Gęstsza od krwi

h zdań zosta­wiły je dwie pary rąk. Wysła­łem je spe­cowi od dak­ty­lo­sko­pii, a on to potwier­dził. Dło­nie, nawet w ręka­wicz­kach, można roz­po­znać po wielu cechach, nie tylko po odci­skach pal­ców, i wystę­pują tu istotne róż­nice. - Czyli że w domu denatki po mor­der­stwie prze­by­wały dwie osoby? Obie to męż­czyźni? - Pra­wie na pewno męż­czyźni, co wynika z roz­miaru butów i struk­tury dłoni. Ale to nie Znów zapa­dła cisza. - Co jesz­cze? - spy­tała ODon­nell. - Wyobraź sobie, że wpa­dłem na pomysł, żeby sta­ran­niej zba­dać jesz­cze teren na zewnątrz. Jeśli przed drzwiami było dwóch męż­czyzn, mogli zosta­wić jakieś ślady. Na podwórku zna­leź­li­śmy jesz­cze jeden odcisk buta numer osiem i pół. A na futry­nie kolejny odcisk dłoni. Nie pod­nie­caj się, nie ma odci­sków pal­ców, ale ten odcisk pasuje do odci­sku dłoni dru­giego osob­nika. - Rozu­miem. Coś jesz­cze? - To wszystko. - Infor­muj mnie na bie­żąco - rzu­ciła i wie­dząc, że na to czeka, dodała: - Świetna robota, Lar­son. W Zoe zaszła odmiana. Zmę­czona, przy­bita osoba sprzed chwili zni­kła, sie­działa napięta, pod­eks­cy­to­wana. - Na miej­scu zbrodni było dwóch męż­czyzn? - spy­tała. - Na to wygląda - odparła ostroż­nie ODon­nell. - To tłu­ma­czy nie­spój­no­ści. - Zoe zer­k­nęła na Tatuma. - Jeśli Glo­ver połą­czył siły z kimś jesz­ - Kimś mniej doświad­czo­nym - wpadł jej w słowo Tatum. - Kim łatwo można mani­pu­lo­wać. - Podat­nym na jakieś fan­ta­zje, które Glo­ver mógł zaspo­koić - dodała Zoe. - Ten gość praw­do­po­dob­nie miał fan­ta­zje na temat Cathe­rine. Wła­śnie dla­tego wybrali aku­rat ją. To ktoś, kto ją znał. - I komu praw­do­po­dob­nie sama otwo­rzyła drzwi - rzekł Tatum. - On działa pierw­ to usta­lili zawczasu. Mógł nawet nie wie­dzieć, że Glo­ver ją zabije, ale Glo­ver wie­dział. - Potem Glo­ver ją zabija. Jego wspól­nik w zbrodni ma poczu­cie winy. Zakrywa ofiarę. Znaj­duje łań­cu­szek i zawie­sza na jej szyi. - A Glo­ver zabiera swoje tro­feum. Obser­wu­jąc ich, jak uzu­peł­niają się zgod­nie z jakąś sobie tylko znaną dyna­miką, ODon­nell poczuła ukłu­cie zazdro­ści. Swego czasu też miała takie poro­zu­mie­nie, ze swoim pierw­szym part­ne­rem. Ona i Jim zaczęli pra­co­wać razem, kiedy dostała awans na śled­czą w wydziale zabójstw. Byli part­ne­rami przez czter­na­ście mie­sięcy. Wtedy nie wie­działa jesz­cze, jakie ma szczę­ście. Zakła­dała, że ich rela­cja - ten brak zgrzy­tów - to w tej robo­cie nor­malka. Ale potem Jima awan­so­wali i prze­nie­śli, a ona dostała do pomocy Mannyego Shea. I zro­bił się baj­zel. Z Man­nym miała do wyboru albo się sprze­dać, albo przy­my­kać oko. A kiedy jego szem­rane inte­resy szlag tra­fił, przy­szło jej za to zapła­cić. Teraz, rzecz jasna, pra­co­wała sama. Patrząc, jak Zoe i Tatum wpa­dają sobie w słowo i koń­czą za sie­bie zda­nia, jak poro­zu­mie­wają się wzro­kiem, prze­ka­zu­jąc sobie tre­ści nie­do­stępne dla postron­nych, wró­ciła w czasy dzie­ciń­stwa, kiedy stała sama i obser­wo­wała hasa­jące na podwórku dzieci. - Nie chcę psuć wam zabawy - powie­działa, choć wła­śnie to robiła. - Ale nie ma dowodu, że wasz Glo­ver maczał w tym palce. Nie chcę, żeby­ście mi spa­prali śledz­two z góry przy­ję­tymi zało­że­niami. - Ma pani rację - rzu­cił szybko Tatum. - Ale chęt­nie pomo­żemy. - Nie chcę, żeby­ście zro­bili mi pro­fil tego mor­dercy i orze­kli, że to na pewno wasz facet - cią­gnęła ODon­nell scep­tycz­nie. Zale­żało jej na ich pomocy, ale z daleka było widać, co kom­bi­nują. - Możemy zacząć od pro­filu tego dru­giego - zapro­po­no­wała Zoe. - Tego, który napił się krwi ofiary. Praw­do­po­dob­nie to on ją przy­krył kocem. - Tego nie może pani być pewna - zapro­te­sto­wała poli­cjantka. Zoe pod­chwy­ciła jej wzrok. ODon­nell pomy­ślała, że oczy psy­cho­lożki są jak oczy kota tuż przed ata­kiem. - Możemy się przy­dać. Tak naprawdę ODon­nell była wdzięczna za wszelką pomoc. Roz­dział 7 Męż­czy­zna panu­jący nad sobą nie lubił spać. W każ­dym razie od pew­nego czasu, kon­kret­nie odkąd prze­stał brać lekar­stwa. Przed­tem w ogóle się nad tym nie zasta­na­wiał. Roz­ma­ite proszki, które zaży­wał, od razu ści­nały go na dzie­sięć, dwa­na­ście, a nawet czter­na­ście godzin dzien­nie. W głę­bo­kim śnie miał wra­że­nie, że zanu­rza się w mokrym cemen­cie. I nic mu się nie śniło. Wie­dział, że każ­demu coś się śni, ale co za róż­nica, skoro i tak nic nie pamię­tał? Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki