Ebook Diuna mobi,epub mobi,epub

Matka wielebna Gaius Helena Mohiam siedziała na wyściełanym krześle, obserwując zbliżającą się matkę z synem. Okna z jej prawej i lewej strony wychodziły na południowe zakole rzeki i zielone pola uprawne włości Atrydów, lecz matki wielebnej nie interesowały krajobrazy. Tego ranka odczuwała swoje lata i było to coś więcej niż tylko drobna dokuczliwość. Winiła za to podróż i kontakty z tą obmierzłą Gildią Kosmiczną z jej sekretami, ale czekające ją tutaj zadanie wymagało osobistego zaangażowania Bene Gesserit jasnowidzącej. Nawet prawdomówczyni Padyszacha Imperatora nie mogła się uchylić od odpowiedzialności, kiedy wzywały obowiązki.



`Piekło by pochłonęło tę diablicę Jessikę! - pomyślała. - Gdybyż urodziła nam córkę, jak miała nakazane`.



Jessika zatrzymała się trzy kroki przed krzesłem i lekko dygnęła, ledwie muskając rąbek sukni lewą dłonią. Paul wykonał oszczędny ukłon, którego nauczył się od swego instruktora tańca na wypadek, gdy nie jest się pewnym pozycji drugiej osoby.



Subtelności powitania chłopca nie uszły uwagi matki wielebnej.



- Jest ostrożny, Jessiko - powiedziała.



Palce Jessiki dotknęły ramienia Paula, a potem zacisnęły się na nim. Przez moment czuł w nich pulsowanie strachu. Opanowała się w mgnieniu oka.



- Tak go nauczono, matko wielebna.



`Czego ona się boi?` - nie mógł zrozumieć Paul.



Stara kobieta zmierzyła go krótkim, taksującym spojrzeniem: owal twarzy Jessiki, ale kości masywne... włosy to krucza czerń księcia, za to brwi po dziadku ze strony matki, którego imienia nie wolno wspominać, jak również ten cienki, dumny nos. Kształt zielonych, hardo spoglądających oczu jak u Starego Księcia, nieżyjącego dziadka ze strony ojca.



`Tak, był kiedyś mężczyzna doceniający potęgę brawury, nawet w śmierci` - pomyślała matka wielebna.



- Nauka to jedno - powiedziała - a pierwiastek pierwotny drugie. Zobaczymy. - Starcze oczy spojrzały twardo na kobietę. - Zostaw nas samych. Zalecam ci medytacje.



Jessika zdjęła dłoń z ramienia Paula.



- Wasza wielebność, ja...



- Jessiko, wiesz, że to musi się stać.



Paul, zaintrygowany, podniósł oczy na matkę.



- Tak... Oczywiście - powiedziała, prostując się.



Z kolei chłopiec popatrzył na matkę wielebną. Uprzejmość i wyraźny strach matki przed tą staruchą nakazywały ostrożność. Gniewał go jednak lęk, który wyczuwał w matce.



- Paulu - Jessika odetchnęła głęboko - próba, do której za chwilę przystąpisz... jest dla mnie ważna.



- Próba? - Spojrzał na nią.



- Pamiętaj, że jesteś synem księcia - powiedziała.



Odwróciła się gwałtownie i wymaszerowała z pokoju wielkimi krokami z suchym szelestem sukni. Drzwi zatrzasnęły się za nią.



Tłumiąc gniew, Paul stanął twarzą w twarz ze starą kobietą. - Czyż odprawia się lady Jessikę jak służebną dziewkę?



Uśmiech zadrgał w kącikach pomarszczonych ze starości ust.



- Lady Jessika była, chłopcze, moją służebną dziewką w szkole czternaście lat. - Pokiwała głową. - I to w dodatku dobrą. A teraz podejdź tu!



Rozkaz był jak cięcie biczem. Posłuchał, zanim zdał sobie z tego sprawę. `Używa na mnie Głosu` - pomyślał. Zatrzymał się na skinienie kobiety przy jej kolanach.



- Widzisz to? - zapytała.



Z fałd togi wydobyła zielony metalowy sześcian o boku około piętnastu centymetrów. Odwróciła go i chłopak zauważył, że w miejscu jednej ściany jest otwór - czarny i dziwnie straszny. Ani odrobina światła nie przenikała owej ziejącej czerni.



- Włóż prawą dłoń do pudełka - nakazała.



Strach przeszył Paula. Zaczął się cofać, ale usłyszał głos starej:



- To tak się słucha matki?



Zajrzał w błyszczące ptasie źrenice. Powolutku, pod wpływem wewnętrznego przymusu, któremu nie potrafił się przeciwstawić, włożył dłoń do pudełka. Najpierw poczuł chłód, kiedy czerń zamknęła się na niej, następnie gładki metal pod palcami i mrowienie, jakby dłoń mu zdrętwiała.



Rysy starej kobiety przybrały drapieżny wyraz. Podniosła prawą rękę znad skrzynki i zatrzymała ją przy szyi Paula. Dostrzegł w niej błysk metalu i począł się odwracać w tym kierunku.



