Sezon burz Wiedźmin Tom 8

Do najnowszej książki Sapkowskiego przymierzałam się, jak na wychowankę Wiedźmina przystało, z nieufnością i dużą dawką ostrożności. Zaopatrzyłam się w eliksiry(Wyrozumiałość zażyłam w podwójnej ilości), na plecach zaś, bezpiecznie czekała na sposobność Krytyka. Gdyż jak głosi ludowa mądrość: należy mieć nadzieję na najlepsze, ale być przygotowanym na najgorsze. Uh, i zdradzę wam, iż wcale na początku "Sezonu Burz" kolorowo nie było! Nudno, wulgarnie, a Geralt wyskoczył Sapkowskiemu spod pióra całkiem nie Geraltowaty. Na szczęście, kiedy już miałam postawić krzyżyk nad opowiadaniem, historię uratował Jaskier. Cudowny Jaskier, którym mówił, myślał i zachowywał się jak Jaskier z dawnych opowiadań i cyklu! Jedno światełko w tunelu pociągnęło za sobą kolejne - mianowicie Mozaik. Maleńka, prawie nic nie wnosząca postać, ale autorowi udała się znakomicie. Intrygująca i bardzo złożona; w każdej kolejnej odsłonie przedstawia nam się trochę z innej strony. Dostaliśmy Jaskra, dostaliśmy Mozaik. Dwa światełka w tunelu, które po przeczytaniu stu stron o niczym, jawiły mi się niczym światła nadjeżdżającego pociągu. I wtedy nastąpił przełom. 120-130 stron. Tyle było trzeba, by autor przypomniał sobie z czym się wiedźmina zjada. Bo od 120-130 stron mamy już wszystko. Geralta, który zabija potwory i ratuje niewinnych, knujących czarodziejów, zamachy stanu , magiczne zjawiska( rozdział 15 to perełka), i akcję. Akcję tak wspaniale porywającą, że pod koniec książki wspominamy początkowe zastoje ze zdumieniem i niedowierzaniem. Ach tak, Sapkowski powrócił. Wiedźmin powrócił.

Rewelacja. Bardzo ciekawa i wciągająca lektura.

Wiedziałam już wcześniej, że "Sezon burz" był napisany po latach i trochę odstaje od sagi o wiedźminie, zarówno jeśli chodzi o główny wątek jak i warsztat pisarski. Dlatego nie sięgnęłam po niego zaraz po zakończeniu "Pani Jeziora", tylko odczekałam dość dużą ilość czasu. Aktualnie Wiesiek jest na topie, więc pomyślałam, czemu by do niego nie wrócić. W sumie mogłam tego nie robić...

Saga była jedyna w swoim rodzaju. To nie była prosta historia, która prowadzi czytelnika za rękę. Każdy, kto się dziełem Sapkowskiego zachwycił i miał na tyle talentu i kreatywności, by coś do niego dołożyć, mógł to zrobić, bo tak zbudowany świat dawał ku temu ogromne pole do popisu. Stąd m.in. świetne gry polskiej produkcji. Kiedy czytałam "Sezon burz" miałam nieustanne wrażenie, że napisał tę książkę fan Sapka, oddany wieloletni fan, tylko zrobił to... nieudolnie.

Styl jest momentami strasznie przekombinowany, przypomina to bełkot. Miałam wrażenie, że bohaterowie kręcili się w kółko i w efekcie nic z tego nie wynikało. Historia, która mogłaby zgrabnie wypaść w krótkim opowiadaniu, została rozwleczona do granic możliwości. Geralt zachowuje się głupio, magowie nic tylko wodzą go za nos. Jaskier zachowuje się głupio, tylko jedno mu w głowie, a przecież to była bardziej rozbudowana postać. A ten długi rozdział o tarzaniu się w pościeli wiedźmina z czarodziejką? Powiem tylko jedno - litości.

Ta książka była średnią przyjemnością. Z jednej strony to wiedźmin, lubię go, mam ochotę dowiadywać się o nim więcej, ale z drugiej strony to było takie niemądre i nużące. Według mnie ta książka nie była potrzebna na rynku. Może gdyby faktycznie napisał ją jakiś fan, to wszystko miałoby swoje uzasadnienie, ale wydanie pod nazwiskiem autora tylko go skompromitowało. Rozumiem, że innym fanom mogła się spodobać, wystarczy przymknąć oczy na niedociągnięcia i cieszyć samym faktem przebywania w tym uniwersum. Szkoda, że ja tak nie umiałam zrobić. Odkładam na półkę i raczej do niej nie wrócę.

