Ebook Ciemne sekrety mobi,epub

może lepiej byłoby na nich pocze­kać - spró­bo­wał Joakim. - Myśla­łam, że chcesz być pierw­szy, gna­łeś jak jakiś sprin­ter - stwier­dziła Alice. Dziew­czyny zaśmiały się, a Joakim przez moment sma­ko­wał to uczu­cie. To takie fajne, śmiać się razem ze ślicz­nymi dziew­czy­nami, pomy­ślał. Dla żartu szturch­nął lekko Alice. - Ty sama też nie­źle dawa­łaś gazu. Zaczęli się gonić. Bie­gali mię­dzy kału­żami, na początku bez planu, ale kiedy Emma wpa­dła do wody, pró­bo­wali się nawza­jem ochla­pać. To było cudowne uroz­ma­ice­nie tych nud­nych poszu­ki­wań, wła­śnie tego Joakim potrze­bo­wał. Biegł za Emmą, na chwilę udało mu się schwy­cić jej ramię. Wyrwała się i pró­bo­wała się odsa­dzić kil­koma szyb­kimi susami. Ale jej lewa stopa zaha­czyła o wysta­jący korzeń i dziew­czyna stra­ciła rów­no­wagę. Przez sekundę wyda­wało się, że jed­nak się utrzyma na nogach, lecz pośli­znęła się w bło­cie ota­cza­ją­cym bajoro i wpa­dła po pas w wodę. Joakim zaczął się śmiać, ale Emma krzy­czała. Umilkł i pod­szedł do niej. Krzy­czała jesz­cze bar­dziej. Dziwne, pomy­ślał. Prze­cież nic takiego się nie stało. To tylko tro­chę wody. Wtedy zoba­czył blade ciało wysta­jące nad powierzch­nię tuż przed Emmą. Wyglą­dało, jakby leżało tuż pod wodą, czy­ha­jąc na ofiarę. Koniec nie­win­nej, dzie­cin­nej zabawy. Nastą­piła panika, w gło­wach im wiro­wało. Emma wymio­to­wała, Alice zaczęła szlo­chać. Joakim stał przy nich znie­ru­cho­miały i patrzył na obraz, który miał go prze­śla­do­wać do końca życia. Haralds­son leżał w łóżku i drze­mał. Obok niego spo­czy­wała Jenny ze sto­pami opar­tymi na mate­racu i poduszką wsu­niętą pod tyłek. Nie chciała tego prze­cią­gać. - Lepiej zała­twmy to od razu, to potem zdą­żymy jesz­cze raz, zanim będę musiała wró­cić. Zała­twmy. Czy jest jakieś mniej pod­nie­ca­jące słowo na okre­śle­nie tego? Haralds­son miał wąt­pli­wo­ści. Ale teraz to było zała­twione i mógł się zdrzem­nąć. Gdzieś zagrała Abba. Ring Ring. - To twoja komórka. - Jenny szturch­nęła go w bok. Haralds­son zbu­dził się, z pełną świa­do­mo­ścią, że w tej chwili nie powi­nien znaj­do­wać się w łóżku obok swo­jej żony. Pod­niósł spodnie z pod­łogi i wyma­cał komórkę. Rze­czy­wi­ście. Han­ser. Wziął głę­boki oddech i ode­brał. Tym razem też sześć słów. - Gdzie się pan, do cho­lery, podziewa! Han­ser poiry­to­wana odło­żyła słu­chawkę. ,,Skrę­cił stopę". Aku­rat. Chęt­nie poje­cha­łaby do szpi­tala albo przy­naj­mniej posłała tam radio­wóz, byle tylko udo­wod­nić temu palan­towi kłam­stwo. Ale nie miała na to czasu. Nagle stała się odpo­wie­dzialna za docho­dze­nie w spra­wie mor­der­stwa. W tej sytu­acji raczej nie poma­gał jej fakt, że szef grupy poszu­ki­waw­czej wokół Listakärr był nie­obecny na miej­scu i że zgo­dził się włą­czyć do tyra­liery nie­let­nich skau­tów. Dzieci, które teraz potrze­bo­wały pomocy psy­cho­loga, bo jedno z nich wpa­dło do bajorka i wsta­jąc, wycią­gnęło na powierzch­nię zwłoki. Han­ser potrzą­snęła głową. Z tym znik­nię­ciem wszystko od początku źle się ukła­dało. Dosłow­nie wszystko. Teraz trzeba poło­żyć kres błę­dom. Od tego momentu będą postę­po­wali jak należy. Pro­fe­sjo­nal­nie. Spoj­rzała na słu­chawkę, którą na­dal trzy­mała w dłoni. Przy­szła jej do głowy pewna myśl. To był śmiały krok. Jesz­cze nie pora, powie­dzie­liby nie­któ­rzy. To mogłoby pod­ko­pać jej kie­row­ni­czą rolę. Ale już dawno sobie obie­cała, że nie będzie tchó­rzyła przed trud­nymi decy­zjami. Zbyt wiele od tego zale­żało. Chło­piec nie żył. Został zamor­do­wany. Nade­szła pora, żeby zacząć pra­co­wać z naj­lep­szymi. - Tele­fon do cie­bie - powie­działa Vanja, wsu­wa­jąc głowę do pokoju Tor­kela Höglunda. Jego gabi­net był taki jak on sam, oszczędny i pro­sty. Żad­nej pozy, nady­ma­nia się, niczego cen­nego, pra­wie żad­nych dro­bia­zgów oso­bi­stych. Zasta­wiony meblami pocho­dzą­cymi z jakie­goś cen­tral­nego maga­zynu, pokój spra­wiał wra­że­nie raczej gabi­netu dyrek­tora mało­mia­stecz­ko­wej szkoły śred­niej ze skrom­nym budże­tem niż miej­sca pracy jed­nego z naj­wyż­szych komi­sa­rzy poli­cji w Szwe­cji. Część jego kole­gów uwa­żała za dziwne, że ten, który odpo­wiada za zespół docho­dze­niowo-śled­czy Kra­jo­wej Poli­cji Kry­mi­nal­nej, nie chce poka­zy­wać światu, jak daleko zaszedł. Inni tłu­ma­czyli to tym, że suk­cesy nie ude­rzyły mu do głowy. Prawda była prost­sza i mniej szla­chetna