- Nie ruszaj się! - warknęła.



`Znowu używa Głosu!`



Skoncentrował się ponownie na jej twarzy.



- Trzymam przy twej szyi gom dżabbar - powiedziała. - `Gom dżabbar` znaczy `wróg ostateczny`. To igła z kroplą trucizny na czubku. Aaach! Nie ruszaj się, bo poczujesz jej działanie.



Paul próbował przełknąć ślinę, ale miał sucho w ustach. Nie mógł odwrócić wzroku od pomarszczonej starczej twarzy, błyszczących oczu i bladych dziąseł nad srebrzystymi zębami z metalu połyskującymi przy każdym słowie.



- Syn księcia musi się znać na truciznach - powiedziała. - To znak naszych czasów, co? Musky do zatruwania napojów, aumas do zatruwania jedzenia. Trucizny natychmiastowe, powolne i wszystkie pośrednie. Oto nieznana ci trucizna: gom dżabbar. Zabija wyłącznie zwierzęta.



Duma przemogła w Paulu strach.



- Ośmielasz się sugerować, że książęcy syn jest zwierzęciem? - zapytał.



- Sugeruję, powiedzmy, że możesz być człowiekiem - odparła. - Spokojnie! Ostrzegam, byś nie próbował się wyrywać. Stara jestem, lecz moja ręka zdąży wsadzić ci tę igłę w szyję, nim uciekniesz.



- Kim jesteś? - wyszeptał. - Jak zwiodłaś moją matkę, że zostawiła mnie z tobą samego? Przysłali cię Harkonnenowie?



- Harkonnenowie? Co też ty wygadujesz! A teraz bądź cicho.



Suchy palec dotknął jego szyi i Paul opanował odruch, by odskoczyć.



- Dobrze - powiedziała. - Przeszedłeś pierwszą próbę. A oto, jak wygląda reszta: jeśli wyjmiesz dłoń z pudełka, umrzesz. To jedyna zasada. Trzymaj dłoń w środku, a będziesz żył. Jeśli ją zabierzesz, umrzesz.



Chłopiec zaczerpnął tchu, by uspokoić drżenie. - Gdy krzyknę, służba dopadnie cię w parę sekund i to ty umrzesz.



- Służba nie przekroczy drzwi, bo twoja matka stoi za nimi na straży. Możesz mi wierzyć. Ona przeszła tę próbę. Teraz twoja kolej. Czuj się zaszczycony. Nieczęsto poddajemy jej dzieci płci męskiej.



Zaciekawiony, Paul zdołał zapanować nad strachem. W głosie starej kobiety słyszał prawdę, nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Jeśli matka stoi tam na straży... jeśli to naprawdę próba... Zresztą cokolwiek by to było, wiedział, że wpadł w pułapkę, którą stanowi ta dłoń przy jego szyi: gom dżabbar. Przywołał w pamięci responsorium Litanii przeciw strachowi z obrządku Bene Gesserit, której nauczyła go matka.



`Nie wolno się bać. Strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie. Stawię mu czoło. Niechaj przejdzie po mnie i przeze mnie, a kiedy przejdzie, obrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja`.



Czując powracający spokój, powiedział:



- Kończ z tym, starucho. - Starucho! - warknęła. - Odwagi nie można ci odmówić. Dobrze, zobaczymy, zadufku. - Nachyliła się nisko, ściszając głos prawie do szeptu. - Poczujesz ból dłoni w pudełku. Ból. Ale cofnij rękę, a twej szyi dotknie gom dżabbar. Śmierć przyjdzie równie szybko jak opadnięcie katowskiego topora. Zabierzesz rękę, a gom dżabbar weźmie cię jak swego. Rozumiesz?



- Co jest w pudełku?



- Ból.



Poczuł silniejsze mrowienie w dłoni i zacisnął mocno wargi. `Jak coś takiego może być próbą?` - zastanawiał się. Do mrowienia dołączyło się swędzenie.



- Słyszałeś o tym - powiedziała stara kobieta - że zwierzęta odgryzają sobie kończynę, by umknąć z potrzasku? To zwierzęca sztuczka. Człowiek pozostanie w sidłach, zniesie ból i uda śmierć, by zabić myśliwego, usuwając zagrożenie dla swego gatunku.



Mrowienie przeszło w ledwo odczuwalne pieczenie.



- Po co to robisz? - spytał. - By ustalić, czy jesteś człowiekiem. Zamilknij.



Paul zwinął lewą dłoń w pięść, gdy w drugiej nasiliło się pieczenie. Narastało powoli: fala ciepła za falą... fala za falą. Czuł, jak paznokcie wbijają mu się w zaciśniętą dłoń. Próbował rozprostować przypiekane palce drugiej, lecz nie mógł nimi poruszyć.



- Pali - wyszeptał.



- Cicho!