Kolejny tom to gratka dla fanów Sapkowskiego. Nie można się oderwać od fabuły, rewelacja. Polecam!

Witam czytelników.

Przeczytałem parę książek Pana Sapkowskiego i muszę przyznać, że "Sezon burz" bardzo mnie zaskoczył swoją "innością", oczywiście w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu. To bardzo ciekawa, wciągająca i inspirująca książka, którą polecam wszystkim fanom fantastyki.

Jeśli szukacie nowości i nie boicie się wydać paru złotych na powieść jeszcze nie znanego autora, to zachęcam do przeczytania mojej książki, która nosi tytuł: "PODMUCH" i jest powieścią fantasy opartą na legendach podhalańskich.

Pozdrawiam i życzę miłej lektury;-)

Sapkowski do klasyka fantasy, można kupować w ciemno. Zresztą recenzje i tak widzę już dobre. Styl niepowtarzalny.

Kolejny tom Sapkowskiego był dla mnie totalnym zaskoczeniem! Połknąłem go błyskawicznie, delektując się specyficznem stylem autora. Jak zwykle u Sapkowskiego możemy liczyć na ciekawą narrację oraz bardzo rozbudowaną fabułę. W "Sezonie burz" dzieje się wiele... Czysta przyjemność dla miłośników dobrej fantastyki!

Wielki powrót Geralta. Jak dobrze było sięgnąć po tę książkę i znów wrócić do przygód Wiedźmina. Tym razem Sapkowski uraczył czytelników historią, która powinna w chronologicznym układzie rozpoczynać całą serię. Świetnie napisana, w tym samym dobrym, starym stylu, którym autor zyskał rzesze wiernych fanów. Cieszę się, że mogłem wrócić znów do świata pełnego pałętającego się po nim zła, z którym bez wytchnienia walczy Geralt. To już właściwie klasyka, ale nie będę ukrywał - liczę wciąż na więcej. Zdecydowanie polecam fanom, bo nie wierzę, że byłby ktoś, kto jeszcze nie miał okazji poznać przygód Wiedźmina.

"Sezon burz" pochłonęłam w jeden wieczór, odkładając na bok wszystkie domowe obowiązki. Bawiłam się wyśmienicie, bo Andrzej Sapkowski nadal potrafi zaczarować czytelnika. Wartka akcja, sarkastyczny humor, wątki miłosne, ciekawe postacie drugoplanowe - naprawdę fajnie się znowu czytało o Wiedźminie....

Panie Andrzeju brawa, brawa, brawa! :) Nie mogłam się doczekać czegoś nowego z serii Wiedźmina, bo miałam straszny niedosyt po poprzednich częściach. Nie żeby były złe tylko po prostu mi wciąż mało. Teraz zasyciłam swój mały głód. Bardzo dobrze napisane, w tym samym stylu co wcześniej. Tylko Pan Sapkowski potrafi tak chwycić czytelnika, który z zapratym tchem poświęci kilka długich nocy i zrezygnuje ze snu.

Owszem, trudno powiedzieć, by "Sezon burz" trzymał jakościowy poziom "Sagi o wiedźminie", niemniej nie można zaprzeczyć, że nawet wyraźnie słabszy tekst Sapkowskiego nadal osiąga poziom niedostępny dla jakichś dziewięćdziesięciu procent polskich autorów u szczytu ich pisarskiej kariery. Chociaż hermetyczność powieści (i drobny pstryczek w nos twórców gry w postaci epilogu) raczej nie daje nadziei na ciąg dalszy i wyjaśnienie sensu całej kabały z kradzieżą mieczy, to "Sezon burz" to nadal doskonały, nomen omen, morderca czasu. Wyszukiwanie krytyki autora odnośnie naszej rzeczywistości, a także postmodernistycznych elementów dostarcza dodatkowej rozrywki obok samej lektury. A na tą składa się dopracowany warsztat i wyborne i nienachalne opisy (można bez kozery rzec, że "słynne" opisy jedzenia w martinowskiej "Pieśni lodu i ognia" są istną grafomanią w porównaniu do tego, jak potrawy opisuje Sapkowski). Narzekać można zdecydowanie na bardzo marną jakość wydania (w stosunku do ceny) ? ale to na szczęście jedna z nielicznych wad, nawet jeśli sam "Sezon burz" nawet nie próbuje się zbliżyć do poziomu chronologicznej następczyni: "Sagi o wiedźminie".

