W sieci strachu - Audiobook mp3

o tego zmie­rza­łam - rzu­ciła z iry­ta­cją Annie. - Okrzemki to fito­plank­ton, jed­no­ko­mór­kowe glony żyjące w śro­do­wi­sku wod­nym. Kiedy ludzie się topią, wcią­gają do płuc te orga­ni­zmy, które następ­nie odkła­dają się w szpiku kost­nym. - Ale czy topie­lec nie powi­nien mieć wody w płu­cach? - zapy­tał Mit­chell. - Nie­ko­niecz­nie - odparła Annie. - Mniej wię­cej pięt­na­ście pro­cent uto­nięć to tak zwane uto­nię­cia suche, czyli takie, kiedy do płuc nie docho­dzi ani kro­pla wody. - Czyli że jed­nak uto­nęła? - upew­nił się Jacob. - - Annie zawa­hała się. - Test z okrzem­kami nie roz­strzyga tego osta­tecz­nie. Ale wska­zuje, że uto­nię­cie jest praw­do­po­dobne. Jeśli dodamy do tego rośliny zna­le­zione w jej zato­kach przy­no­so­wych, to praw­do­po­do­bień­stwo, że uto­nęła, jest naprawdę wyso­kie. - Jak wyso­kie? Annie wzru­szyła ramio­nami. - Czy ta roślin­ność i pył mogły pocho­dzić z wody w sta­wie w parku? - Zde­cy­do­wa­nie tak - potwier­dziła Annie. - Możesz spraw­dzić, czy pasują? - Chyba tak. Znam eks­perta od tych rze­czy, skon­tak­tuję się z nim. - No dobrze - rzekł Jacob. - Wiemy, że to dwu­dzie­sto­latka, która praw­do­po­dob­nie uto­nęła. Masz dla nas coś jesz­cze? - Wysła­łam próbki DNA do labo­ra­to­rium, mają je spraw­dzić w CODIS1 - odparła Annie. - Nie­stety nie zdo­ła­łam pobrać żad­nych odci­sków pal­ców. Ale zna­la­złam ślady kana­ło­wego lecze­nia zęba, na oko dosyć stare. Zapewne z cza­sów dzie­ciń­stwa. Jeśli iden­ty­fi­ka­cja budzi wąt­pli­wo­ści, możemy sko­rzy­stać z danych sto­ma­to­lo­gicz­nych. Jacob i Mit­chell ski­nęli gło­wami. To się mogło przy­dać, cho­ciaż liczyli na wię­cej. - Coś jesz­cze? - zapy­tał Mit­chell. - Myślę, że w dzie­ciń­stwie była mal­tre­to­wana - oświad­czyła Annie. - Skąd takie przy­pusz­cze­nie? - spy­tał Jacob. - Widzi­cie? - Annie pode­szła do ściany, na któ­rej wisiało kilka zdjęć rent­ge­now­skich. - Dwa stare zła­ma­nia trze­ciego lewego żebra i dodat­kowo zła­ma­nie czwar­tego. Dwu­krot­nie miała zła­maną lewą rękę, a poza tym kilka zła­mań pal­ców. - Może brała udział w jakimś wypadku? - pod­su­nął Mit­chell. Annie pokrę­ciła głową. - Zła­ma­nia pocho­dzą z róż­nych okre­sów życia. Nie, mamy tu do czy­nie­nia z kimś, komu z jakie­goś powodu wiele razy łamano kości. Cza­sem widuję takie rze­czy u osób upra­wia­ją­cych sporty eks­tre­malne, ale te zła­ma­nia są naprawdę stare, nie­które pocho­dzą z czasu, kiedy miała dzie­sięć, jede­na­ście lat. Co pod­waża teo­rię o spor­tach eks­tre­mal­nych. - Rozu­miem. - Jacob ski­nął głową. - Uda się jakoś spraw­dzić, czy przed śmier­cią była napa­sto­wana sek­su­al­nie? - spy­tał Mit­chell. Annie pokrę­ciła głową. - Nie można tego usta­lić ze stu­pro­cen­tową pew­no­ścią, ale nie zna­la­złam żad­nych śla­dów potwier­dza­ją­cych taką teo­rię. Jej szorty i bie­li­zna w zasa­dzie były nie­tknięte. Jacob ski­nął głową. - Dzięki, Annie. Ich ofiara zabój­stwa wciąż pozo­sta­wała ano­ni­mowa. Po powro­cie do pokoju wydziału Mit­chell pod­szedł do szafki na akta. Nie inte­re­so­wało go nic, co było w środku - obec­nie nie­mal wszyst­kie akta mogli obej­rzeć w for­mie cyfro­wej. Szafka peł­niła jed­nak ważną funk­cję sto­jaka pod eks­pres do kawy. Zapa­rzył mocną kawę, nalał do dwóch kub­ków i podał jeden Jaco­bowi, który jak sza­lony stu­kał już w kla­wia­turę kom­pu­tera. Eks­pres do kawy - absur­dal­nie drogi model zaku­piony rok wcze­śniej przez kapi­tana Freda Baileya - był naj­cen­niej­szą wła­sno­ścią jed­nostki. A dla Mit­chella waż­niej­szą nawet niż wszy­scy śled­czy razem wzięci. Oparł się o biurko Jacoba, jedno z czte­rech w pomiesz­cze­niu. Cała poli­cja Glen­more Park skła­dała się z czte­rech śled­czych i kapi­tana. Kie­dyś mieli też porucz­nika, ale z powodu cięć budże­to­wych komen­dantka posta­no­wiła, że obejdą się bez niego; decy­zja ta wciąż budziła kon­tro­wer­sje i była sze­roko kry­ty­ko­wana. - Jak skoń­czysz pisać raport, to mi wyślij, wpro­wa­dzę go do sys­temu - powie­dział Mit­chell. Jacob spoj­rzał na niego z wdzięcz­no­ścią. Jego podej­ście do pro­gramu rapor­tów wewnętrz­nych cecho­wała nie­uf­ność, a wła­ści­wie wręcz go nie­na­wi­dził. Cza­sami przy­po­mi­nał Mit­chel­lowi jego matkę, która regu­lar­nie dzwo­niła do niego ze skar­gami w rodzaju: ,,Inter­net nie gra pio­senki, którą klik­nę­łam na ekra­nie" albo ,,Napi­sa­łam mejla, ale ko