Pulsujący ból przenikał do ramienia. Pot wystąpił mu na czoło, każde włókno jego ciała krzyczało wniebogłosy, by zabrał dłoń z tej płonącej czeluści... jednak... gom dżabbar. Nie odwracając głowy, usiłował spojrzeć na ową upiorną igłę znieruchomiałą przy jego szyi. Zachłystywał się powietrzem, chciał uspokoić oddech i nie mógł.



Ból!



Cały jego świat zniknął prócz konającej w męczarniach dłoni i starczej twarzy wpatrzonej w niego z odległości paru centymetrów. Wargi tak mu wyschły, że miał trudności z ich rozdzieleniem. `Palę się! Palę się!`



Wydawało mu się, że czuje, jak skóra zwija się i czernieje na konającej dłoni, ciało przepala się i odpada, obnażając zwęglone kości.



Stop!



Ból ustał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Paul był zlany potem, prawa ręka mu dygotała.



- Dosyć - wymamrotała stara. - Kull wahad! Żadna dziewczynka tyle nie wytrzymała. Chyba pragnęłam twej porażki. - Odchyliła się w tył, zabierając gom dżabbar. - Wyciągnij rękę ze skrzynki i spójrz na nią, młody człowieku.



Pokonując bolesne drżenie, Paul utkwił oczy w mrocznej pustce, w której jego dłoń zdawała się przebywać z własnej woli. Wspomnienie bólu paraliżowało wszelki ruch. Rozum mówił mu, że z pudełka wyjmie osmalony kikut.



- No, wyjmuj! - warknęła.



Wyszarpnął dłoń ze skrzynki i zagapił się na nią osłupiały. Nic. Ani śladu po męczarni. Podniósł dłoń, obrócił ją, poruszył palcami. - Nerwoból indukcyjny - powiedziała. - Nie mogę okaleczać wszystkich potencjalnych ludzi, ale są tacy, którzy dużo by dali za sekret tej skrzynki.



Ukryła pudełko w fałdach togi.



- Ale ból... - zaczął.



- Ból! - prychnęła wzgardliwie. - Człowiek potrafi zapanować nad każdym nerwem swego ciała.



Poczuł ból w lewej dłoni, rozprostował zaciśnięte palce, spojrzał na cztery krwawe ślady po wbitych w ciało paznokciach. Opuścił rękę i popatrzył na starą kobietę.



- Zrobiłaś to kiedyś mojej matce?



- Przesiewałeś kiedyś piasek przez sito? - odpowiedziała.



Zszokowany tym niezwiązanym z tematem pytaniem umysł Paula osiągnął stan wyższej świadomości. `Piasek przez sito`. Skinął głową.



- My, Bene Gesserit, przesiewamy ludzi, by wyłowić człowieka - oznajmiła.



Podniósł prawą rękę, przywołując wspomnienie katuszy - I to wszystko, co w tym jest? Ból?



- Obserwowałam cię w bólu, chłopcze. Ból jest zaledwie osią próby. Matka opowiadała ci o naszych metodach obserwacji. Widzę w tobie znamiona jej nauki. Nasz test to moment krytyczny plus obserwacja.



Jej ton to potwierdzał, więc rzekł:



- To prawda!



Wbiła w niego wzrok. `On wyczuwa prawdę! Czyżby był tym jedynym? Czyżby istotnie miał nim być?` Opanowała podniecenie, upominając samą siebie: `Nadzieja przesłania jasność widzenia`.



- Wiesz, kiedy ludzie wierzą w to, co mówią - stwierdziła.



- Wiem.



W jego głosie pobrzmiewały echa pewności nabytej w wielokrotnych próbach. Słysząc je, powiedziała:



- Może i jesteś Kwisatz Haderach. Siądź, mały bracie, tu, u moich stóp.



- Wolę stać.



- Twoja matka siedziała kiedyś u moich stóp. - Nie jestem swoją matką.



- Nienawidzisz nas troszeczkę, co? - Spojrzawszy w stronę drzwi, zawołała: - Jessiko!



Jessika stanęła w drzwiach, obrzucając pokój surowym wzrokiem. Złagodniała na widok Paula. Zdobyła się na słaby uśmiech.



- Jessiko, czy przestałaś mnie nienawidzić? - spytała stara kobieta.



- Kocham cię i nienawidzę zarazem - odparła zapytana. - Nienawidzę za cierpienia, których nigdy nie zapomnę. Kocham za...



- Wystarczy sam fakt - powiedziała stara cieplejszym głosem. - Możesz już wejść, tylko się nie odzywaj. Zamknij drzwi i pilnuj, by nikt nam nie przeszkadzał.



Jessika weszła do pokoju, zamknęła drzwi i oparła się o nie plecami. `Mój syn żyje - pomyślała. - Mój syn żyje i jest... człowiekiem. Wiedziałam, że jest... ale... on żyje. Teraz mogę żyć dalej`. Czuła dotyk drzwi, twardy i rzeczywisty. Wszystko w tym pokoju było dotykalne i wyczuwalne zmysłami.