Zabójcza terapia

Kiedy skończyłam czytać "Śmiertelną dawkę", czyli piąty tom serii z Dionizą Remańską, było mi smutno, że to już koniec. Byłam przekonana, że jedna z moich ulubionych bohaterek już nie wróci.

Jaka była więc moja radość, kiedy zobaczyłam zapowiedź "Zabójczej terapii". Dionizie cudem udało się uniknąć śmierci. Jednak zawsze sprawna i aktywna, teraz musi walczyć z ograniczeniami ciała.
Kobieta przebywa w szpitalu na rehabilitacji. Wydaje się, że nie może wydarzyć się tu nic ciekawego i zagrażającego życiu.

Podczas z zabiegu hydroterapii umiera pacjentka. Dionie, wystarczy jedno spojrzenie, aby wiedzieć, że nie była to śmierć naturalna. Natura detektywa się odzywa i Remańska włącza się w policyjne śledztwo. Ci są zadowoleni, że mają w szpitalu swojego informatora.

Pierwsza ofiara to dopiero początek. Kto i dlaczego zabija pacjentów szpitala? Czy Dionizie też coś grozi?

Czy mówiłam już, że bardzo się cieszę z powrót Diony? Nie znam za dużo serii, gdzie główną bohaterką jest taka charakterna kobieta. A Dionizę ciężko nie polubić. Ma charakter, jest inteligentna, spostrzegawcza i ma poczucie humoru. Nie owija w bawełnę i wali prosto z mostu.

Fabuła jest ciekawa i wciągająca. Zagadka nie jest prosta, a ślady prowadzą do wydarzeń sprzed 20 lat. Kiedy to pewna dziewczyna walczyła o przetrwanie uwięziona w ukrytym w lesie bunkrze. Co prawda szybko doszłam do wniosku, kto z przeszłości zabija, ale nie potrafiłam wskazać konkretnych bohaterów.

Hanna Greń nie zawodzi i stworzyła kolejną świetną historię kryminalną z ciekawym tłem społeczno-obyczajowym.

W dniu premiery szóstej części cyklu kryminalnego z Dionizą Remańską ?Zabójcza terapia? u mnie na obiad były obowiązkowo pierogi. Ci, którzy czytali poprzednie części z pewnością wiedzą dlaczego.

Przyznam, że zaskoczyła mnie ta kontynuacja, bo choć żywiłam nadzieję, że ?Śmiertelną dawką? nie pożegnamy się z bohaterką, którą zdążyłam bardzo polubić, to Autorka włożyła sporo wysiłku, by nas o tym przekonać. Dlatego z bardzo pozytywnym zaskoczeniem i ulgą przyjęłam zapowiedź kolejnej części i mam nadzieję, że nie będzie ona ostatnią.

Podobnie jak we wcześniejszych powieściach z Dioną, tak i tym razem akcja umiejscowiona jest w niewielkiej społeczności, jaką tworzy grupa pacjentów i pracowników szpitala rehabilitacyjnego, do którego przywiodły ją tragiczne wydarzenia poprzedniej części. A że dla tak aktywnej kobiety poczucie bezradności i bezczynność są nie do zniesienia angażuje się całą sobą w ćwiczenia mające zapewnić jej pełną sprawność fizyczną. Ale i szarym komórkom Dionizy nie grozi lenistwo, bo znalezienie zwłok jednej z pacjentek przełącza ją automatycznie na tryb dochodzeniowy. Z przyjemnością godząc się na współpracę z policją nie spodziewa się jednak, że szpital rehabilitacyjny zmieni się w ?fabrykę śmierci?.

Wspaniale było znów towarzyszyć tej inteligentnej, charakternej i silnej kobiecie w prowadzonym, choć z pozycji obserwatora śledztwie. Spojrzenie na sprawę z różnych perspektyw, również sprawcy, ale też sięgnięcie w przeszłość budowało napięcie i rodziło ciekawość, odnośnie do wspólnego mianownika i motywów. W pewnym momencie domyśliłam się kto zabija, ale nie miałam pewności dlaczego i ta niewiedza pchała mnie do ostatnich stron, nie odbierając przyjemności z rozwiązania zagadki.

Bardzo trafnie Autorka oddała skomplikowane relacje międzyludzkie, które odgrywają ogromną rolę w tak małym środowisku skazanych na siebie przez wiele tygodni ludzi. Umiejętność dostosowania się jest czasem równie ważna jak odwaga do bronienia własnych praw, bo zawsze znajdą się osoby z natury zajadłe i wrogie.

I znowuż zaznaczę, że każdą z części można czytać niezależnie, bo traktuje o odrębnej sprawie kryminalnej, jednak dlaczego mielibyście odebrać sobie przyjemność sprawdzenia jak zmieniała się główna bohaterka i jej życie osobiste? Tym bardziej że mimo brutalnych zbrodni styl Autorki dość lekki, często podszyty ironią i humorem czyni z Jej powieści znakomitą i wciągającą rozrywkę wzbogaconą o wartościowy przekaz dający impuls do głębszych przemyśleń.