Reszta recenzji:
http://www.zaginionyalmanach.pl/2013/11/sezon-burz-andrzej-sapkowski.html

Coś co rozpoczyna się dobrze nie powinno kończyć się nigdy, a przynajmniej tak sądzę. Przeczytałem wszystkie poprzednie tomy Sapkowskiego o białowłosym Wiedźminie, który język ma tak samo ostry jak miecz, co w ogóle nie pasuje do dobroci jego serca. Zmartwiła mnie dawno temu podana informacja o zakończeniu sagi przygód Geralta, a nadzieje na nowy tom umierały powoli z każdym dniem kurząc się coraz bardziej gdzieś tam z tyłu głowy. Było tak aż do momentu, gdy na rynku wydawniczym pojawił się news o nowej części Wiedźmina, o której autor nie piśnie ani słowa aż do dnia premiery. Warto było czekać. Geralt wrócił w tym samym wielkim stylu.
Tym razem czytelnik otrzymuje opowieść o tym, co działo się przed pierwszym tomem sagi. "Sezon burz" to jakby wstęp do "Pięcioksięgu", a wydarzenia zostają ulokowane w czasie na krótko przed tymi, które poznajemy w pierwszym tekście. Geralt jest jak zwykle zimnokrwistym mordercą, który czyni świat lepszym. Dzielnie walczy i dokonuje egzekucji nad wszystkimi monstrami i potworami, które nękają Bogu ducha winnych ludzi. Do tego używa w każdym razie miecza i magii, bo z ludzką głupotą walczy przy pomocy cynicznego i ciętego języka. Podobnie jak w poprzednich (chronologicznie kolejnych) książkach Wiedźminowi towarzyszy życiowa miłość Yennefer oraz Jaskier - bard, poeta i pijak sławiący imię przyjaciela, z którym przeżywa kolejne przygody ledwie uchodząc z nich z życiem.
Poza ogromną ilością przygód i zabójczych walk, intryg i spisków wśród królów i rządzących, magii i czarów, które jak zawsze zręcznie serwuje nam Sapkowski, czytelnik otrzyma coś więcej. Geralt jest tym razem znacznie bardziej emocjonalny. Czytając wydawało mi się, że nie do końca zgadza się ze swoja naturą, a przynajmniej zdarza mu się to częściej i bardziej niż zwykle. Do tego dochodzą kłopoty z kobietami (tutaj Yennefer i namiętnie ruda Koral) i kłopoty z jasnym określeniem dobra i zła. Wiedźmin jest więc postacią bardziej złożoną, którego ostry miecz i dobre serce przestały wystarczać do tego, by poradzić sobie ze światem.
Fabuła jak zwykle u Sapkowskiego jest bardzo szybka. Cały tom napisany jest lekko, dzięki czemu przyjemnie pochłania się książkę kartka po kartce dosłownie w jeden wieczór (no może jedną zarwaną noc). Wszystkie intrygi, w które wplątuje się bohater zostały bardzo dobrze zaplanowane, a kilka zwrotów akcji było naprawdę szokujących nawet dla mnie - wielkiego miłośnika sagi. Do tego wielkie brawa dla autora za kilka nowych postaci, które zostały stworzone w bardzo wyrazisty sposób, dzięki czemu mają spory wpływ i na fabułę i na samego bohatera.
Całość oceniam bardzo pozytywnie i oby tym razem Andrzej Sapkowski nie pozwolił tak długo czekać nam na kolejną część.

Pięcioksiąg i opowiadania o Wiedźminie przeczytałem kilkakrotnie. Jestem wielkim fanem Sapkowskiego. Książkę kupiłem przedpremierowo i już zdążyłem przeczytać. Moje odczucia są jednak mieszane. Geralt nie przypomina mi siebie z poprzednich książek, akcja i intrygi nie zapierają tak dechu w piersi, a język książki nie jest tak kunsztowny jak w poprzednich częściach. Rozumiem że od ostatniej części minęło kilka lat, jednak spodziewałem się czegoś bardziej "wow". Szacunek do autora pozostaje, jednak książka nie spełniła moich oczekiwań.

Wspaniała książka, majstersztyk, wręcz arcydzieło polskiej fantastyki.
Postacie są wspaniale zarysowane, wyraziste i z przysłowiowym "pazurem" (zwłaszcza Yenefer).
Świetnie też jest nakreślona cała intryga, można powiedzieć: mistrz Sapkowski w najlepszej formie.
Styl pisania autora przewyższa to co mogliśmy podziwiać w samej sadze i dorównuje trylogii husyckiej, widać że każda kolejna powieść to coraz doskonalszy warsztat pisarski.
Mogę naprawdę tylko polecić.