - spy­tała. - Za wcze­śnie, żeby o tym prze­są­dzać - odparł odru­chowo. Unio­sła brwi. - Widzi pan tu coś, co ją łączy z innymi ofia­rami? Czy jest do nich podobna? Czy po wcze­śniej­szych mor­der­stwach zabie­rał tro­fea? Czy zakry­wał zwłoki? - Rod Glo­ver nie zakry­wał poprzed­nich zwłok - przy­znał Tatum. - Ale są podo­bień­ - Wobec tego dla­czego aku­rat tę zakrył? - Może być kilka powo­dów. - Tatum wzru­szył ramio­nami. - Nie­któ­rzy seryjni zabójcy przy­kry­wają czymś swoje ofiary, bo się wsty­dzą. Poza tym to forma abs­trak­ zamie­nia­nie ofiary w przed­miot. - Zakrył ją z tego samego powodu, z któ­rego zapiął jej łań­cu­