Wilcza nora (twarda)

Książka napisana chyba jednak bardziej dla rodziców niż dla dzieci. W taki sposób, jak filmy animowane puszczają oko do rodzica, żeby się tak strasznie nie nudził w trakcie projekcji. Bo czyż dziecko zrozumie aluzję do muchito albo jakie ciężkie jest życie wielodzietnej rodziny, gdy ginie jej jedyny żywiciel? Albo dlaczego siedzenie w knajpie pod stołem, to już totalna abnegacja? Cóż przykład mojego małego czytelnika świadczy o tym, że nawet jeśli nie rozumie to i tak się dobrze bawi, usiłując wraz z Borsukiem i jego młodym, porywczym pomocnikiem wyjaśnić, kto pożarł zająca. Do tego stopnia, że poleca tę lekturę innym dzieciom oraz nakazuje mi przeczytanie książki. Rzeczywiście, coś w sobie ma. Zatem ja również ją polecam.

Świetna, wciągająca, inteligentna intryga. Jest to też niezły pastisz klasyki kryminału ("Borsuk poczuł zmęczenie. Przeraźliwe zmęczenie. Ech, rzucić by to wszystko i zapaść w sen zimowy. Zapaść w sen zimowy, a potem od razu przejść na emeryturę" - Maigret, Wallander?). Ciekawie nakreślone postaci. o których pamięta się długo po przeczytaniu tej krótkiej skądinąd książeczki (Mysz-psycholog, histeryczny Kojot, cyniczne Puszczyki-adwokaci). Przyznać się też muszę, że to moja dorosła reakcja, bo dzieciom jeszcze tej książki nie wręczyłam, i że zdecydowanie przeczytam następne części.

W tym roku postanowiłam wyjść spoza swojej strefy komfortu jeszcze bardziej i zaczęłam sięgać po literaturę dziecięcą. Oczywiście nie uważam tego za coś absurdalnego czy śmiesznego, bo każdy ma prawo do czytania tego, na co ma tylko ochotę. Jednocześnie cieszę się z tego, że mam możliwość poznawania tak świetnych pozycji dla najmłodszych, jak między innymi powieść Anny Starobiniec. Jak można się już domyślić, Wilcza nora podbiła moje serce - ale czym tak konkretnie?

Wyobraźcie sobie, że w lesie, pod naszą nieobecność, zwierzęta załatwiają swoje prywatne sprawy, prowadzą życie miłosne i towarzyskie oraz muszą zmagać się z... morderstwem. Brzmi to zabawnie, ja wiem, ale dla jednego z bohaterów nie było to takie śmieszne. Ofiarą został zając i nikt nie ma pojęcia, kto mógłby pozbawić go życia. Jakiś drapieżnik czy bliska osoba? Śledztwo poprowadzą Borsuk Starszy oraz Borsukot. Czy uda im się rozwikłać zagadkę?

Pierwszym plusem tej pozycji, o jakim muszę wspomnieć, jest fenomenalny styl pisania autorki. Czytając tę historię, miałam wrażenie, że to nie jest powieść dla młodszych czytelników, ponieważ autorka wystrzega się traktowania dzieci jak nic nierozumiejących jednostek, co bardzo mi się podobało. Oczywiście, nie będę ukrywać, że wciągnęłam się bardzo w przedstawioną tutaj akcję i nie mogłam się oderwać - a co dopiero by było, gdyby jakiś młody miłośnik kryminałów dorwał się do tej pozycji.

Przedstawieni bohaterowie są bardzo sympatyczni i charakterni. Bardzo polubiłam w szczególności Borsuka Starszego, który jest idealnie odwzorowaną postacią takiego policjanta, któremu blisko do emerytury i który, choć chciałby jeszcze coś osiągnąć w pracy, to jednak bardzo marzy o długim spanku. Czy to nie brzmi świetnie? Dla mnie tak i dlatego też ta książka mi się spodobała.

Sama akcja jest dla nas, dorosłych dość przewidywalna. Jednak młodsi czytelnicy zostaną wyprowadzeni w pole i nawet się nie zorientują, że coś jest nie tak. Plot twist może ich natomiast bardzo mocno zaskoczyć, a o to też chodzi w dobrym kryminale. Wilcza nora to naprawdę dobra pozycja, która zasługuje na uwagę młodych i starszych wiekiem, bo z pewnością odnajdzie swoich miłośników w każdej grupie wiekowej.

Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała i o bardzo ładnym i porządnym wydaniu. Twarda oprawa, przyciągająca wzrok okładka oraz ilustracje znajdujące się w środku, stawiają jeszcze wyżej tę pozycję jako lekturę, która może zachęcić do bliższego kontaktu. Być może też sprawdzi się idealnie jako prezent? W końcu już za pasem grudzień...

Jeżeli macie ochotę na bardzo lekką lekturę, która jednak Was zaciekawi i jest dobrze napisana ? musicie poznać Wilczą norę, koniecznie!

W Dalekim Lesie zasady są proste! Zwierzęta nie mogą się nawzajem pożerać i już. Tu żaden wilk nie poluje na puszyste zające, koty nie zjadają myszy, a lisy nie porywają kur. Dzięki temu wszyscy mogą czuć się bezpiecznie, a lokalna policja nie ma zbyt wiele do roboty. Być może to właśnie brak zajęć jest przyczyną zauważalnej otyłości u Borsuka Starszego Policji. Gdy jednak zupełnie nieoczekiwanie w lesie dochodzi do morderstwa, stary policyjny wyga będzie musiał szybko wrócić do formy.

Borsuk wraz z Borsukotem rozpoczynają śledztwo. Ofiarą jest Zając. Niewątpliwie został zjedzony przez jakiegoś drapieżnika, gdyż po biedaczysku została tylko kępka futra. Jeże, Puszczyki i wszystkie inne zwierzęta są wręcz przekonane o winie Wilka. W końcu któż inny mógł pożreć z takim okrucieństwem mieszkańca Dalekiego Lasu? W toku dochodzenia okaże się jednak, że w tej zbrodni nic nie jest tak oczywiste, jak mogłoby się wydawać. Sięgnijcie koniecznie po książkę ?Wilcza nora? i sprawdźcie, co za uszami mają poszczególne zwierzęta.

Przyznam, że początkowo obawiałam się, czy książka o krwawym morderstwie będzie odpowiednia dla dzieci. Jednak teraz, po lekturze ?Wilczej nory?, śmiało mogę powiedzieć, że choć istotnie dochodzi do morderstwa z pożarciem, to autorka dość nieźle ugryzła temat. Zbrodnia w świecie zwierząt z Dalekiego Lasu opisana jest rzetelnie (w końcu doszło do zabójstwa!), ale nie drastycznie. Warto też podkreślić, że książka skierowana jest do dzieci od 7. roku życia, więc najczęściej pewne nieuchronne okrucieństwo łańcuchów pokarmowych jest im dobrze znane.

Przechodząc jednak do meritum. ?Wilcza nora? to kryminał naprawdę świetne napisany. Intryga uknuta jest tak przebiegle, że praktycznie do samego końca nie wiadomo, kto stoi za morderstwem. Z jednej strony wszyscy są przekonani o winie Wilka ? w końcu każde zwierzę i dziecko wie, że wilki mają tendencję do pożerania innych stworzeń (zwłaszcza Babć i Czerwonych Kapturków). Gdy jednak nieoczekiwanie podejrzenia padną na Kojota (któremu swoją droga brak piątej klepki), sprawa całkiem mocno się zagmatwa. Jedno jest pewne ? młodzi czytelnicy będą mieli okazję przekonać się, jak zgubne może być uleganie stereotypom.

Historia śledztwa w Dalekim Lesie jest bardzo wciągająca. Ciekawa narracja, zabawne dialogi, charyzmatyczne postacie i nieoczekiwane zwroty akcji sprawiają, że ?Wilczą norę? można z powodzeniem połknąć w jeden wieczór. A dla mniej wprawnych czytelników z pewnością dużą zaletą będzie to, że opowieść podzielona została na stosunkowo krótkie rozdziały, można więc przerwać lekturę w dowolnym momencie.
Warto wspomnieć, że przygodom mieszkańców Dalekiego Lasu towarzyszą nieco mroczne ilustracje Marie Muravski. Przedstawieni na obrazkach bohaterowie z jednej strony są przedstawieni dość realnie, a mimo to ich personifikacja jest bardzo oczywista. I choć ilustracji w książce nie jest dużo, to dodają one opowieści klimatu. Są one naszym zdaniem taką kropką nad i. Bez nich ?Wilcza nora? nie byłaby taka sama.

Polecamy książkę ?Wilcza nora? czytelnikom od 7. roku życia. I cieszymy się, że historia Borsuka, Borsukota i mieszkańców Dalekiego Lasu będzie miała kontynuację w kolejnych tomach. Na pewno do nich zajrzymy!